Targowisko

First topic message reminder :

Targowisko stanowi całkiem spory plac, idealnie wyrównany i zbudowany na planie trapezu. Wszędzie stoją jakieś stragany, do których ciągle pchają się ludzie w ogromnych ilościach. Poustawiane są one w około sześciu liniach po osiem sklepików każdy. Nie dziwne, skoro są tutaj takie tłumy jeśli każdy z nich oferuje coś ciekawego: jakieś bronie, zbroje, żywność... wszystko! Każdy ma na samej górze jakiś materiał w paski bądź inne wzorki. No cóż. Zostaje nam tylko obejrzenie tego, co jest ciekawego do sprzedaży i w jakich cenach.

Idealne miejsce na spotkanie. Między zapachem ryb a krzykami handlarzy. Nie był pewny czy to jego stara znajoma, była trochę inaczej ubrana i ten posępny wyraz twarzy zupełnie nie pasował do osoby, którą pamiętał. Wydawała się taka osowiała, zimna i nieczuła. Poza tym powinien rozpoznać jej aurę, przecież spędził z nią sporo czasu... Jaskinia, basen, desery... Może to siostra bliźniaczka Merry? Nie chwaliła się, że ma rodzeństwo. Na igrzyskach też była tylko ona w jej drużynie...

Gdy Zin tak się przyglądał nieznajomej-znajomej czas jakby stanął na chwilę w miejscu. Widział dokładnie co podaje jej ruda sprzedawczyni, widział jej zastanowienie na twarzy, ale nie widział kompletnie jak się zachować. Nie było w jego stylu podchodzenie i zaczepianie innych na ulicy. Szczególnie nieznajomych? A może znajomych... Zakłopotanie targało nim chwilę...
Musiał kupić te owoce na sok tak czy siak, a tamten stragan wyglądał najlepiej. Widocznie koleżanka miała podobny gust. Raz kozie śmierć, jak to nie ona najwyżej się zbłaźnię i tak rzadko tu jestem to może mnie nikt nie rozpozna. Ruszył w tamtym kierunku zbliżając się coraz bardziej do dziewczyny, która tak łudząco przypominała Merry z wyglądu, a w myślach powtarzał sobie ciąglę... Hosenka, tak.. Hosenka... toż to od cholery daleko. Co ona by tu robiła?

Po zaledwie paru chwilach stał już za nią. W momencie gdy sprzedawczyni skończyła ją obsługiwać a dziewczyna utopiła wzrok gdzieś w koszykach ustawionych na ziemi rzucił zza jej pleców -Przepraszam, czy mogła by Pani się usunąć? Chyba już skończyła Pani zakupy? Uśmiechnął się delikatnie czekając, aż dziewczyna się odwróci z możliwymi pretensjami by następnie móc się jej lepiej przyjrzeć i ocenić czy to na pewno ona. Czy to Merry. Okoliczności wręcz idealne. W jednej ręce torba ryb, w drugiej warzyw i ta sceneria.

