Północa strefa mieszkalna

First topic message reminder :

Północna strefa mieszkalna jest chyba jest najbardziej przeludnioną dzielnicą w Oak. Jest ona bardzo gęsto zabudowana budynkami mieszkalnymi. Same budynki są głównie dwupiętrowe, rzadko kiedy trafiają się wyższe, ale jednak są. Warto jeszcze wspomnieć że dachy są pochyłe więc poruszanie się nimi wymaga nie lada zdolności utrzymywania stabilności.
Same ulice, bo o nich też warto wspomnieć, są ułożone w równą siatkę składającą się z prostokątów. Najwyraźniej budowane je specjalnie w ten sposób by ułatwić poruszanie się po mieście. Co więcej, nie ma drobnych uliczek pomiędzy samymi budynkami. Stanowią one spójną całość.

Kule za duże nie były. Mieściły się one w dłoni, chociaż z drugiej strony trochę wystawały z niej. Dało się sądzić, iż ich średnica wynosiła około sześciu centymetrów, aczkolwiek co ja się na tym znam. Mógł unieść około piętnastu kul na jeden transport. Ale ta piętnastka w sumie powinna wystarczyć pod warunkiem, że znajdzie sposób na umocowanie ich. No i oczywiście umieszczenie w nich proszku. Kiedy tak się rozglądał i szukał wzrokiem jakiejś podpowiedzi bądź drogi, która miałaby go poprowadzić dalej w swym zleceniu na upiększenie miasta, coś stało. Ktoś zachichotał. Dało się to zignorować z racji, że z tego samego kierunku, z którego chichot dobiegł, bawiły się dziewczynki jakieś. Chichotały, śmiały się, wesoło po prostu rozmawiały. Problem jednak nadszedł za moment taki, że... Neony dostał kulką z farby. Cały jego garnitur, cała skóra odkryta stała się czerwona, stracił na dłuższą chwilę jakikolwiek pogląd na świat. Nic nie wiedział, jedynie czerwona plama. Za chwilę dostał znowu. Jakby mógł dojrzeć, co się stało - zobaczyłby, że nie dość, że się ludzie z niego śmieją (co poniektórzy,głównie dzieci), to jeszcze jego plecy były koloru żółtego. Też od farby, oczywiście. Dorośli szukali winowajcy, dzieciaki dokazywały i się śmiały. A kto to zrobił? Chyba tylko istota najwyższa istota zwana Mistrzem Gry to wie.

Neony poczuł uderzenie i stracił ekran (informatyk mówi że usuwa rzeczy z tablicy a nie je ściera) pod warstwą czerwonej substancji. Starał się przetrzeć oczy, ale wiele to nie dało. Zaczął się trząść, czuł napływ zimnych potów... Zaczynała przejmować nad nim władzę fobia. Nie chciał tego, nie mógł sobie na to pozwolić.
"Jestem w pracy. Nie mogę dostać ataku. Ci ludzie nie są dla mnie ważni. Nie obchodzą mnie. Auć! To nie może wytrącić cię z równowagi Neony! Farba... Skup się! To dzieci. Oni nie chca ci nic zrobić! Tylko się śmieją i bawią. A ty zasłużyłeś na karę. Twój strach odbiera ci kontrolę. To on spowodował te problemy. Pokonaj go. Przekształć w coś innego! Nie pozwól by cię ogarną i ponownie narobił ci problemów! Neony... dasz radę. Jesteś silny! Poradzisz sobie z tym. A każda wygrana potyczka zbliża cię do wygrania wojny z samym sobą! Nie daj się podejść fobii! Nie jesteś sam, a okoliczni ludzie nie są wrogami. Nie masz powodu do strachu..."
Po krótkiej chwili takiego nieudolnego zmazywania farby z oczu, Paul pochylił się i zasłonił twarz dłońmi. Zaczął wydobywać z siebie buczenie jakby zbierał energię do potężnego zaklęcia. jego ręce drżały a mięśnie napinały się. Niezależnie od reakcji otoczenia po chwili szybkim ruchem zrobił sobie łuk z pleców i zaczął się śmiać jak dziecko. Jego radość można było słyszeć po drugim końcu ulicy! bardzo donośny dźwięk.
- HAHAHAHA! Świetna zabawa dzieciaki! Hahaha! Zawsze lubiłem farby i malowanie! Ale to łaskocze! A może pobawię się z wami, co? Moge wam zrobić milutką strzelnicę i pokazać kilka sztuczek! Co wy nato? Hahahah! (nawiązanie do NATO)
Mag miał zamiar w ten sposób odsunąć od siebie zainteresowanie dzieciaków by mieć spokój w pracy. Wiedział, że jak czegoś nie wymyśli to będzie miał problem. Dzieciaki albo nie dadzą mu spokoju, albo mieszkańcy będą niezadowoleni. Jak uda mu się już uporać z dziećmi poszuka jakiegoś niewielkiego metalowego prętu i metalowego, długiego drutu. podgrzanym prętem zrobi w kulach otwory by przecisnąć przez nie pył, a potem obwiąże powstałe gwiazdki drutem, który zawiesi między latarniami, drzewami i dachami. To da efekt gwiazdek nad ulicą! A jak mu się to uda i spodoba, to pójdzie po więcej kul - o ile się wróżka zgodzi. Swoją drogą... dziwna kobieta.

