Wiszące ogrody

Majestatyczna budowla unosi się tuż nad miastem i od razu widać, że ma taki sam napęd, jak maszyna bojowa Blue Pegasus - Christina. Tuż pod ogrodami utrzymującymi się około stu pięćdziesięciu metrów nad ziemią widać było różnobarwny krąg magiczny zataczający okręgi. Utrzymywały go na miejscu ogromne łańcuchy, ładnie obrośnięte ozdobnym bluszczem, a wychodziły one z siedmiu punktów w ogrodach, aby dotrzeć do miejsc w ziemi, w mieście. Ale najważniejszym pytaniem było: jak się tam dostać? Centralnie pod strukturą, na ziemi stoi niewielka budka, przy której stoją tłumy. Tam właśnie rozdają lakrimy teleportacyjne na majestatyczny budynek.
Majestatyczny to mało powiedziane, bowiem na to wszystko po prostu nie da się znaleźć opisujących słów. Wodospady spływające z góry na dół, opadające ze strumyka na strumień, a także tworzące niewielkie akweny wodne z możliwością wykąpania się... Wyglądające na niezwykle naturalne, obrośnięte trawą i wyłożone kamieniami u podnóża klify przyciągają wzrok praktycznie każdego odwiedzającego, który to zaraz zastanawia się, ile czasu to zajęło i jak to wszystko powstało. Gdy wejdzie się do środka, do "jaskini" z ujściem światła po środku, widzi wspaniałą mozaikę tajemniczych, czasem i nawet legendarnych kwiatów mieniące się w promieniach słonecznych. W tym pomieszczeniu, jak i w całej długości tej przedziwnej jaskini mieniło się wszystkimi kolorami tęczy, co to koiły wszelkie nerwy odwiedzających. Idąc dalej, można natrafić na kolejne źródełko a także kilka strumyków, jednakże tutaj woda już była znacznie cieplejsza, niż w pozostałych miejscach - tutaj było tak ciepło, jak w gorących źródłach. Nic tylko się przebrać w idealnie dostosowanej "jamie", wyglądającej na dodatek na niezwykle naturalną i wskoczyć do wody, aby zrelaksować się na całego. Jednakże było tutaj również coś dla fanów mniej majestatycznych ogrodów, oraz dla fanów drzew i lasów. W południowej, wybitej znacznie w górę części znajduje się zacieniony przez korony drzew lasek z typowych drzew liściastych o ciemniejszej korze. Ci zaś, którzy - jak było mówione wcześniej - wolą ogrody mniej zwracające na siebie swoją uwagę, na południowy zachód od naszych jaskiń znajduje się niewielka polanka dla kilku osób przepasana wstęgami pospolitych, ale ładnie wyglądających kwiatów. Wszystko odgrodzone jest od pozostałych atrakcji kilkoma drzewami oraz stosami kamieni. Idealne, zaciszne miejsce dla dwojga...

Chłopak postanowił wreszcie obejrzeć te wspaniałe ogrody z bliska. Co prawda nie miały one żadnego waloru historycznego czy smakowego, ale przecież nie samą pracą i jedzeniem żyje człowiek. Trzeba zwiedzać nowe miejsa, poznawać ludzi. Zwyczajnie poszerzać swoje horyzonty.
Stał teraz spokojnie w kolejce po lakryme z odchyloną do tyłu głową, do czubka, której dociskał swą lewą rękę by mieć pewność, że nie straci turbanu.
Ta dziwaczna poza był spowodowana tym, że nie mógł się nadziwić temu miejscu. Nawet z dołu wyglądało na wspaniałe i monumentalne.
Ciekawe ile mocy pożera utrzymanie tego w górze? Ile czasu nad tymi ogrodami pracoawno? Ile energi włożono by otrzymać tak wspaniałt efekt? I najważniejsze. Kto miał tak nasrane we łbie i tyle kasy by tego dokonać zastanawiał się w spokoju chłopak wciąż czekając na swoją kolej do transportu na górę.