Ważniejsze sprawy niż te owoce chodziły jej po głowie, chociaż te drugie niewątpliwie pięknie się prezentowały. Jej spojrzenie zatrzymało się na lewej stronie stoiska, gdzie ułożone były jabłka. Miały naprawdę wiele odmian i kolorów, każda kryła inny smak. Jej ulubione - zielone, kwaśne i wymagające siły w ugryzieniu nie cieszyły się zbyt dużą popularnością. Ludzie widocznie woleli te słodziutkie i miękkie gatunki tego owocu. Westchnęła cicho, nieco poirytowana już powolnymi ruchami pracownicy straganu, która chyba zdecydowała się wybrać jej najbardziej idealne brzoskwinie z całego, dużego koszyka. Wyjęła wolną dłonią z kieszeni pieniądze i nawet nie licząc położyła na ladzie, czekając już tylko na odbiór towaru. Prawda była taka, że jej oczy i sympatia do owoców nakazywały jej jeszcze czegoś dokupić, jednak rozsądek i przekład na siłę w plecach i dłoniach zdecydowanie tego odradzał. W końcu była zdana sama na siebie, a nie miała pojęcia jak daleko i na jak długo będzie musiała wyjechać. Wtedy też usłyszała głos - niby to wyłaniający się z tłumu, nieznajomy - a jednak skłonił ją, aby go nie zignorowała. Odwróciła głowę i spojrzała przez ramię z nieco uniesionymi brwiami, otwierając już usta do rzucenia jakiegoś złośliwego komentarza, inteligentnej riposty. Przez chwilę świat zdawał się zatrzymać, wszystko umilkło, a ona wpatrywała się w Zina widocznie zaskoczona, lustrując jego twarz wzrokiem z niedowierzaniem. Niedobrze. Znał Merry, nie znał jej- na nadmiar złego nie był dobrym towarzystwem dla osób z jej otoczenia, ba! Jego twarz widniała na liście gończym we wszystkich niezbyt przyjaznych światu stowarzyszeniach gildyjnych. Jej dłoń zacisnęła się w pięści tak, że kostki aż pojaśniały! Nie sądziła, że jeszcze kiedyś na niego wpadnię, a tu jeszcze w takim momencie..
- Jasna cholera Zin.. - wydusiła w końcu cicho, powracając do rzeczywistości i siląc się na subtelny uśmiech. Wtedy też - niczym wybawienie - zawołała ją handlarka, wyciągając w jej stronę torby z owocami. Marii drgnęła i znów stanęła przodem do niej, wręczając jej pieniądze. Chwyciła siatkę, wpatrując się gdzieś w przestrzeń przed sobą, bijąc się z myślami. No i co miała zrobić? Grać słodką idiotką i w jakiś sposób go spławić czy może skorzystać z okazji gdy będzie robił zakupy i się ulotnić? Nie, to nie byłoby w porządku. Krótka rozmowa i wymiganie się misją? Oo, to brzmiało już lepiej, bardziej wiarygodnie. Jej pieprzonym obowiązkiem było złapanie go i dostarczenie do gildii, a jednak miała ważniejsze rzeczy na głowie niż to.. Skryty pod ubraniem znak zapiekł niemiłosiernie, a ona przygryzła dolną wargę i cofnęła się o krok, puszczając go tym samym na swoje miejsce. No pięknie. Jeszcze niech ten przygłup tu przyjdzie i powie o słowo za dużo.. Rozejrzała się nieco nerwowo dookoła, następnie jak gdyby nigdy nic uśmiechając się w stronę maga i przekręcając głowę w bok. Mimo stroju i nastroju miało być słodko i niewinnie. Kolczyk z fioletowym kryształkiem zakołysał się delikatnie w uchu, odbijając padające nań światło.
- Co za zbieg okoliczności.. Czyli jednak mają tu najlepsze owoce? - naprawdę nic bardziej wyszukanego nie mogła powiedzieć? Brunetka drgnęła w miejscu, poprawiając niby torby z jedzeniem zaciskane w dłoniach. Instynktownie trzymała je przed sobą, nieco opierając na udach. Nie były specjalnie ciężkie, jednak w tym momencie przypominały ciężarki mające sprowadzić ją brutalnie na dno. Cholera, zachciało się jej jabłek. Zabawa w kotka i myszkę - a właściwie smoka - miała się dopiero zacząć, a Mariko nie miała pojęcia w co tak naprawdę miała się wpakować.
- Nie sądziłam, że spotkamy się w takim miejscu.. Codzienne zakupy? Myślałam, że mieszkańcu tego miejsca przychodzą na targ razem ze świstem.

To było jedno z "najmilszych" powitań jakie go spotkało, trochę zaleciało mu nawet zachowaniem Alexis. Może się znają? Spędzają wiele godzin na wspólnych herbatkach i ploteczkach? Z kim się zadajesz takim się stajesz... Nie. Wróć. Nie ma to najmniejszego sensu. Zamiast herbatki szybciej zobaczył by tam Zin sceny jak ze wspomnień Waltera. Alexis BDSM i Mariko. Otrząsnął się lekko wracając do pierwotnego stanu. Neutralnym daleko do Szablozębynch, wyszedł nawet jakiś czas temu przykaz nie wpuszczania ich do budynku, a za pogonienie ich dostawało się jakieś pochwały czy coś. Krótką wymianę spojrzeń, która upewniła go, że to Merry przerwała ta ruda sprzedawczyni. Jak ruda to i wredna taki stereotyp, przerwała w najgorszym momencie. Zin rzucił wzrokiem co tam kupuje brunetka. Głównie dostrzegł zielone jabłka. No jasne. Jabłka=szarlotka. Akurat to go nie zdziwiło, mówiła, że to jej ulubiony deser. Będzie coś pichcić sama? Inaczej było z zachowaniem dziewczyny. Nerwowo zapłaciła za zakupy i pośpiesznie ustąpiła miejsca, tak jak ją o to prosił parę chwil wcześniej czarnowłosy, tuszując swoje zachowanie delikatnym uśmiechem.

Najwidoczniej mamy taki sam gust co do owoców i tak to naprawdę zbieg okoliczności. Nie spodziewałem się, że tu Cię spotkam. Kogo jak kogo. Niewielki bar w Hosence i nadanie listu nijak sie nie ma do targowiska w Hargeon, co tu robi taka dziewczyna jak Ty? Nurtowała go kwestia tego baru i Hosenki. Nie mógł ot tak odpuścić nie pytając o to. Sporo czasu minęło od ich ostatniego, a za razem pierwszego spotkania. Na igrzyskach nie mieli sposobności porozmawiać ze sobą, oprócz krótkiej wymiany uprzejmości na arenie gdzie nie bardzo poszło mu. Merry uzyskała lepszy wynik. Porywczość go zgubiła, a ją jej stonowanie i trzymanie się z tyłu doprowadziło całkiem wysoko. Mógł tylko to z dołu obserwować. Wtedy jej zazdrościł, wygrania igrzysk dobrego wyniku itd, chciał z nią porozmawiać, ale najwidoczniej nie było im to dane.
Chociaż... Co się odwlecze to nie uciecze. A ta sytuacja jest najlepszym tego przykładem.
Nazywanie mnie mieszkańcem jest bardzo nad wyrost, przyjechałem nie dawno do brata. Postanowiłem sobie wziąć urlop na żądanie i zrobić jakieś zakupy by przygotować mu niespodziankę, Ty też nieźle się zaopatrujesz tu, dłuższa podróż? Obejrzał Merry jeszcze raz od góry do dołu zauważając widocznie wypchane kieszenie spodni, połyskujący kompas i teraz te siatki z owocami. Kobiety... trzymanie linii i inne, w końcu o taką formę jaką ma ona na prawdę trzeba dbać dobrą dietą.