Wybuchnięcie śmiechem zdecydowanie rozluźniło sytuację, bo dzieciaki, które do tej pory się z niego nabijały, trochę były zszokowane w pierwszej chwili, jednak zaraz zaczęły chichotać... razem z nim. I rozbiegły się po okolicy, ludzie dorośli zaś delikatnie się uśmiechają z pewnym pożałowaniem. Czyżby uważali, że to nie ten wiek dla Neonyego na taki śmiech z byle czego? Rzeczywiście, trzeba iść z uśmiechem przez życie i nie patrzeć na porażki jako na coś złego. Inni jednak stosują zasadę bezwzględnej powagi i również do tego się ona stosowała.Teraz jednak, kiedy atmosfera się rozluźniła, a Neony się wyzbył ataku fobii, warto byłoby zająć się kulami. Więc praca wrze! Kątem oka dało się zauważyć dość charakterystyczną dziewczynę, która wyróżniała się z tłumu jedną rzeczą - zawiniętymi trochę jak u ćmy czułkami. Zielone włoski, jakaś peleryna... i tyle było ją widać, bo nadeszła kolejna salwa kolorowych kulek, a ona wyparowała. Na całe szczęście dla fraku Neonyego, trafiły one wszystkie w ścianę. Zostawiając tam oczywiście ogromne kleksy z CMYKa. I kolejna rzecz do odmalowania, żesz cholera... tylko czemu ta postać to robi? O ile to była ona? Coś tam zaczęli szeptać na temat tego, że ta dziewczyna też miała swój udział w niszczeniu mienia w Oak...
Aha, warto też napomknąć, że około sześć kul było niebieskich, czerwonych lub żółtych. Reszta miała jakieś plamki od farby, ale tamte miały już powierzchnię ponad połowy zabarwioną.

Postać

Pokolorowane kule razem z tęczowym, świecącym pyłem magicznym mogą dać ciekawy efekt ozdobny. Moim zdaniem to tylko pogłębi barwę światła "gwiazd", więc raczej nie będę ich czyścił.
Jednakże, myśli maga zaprzątała teraz jeszcze jedna rzecz. Mianowicie dziewczyna z czułkami, która w tej chwili starała się odejść z miejsca farbowanej zbrodni. Paul kojarzył ją, ale nie wiedział skąd. Do jego uszu dotarły podszeptywania okolicznych ludzi odnośnie niej. Czy to może być prawda, że ona też była zamieszana w "jego zbrodnię przeciwko miastu"? Jeżeli tak, to powinien chyba z nią porozmawiać, a najpierw dogonić ją. Pytanie tylko gdzie znikła? Farba nie jest łaskawa... Farba zasłania wszystko!
- Dziewczyno z czułkami! Gdzie jesteś? Chcę porozmawiać! Możesz mieć ciekawy pomysł na ozdobienie miasta! - krzyknął przykładając otwarte dłonie do ust w celu nagłośnienia. Rozglądał się przy tym uważnie, czy owa dziewczyna nie pojawi się gdzieś w tłumie lub zza rogu budynku. Potrzebował dowiedzieć się o niej czegoś. A jak się nie uda...
...to wróci do pracy. Poszuka jakiegoś długiego drutu lub sznurów do prania by jakoś zamocować kule w powietrzu, a następnie zastanowi się nad tym jak je napełnić. Czy pomysł z podgrzanym gwoździem nie jest dobry?

Jak tylko Neony zawołał tę dziewczynę, ona wyjrzała z jakiegoś zaułka umieszczonymi między dwoma budynkami mieszkalnymi. Wyglądała uroczo z tą naburmuszoną twarzyczką, a do tego oczy miała wyraźnie wyrażające pewną dozę niezadowolenia. Do tego jeszcze ułożyła usta w dziób, albo po prostu zrobiła grymas, z takiej odległości ciężko było określić ten wyraz twarzy. Tak, jak dłońmi trzymała się rogu budynku, tak jedną z rąk wyciągnęła przed siebie, wycelowała po niedługiej chwili w Neonyego, stworzyła krąg magiczny w kolorach tęczy i wystrzeliła kilka kolorowych kropli farby. Dokładniej to w odpowiedniej kolejności CMYKowej, czyli cyjanowa, magenta, żółta i czarna. Nie, nie trafiła Neonyego, chociaż było blisko. Na ścianie pojawił się napis: "No to chodź tu, a nie stoisz jak głupek". No... to trzeba by było do niej iść, czyż nie? Tylko który to był zaułek? Schowała się i już nie wiadomo, co, gdzie i jak. Czekaj, już wiadomo - tamten kąt, którego się trzymała był pokryty kolorową farbą.

Mag wolał nie naginać i tak nikłej cierpliwości dziewczyny. Korzystając ze swojej budowy ciała (patrz: pasywna umiejętność 1 - zbudowany ze światła), szybkim ruchem przeistoczył się w nie-do-końca-neon i ruszył biegiem w miejsce, gdzie wyłoniła się dziewczyna. Chciał z nią pomówić, skonfrontować z jej argumentacją oskarżenia padające od lokalnych mieszkańców. Nie miał żadnych dowodów na to, że ona też miała związek ze zbrodnią prawnie przypisaną do jego kartoteki. To znaczy miał tylko jedną poszlakę - skądś kojarzył jej twarz. Niestety neony nie był obdarzony tym świetnym atutem zwanym "pamięcią absolutną lub fotograficzną", więc ciężko było mu określić skąd...

Gdy ostatecznie dotarł do miejsca postoju czarodziejki CMYKa chciał zadać jej pytania. Nie miał zamiaru walczyć, gdyż nie miałoby to najmniejszego sensu. Wiedział, że coś ją łączy z tą sprawą, chociażby utrudnianie mu wykonania zadania...
- Nie wiem kim jesteś, ale ty pewnie wiesz kim jestem ja. Niezależnie od tego jednak przedstawię ci się, bo tego wymaga ode mnie kultura osobista. Otóż jestem Paul Mud, zwany Neonym, jeden z magów szlachetnej gildii Lamia Scale. Możesz mi mówić po prostu Neony lub Neoś. Powiedz mi... Dlaczego we mnie strzelałaś swoim zaklęciem? Coś ci zrobiłem? Przeszkadza ci moja obecność tutaj? - chłopak starał się mówiąc zachować przyjazny wyraz twarzy i otrzepać z ubrania oraz włosów (mocno roztrzepanych, szkarłatnych kosmyków) resztki świetlistego pyłu pozostałego po jego neonowym biegu. Chciał pokazać się z jak najlepszej strony i zachować pewną formę łagodnej perswazji - znał się na tym w pewnym sensie, dzięki swym zdolnościom dyplomatycznym.

