Pałac Hrabiego

Strażnicy spojrzeli po sobie uważnie, próbując prawdopodobnie bez żadnego werbalnego kontaktu wymienić informacje czy polecenia. Przez to, w jaki sposób się ubrali... albo raczej jak wyglądali. Strażnicy mieli całkiem czarne stroje, przez które nie było widać ich twarzy czy nawet skrawka innych części ciała. A twarze zaś były przykryte maskami zza których buchały niebieskie, błękitne płomienie. Świeciły również ich dłonie dzierżące coś pokroju toporków. Wyglądali zupełnie tak, jakby ktoś ich sklonował z jednej bazy genetycznej albo po prostu są to identyczne twory z magii. Bliżej temu drugiemu, bo emanowały sporą siłą. Skinąwszy głowami, zastawili Azaramowi drogę we dwójkę, a trzeci zbliżył się w stronę drzwi do pałacu. Energia, jaką emanowała pierwsza dwójka wyraźnie sugerowała: spieprzaj stąd i nie przeszkadzaj naszemu panu. Jakby się przyjrzał temu zbliżającemu się do wrót, zauważyłby, że nagle przez nie przeniknął. Dłuższa chwila ciszy i... puścili go, zabierając broń. Drzwi były otwarte, uchyliły się niemal samoistnie. Kiedy Azaram zrobi krok, a potem drugi, przechodząc przez bramę, zauważy coś odmiennego. Ciemną, ponurą strefę pałacową, której bliżej było do nawiedzonego domu niż białemu budynkowi z marzeń księżniczki. Niebo stało się ciemne, granatowe wręcz, a księżyc na nim świecił żółtym, przerażającym czasami blaskiem. Sam ten Gród Hrabiego wyglądał na bardzo dziwny, jak wspomniano wcześniej: ponury. Nie dziwne, że poszukiwali kogoś, kto jest z Mrocznej Gildii a nie z legalnej, prawdopodobnie sami strażnicy byli częścią sekretu skrywanego w murach pałacu na obrzeżach Hargeonu. Gdyby się odwrócił i wyjrzał przez ramię, zauważyłby jedną rzecz: strażnicy zmienili się w białe figury, a wszystko z tamtej strony wyglądało zupełnie tak, jakby zewnętrzna powłoka jest jedynie iluzją.
Póki co nie pozostało mu nic poza wkroczeniem przez drzwi i rozejrzenie się po budynku. Był tak samo ponury, jak na zewnątrz: było ciemno, wszystko oświetlały jedynie niemal wypalone już świeczki. Gdzieś z korytarza słychać było skrzypienie desek jakby ktoś po nich chodził.

Wygląd strażników dla wizualizacji

Jak wspomniane zostało wcześniej, drzwi z niewiadomego nam powodu były uchylone. W końcu tamten duch przez nie przeleciał zupełnie tak, jakby był niematerialny. Istniało bardzo duże prawdopodobieństwo, iż oczekiwano jego przybycia, a sami ci strażnicy jedynie sprawdzali jego tożsamość. W końcu doinformowany zleceniodawca, nie dziwny jest więc fakt, że często magowie przyjmują zlecenia od karczmarza w Dragon's Howl. Zapowiedź więc szybko przybyła do zleceniodawcy, dokładniej hrabi. Jego jednak jeszcze nie było.
Wnętrze, jak wspomniałam wcześniej: panował półmrok. Jedyne, co oświetlało ten hol to postawione wzdłuż ścian niemal wypalone świeczki. Ich ogień był na tyle słaby, że za chwilę, lada moment zgasną, nawet przy najmniejszym podmuchu wiatru wynikającym z otwarcia drzwi nieopodal. Widać było zarysy jakichś mebli, prawdopodobnie były to komody. Nie było ich wiele, bo i po co. Zarówno z lewej, jak i z prawej strony znajdował się korytarz idący wzdłuż ściany, na której oparte były wrota wejściowe. Wzdłuż nich znajdowały się te okna, aczkolwiek nie dobiegało światło. Może nie tyle przez mrok na zewnątrz, a przez ich kompletne zabrudzenie. Jedna większa wiązka przenikała na ziemię, ale tylko ze względu na wybitą w pewnym miejscu szybę. Ktoś z tamtej strony wykonał krok, jego but ujrzał światło. Sylwetka mężczyzny, z resztą dość wysokiego, wyłaniała się całkowitego mroku panującego w korytarzu z lewej strony. Wysoki, szeroki w barach, ubrany w długi płaszcz niemal po kostki. Nie był to typ podróżny tylko czarny, niemal arystokratyczny. Rozpięty pośrodku, zakładki na bokach, postawiony i prosty kołnierz. Pod tym luźna, biała koszula w pionowe, cienkie paski i czarne spodnie tak charakterystyczne dla wykonywanego zawodu: czarne, garniturowe. Dało się ujrzeć zarys długich, fioletowych włosów upiętych w wysoki kok, a ponadto spływających w dwóch równoległych wiązkach po ramionach.
- Jest pan proszony przez Hrabiego Sigebalda. Zapraszam za mną - oznajmił, kłaniając się przy tym. Odwrócił się za moment i zaczął kierować do zakrętu. Tam przez moment czekał aby prowadzić dalej z pewnością, że Azaram się nie zgubi.