Słuchał Merry z zaciekawieniem o tym jak opowiadała, że znudziło jej się leżenie plackiem w kurortach o wysokim standardzie- jak?! Przecież to możliwość nic nie robienia, mało tego ludzie są na każde Twoje skinienie i Ci usługują bo płacisz za to. Prawie jak Król! Do mentalnej listy zazdroszczenia Merry dopisał właśnie ten punkt. W porównaniu z łomotem, który dostał ostatnio on to tak jakby stawiać koło siebie piekło i niebo. Dwie duże przeciwności, a jednak los splata ich ścieżki by mogli się spotkać. Po raz kolejny ktoś im przerwał. Najpierw ta ruda sprzedawczyni teraz jakiś blodnas, który swoim tonem wyraźnie pokazywał, że zna Merry. Mało tego szukał jej i miał coś dla niej... tylko, że inaczej się do niej zwrócił. Mariko? Wprawiło to w ogromne zdziwienie Zina co dało się dostrzec po szeroko otwartych oczach, przez chwilę jak by nie rozumiał tej całej sytuacji. Tu Merry, którą poznał przed igrzyskami, na igrzyskach też przedstawiona Merry- była informacja o wtargnięciu Dragon's Howl, ale nie kojarzył jej twarzy z listów gończych, a przecież każdy tam ma coś za uszami i ma taki list. Mniejszy, bądź większy wartościowo ale ma, a Merry? Czy Mariko jak zwrócił się do niej tamten jeden... Zapasy, demon i ta wyrwana torba? Wydawało by się to wszystko już wystarczająco dziwne. Cała ta sytuacja przykuła uwagę wszystkich ludzi w okolicy, a dziewczyna już obłożona siatkami i torbą złapała Zina za rękę i próbowała wyciągnąć gdzieś w ustronniejsze miejsce.

Kompletnie zdezorientowany chłopak nie stawiał oporu. W głowie miał natłok teraz pytań o co chodzi, czy ktoś tu zrobił z niego delikatnie mówiąc głupka? Kim był tamten typ? O co tutaj w ogóle chodzi? Dobrowolnie dał się prowadzić za rękę przez całe to targowisko szukając jakiejś cichej, bocznej alejki gdzie mogli by się rozmówić o całej tej sytuacji. Widocznie nerwowa Merry, czy też Mariko szybkim krokiem ciągnęła równie obładowanego chłopaka za sobą, a jej uścisk przybierał na sile.
Czy ma coś do ukrycia, że tak szybko chce opuścić targowisko? O co tu chodzi? Zadając sobie te pytania w myślach właśnie weszli w jakąś wąską alejkę między budynkami, wtedy Zin postanowił wyrwać się z jej uścisku. Efekt domino spowodował wyrwanie razem z ręką siatki z owocami z jej dłoni i spadnięcie torby tamtego typa, z której wypadły jakieś notatki. Nie wiedząc co się dzieje Zin rzucił tylko okiem na spanikowaną Merry, która próbowała wszystko szybko pozbierać. Między notatkami w niezrozumiałym dla niego języku runicznym dostrzegł znajomą ilustrację...
Była ona niewiarygodnie podobna do postaci... do postaci jego demona Anarchii. Nie idealnie odzwierciedlona, ale w bardzo dużym stopniu. Czyżby te polowanie na demona było polowaniem na niego? Wyraźnie wzdrygnął się robiąc dwa kroki do tyłu, cały czas patrząc na już podnoszącą się dziewczynę.
Wsadził rękę do kieszeni płaszcza wyciągając dwa kolczyki w jednej dłoni i od razu mierząc w jej kierunku wystrzelił cztery ładunki sieci, które musiały ją przylepić do ściany i unieruchomić na jakiś czas. Nie miał innego wyjścia, polowania na demony się zachciało? Lepiej zapobiegać niż leczyć, a jemu teraz należą się wyjaśnienia!
Do cholery o co tutaj chodzi? Jakie polowanie na demona?!  Mówiłaś o tutejszych klifach!- Postanowił udawać, że nie poznał ilustracji, było by to strzałem w kolano, a może ona już wiedziała? Jaka Mariko?! Dlaczego mnie wyciągnęłaś z tego rynku? Kim był ten typ! Musieliście być umówieni, nawet nie protestował gdy zabrałaś tą torbę z tymi papierami!!! Krzyczał ile sił w płucach, wymachując rękoma ze złości. W jednej z nich połyskiwały kolczyki, które teraz poprzez lekkie uszczypnięcie, którego wcale nie odczuł czarnowłosy pobrały małą część mocy magicznej by zregenerować swoją umiejętność. Porywczość była jego największą wadą...