Jeżeli natomiast dziewczyny za zaułkiem nie będzie, pewnie pozostawiła po sobie jakieś ślady (farby?). Paul należy raczej do osób spostrzegawczych o tęgim umyśle, więc spróbuje odszukać ewentualne poszlaki i skierować się za dziewczyną. Nie zamierza jej zbyt łatwo odpuścić, tym bardziej gdy nazwała go już "głupkiem". Nie żeby miał jej coś zrobić, ale jej zachowanie wskazywało na chęć zwrócenia na siebie uwagi. Neony jako prawiczek dobrego wychowania nie może odmówić niewieście zainteresowania, toteż kontynuować będzie pościg dopóty dopóki jej nie dogoni, bądź nie zgubi mu się ślad jej trasy podróży. Ostatecznie tracąc nadzieję na jej odszukanie, wróci do pracy, po drodze poszukując sznurków i drutów.

Dziewczyna owszem, była. A jakież musiało być zaskoczenie, kiedy po wbiegnięciu w zaułek, centralnie przed sobą miał właśnie tę naburmuszoną minę. Dziewczyna nawet na chwilę chyba jej nie zmieniła, a kiedy ten pojawił się w środku, odwróciła się i poszła nieco głębiej, oddalając się od chłopaka. Oczywiście, że nie poszła sobie od tak, o, zostawiając go samopas. Po prostu się odsunęła, nie chcąc narażać jego przestrzeni osobistej.
Z resztą, jak tak stała centralnie przed nim, żeby spojrzeć się w jego oczy czy chociażby na twarz, musiała naprawdę wysoko unieść głowę. Była o jedną niższa, już nie licząc stojących czułków dodających jej delikatnie uroku.
Płaszcz jej w ruchu delikatnie zafalował, zaszeleścił charakterystycznie. Materiał nie wyglądał na tani, ale też nie zachowywał się jak najdroższe.
- Wiem, jak Ci na imię, głupku - odezwała się w momencie, kiedy ten skończył mówić. - A strzeliłam, bo nienawidzę jak ktoś wtrąca się w moją pracę. Po co to robisz? Możesz mi to zostawić i będzie z głowy - stwierdziła, odwracając się do niego już przodem, grymas i naburmuszenie zniknęły, aby pozostawić na jej twarzy jedynie wyraz pewnego zirytowania. Czułki się delikatnie poruszyły na boki, aby zaraz wrócić na poprzednią pozycję. - Już wolę sprzątać więcej niż pozwalać komu innemu się wtrącać - dodała, mierząc uważnie chłopaka wzrokiem.

Mag docierając za róg budynku z pewnym piskiem butów zatrzymał się. Nie miał zamiaru wpaść na dziewczynę, tym bardziej do czasu gdy była nie do końca mu przychylnie nastawiona... Słuchając dziewczyny stał jak wryty. Że niby ona sprząta tu? Ale dlaczego ona? I dlaczego nikt mu o tym nie powiedział?! Przecież zarówno burmistrz jak i wróżka musieli o niej wiedzieć... Chyba, że ich też wrobiono... Chłopak lekko pochylając głowę skończył otrzepywać włosy i wypuścił głośno powietrze z ust. Spojrzał na nią lekko mrużąc oczy i przechylając głowę.
- Przepraszam... Nie wiedziałem... W zasadzie nikt mi nic o Tobie nie powiedział panienko... Ale musimy w takim razie tę sytuację wyjaśnić. Dostałem w formie wyroku od Rady Magicznej, karę robót publicznych na rzecz tego miasta - o czym prawdopodobnie wiesz - i burmistrz kazał mi posprzątać moje "dzieło". A ty? Dlaczego ty sprzątasz i czy przeszkadzam ci aż tak bardzo? - Mud starał się mówić powoli i wyraźnie, głosem miłego senpaia, który chce pomóc młodszej koleżance, która tak na prawdę jest senpaiem dla niego... Autor tego posta wcale nie naoglądał się anime przed pisaniem...
Skończywszy wypowiedź Syrena stanie obok ściany i oprze się o nią plecami zakładając ręce na piersiach w formie skrzyżowanej. Będzie uważnie słuchał wszystkiego co dziewczyna postanowi mu powiedzieć. Jeżeli nie tylko on ma robić tu porządki, to może uda się odszukać lepszą formę współpracy między magami.

Chyba warto wspomnieć, albo raczej przypomnieć wróżbę zaserwowaną mu przez wróżkę. Mężczyzna i kobieta, nieprzychylnie do siebie nastawieni, walczący o stanowisko. Rywale, knują wzajemne intrygi, by osiągnąć cele. Może to o takiej sytuacji właśnie mówiła? Jednak kto miał pewność, że to o nią dokładnie będzie chodziło? Wróżka nie ma takich mocy, aby dokładnie powiedzieć, co i jak. Chociaż może ją miała, ale po prostu nie mogła, nie chciała powiedzieć? I tak ta wróżba była za darmo, więc mogła uchylić rąbka tajemnicy. Zaś burmistrz? A kij z burmistrzem, jest taki, jaki jest, może specjalnie nie powiedział o tym Neonyemu.
Sytuacja obecna była trochę... inna.
- Nie powiedzieli, bo im zabroniłam. Chociaż powinnam, ale już mnie to nie obchodzi. Jesteś to Cię załatwię, ot co - stwierdziła, wzruszając ramionami. Stworzyła w dłoniach kulki z farbą. - Dlaczego sprzątam? Bo chcę. Muszę. Kazano mi, ale nie Rada. Ktoś inny - dodała. Kule z farby się poruszały i rozchodziły dość niestabilnie, tworząc nieregularne kształty, poruszając się.
- Co się tak tym interesujesz, co? - zapytała po chwili.

