Doi Momochi

Miano:Doi „Blacksmith” Momochi
Wiek: 10.12.X780
Pochodzenie:Wioska górnicza w północno-zachodnich górach, na wysokości 2000 m n.p.m
Wygląd:
Wysoki na 188 cm, dobrze zbudowany z wagą 75 kg mężczyzna o jasnej karnacji. Doi ma jeszcze trochę z człowieka z gór - długie do szyi, nieułożone, ciemne włosy, które jednak trochę kłócą się z jego pięknym [w jego mniemaniu] zarostem – krótko i starannie przycinany oraz golony co rano, przed łazienkowym lustrem. Do całości wyglądu twarzy można dodać parę brązowych oczu, wąskie usta oraz lekko garbaty nos. Można by jeszcze wspomnieć o jego dłoniach – zniszczonych od pracy z metalem, z kilkoma okrągłymi bliznami będącymi oparzeniami od metalowych iskier czy też kila wąskich śladów będącymi szwami po jakimiś wypadku.
Mag z racji, że w końcu wyjechał z domu do jakiejś cywilizacji, dostał nowe ubranie, więc zazwyczaj ubrany jest w zieloną koszulę z podwiniętymi rękawami, szarą kamizelkę, do której czasem zakłada również czarny krawat, szare w miarę wyjściowe spodnie oraz parę czarnych, skórzanych butów. Czasem na głowie swój czarny kaszkiet, który chroni go przed słońcem, śniegiem [oraz konfidentami].
Na wyprawy zabiera wszystkie swoje rzeczy w swój kremowy worek podróżny, zawiązywany od góry grubym sznurem i skórzanym, brązowym dnem.
Charakter:
Można powiedzieć, że Doi stara się być starszy niż jest– rozważny, odpowiedzialny, spokojny, jednak to „stara się” jest przeważające, bo w końcu ma 22 lata. Ma potrzebę bycia z innymi, zabawy, buntu czy krzyku, który tłumi często pod spokojną maską, bo w sumie nie wie jak ludzie z wielkich miast reagują na zbytnią otwartość. Jest dobrym kompanem do rozmów, jeśli go trochę znasz, choć w czasie jakiś dłuższych przejażdżek pociągiem przesypia 3/4 drogi, a przynajmniej chciałby.
Z kolei przy pracy jest autentycznie zamknięty w swoim małym świecie, bowiem projekt nad którym pracuję pochłania wszystkie jego zmysły oraz cały umysł. Stara się by przedmioty wychodzące spod jego kowadła były jak najlepsze, jak to jego mistrz uczył.
Jeśli już dochodzi do jego walki z kimś innym to okazuję szacunek swojemu przeciwnikowi, nie ważne jak on wygląda, jakiej płci jest itp. Nie wiadomo co kryją w sobie różne osoby, bowiem ludzie lubią zaskakiwać.
Magia: Aurowe Twory.
Zdolności niemagiczne:

Cytat :

Pierwszorzędne:
-Walka wręcz
-Siła
-Samoregeneracja

Zdolności fabularne:
-Kowalstwo
Moc magiczna: 3350
Klejnoty: 1000

Przynależność: Fairy Tail
Znak gildii: Szary na prawej dłoni
Ranga: Mag
Miejsce zamieszkania: Kwatery gildii