----------
15.750-2*300[uzupełnienie kolczyków do full]
=15.150

-Zabierz tą siatkę. Bla bla bla zbędne prośby- pomyślał. Jaką ma gwarancje na to, że czegoś nie knuje i nie zabierze nóg za pas czy też może nie rzuci się na niego jak opętana? Właśnie, szukając demona Merry, którą znał Zin mogła zostać opętana, a ten ktoś tutaj... Żadnej gwarancji = żadnego wypuszczania. Nawet jeśli miała dobre chęci, to one właśnie brukują piekło wg powiedzenia. Teraz przynajmniej jest w stanie ją spokojnie wypytać o co chodzi.
Nie zawołała po pomoc jeśli nawet miała okazję, co może być dwuznaczne. Wcale jej nie potrzebuje, Zin widział część jej umiejętności na arenie i spokojnie sama mogła by mu postawić czoła, lub chce porozmawiać. O ile pierwsza opcja jest realna, o tyle druga bardziej. Więc jeśli chce porozmawiać, może zacząć w tej pozycji.

Nie ma mowy o uwolnieniu Cię teraz Merry, a może raczej jak to było? Mariko? Po co te wszystkie kłamstwa? Wszystko o czym rozmawialiśmy wcześniej o ile Ty to Ty to również ściema? Podobno poszukują fałszywych uczestników turnieju, że są zamieszani w kradzież nagrody za turniej wraz z Serpentem... Blefował o poszukiwaniach, musiał mieć jakąś kartę przetargową w tej rozmowie, a ta wydawała się idealną. O ile by jej szukali na prawdę, każdy posterunek Rady Magicznej by ją zamknął w trybie natychmiastowym, próbując na swoje sposoby wyciągnąć od niej informacje na temat Serpenta. Nawet o ile to nie prawda, w tamtym momencie musiała zabrzmieć jak najbardziej prawdziwie z jego ust. Poważny ton, kamienna mina i widoczna złość. Wszystko zgrywało się na to małe kłamstewko by było jak najbardziej prawdziwe.

Prychnęła cicho z niedowierzaniem, widocznie niezadowolona z braku akceptacji, a raczej wykonania jej polecenia. Przez to jak poważna i chłodna była ludzie się jej słuchali, zawsze dostawała to czego chciała - a tu proszę! Taki bezczelny kot próbuje zdetronizować przyszłą królową smoków. Niedoczekanie. Trzeba przyznać, że była to dla niej całkiem nowa sytuacja, a panienka Shinoda bardzo lubiła wyzwania. Jej ślepia zabłyszczały subtelnie, a na ustach pojawił się subtelny, nieco złośliwy uśmieszek. Nie miała wyjścia, chciała grzecznie to się nie dało. Kolejny podmuch wiatru sprawił, że rozejrzała się dookoła, robiąc rozeznanie terenu, a następnie spojrzała w dół - na swoją dłoń. Srebrny pierścień zabłyszczał subtelnie na serdecznym palcu. Był skromny, pozbawiony zdobień i niespecjalnie gruby. Przelała do niego odrobinę swojej mocy magicznej, a bladoróżowe światło sprawiło iż w dłoni pojawił się młot. Był niemalże wysokości Marii, na jego głowie widniał symbol starego kościoła. Tak, to ten sam młot który kiedyś należał do Królowej Wróżek. Zgodnie z jej planem - kluczem do sukcesu był jego ciężar. Gwałtowne przechylenie broni do przodu sprawiło, że siatka oderwała się od ściany i opadła na bruk, a Marii ruszyła do przodu chwiejąc się nieco na własnych nogach. Cóż, nie miała drugiej szansy, musiała dobrze wycelować. Nie mógł spodziewać się tak wielkiej broni, która ważyła ponad połowę tego co Mariko - ukrytej w zwykłym, niepozornym pierścionku! Pchnęła zaskoczonego Zina tracąc równowagę i tym samym skończył na ziemi, z młotem postawionym na klatce piersiowej i z siedzącą na nim brunetką. Oczywiście nie zrobiła mu krzywdy, resztką sił przetrzymała broń na tyle, aby nie wbiła go w chodnik. Na porcelanowych policzkach pojawiły się subtelne rumieńce wywołane wysiłkiem, który włożyła w całą tą akcję. Jej oddech był przyśpieszony, a serce jak oszalałe waliło w piersi. Nachyliła się do przodu nadal trzymając ręce na rączce młota. Przysunęła do niego swoją twarz, niemalże stykali się nosami. Zapach przypraw gdzieś zniknął, powietrze zostało zdominowane przez woń szamponu do włosów, którego używała Marii - włosy stworzyły im bowiem kurtynę. Patrząc mu w oczy drgnęła niespokojnie, jakby bała się że z łatwością zrzuci z siebie coś tak ciężkiego. Nie była zawstydzona pozycją, w której się znalazła - w ogóle nie zdawała sobie sprawy jak może zostać to odebrane. Starała się zachować na tyle bezpiecznie, żeby ani jemu ani jej nic się nie stało. Były lepsze rzeczy niż walka do zrobienia w życiu. Miała do tygrysa pewien sentyment i to sprawiało, że nawet jeśli powinna zachować się inaczej i poderżnąć mu gardło - to tego nie zrobiła.
- Nie lubię jak mi się odmawia, to po pierwsze. Zadajesz za dużo pytań, jesteś za głośny.. - zaczęła cicho nawet nie mrugając, przyciskając swoje ciało do maga. - Nie mam nic wspólnego z tym o co mnie oskarżasz. Masz prawo być wściekły, ale to nie powód robić ze mnie popychadło Tartarosu. Jestem na to za dobra. Zrozumiałeś?
Dodała ostatecznie, pozwalając aby po tych szeptem wycedzonych słowach zapadła cisza. Przyglądała mu się badawczo jeszcze przez chwilę, po czym wyprostowała się i odgarnęła szybkim ruchem dłoni włosy na plecy. Zostawiła je w nieładzie, nawet nie rozczesała. Przechodnie pewnie myśleli pewnie, że robią coś nieprzyzwoitego w miejscu publicznym. Zastanawiała się czy jej uwierzył. Nie miała powodu kłamać, nie lubiła kłamać i jej słowa tutaj akurat były bezczelnie szczere. Zwilżyła wargi i odwołała młot, który znów był tylko niewinnym pierścionkiem na jej palcu. Zeszła z Zina z gracją, stając i przeciągając się podniosła swój plecak i przerzuciła przez ramię.
- Im mniej wiesz tym lepiej śpisz Zin. Nie mogę. Nie chcę Cię w to wciągnąć.