Neony słuchał i zastanawiał się. Przypomniał sobie otrzymaną od wróżki przepowiednię. Nie był jednak pewny, czy odbieranie jej tak bardzo na poważnie jest zbyt mądre. Brak danych przysparzał mu problemów... Mężczyzna jako on? Kobieta jako ona? A może burmistrz i ktoś inny? Brak podpowiedzi...
- Ty masz swoją robotę, a ja swoją. Ja tylko robię to co mi kazali. Więc proponuję, byś ty też zajęła się swoją robotą - rzekł dość kamiennym głosem i lekko odsunął się od malarki.
Nie chcą ryzykować machnął ręką w powietrzu tworząc barierę MALARZEM i dodatkowo aktywował PORTRET. Malarzem chciał stworzyć ścianę by ułatwić sobie unik przed ewentualnym ostrzałem farbą, a portret miał posłużyć mu do dezorientacji dziewczyny. Powinny pojawić się jego cztery świetliste klony (no i oczywiście on). Pierwszy z nich wybiegnie w jej stronę przez ścianę światła, drugi pozostanie w tym miejscu, dwa nastepne ustawiasie na ulicy, a on bezpiecznie oddali się z miejsca zdarzenia. Chciał by sylwetki ustawiały się jak najdalej od ewentualnych przechodniów, ale atmosfera tej rozmowy nie sprzyjała mu. On w końcu chce tylko wykonać swoją powinność. Jeżeli jego plan odwrócenia uwagi zakończy się powodzeniem (każdy atak w jego klony skończy się oślepieniem jej i ponownym spowolnieniem) to Neony uda się do burmistrza i spyta go o tą kobietę. Nie zamierza pracować w ciemno!

8500 MM - 1600 MM = 6900 MM

Przepraszam za opóźnienie.

- Tylko, że jak TY to zrobisz, ktoś mi ważny zginie! A za nimi kolejne osoby zostaną w to wciągnięte! - krzyknęła, a w momencie powstania bariery, wyciągnęła ręce ku górze, splatając je palcami ze sobą. Po wewnętrznej stronie, która była wyciągnięta ku niebu zaczęła się formować duża kula z farbą w różnych kolorach i odcieniach, zaś na twarzy samej tej dziewczyny formowała się niezwykła niezłomność i determinacja. Była gotowa to zrobić, chociażby miała w tym momencie zniszczyć całe miasto, wymalować wszystkich mieszkańców.
- Na pewno chcesz, aby oni znosili takie cierpienia? Są na tym świecie tacy, których nie obchodzi ludzki żywot, bawią się niczym lalkami, które potem, jak przestaną być użyteczne, rzucają w kąt! Na pewno chcesz czegoś takiego dla, na przykład, swojego rodzeństwa?! - zapytała, podnosząc głos ponownie. Ludzie, słysząc, że ktoś tam krzyczy, po prostu się odwrócili, a kula z farby już znacznie większa objętościowo niż pojemność dwustu kartridży sprawiła jedną rzecz: natychmiast wszyscy uciekli. Z krzykiem. Chociaż jej magia groźna nie była, to typowe blondynki wolałyby nie zaliczać kolejnej wizyty w łazience w celu zdrapania z siebie farby.

Jednak 7900MM bo nie odbiegam i nie używam Portretu, sama bariera.
MM na misji 8500

---

Słysząc pełen szału i paniki głos maga farby, Neony zmienił jednak swoje plany. Chciał się dowiedzieć o co chodzi. Czyżby jego zadanie karne nie było tylko zwykłymi pracami społecznymi? Czyżby coś się tu kroiło wbrew wiedzy Rady Magicznej? Paul zatrzymał się przed aktywacją Portretu i przesunął świetlistą barierę tak, by była na krawędzi ulicy, zasłaniając rozmawiających.
- Prawdopodobnie jestem Ci solą w oku. Nie wiem jakie są twoje motywy, bo nic konkretnego mi jeszcze nie powiedziałaś. Proszę jednak, byś na chwilę się uspokoiła. Czy jestem w stanie ci pomóc? Nie chcę powodować cierpienia, czy szkodzić komukolwiek, ale ja też muszę coś zrobić. Każdy kieruje się swoimi pobudkami, interesami prywatnymi. Mimo to, jeżeli jestem w stanie, to chcę cię wesprzeć. Może jednak nasze interesy mogą się chwilowo spleść w jeden sposób działania.
Co jak co, ale już sam fakt pomalowania Oak i spalenia jednego domu, były wystarczającymi plamami na duszy malarza. Mud nie był bowiem kimś złym, samolubnym lub innego pokroju niedobrym, a co za tym szło, nie chciał szkodzić już nikomu. W szczególności damie, a mag farb była kobietą. Przynajmniej na taką wyglądała...

Trzymając tak na siebie ogromną kulę, dziewczyna zelżała, albo może raczej - zdziwiła się. Na jej twarzy malarz zmalował jej wyraz zaskoczenia, przemieszany trochę z irytacją. Kula zaczęła się powolutku zmniejszać, ale ona sama wciąż patrzyła na niego, rozchylając wargi. One zaś się zmieniły w nieco ironiczny, szeroki uśmieszek szaleńca. Nie trwał on długo - może raptem kilka sekund.
- Chciałbyś, aby ONI na Tobie przeprowadzali eksperymenty? Bolesne? Bawili się Twoimi genami? Bawili się... Twoim życiem, przeplatali wspomnienia? Hodowali w tubie jak jakąś roślinkę? - zapytała, aby zaraz, niemal natychmiast się "otrząsnąć" przez szybkie pokręcenie głową. Kula znowu się powiększyła, jednak o naprawdę drobny procent.
- Nie chciałbyś tego, prawda? A ja musiałam to znosić. Żeby oni byli zadowoleni, bo potrzebują dobrych wyników kosztem ludzkiego życia. Magowie są idealnymi obiektami testów, wiesz? Dlatego napadają na wioski, porywają nawet całe rodziny. Niemagiczni zazwyczaj niemal od razu umierają, zaraz po pierwszej dawce leków bazujących na manipulacji Ethernano. Są one tak skoncentrowane, że zaraz po podaniu pojawia się ostra choroba magiczna i taka osoba umiera, bo nigdy wcześniej nie próbowała powiększyć swojego źródła - dodała po chwili, aby zaraz całkiem zmniejszyć kulę farby do wielkości piłki tenisowej trzymanej w rączce. Westchnęła ciężko, aby zaraz zmniejszyć ją do wielkości golfówki i ją zgnieść, brudząc swoją dłoń, podłoże oraz kawałek ubrania. Na moment jej twarz wyrażała wściekłość, która się zamieniła w moment w niesamowity... brak wyrazu. Te wszystkie słowa wymawiała z takim brakiem zaangażowania godnym trupa, który już nie widzi żadnego sensu życia (poza udowadnianiem, że Ivrina zawaliła swoją robotę).
- Ale po co ja Ci to mówię? Bo to się tyczy mojego zadania... Mam zdobyć zaufanie burmistrza, aby potem zdobyć kolejne wytyczne... i żeby móc uwolnić moich rodziców. Przeprowadzają na nich eksperymenty... nawet gorsze niż na mnie. Nie chcę, aby dalej cierpieli... nawet, jeśli już nie przypominają ludzi - wyszeptała cichutko, odwracając wzrok od Neonyego, aby zaraz wbić go w pierwsze lepsze miejsce na boku.