Wygląd kamerdynera (przybliżony)
Wybacz, że tyle to zajęło.

Wystrój wyraźnie wskazywał na pewne zaniedbanie przybytku. Może po prostu uwielbiali taki styl? Pełen mroku, pełen brzydoty. Są osoby, które takie coś uważają piękne i perfekcyjne. Nawet, jeśli ta stylizowana trochę na gotycką tapeta się zrywa ze ściany kilometrami. W tym miejscu było naprawdę wiele niepokojących aspektów, tak samo jak ta aura. Rozległo się pukanie do drzwi, Azaram mógł ujrzeć jak kamerdyner kłaniał się przed otwierającymi się powoli, ogromnymi wrotami ukrytymi we wnęce. Zaraz jednak wyprostował się i stanął przodem do swego gościa. Wskazał dłonią na wrota. Zaraz po tym rozległo się głośne trzaśnięcie gdzieś w środku.
- Zapraszam, hrabia oczekuje pańskiego rychłego przybycia - powiedział i go wpuścił.
W środku zastał o wiele bardziej zadbane pomieszczenie niż te korytarze. Było przyjemne dla oka, staromodne, o wiele lepiej oświetlone: zawieszony na wysokim suficie żyrandol pięknie płonął setką świec i lakrym, odkrywając wszelkie zakamarki gabinetu. Styl był staromodny, ale nie taki, jak na zewnątrz, przypominał nieco styl renesansowy. Biurko, jakieś szafki i komody, lustro na niemal całą salę. Stał za nim mężczyzna w długim płaszczu, w żaden sposób nie był zdobiony. Twarz jego była całkiem blada, oczy i włosy całkiem czarne. Krawat, jaśniejsza koszula, niezbyt barczysty w przeciwieństwie do swojego sługi, jednak teraz był wściekły. I to było widać przez żyłkę na jego czole. Pulsowała ze wściekłości.
- Co ona sobie myśli... To tylko dla ich dobra - zaklął cicho, patrząc w stronę drzwi po lewej stronie od Azarama, w środku. Nie zwrócił jednak uwagi na to, że mężczyzna wkroczył do pokoju. Kamerdyner koło zleceniobiorcy stanął i czekał na reakcję, nie chcąc ryzykować zaczepianiem go. Najprawdopodobniej znał jego reakcje na zaczepianie.

Zbliżony wygląd hrabiego Sigebalda

Niemal od razu został zmierzony wzrokiem przez szanownego pana gospodarza. Pokazał swojemu lokajowi aby opuścił pomieszczenie. Ten więc minął Azarama i grzecznie opuścił gabinet, zamykając za sobą drzwi. Zostawił ich samych sobie, kiedy to skupienie hrabiego niemal od razu skupiło się w pełni na swoim zleceniobiorcy.
- Rozumiem, że chodzi o zlecenie dotyczące "duchów", które nawiedzają moją ukochaną, choć obłąkaną żonę? - zapytał, odwracając się na krześle w jego stronę i podpierając rękoma. Wyglądał jak ten typowy, mangowy ojciec z niebezpiecznym błyskiem w okularach tyle że bez okularów.
- Rozumiem, że potrzebuje pan jakichś informacji... cóż. Ale od czego powinienem zacząć? Nienawidzę owijać w bawełnę, czas jest dość cenny w tym przypadku a do tego nie chcę być... jak to ująć... nienawidzę być nieprecyzyjny w udzielaniu odpowiedzi. Więc może pan, panie... - zaciął się na dłuższą chwilę, jednocześnie dając mu pole do manewru do wtrącenia w tym miejscu swojego imienia. - ...powie, czego trzeba - zakończył wypowiedź, podnosząc się i opierając wygodnie w fotelu.