To co stało się w tamtej wąskiej uliczce nieopodal rynku w chwile przekroczyło wszystkie najśmielsze wyobrażenia Zina na temat Mariko. Wątłej, niepewnej siebie, a na pewno nie tak dobrze wyposażonej Mariko. Nawet w takiej sytuacji gdzie nie jeden zboczeniec w sytuacji sam na sam w takiej alejce były by osłupiały początkowo, ale by nie odpuścił i pewnie ślinił się na widok tak atrakcyjnej a zarazem pozornie uwięzionej kobiety. Szybko by mu przeszło gdyby tylko ujrzał co zrobiła dziewczyna. Jej porcelanową cerę rozjaśnił różowy błysk ze źródłem gdzieś w okolicy jednej z dłoni. Bum puf i inne takie onomatopeje a siatka pękła pod naporem kobiety i jej wielkiego... młota. Mało tego w mgnieniu oka młot i Mariko byli już na leżącym na glebie Zinie. Jak? Nawet tego nie zarejestrował. Szok wywołany zdarzeniami z rynku trochę go otumanił, a dziewczyna musiała zgrabnie się wstrzelić w moment ze swoją ucieczką.

Cała ta akcja z trzeciej osoby musiała wyglądać na co najmniej na jakieś perwersyjne podchody. Ten pluje siecią ta go dosiada i to z zabawkami i sobie szepczą coś. Dobrze, że nikogo nie było. Przynajmniej tak mu się wydaje. Różnie można było by to odebrać, szczególnie, że jego koleżanka ma coś za uszami i nie chce się przyznać co? A jeśli to zabójstwo kogoś ważnego lub należenie do tartarosu? Kto by tam chciał być popychadłem, ale pełnoprawnym członkiem... W dodatku te uciszanie, próba dominacji.. coś musi być na rzeczy. I tak właśnie myślał też Zin. Spokojnie mógł zrzucić porcelanową kobietę z siebie przechodząc nawet w tryb duszy Molocha, bez problemu taki ciężar, plus dodatkowa para ramion. Role by się znów odwróciły. Tylko jak by to wyglądało... piekielny demon przygważdżający kobietę z zabawką do ziemi. Co najmniej źle. Na szczęście dziewczyna zaczęła mówić cokolwiek.

Za dobra na bycie w Tartarosie? Gdzie jest jakaś skala? Może Zina by wybieliło trochę, bo przeważnie ratuje go tylko poczucie należenia do legalnej gildii i możliwa bura od Alexis. Gdyby nie te tajemnice, mówienie pół słówkami Nie mogę, nie chcę bla bla bla.
Gdy tylko dziewczyna się podnosiła chłopak podniesionym, stanowczym tonem rzucił w jej stronę. Stale jesteś mi winna wyjaśnienia. Mariko tak? Po co te tajemnice? Obdarzyłem Cię cząstką zaufania... Znam całą tablice listów gończych na pamięć i nie ma tam osoby o takim imieniu. Dlaczego się ukrywasz? Po za tym nie martw się o mój sen, nic mi nie grozi, a wysypiam się na prawdę dobrze. I co to za polowanie... poluję się na dzikie zwierzęta w lesie, a nie demony, kto kiedy demona widział. Łgał jak najęty próbując jej własnej zagrywki z kłamstewkami, usiadł podparty rękoma za plecami czekając na wyjaśnienia. Przeciągnął się leniwie okazując, że nie ma zamiaru się nigdzie wybierać jak narazie, dopóty dopóki nie dostanie wyjaśnień.