Neony stał w ciszy podtrzymując ręką podbródek, który lekko drapał. Myślał, analizował, zastanawiał się. Nie miał ochoty przerywać monologu kobiety, potrzebował informacji i porad. A ona potrzebowała pomocy. Nawet jeżeli będzie musiał zaryzykować życiem, zdrowiem, imieniem, należeniem do Lamia Scale - nie może pozostawić dziewczyny samej z tym problemem.
- Uspokój się na chwilkę. Rozumiem twoją sytuację, pomimo że takiej nigdy nie doświadczyłem. Może na to nie wygląda, ale jestem dżentelmenem i przejmuję się losem ludzi często bardziej niż własnym. Zostałaś tu wysłana, by zdobyć zaufanie burmistrza. Czy on sam kazał ci coś robić? Mogę pomóc ci z tym zadaniem? W ten sposób szybciej byś je skończyła, co na pewno spodobałoby się temu grubasowi. To gbur, ale widać że przejmuje się pieniędzmi i interesami. Trzeba uderzyć w tę stronę. Gdyby nie to, że sam jestem tu obarczony pracami karnymi, szepnął bym mu o tobie dobre słowo ,ale niestety teraz to nic nie da. Musimy skupić się na pracy, a na pewno to zauważy. Powiedz mi. Tylko nie denerwuj się, bo nerwy tylko spowalniają. Co kazał zrobić ci burmistrz? Czy żądał przy tym czegoś jeszcze? Nie wiem, jakiś termin, sposób działania, praca w ukryciu?
Paul Mud czuł powinność wobec tej dziewczyny. Miał nadzieję, że ułatwienie je pracy i wykonanie jej posłannictwa przybliży ją do ratunku jej bliskich. Przy okazji, w ten sposób malarz miał nadzieję złagodzić ból po utracie własnych rodziców. matka zginęła z jego powodu, a ojcem on się nie mógł zająć... Wbrew pozorom mag pamiętał to dobrze, czuł swego rodzaju brzemię z tego powodu. Już dawno zaakceptował ich odejście, ale wiedział, że przynajmniej śmierci ojca mógł zaradzić.
Oczywiście pomoc dziewczynie może okazać się mile widziana przez Radę Magiczną. Jeżeli Radzie się to spodoba, z Neonyego ściągnięty zostanie niechlubny tytuł przestępcy. Może będzie nawet w tym jakaś doza podziwu? Wtedy cała gildia stałaby się milej widziana i wspominana przez Radnych, a więc i Mistrz by się ucieszył... Już wystarczający Paul narobił sobie u niego biedy. Trzeba ją odwrócić w korzyść!

Korzyści Neony widział niezliczone. Korzyści własne, czyli oczyszczenie się z zarzutów i dodatkowo poprawa swojej sytuacji - dość nieciekawej z resztą - z Radą, poprawa sytuacji tej dziewczyny, a także poprawienie sytuacji gildii. Więc postanowił w jakiś sposób pomóc dziewczynie o dwóch czułkach, które w momencie, jak ten jej obiecał to, co obiecał, po prostu się uniosły razem z jej brwiami. Zdziwiła się, bowiem się zupełnie nie spodziewała takiej odpowiedzi. Prędzej coś pokroju "nie obchodzi mnie to, bądź sobie skrzywdzonym przez złych ludzi dzieckiem gdzie indziej", ale Neony taki nie był.
- Co?! Pomożesz mi?! - zawołała z pełnym niedowierzania głosem, co również jej postawa świadczyła - nie wierzyła w to, co usłyszała. - Czy ja się przesłyszałam... ktoś mi pomoże? - dodała po chwili, ale zaraz się otrząsnęła i uspokoiła. - Zgłosiłam się do sprzątania miasta chwilę przed tym, jak przybyłeś. To miało być jedynie sprawdzenie mojego oddania, czy coś. Bo i tak to miałam robić za darmo. Ten darmozjad jeszcze by pewnie przyjmował pieniądze za to, że pracujemy - stwierdziła, odwracając przy tym głowę i ciężko wzdychając. Dziewczyna była wielce zażenowana postawą burmistrza, ale ludzi nie zmienisz słowami.
- Możemy razem posprzątać i jakoś naprawić wizję miasta. Czy jak to się fachowo nazywa. Ty będziesz miał z głowy, a ja będę mogła kontynuować swoje zadanie - zaproponowała, podchodząc bliżej niego, patrząc na jego twarz. Była naprawdę malutka, mierzyła mu może do torsu. Na oko około metr czterdzieści, a do tego jeszcze ta nieco naburmuszona minka.