Niemal od razu na wydźwięk imienia swego rozmówcy skinął głową i nieznacznie się uśmiechnął. Dotknął dłonią blatu i przejechał po nim palcami aż w końcu natrafił na nakładkę. Wtedy też położył obie ręce na blacie i splótł je palcami ze sobą. Po przyciśnięciu ich przysunął fotel bliżej.
- W czerwcu. Od miesiąca, dokładniej. Na początku miesiąca Eadhild odnalazła naszą córkę martwą w swoim pokoju - zaczął dość prosto a jednocześnie dosadnie, ciężko wzdychając po tych słowach. Wykonał to charakterystyczne opuszczenie głowy aby zaraz unieść wzrok. - Maquista nie została pochowana. Zakazała. Mówiła, że nie można, bo duchy będą mścić się jeszcze bardziej niż dotychczas. Ciało wciąż jest w jej pokoju. Eadhild właśnie się do niej udała. Jak zmarła? Do tej pory nie wiemy. Ciało jest doszczętnie spalone i rozerwane chociaż nigdzie nie ma śladów ognia czy ataku jakiegoś stworzenia. Nie mam pojęcia, czy Noah posprzątał mieszkanie na życzenie żony czy może to po prostu coś jest nie tak - wyjaśnił pokrótce całą sytuację związaną ze śmiercią córki aby zaraz unieść te ręce splecione palcami, wciąż trzymając łokcie na podkładce.
- Tyle, ile było na ka-
Zawahał się. Uniósł brew i zaraz ciężko westchnął. Chyba sobie zdał z czegoś sprawę.
- No tak, zlecenie przekazywane z ust do ust, zapomniałem. Dziesięć tysięcy.

Mina wyrażająca jedynie zastanowienie nawiedziła twarz Hrabiego. Za moment nastąpiło westchnięcie, gdyż zakomunikowano mu chęć obejrzenia zwłok. Ten odsunął się kawałek ze swoim fotelem aby zaraz wstać i zbliżyć nieznacznie do drzwi na boku, którymi kilka minut wcześniej ktoś trzasnął. Nacisnął klamkę... i nic. Nie mógł otworzyć, ktoś je zakluczył.
- Niech ta przeklęta Eadhild... - zaklął wściekle i wrócił do swojego biurka. Zaczął w nim szukać klucza co zajęło kilka chwil. Miedziany, chociaż na ten moment strasznie zaśniedziały kluczyk spoczywał w jego palcach i szybko powędrował do zamka w drzwiach. Klucz chrząsnął w zamku, przechodząc przez kolejne elementy zamka, a Sigebald uchylił drzwi.
- Sigebald! Po co tu przychodzisz?! - jego żona, ukochana hrabina niemal zerwała się z zaskoczenia, wstając z ziemi. Czarnowłosa o podkrążonych, brązowych oczach i dość... nie ważne. Klęczała dotychczas na ziemi tuż nad całkiem zwęglonym i rozszarpanym ciałem dziewczyny. W chwili obecnej w ogóle nie przypominało to ciała człowieka ze względu na te dwa wspomniane przez Hrabię czynniki. I rzeczywiście, pokój ten był pokojem zmarłem Maquisty skoro jej ciało nie zostało ruszone z oryginalnego miejsca spoczynku oraz śmierci. Jakieś zadbane, dość dorosłe meble... cóż, nie mieli chyba zamiaru wychowywać dzieciaka, który lubi Hello Kitty.
- Bo ten człowiek ma zamiar zakończyć twoje koszmary, Eadhild - zakomunikował całkiem stanowczo. Pokręciła głową.
- Nie może! Cliozahn, Vinobuhn nie pozwolą! Oni muszą się żywić skrawkami tej duszy! - mówiła jak obłąkana.
- Jakby przez miesiąc się nie pożywiły wystarczająco!