Stracisz, lub nie. Krótko i na temat. Zaoferowaną brzoskwinie najpierw zlustrował wzrokiem i gdyby pierwsza jej nie ugryzła pogradził by nią, a tak delikatnie odgryzł mały kawałek. To nic nie zmienia, dziewczyna robi mu łaskę, że odpowie mu na jego pytania stawiając ultimatum, że wtedy gdy będą to tylko dwa pytania. Co się porobiło na tym świecie. To tak jakby w sądzie czy na egzaminie, że odpowiem tylko na dwa z całej puli. Czego zatem można się spodziewać? Pytań w samo sedno. Zin słysząc jej odpowiedź, podniósł swój tyłek z tej wybrukowanej uliczki ospale, tak kompletnie od niechcenia i patrząc z bliska tak na te jej fiołkowe ślepia myślał jak ją zagiąć. Próbował wejrzeć jak najgłębiej w nią. Może by ujrzał tam w niej jakiś punkt zaczepny. Jakiś powód do strachu czy coś? Chwila! Wypierając się tak tych listów i tego, że nic nie zrobiła, tego że nie chciała by być popychadłem Tartarosu... Jeśli gramy na jej zasadach to dlaczego by ich nagiąć do maksimum?
Mówisz, że mają być to tylko dwa pytania? Proszę bardzo, zrobimy to nawet tak, że teraz Ci zadam jedno, na które pragnę usłyszeć odpowiedź, a jedno zostawię sobie na kiedy indziej wiedząc, że jesteś zobligowana odpowiedzieć mi szczerze Mariko. Stanowczy ton, powaga i te sprawy, widać, że chłopak nie żartował. W głowie już miał ułożone pytanie, lecz wiedział, że czas gra na jego korzyść i im dłużej przeciąga tym bardziej nerwy działają na dziewczynę. Cisza to ona jest teraz jej największym wrogiem. Może spodziewać się wszystkiego, od tego "Co jadła na śniadanie?", przez "Czy nosisz bieliznę?" do "Jak chcesz bym Cię zabił w tej uliczce?". Dała mu duże pole do popisu, a on wiedział jak je wykorzystać. Torturowanie maga posługującego się falami dźwiękowymi ciszą musi być najbardziej wyszukaną metodą.
Jej brwi zaczęły schodzić się ku nosowi w geście coraz większego poddenerwowania, widoczna nawet zrobiła się żyłka na prawej skroni, pięści coraz mocniej zaciskały się na siatkach a Zin czekał. Sekunda po sekundzie dłużyła się coraz bardziej, w tle dało się usłyszeć coraz wyraźniejsze skapywanie wody z jakiejś nieuszczelnionej rury, coraz wyraźniejsze również były odgłosy przekup zza rogu. Nie doszło by do tego, gdyby Mariko nie przeciągała tego. Ma to na własne życzenie. Całe to czekanie i podnoszenie jej nerwów do stanu wytrzymałości powinno być odpowiednią nauczką dla niej. Prawdziwe dominujące "ja", które jest powstrzymywane przez ciszę. Ciekawa sytuacja.

Zin prawą ręką poprawił grzywkę mówiąc. Wystarczy już tego czekania co? Widzę, że cisza to Twoja ulubiona metoda spędzania czasu hm? Zaśmiał się szyderczo łapiąc Mari za ramię swoją lewą ręką. To tak. Dlaczego pracujesz jako nielegalny mag i dlaczego u smoków? Poradziła byś sobie spokojnie jako neutralny jeśli nie chcesz wiązać swojego ja, tym bardziej jeśli nie lubisz pracy w zespole. Widziałem jak zachowywałaś się na wręczaniu nagród. Nie ma innej nielegalnej gildii, lub my nie wiemy, że została reaktywowana do życia hm? Mówiąc ostatnie zdanie miał na myśli Tartaros, ostatnio o nim coraz głośniej. Kto wie, może to Mari za tym stoi. Cały czas świdrował ją wzrokiem, a ręka zaciskała się na jej ramieniu coraz mocniej. Prawa była w pogotowniu w razie komplikacji...

Przekroczyłem limit? Taka duża dziewczyna i nie wie, że na pytania retoryczne się nie odpowiada? Dostałaś swoją szansę, teraz może Ci się nie spodobać. Uśmiechnął się podle puszczając przy tym jej ramię, możliwe, że złapał trochę za mocno i Mari będzie miała małą pamiątkę po tej rozmowie na parę następnych dni, ale szybko zniknie jak to siniaki. Rękę przesunął trochę wyżej tak by tylko musnąć jej porcelanowe policzki swoją zewnętrzną częścią dłoni. Następnie zbliżył swoją twarz do jej ucha szepcząc. Przekroczeniem limitów na pewno tych nazywanych człowieczeństwem jest to...

Magiczna poświata świecąca w ulubionym kolorze Mari- ciemnofioletowym okryła w ułamku sekundy ciało Zina tak, że przypominał on teraz postać z kartki, która wypadła z torby typa z rynku, którą zabrała Mari. Na szczęście byli tak blisko siebie, że bardzo ciężko było zorientować w co przemienił się Zin, oczy dziewczyny musiały być utkwione gdzieś za nim, a jej broda na ramieniu. Mimo tego, że starannie przemyślał jak się ukryć przed wzrokiem M to długo nie pozostał w tej formie. Jego fizyczne ciało rozpadło się w gęstą fioletową mgłę, która otoczyła ciało dziewczyny z racji tego jak byli blisko koło siebie w tamtej chwili. Naturalnym zachowaniem było zaciągnięcie się powietrzem w odruchu bezwarunkowym. To było jej "gwoździem" do trumny w tamtym momencie.