- Nie martw się :-) Ja na prawdę ci pomogę jak umiem najlepiej. Masz jakiś konkretny pomysł, czy chcesz może pomóc najpierw z moim sprzątaniem? - w tym momencie następuje chwila dla rozmówcy by odpowiedzieć - Ja chciałem z pozostałości po moim pyłku stworzyć nad główna ulicą "gwiazdki". Napchać pyłek do kul i zawiesić je nad ulicą. ładnie by wyglądały po zmroku. Można do tego dodać malowidła na ulicach i, lub budynkach z twojej farby i mojego światła. Ja mogę zrobić też pokaz fajerwerków.
Neony miał nadzieję, że dziewczyna jednak posiada jakiś pomysł poza sprzątaniem. Jeżeli będzie zmuszony do czyszczenia ulic i mycia chodników to chyba spasuje. Nie znał się na sprzątaniu, był malarzem i pokazowym artystą. Nawet statyczna scena była dla niego zbyt czysta. Jego magia polegała na brudzeniu.
- Gdy skończymy tę część zadania, udasz się do swoich zleceniodawców, a ja mogę spróbować nawiązać kontakt z moimi przyjaciółmi z gildii. Oni też z chęcią ci pomogą, a ja nawet mogę się wstawić do nich z prośba za ciebie. jeżeli uda nam się zlokalizować tych złych, na pewno się nimi zajmiemy.

- A masz jakiś pomysł poza sprzątaniem malowideł? Bo tym mogę się zająć - zakomunikowała, puszczając delikatny uśmiech, który zdołał przebrnąć przez maskę zaskoczenia obecną kilka chwil temu. Wysłuchała całej jego wizji, po czym zaczęła energicznie kiwać główką, ogólnie to jeszcze złączyła dłonie palcami w "kamień", które trzymała zaraz przy usteczkach, a oczyma energicznie mrugała. Wyglądała tak, jakby zgadzała się na tę wizję. Bo się zgadzała!
- Wiem, skąd zebrać potrzebne rzeczy. Farbę mogę zebrać dość szybko, wiec zaraz po tym pokażę Ci tamtą skrytkę. I oczywiście, że Ci pomogę! - zawołała, radośnie podskakując. - Poza tym, mam też jeszcze jeden pomysł! Widziałeś kiedyś może wymalowane na ziemi, trójwymiarowe kaniony albo coś takiego? Czemu by nie wymalować takiej łąki na chodnikach z pomocą mojej magii? Idealnie by się komponowała z niebem. A na szczytach budynków namalować ciemne niebo. Albo coś. Z resztą, wykombinujemy na bieżąco! Chodź! - zarzuciła pomysłami radośnie, po czym niemalże wybiegła z zaułka. Widać było, że wzięła się do pracy, bo wciągała do kuleczki w dłoni odrobinki farby osiadłe na ziemi czy na ścianach.

- Ej poczekaj chwilę! Już nie pamiętam, czy się przedstawiałem - jestem Paul Mud, dla przyjaciół Neony. A ty? - rzucił kierując się za entuzjastycznie nastawioną do zadania dziewczyną.
Widać było, że część niedawno odnalezionych w sobie umiejętności, okazało się przydanych - dyplomacja, która pozwoliła mu uspokoić maga farby; oraz uwodzenie, dodatkowo polepszające nastawienie jej do malarza. Oczywiście to tylko drobny, nic nie znaczący sukces, ale czasem lepiej zrobić trzy małe kroczki niż jeden duży. Dlaczego? Go dużym łatwiej się poślizgnąć... W tej sytuacji było podobnie. Paul mógł zignorować "nawoływanie o pomoc" lub nawet spróbować pozbyć się tej damy... Co ja piszę?! On by tego zrobić nie potrafił... Musiał pomóc. Chciał pomóc. Więc pomoże!
W tej chwili starał się dotrzymać kroku biegnącej przed nim towarzyszce. Nie miał pojęcia gdzie się kierują, nie wiedział kiedy tam dotrą i po co. Postanowił jej zaufać. Miał jednak wrażenie, że niedawno osiągnięty sukcesik może niedługo zostać przykryty płachtą niespodziewanej klęski. Ktoś mógł postanowić, że będą jednak musieli pracować osobno. Ktoś mógł sabotować ich współpracę... Mogło się stać zbyt wiele. Coś jednak w tym myśleniu Neony dostrzegł. Wielką plamę kolorów... Problem, ale poboczny.
- A możesz jeszcze zabrać tę farbę? Źle się czuję w brudnym smokingu... - powiedział wskazując na dużą plamę na swoim ubraniu.

Jak tak a kawałek odbiegła, wtedy też odwróciła głowę w jego stronę. Na krótką chwilę. Krótką, bo krótką, ale to wystarczyło, aby zajrzeć prosto w jego oczy. To wystarczyło, aby móc odczytać w jej tęczówkach koloru niebieskiego fakt, że dziewczyna była zatroskana. Niczym matka o swoje dzieci, chociaż bliżej jej było do tego, aby martwiła się jako córka o matkę. Czekaj moment - przecież tak było.
- Wiem, jak Ci na imię, głupku! Znam Cię przecież dzięki listowi gończemu! - podniosła nieznacznie głos, po czym spojrzała uważnie na Neona. - Jestem Aya, ciekawski malarzu! - skierowała się nieco weselej, a sama uwaga dotycząca garnituru sprawiła, że wykonała dość charakterystyczny ruch ręką (jakby myła szybę), zbierając całą farbę z jego garnituru. Po tym zabiegu, całość "nadmiaru" wylądował w jej dłoni, sam strój wyglądał jak nowy.
I zaraz po tym skupiła się znowu na tym, aby usunąć pozostałe plamy farby. Dziewczyna ewidentnie miała zamiar się przyłożyć do tej pracy, skoro liczyło się dla niej coś więcej niż swoje dobre imię - kto inny by pozwolił na to, by rodzice zginęli?
- Możesz zająć się już malowaniem, w razie czego, to Ci pomogę jak wrócę. Idę poszukać rzeczy potrzebnych, okej? - rzuciła nagle, po niedługim czasie od namysłu po pozbieraniu całej farby w jedną, zbitą kulkę, może trochę płynną, ale ewidentnie dzięki jej magii utrzymującej się w jednej, stałej formie. - Zaraz wrócę! - zawołała i pobiegła gdzieś... tylko gdzie? Zostawiła go na pastwę ludzi, którzy przechodzili w tę i z powrotem, obserwując to, co się dzieje.