Rodzina:
Ojciec – Daiki Momochi [50 lat, żyje]-górnik
Matka – Amada Momochi [48 lat, żyje]-pani domu
Dziadek – Endo [???, żyje]- jedyny kowal wioski, XII mistrz sztuki kowalskiej, nauczyciel Doi'ego.
Ekwipunek:
*Medalion- specjalny medalion otrzymany od jednej z kobiet z górskiej świątyni, dla których robili narzędzia. Okrągły kawałek [ok. 10cm średnicy], pomalowanego drewna, posiadający różnego rodzaju, harmonicznie układające się wzory. Malowane były naturalnymi barwnikami.
*Fajka – długa drewniana,ciemna fajka z metalową główką oraz ustnikiem.
*Sakwa na klejnoty z kieszonką na tytoń.
*Zeszyt z projektami oraz ołówek.
Historia:
Historia życia tego człowieka nie jest jakąś dramatyczną powieścią o zdradzie, śmierci oraz afirmacji własnego cierpienia, bardziej to powiastka obyczajowa pozbawiona jakiejś ciekawszej fabuły. Doi urodził się w jednej z górniczych wiosek, która nazywała się Aian'okkusu [Żelazny byk], bowiem kiedyś na środku wioski stał pomnik metalowego zwierzęcia. Potem został przetopiony na świątynne dzwony.
Życie w wiosce skupiało się na kilku kopalniach, które wydobywały głównie rudy żelaza nasycone energią magiczną albo zwyczajne. Później wagoniki z metalem jechały do kuźni, skąd wychodziły już żelazne lub stalowe sztaby możliwe do obróbki w zakładach na dolę, a nawet gotowe bronię oraz pancerze. Nie każdy mógł zajmować się pracą przy obróbce metali, a jeszcze mniej osób zajmowało się magicznymi rudami i w dodatku sama praca nad takimi materiałami była tajemnicą. Za wszystkie te wytwory wioska otrzymywała wszystkie potrzebne rzeczy jak jedzenie czy ubrania, których wytworzenie jest niemożliwe na skutym lodem, kamiennym podłożu.
Wróćmy jednak do naszego bohatera. Od momentu narodzin do 11 lat jego życie było takie jak innych rówieśników – szkoła, zabawa, praca przy domu, czasem również przesiadywał w kuźni, wraz z innymi kowalami. W pewnym momencie nawet sam wyrabiał piaskowe formy, które wypełniał przetopionymi resztkami metalu, które walały się przy stanowiskach. Później pod swoje skrzydła wziął go Endo, który był ojcem matki młodego Momochi. Pokazał chłopakowi jak wytwarzać i obrabiać odpowiednie stopy, o ich własnościach czyli po prostu przyuczał go do pracy przy kowadle.
Pewnego razu do wioski „zawitała” grupa śnieżnych wargów – wielkie, wilkopodobne zwierzęta o białych futrach, które szukają ciągle jedzenia, więc zaglądają do siedlisk ludzkich. Cóż, wieśniacy nie chcieli oddawać swojego jedzenia, więc walczyli z bestiami, ale narzędzia pękały na skórze potworów. W końcu do walki dołączył się sam Wielki Dwunasty Mistrz Endo, którego otaczała niezwykła powłoka wokół ciała przypominająca ogień, lecz nie emanująca ciepłem. Później część owej energii, w okolicach dłoni, zamieniła się na parę gigantycznych rękawic bokserskich. Dzięki temu orężowi stwory, po otrzymaniu kilku porządnych ciosów, uciekły, a ludzie wrócili do swojej pracy, choć podobno część świętowała przy gorzałce.
Cóż, jak to zdarza się, szesnastoletni Doi zachwycony owym przedstawieniem siły usilnie błagał swego dziadka o nauczenie go owej sztuki magicznej. Po tygodniach namów, zgodził się, ale chciał zniechęcić na początku swego potencjalnego ucznia narzucając mu męczący trening fizyczny, kilogramy zwojów oraz godziny medytacji. Chłopak oczywiście nie uląkł się owych wymagań i dzień w dzień starał się nadążać za zabójczym tempem. Widząc tą determinację oraz wychodzące na wierzch predyspozycje wielki kowal zrozumiał potencjał człowieczka i po miesiącu zwolnił o wiele intensywność nauki oraz ćwiczeń.
No dziś do końca nie wie, skąd starzec nauczył się okiełznywać energię magiczną, ale podobno kiedyś całe wioski potrafiły wykorzystywać daną im wiedzę o magii.
Całe kształcenie przyszłego maga skończyło się po pięciu latach i pełen nowych sił syn Daikiego, postanowił wyruszyć w świat, który można było czasem zobaczyć ze szczytów górskich, gdy w końcu chmury rozpływały się. Świat ten wydawał się zupełnie inny, ciekawszy i cieplejszy. Nie zatrzymywali go, lecz nawet dali nowe ubrania by nie wyszedł na łachmytę w oczach tych bardziej im cywilizowanych i obracających się w dobrych towarzystwach oraz zaprowadzili go na pociąg jadący na wschód kraju, gdzie postanowił rozpocząć swoją przygodę.
Minął rok, a Doi był w podróżach oraz zarabiał w pomniejszych kuźniach by dorobić do rachunku, ale nie zniechęciło go to w jego dojściu do jego celu stania się najlepszym w swoim fachu i ważną personą w tym wielkim świecie. Chciał w ten sposób pokazać, że można mieć wszystko jeśli będzie się na to ciężko pracować.
Cele:
Zostać najlepszym kowalem w historii oraz stanie się potężnym wojownikiem, będącym chlubą dla swych przodków i następców.

Sława: Magiczny kowal.
Ciekawostki:
- Lubi pić alkohol, ale nie lubi wina.
- Czasem pali ze swojej fajki, zazwyczaj po pracy przy metalu
- Zje tylko cebulę, która była usmażona – pod inną formą nie przyjmuje
- Nikt nie wie co jest zapisane w jego zeszycie, bo notatki oraz spisy są bardzo chaotyczne.