Wieża z kości słoniowej

Rozprzestrzenia się przed Tobą zarazem wspaniały jak i przerażający widok.
Wszędzie dookoła leżą kości słoni, mamutów i innych gigantycznych zwierząt z tej rodziny chociaż nie wszystkie pochodzą z naszego świata. Łatwo to dostrzec po tym iż niektóre czaszki posiadają dodatkowy kieł, albo długie, ostre zęby. Inne miały na grzbiecie kościane płyty bądź kolce. W każdym razie pełno było wszelkiego rodzaju gigantycznych szkieletów. Dodatkowo niebo zasnute było ciemnymi chmurami, które co chwila przecinały błyskawice.
I to była ta przerażająca część widoków. Teraz pora na te wspaniałe.
Wspaniała była wielka, biała wieża stojąca kilkanaście metrów przed Tobą. Zbudowana była w całości z kości zwierząt leżących wszędzie wokół. Jednak nie była to prymitywna konstrukcja z położonej kości na kość, ale misterne dzieło sztuki. Każda jedna kość była misternie rzeźbiona i dopasowana do innych tak, że tworzyła wspaniałą konstrukcje. Na froncie były zdobione wrota, przy których stały gigantyczne posągi przedstawiające rycerzy.

Przerażające widoki nie zrobiły na mnie większego wrażenia... Zacisnęłam zęby i ręce w pięści.
- Wiedziałam, że jest w tym haczyk. Przeklęty demon. - Fuknęłam, idąc w stronę wieży. Wiedziałam, ze teraz nic mnie nie uratuje, albo pakt, albo moje życie.
Westchnęłam ciężko.
- Nie wiem jeszcze, jak... Ale kiedyś przywrócę temu aniołowi życie... Skoro muszę go zabić. - Wyszeptałam do siebie, patrząc w górę. Szare niebo także nie robiło na mnie wrażenia, tak samo jak i sama wieża...

Dziewczyna spokojnie podeszła do wieży. Nie wydarzyło się nic co mogłoby ją zaniepokoić. Nie rozległ się żaden dźwięk (z wyjątkiem gromów, które też wydawały się niesamowicie odległe pomimo, że pioruny wydawałoby się można dotknąć tylko trochę się wysilając), nie poruszyła żadna kość. Ład i porządek jak w niebie.
Gdy stanęła pod wieżą, pomiędzy posągami i spojrzała do góry nie dostrzegła niczego co mogło dać jej jakąkolwiek wskazówkę co do jej mieszkańca czy też zagrożeń w niej czekających. Ot zwykła, chociaż elegancka i lekko zatrważająca wieża w paskudnej scenerii przy paskudnej pogodzie.

Deszcz... Mogłaby spaść choć odrobina deszczu. Lubiłam, jak ogromne krople powoli na mnie spadały, zmywając wszystko nie tylko z twarzy, ale także z myśli. Zawsze był odświeżający... Gromy często były jego zapowiedzią. Kto wie, może lunie i tym razem?
Odeszłam parę kroków od wierzy, by móc się jej lepiej przyjrzeć. Nadal nie robiła na mnie wrażenia. W ogóle było niewiele rzeczy, które robiły na mnie jakiekolwiek wrażenie.
Jeżeli nadal nic się nie działo, beż żadnego pukania czy czegokolwiek innego po prostu próbuję otworzyć drzwi, bramę, czy jakiekolwiek inne wejście. Jeżeli to się udaje, wchodzę do środka.

Nie zapowiadało się na to by miało nagle zacząć padać, pomimo piorunów wciąż przecinających niebo.
Gdy tylko dziewczyna podeszła do ogromnych drzwi i pchnęła je, otwarły przed nią bezproblemowo. Nie skrzypnęły, nie zgrzytnęły, w ogóle nie wydały żadnego dźwięku co było zaskakujące przy takim rozmiarze. Bardziej zaskakujące było jednak to, że w tym samym momencie, w którym wrota otwarły się na oścież strzegące ich kościane figury rycerzy obróciły się w kierunku Izual. Nie podjęły jednak, żadnego działania, a jedynie patrzyły jak dziewczyna wkracza do ciemnego pustego wnętrza.
Jednak gdy tylko Izual weszła do środka wrota niczym wyjęte z kiepskiego horroru same się za nią zamknęły z głośnym hukiem. Samo wnętrze także się rozświetliło, chociaż nigdzie nie było widać żadnego źródła światła.
Samo wnętrze nie było jakoś specjalnie ciekawe. Na drugim końcu pomieszczenia znajdowały się schody na wyższe piętro, a na środku sporych rozmiarów, a jakże kościana tablica z maleńką rzeźbą słonia na szczycie. Na tablicy znajdował się schemat wieży, według którego miała ona poza parterem jeszcze 6 pięter. Przy każdym piętrze znajdował się dodatkowo rysunek:
1 - Chmura, z głową konia.
2 - Miecz
3 - Coś na kształt zębów
4 - Labirynt
5 - Wir
6 - Litera R