(* - zapis jej imienia to 彩, co oznacza "kolorowy")

Paul miał rzucić potwierdzające "Okey", ale zdał sobie sprawę z tego, że Aya i tka go już nie usłyszy. Była zmotywowana do działań, dała się zachęcić i przekonać do podjęcia mocniejszych kroków. Jej zachowanie wskazywało na to, że dostrzegła wizję sukcesu w zabazgranych farbą i neonami mgławicach teraźniejszości i kary. A Mudowi pozostało czyszczenie, albo raczej brudzenie w inny sposób, kolejnej ściany.
Jesteśmy w dużym mieście, na jednej z ulic, czyli miejsc publicznych. Przechodzi tędy wielu mieszkańców i turystów. Pora urozmaicić im wędrówki! Zacznijmy od jakiś lekkich klimatów na szerokich ścianach.
Myśląc w ten sposób, Neony otrzepał zwyczajowo garnitur i przeczesał włosy do tyłu machnięciem ręki. Czuł, że to go inspiruje, ale nie wiedział na jak długo. Dostrzegł dzięki temu obraz starodawnego miasta z wąskimi uliczkami w stylu włoskim, obitymi kamieniem i gazowymi latarniami. Przystąpił więc do malowania tego obrazy na ścianie jednego z budynków. Korzystał przy tym z chłodnych, szarych i brązowych barw, by nie aktywować gorących luxów, które mógłby poparzyć lub nawet podpalić.
Nie wiedział, kiedy Aya wróci, więc się nie spieszył. Pośpiech niszczy dzieła sztuki, rozmazuje pomysły, wyostrza ogół kasując szczegół.

Malunki, albo raczej bazgroły zostały zastąpione cudownym widokiem miasta. A czemu się o tamtych plamach farby ułożonych w absolutnym nieładzie wyraziłam jako o malunkach? Gdyż ostatnimi czasy krytycy sztuki potrafią uznać, że niebieski kwadrat na białym tle jest wart kilka milionów dolarów, a dobry obraz możesz sprzedać raptem za 500 złotych na pchlim targu. Ale w sumie to co ze mnie za artystka, która nawet nie zbiera wynagrodzenia z a to, co robi. Jednak to nie ja tu mam oceniać wszytkie wysiłki maga z Lamia Scale, a ludzie. A oni? Oni podziwiali, a jakże! To, jak luksy tańczyły w powietrzu, układając się w zawierającą coraz to więcej szczegółów obrazu na ścianie. Ogromnej z resztą ścianie jednego z bloków mieszkalnych. Nikt nie był w stanie ukryć swych okrzyków uradowania i podziwów tej pracy. Już nikt nie patrzył na niego jak na chuligana czy niszczyciela mienia. Teraz? W ich oczach widziano go jako artystę z prawdziwego zdarzenia.
- Mam je! - zawołała Aya, ciągnąc za sobą spory wór. Jak tylko go otworzyła, widać było mnóstwo dość sporych kul. Niekoniecznie kryształowych, niektóre były puste, inne wypełnione, a inne jeszcze w różnorakich kolorach. Zdarzały się kule podobne do tych, które dała wcześniej wróżka. - Wow, nieźle to zrobiłeś! Zajmij się kulami, ja oczyszczę te co trzeba z koloru - oznajmiła, po czym otworzyła cały pakunek. Samych kul była może setka łącznie ze wcześniej zdobytymi, każda o różnych rozmiarach, minimalnie piłki siatkowej, maksymalnie zaś lekarskiej. I jak powiedziała, tak zrobiła, zaczęła oczyszczać kolorowe kule z pigmentu nadającego im kolor, zbierając je jako krople farby, pozostawiając jedynie te z kryształu gotowe do wypełnienia i zawieszenia.

przepraszam za jakość techniczną posta, problemy i pisanie z telefonu

Neony starał się jak mógł. Nie interesowało go teraz to, że pracuje w formie kary, że ma zrekompensować coś komuś. On malował. Dał się ponieść swym umiejętnościom i zapałowi. Miał wenę i wizję. Coś go zainspirowało. Nic teraz nie było w stanie go wybić z rytmu pracy. Gdyby nie to, że jest magiem, całe życie spędzałby na malowaniu. Poszedł w ślady ojca i osiągnął sukces. Ostatnimi czasy, osiągał ich coraz więcej. udało mu się odnieść sukces podczas Wielkiego Turnieju magicznego, wykazując się sprytem, wiedzą i inteligencją przekraczającą umiejętności rywali. Udało mu się nie wpaść w panikę podczas tego zadania. Udało mu się przekonać do siebie Ayę. Udało mu się namalować coś wielkiego i ładnego.
A to ostatnie było bardoz wyczerpującym zajęciem. Nie był w stanie sam przeliczyć ile mocy magicznej wykorzystał, a ile mu zostało, ale czuł, że ledwo żyje. Walnął się na ziemie obok worka i uśmiechnął się boleśnie do Pani Czułek. Wziął kulę i odnalazł na niej otwór wlotowy po czym napełniła ją jasnym pyłem. Czuł się wyczerpany, ale pracował, nie poddawał się nie dla siebie, a dla niej. Pracy jest jeszcze dużo.
- Dizękuję, że mi uwierzyłaś. Lepiej pracuje się z wiedz o tym, że ktoś cię wspiera i jest gotów pomagać. Mam nadzieję, że nasza znajomość jeszcze długo będzie trwała. Może kiedyś dołączysz do mojej gildii?