Wygląd Hrabiny Eadhild

Czarnowłosy chyba nie był zadowolony z decyzji Azarama zadowolony z jednego, prostego względu: musiał w tym momencie zająć się niezadowoloną z tego faktu, ukochaną hrabiną. Jak tylko ją złapał, ta zaczęła wielce protestować. Na tyle, że musiał niestety niechlujnie trochę zadbać o naszego zleceniobiorcę przez rzucenie kluczyka do pomieszczenia na ziemię, niedaleko ciała.
- Puszczaj mnie! Nie! Nigdzie nie idę! - zawołała głośno, wyrywając się dalej i usiłując nie dać się doprowadzić do drzwi. - Clizoahn, vah usake paas aaya tha , kyonki vah! - wymruczała w nieznanym mu języku. Albo może i znanym, jednym z tych starożytnych. Powiedziała to jednak na tyle niewyraźnie i cicho,  że ledwo mógł wyłapać dwa słowa: "on" i "ją", ułożone tuż obok siebie. Zaraz po tym została wyprowadzona z pomieszczenia przez tamte drzwi, którymi wszedł wraz z Azaramem chwilę wcześniej. Został więc w pokoju on, zwęglone, rozszarpane ciało Maquisty, a drzwi zostały zamknięte.

Wyjąwszy brzytwę z księgi, podjął się zadania rozcięcia palca w celu uzyskania dostępu do znajdującej się w środku kości. Nie był to trudny zabieg. Od razu mógł zauważyć, że wydawała się całkiem lekka, nawet jak na tak drobną kobietkę. Po dotknięciu mógł wyczuć, że wydawała się być też czymś oblepiona, acz mógł być to po prostu efekt gnicia ciała. Wszystko jednak połączyło się w jedną całość kiedy okazało się, że... z kości nie może zrobić szkieletu. W momencie użycia magii ta się roztopiła i opadła na ziemię razem z palcem, a ciało się nie ruszyło nawet po szarpnięciu do tańca.
Poza tym stało się również coś jeszcze innego. Przed Azaramem, niedaleko drzwi pojawiły się trzy cieniste postacie. Wyglądały jak jakieś dziwne mary czy koszmary, jakieś duchy. Nie odzywały się jednak słowem. Wydawały się jakby nieobecne, jednak jedno było pewne: coś tu naprawdę było wywalone do góry nogami. Bo czemu niby ta kość po użyciu na niej drobiny magii się rozpuściła? O ile w ogóle była kość?

Regen włączony, pełna pula MM.

Postury nie ruszały się zbytnio, wydawałoby się nawet, że jest to tylko iluzja spłatana mu przez własny umysł. Z niedożywienia i śmierć, oczywiście. Przez dłuższą chwilę nie przeszkadzały i pozwalały na to, aby Azaram podniósł ciało. To się niemal całkiem rozwaliło, rozpadło, widać było jak jakaś biała "ciecz" wypływa z zakamarków. Zupełnie tak, jakby jego magia je uszkodziła.
- Vinobuhn, Charuran, Cliozach, Iuzimun, Suozohr!! - słyszał zza drzwi wołania kobiety. Ta usiłowała się przebić przez drzwi, chociaż jeszcze słychać było równie głośne "puszczaj".
- Vah usake paas aaya tha , kyonki vah! - ryknęła znowu to samo, co wcześniej. Wydawały się te nawoływania całkiem obłąkane. Jakby coś ją opętało? Cóż, nigdy nic nie wiadomo. Tym razem jednak dało się zrozumieć zrozumieć całość w naszym języku: "On ją ma od kiedy tu jest".
W tej chwili jednak nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Pojawiły się jeszcze cieniste postacie, które zaraz zaczęły go otaczać. Cała piątka w tym momencie stała wokół niego, świecąc swymi oczyma. Jeden miał jarzące się, białe, drugi czerwone, trzeci ciemnofioletowe, czwarty złote i ostatni zielone. Duchy nie robiły mu jednak nic. Jedynie tak stały i czekały.
- Po co tu przyszedł? Czego chcieć z nasz teren? - odezwał się pierwszy o białych, jarzących się oczach. To on zabrał głos jako pierwszy po kilku sekundach martwej ciszy.