W wybrukowanej uliczce została dziewczyna spowita mgłą... a to co działo się później przekraczało wszystkie możliwe limity. Torturowanie ciszą było jak długo wyczekiwany masaż po męczącym dniu. Dziewczyna złapała się za głowę odczuwając silny, tępy ból przez który ni jak nie mogła funkcjonować. Głos Zina odbijał się echem. Przepraszam

// fobia ustalona na gg na potrzeby fabuły
15.750 - 300 - 1100 = 14.350

Czasem granie na granicy faulu opłaca się bardziej niż słodkie pogawędki. Zin musiał wiedzieć dlaczego, lub dla kogo Mari interesuję się tym demonem z kartki. Przecież to był dla niego klucz do poznania kolejnego fragmentu Anarchii. Nie mógł pozwolić sobie na stracenie go wraz z odejściem M. Problematyczne może być to, że DH również nim się interesuje. Czarnowłosy musiał to rozwiązać jakoś by wilk był syty i owca cała...


14.350 - 1100 = 13.250

Zin harcował w najlepsze, a Mari samosię okaleczała. Kto co lubi przecież. Nie pocieszał chłopaka fakt, że dziewczyna jednak potrafiła się przeciwstawić jego sztuczce. Czyniło to ją wyjątkową w jakiś sposób. Nie wiele ludzi mogło być pod wpływem tej magii, ale jak dotąd żaden się nie oparł tak bardzo jak ona. Musiał najwidoczniej nad tym popracować.


13.250-1100=12.150

Było miło, ciepło i wygodnie, ale wszystko co dobre szybko się kończy. Chociaż. Zaraz mogła nastąpić druga część serialu pt. "Co piszczy w Mariko?" Niestety na tą chwile jedyne co mu pozostało to z chmury zmaterializować z powrotem w postać fizyczną. I tak jak M siedziała na tym zimnym bruku [uważaj bo wilka dostaniesz!] on pojawił się przed nią w postaci demona Anarchii. Na szczęście nikogo nie było w okół tylko oni i cisza. Już nawet nie było słychać tych kropel opadających gdzieś na ziemie z nieszczelnej rury. Gwar rynku też jakby przycichł.
Nie mógł pozostać w tej formie na długo, jeszcze ktoś by go dojrzał np blondasek kolega z gildii M i wtedy by było. Tak więc ta sama ciemnofioletowa łuna otoczyła jego ciało by w mgnieniu oka zniknąć i pozostawić na miejscu jego ludzką formę. Zin zrobił mały krok do przodu w kierunku Mari wyciągając rękę by pomóc jej wstać. Nie spodziewał się nie wiadomo jakiej reakcji, wiedział co jej teraz zrobił, ale sprawa zupełnie inaczej by się potoczyła gdyby nie próba okrywania wszystkiego tajemnicą. Wyjściem było kłamanie do oporu, w końcu pewnie by spławiła go, zostawiając z przemyśleniami na jej temat dwóch różnych osobowości. Cóż...

Czekając chwilę z wyciągniętą ręką, aż dziewczyna opuści wzrok i zauważy go znów mentalnie przygotował się na nadchodzący policzek, jak to damy mają w zwyczaju czy też coś nawet gorszego, ale... Naginanie niektórych granic ma swoje plusy jak i minusy. Gdy ta poda mu dłoń, pomoże jej wstać i zapyta w prost. Kiedy wyruszamy?

12.150 + 3,500[regen]= 15.650

Widok naburmuszonej Mariko przypominał mała dziewczynkę, której ktoś zabrał lizaka z powodu kary na słodycze. Skoro igra się z ogniem trzeba uważać by się nie poparzyć. Tak było w tym przypadku. Mina na kwintę, zmarszczone czoło i złowrogie spojrzenie. Wszystko w pakiecie za małe szacher-macher by uzyskać odpowiedzi, o które prosił. Swoją drogą dowiedział się trochę więcej niż chciał, ale zachowa to wszystko sobie. Do tej chwili nie udało mu się spotkać żadnego smoka, a na jego drodze stał już Cerber, Król Lasu Waas, a nawet rzesza nieumarłych w Nekropolis. Istny cud, bo kto kiedy widział prawdziwego smoka?
Z zadumy wyrwała go sama M, w końcu decydując się na wyciągnięcie dłoni w jego kierunku. Wzrok Zina skupił się na centralnej części dłoni by dobrze ją chwycić, wiedział już ile waży- przecież siedziała na nim. I już w prawie momencie chwytu z okolic jej nadgarstka, jej bransolety wystrzelił srebrzysty łańcuch, który go skrzętnie oplótł na wysokości ramion, skutecznie go unieruchamiając. Opuścił delikatnie głowę patrząc jak łańcuch odbija promienie słoneczne, które rzucają charakterystyczne 'zajączki' na ścianie tuż za dziewczyną. Uśmiechnął się pod nosem, nie wyrażając nawet najmniejszej chęci oswobodzenia się. Jeśli tak ma wyglądać zemsta za użycie magii przyjmuję ją w stu procentach. Zauważył że Mariko sprytnie użyła łańcucha by sama się podnieść udowadniając, że nie potrzebuje wcale jego pomocy. Jasne mogła po prostu powiedzieć, że nie chce, ale silna i dominująca kobieta musi zawsze pokazać swoje ja. Zin pozostał bez słowa czekając na jej kwestie. Wiązanie uściśliło się jeszcze bardziej przez, krótką chwilę by zaraz odpuścić, a M odeszła parę kroków dalej rzucając swoją chłodną kwestie. Zrozumiał, że mu nie wybacza i prędko tego nie zrobi. Sam sobie przykleił etykietkę, no trudno...