- Nad przyjaźnią jeszcze bym tak trochę polemizowała, bo to za wcześnie. Znajomość może być, a co do gildii, to ja się może zastanowię w najbliższym czasie. Wiesz, jak to jest - jeszcze nie ufam każdemu. Nie dołączę do każdej gildii, chociaż... czekaj. Jeśli dobrze pamiętam z informacji od mojego informatora, Ty jesteś w Lamia Scale? - zapytała, spoglądając na Neona zajętego wypełnianiem kul. Ona sama je czyściła, a kiedy już uzbierała kulkę wielkości piłki do ręcznej, kondensowała ją do wielkości takiej do golfa i zgniatała, nie dając żadnych odprysków. Zupełnie tak, jakby nad kolorem idealnie władała, potrafiła go wchłaniać i bez ograniczeń kontrolować. Nie dziwne, że nawet bazgroły ze ścian należące do Neonyego potrafiła zebrać wcześniej.
- Lamia Scale jest w dobrych stosunkach z Radą, tak? Hmmm... Wiesz co? Jak tylko uratuję swoich rodziców, dołączę do was! A potem przekażę Radzie, co się dzieje w Górach Hakobe. Potem Ci wyjaśnię, wolałabym mieć pewność, że rodzice przeżyją, a w razie ataku na tamto miejsce mogliby ich zabić żebym się nacierpiała za zdradę - skierowała się do niego, tym samym kończąc etap konwersacji, zajmując się robotą.

Po wypełnieniu wszystkich kuli, Aya zaczęła je rozwieszać. Po czasie, kiedy Paul skończył, również do niej dołączył, a Mistrz Gry nie czuje jak rymuje. Chyba. Coś tam czasem Mistrzowi Gry wychodzi, ale rzadko. Na pewno nie chodzi tu o tę fabułę. Każdy obserwował jak młodzi ludzie harują na rzecz miasta, odnawiając te brzydkie, można by rzec - zaniedbane dzielnice. Powoli zmrok zapadał, a oni już kończyli. Jak już ostatnia kula zawisła, pojawił się na horyzoncie burmistrz. Przyszedł po prostu skontrolować pracę.
- Nie powiem, że jestem pod wrażeniem. Nie spodziewałem się, że połączycie ze sobą siły. Podoba mi się to wszystko - przyznał, naprawdę był pod wrażeniem, jednak na pewną myśl aż się skrzywił. Najwyraźniej chodziło o pieniądze, gdyż zaraz wyjął po dwa pliki. Tak, ewidentnie był to materialista i skąpiec, niechętnie prawdopodobnie rozdawał ludziom pieniądze z banku miasta. - Postanowiłem was wynagrodzić. Oboje otrzymujecie po 14.000 klejnotów za dobrze wykonaną pracę - mówił to z pewnym bólem, podając im pieniądze. - I panie Mud, przekażę Radzie, że odprawił pan Prace Społeczne. Żegnam! - rzucił na odchodne, aby zaraz odwrócić się i odejść.
- Co za gbur... - burknęła cicho Aya tak, aby on nie słyszał. - Słyszałeś, w jaki sposób on to mówił? Zupełnie tak, jakby obchodziły go pieniądze! Tylko one! Buuu... Nienawidzę takich gości. Aaale! Zobaczymy się później, dobrze? Może tak za parę dni pod karczmą w Shirotsume? Mam na myśli... za tydzień. I wtedy, tam Ci wszystko wyjaśnię. Okej? Teraz muszę już iść. Papa! - zawołała i pobiegła w swoją stronę.

Cytat :

Fabuła zakończona. Otrzymujesz 500MM (posty ładne + rekompensata za moje przedłużanie), 14.000 klejnotów oraz prace społeczne zostały zakończone, możesz usunąć ze sławy informację o liście gończym jak tylko opłacisz grzywnę (o ile tego nie zrobiłeś oczywiście)
Oczywiście możesz zrobić z/t

Paul pracował do końca. Pochłonięty ambicjami i inspirującymi go tematami, malował wszystko co wpadło mu do głowy. Światła latały w powietrzu w akompaniamencie wypełnionych światłem kul. Wszystko to po zmroku wyglądało przecudownie i na pewno lepiej niż on sam. Jeszcze nigdy nie musiał w tak krótkim czasie wykorzystać tak dużo mocy magicznej, nawet podczas Turniejowych Walk na arenie. Efekt i wynik końcowy były jednak wystarczająco zadowalające, by Mud zapomniał o zmęczeniu. Uśmiechnął się tylko do siebie, zarówno w duchu jak i na ciele, po czym usłyszał głos (g)burmistrza. Gdy ten skończył mówić, mag przyjął ofiarowany mu plik pieniędzy i zapieczętował zakończenie zadania słowami:
- Mam nadzieję, że niedługo wystawię w pana mieście następne przedstawienia. Do widzenia w milszych okolicznościach, hahaha! - zakończył śmiechem wypowiedź i odwrócił się do Ayi (tak to się odmienia?!) - Gburmistrz, jakich mało... No ale nie ważne. Miło mi się z tobą pracowało. Nie mogę się doczekać następnego spotkania, na pewno będę na czas. Weź jeszcze to ode mnie, przyda ci się bardziej niż mi - rzekł wykładając z koperty 7 tysięcy klejnotów. Wiedział, że prywatna batalia młodej dziewczyny dopiero się zacznie na poważne, a każda wojna wymaga środków. W tym świecie nawet głupia kawalerka ma czynsz 100 tysięcy klejnotów przecież...
A gdy jego "znajoma" udała się już w swą stronę, Neony jeszcze raz spojrzał na ulicę. Rozciągała się przed nim szeroka droga, zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym. Drogę tą trzeba przebyć, acz wymaga ona ostrożności. Nigdy nie wiesz, gdzie nadziejesz się na wyboje, gdzie wpadniesz do rowu lub napotkasz inny pojazd. Musisz prowadzić swoje życie ciągle patrząc do przodu!

---

Przyjmuję 7.000 klejnotów nagrody, tak jak w poście uzasadniłem. Dziękuję za fabułkę mamo, list gończy się już (oby) nie powtórzy!
z/t