Gdy łańcuchy odpuściły Zin również schylił się po swoje siatki z rybami i warzywami. Po to tutaj pierwotnie przyszedł. Zakupy, kolacja, czas z bratem. Teraz? Oddał by to jedzenie pierwszemu lepszemu żebrakowi napotkanemu gdzieś przy ulicy, pełno tu takich i dowiedział się jak najwięcej o kolejnej części duszy demona Anarchii. Miał być urlop, ale plany mają to do siebie, że lubią się zmieniać. Na myśl o nowym priorytecie, aż iskierki mieniły się w jego oczach.
Mariko... cholera dalej nie mogę się przyzwyczaić. Po częstujesz mnie brzoskwinią, dobra była! Próbował zacząć jakoś rozmowę, wiedział, że z obrażonymi kobietami to lepiej rozejść się w dwie strony i liczyć, że zapomni- zapewniła że nie zapomni... A tak serio... Pomogę Ci z tym demonem. Tylko ja mogę się z nim mierzyć. Znam jego słabości... To nie byle jaki demon uwierz. Spotkałem jego pierwszą część duszy w Nekropolis- zaginionym mieście umarłych podczas festiwalu ich króla. Potem następną w kurhanie na Wzgórzu Piccha... Chciał pokazać jej swoją szczerość i to, że nie wykorzysta nie czysto zdobytych informacji do swoich celów bo nie miał w tym interesu żadnego oprócz tego demona, którego tak przypadkowo ujrzał na jednej z kartek...

mm: full

W tamtej chwili nie pozostawało mu nic więcej jak tylko obserwować ją i jej zachowania...
Rozmowa, a raczej monolog nie należał do najmilszych. Tak samo jak ich przywitanie, powinien się już do tego przyzwyczaić. Dziewczyna wyraźnie dała teraz do zrozumienia, że czegoś się obawia. Łakomie wyciągnął rękę z siatką warzyw po oferowaną mu brzoskwinie by zanurzyć w niej swoje kły i poczuć słodki smak nektaru. Gdy tylko przełknął wydusił z siebie Jaki kataklizm? O czym ona mówi? Ktoś o wiele potężniejszy od nas może szukać też tego demona? Zastanawiał się przez parę sekund. Pomimo wszystko, wiedział, że ten element jest kluczowym. Poznał demona, jego historię to teraz pora na zajrzenie w przyszłość?
Głowa Zina mimowolnie opadła gdzieś w dół słysząc jej słowa. Nie należał do tych przejmujących się losem innych po tym co im zrobił, pewnie przez to w jakim środowisku się wychowywał. Szczerze to nigdy o nich nie myślał, a teraz miał przykład co z taką osobą się dzieje później. Widząc jej wyraz twarzy, na którym malowała się złość mieszająca się ze smutkiem nie wiedział jak ma dalej postąpić...

Uliczka wydawała się coraz ciaśniejsza, a i tak spędzili w niej za dużo swojego czasu. Trzeba było w końcu zdecydować co robić dalej. Czy odpuścić, zapytać o lokacje demona, w przyszłości udać się samemu i pozwolić odejść dziewczynie, skoro nie chce z nim walczyć ani go złapać i liczyć, że będzie umiała go przywołać bez innej części duszy, lub uparcie iść krok w krok za nią i katując ją spróbować przekonać do siebie oferując dalej swoją pomoc. Rażony niczym Zeusowym piorunem Zin wpadł na genialny pomysł. Ożywił się przy tym bardzo odrzucając siatki gdzieś pod ścianę i łapiąc M za rękę w okolicy nadgarstka. Tym razem delikatnie, by nie zostawić więcej pamiątek.
Boisz się kogoś, ta reakcja na rynku- spławiłaś szybko blondasa, teraz mówisz o kataklizmie mogącym spotkać mnie i Ciebie... w obydwóch sytuacjach pojawia się moja osoba. To przeze mnie? Rozumiem. Nie wypada Smoczycy pokazywać się z Tygrysem. Westchnął głęboko. Są na to dwa rozwiązania jeśli tylko będziesz chciała współpracować. W obydwóch przypadkach da się zrobić mały szacher-macher i razem nas nie zobaczą. Co Ty na to? Grymas zadowolenia wrócił na jego twarz, a w oczach pojawiła się iskierka nadziei, że a nóż się uda i dziewczyna się zgodzi?