Rosalie zawsze chciała zobaczyć coś niezwykłego. A tutaj naprawdę było na co popatrzeć. Uśmiechnęła się szeroko, widząc coś tak pięknego. Przycisnęła do swojej piersi mocniej małą Sue.
"Od czego by tu zacząć zwiedzanie...?" pomyślała, rozglądając się jeszcze raz. Co mogłaby tutaj robić? Troszkę żałowała, że jest sama, ale jak to się mówi, do odważnych świat należy. A ten dzień na pewno będzie bardzo owocny. Może pozna kogoś nowego? Dziwnie się czuła, wszak miała już szesnaście lat i ledwo metr sześćdziesiąt wzrostu. A i wyglądała bardzo dziecinnie. Co z nią będzie, jak stuknie jej dwudziestka? Dalej wszyscy będą brali za dziecko, które nie umie sobie z niczym poradzić? Jęknęła w duchu dziewczyna. W każdym razie, była optymistycznie nastawiona co do tego dnia i miała nadzieję, że się nie zawiedzie.

Od stania w tak absurdalnej pozycji zaczęła go już boleć szyja zatem zaprzestał obserwacji wiszącego ogrodu. Jednak spokojne stanie w miejscu go nudziło i dlatego postanowił skupić się na obserwowaniu innych czekających w kolejce gości. Kogo i czego tam nie było?
Zakochane pary szepczące sobie słodkie słówka i trzymające się ukradkowo za dłonie, ubabrani farbą malarze poszukujący aspiracji. Bogate damy ze służącymi chcące zjeść podwieczorek w parku, znudzeni i wypacykowani lordowie i zwykli bawidamkowie dotrzymujący paniom towarzystwa. Cała plejada wszelkich warstw społecznych i profesji.
Uwagę chłopaka przykuła jednak niska blondyneczka w prostej zielonej sukience i z laleczką w rękach.
W końcu ktoś go posądzi o pedofilie i zamknie w więźniu, ale te niebieskie oczy tak przykuwały jego uwagę, że nie mógł się powstrzymać. Uśmiechnął się do niej serdecznie i mrugnął delikatnie okiem.
Nim jednak zrobił cokolwiek więcej nadeszła jego kolej by dostać się na górę. Jedno dotknięcie lakrymy teleportacyjnej i już był w cudnym ogrodzie wśród innych przeniesionych zastanawiając się co zobaczyć na początek? Co chciała by zobaczyć ta blondyneczka?

Rosalie dostrzegła tego chłopaka... Heh, nie "chłopaka", a już dorosłego mężczyznę. Również uśmiechnęła się do niego ciepło, kiedy niespodziewanie... zniknął? Rozumiała, lacrima. Nigdy do nich nie mogła przywyknąć.
- Nie uważasz Sue, ze on był całkiem sympatyczny? - przytuliła lalkę do do siebie, dając jej swoją miłość. - Może zaczekać na niego i porozmawiać z nim? - rozejrzała się i spojrzała delikatnie w górę. Widoki były piękne, a niebo czyściutkie. Niesamowite uczucie.
- Rosalie, ty każdemu ufasz... - odezwała się mała Sue, co doprowadziło dziewczynę do lekkiego chichotu.
- Czyżbyś była zazdrosna, Sue? - śmiejąc się, przytuliła do siebie mocniej ukochaną laleczkę. Czekała na nieznajomego, którego bardzo chciała poznać.
- Kto wie... - odezwała się znów lalka, co sprawiło, że jasnowłosa roześmiała się jeszcze bardziej.

Chłopak pokręcił się trochę w miejscu mając nadzieję, że spotka jeszcze blondyneczkę. Nie pokazała się ona jednak w pobliżu miejsca, do którego został on teleportnięty. Zrezygnowany zaczął powolutku zwiedzać ogród w samotności. Z rękoma w kieszeni spacerował spokojnie i zachwycał się cudami jakie miało to miejsce do zaoferowania.
Jednak po krótkiej chwili takiej wędrówki jego oczom ukazał się wyjątkowo piękny widok. Przed jego oczami pojawiła się dziewczyna, która tak go zachwyciła gdy stał w kolejce.
Na jego twarzy natychmiast pojawił się uśmiech, a w oczach pojawiły się ogniki. Nie zamierzał już wypuścić z rąk szansy na poznanie tej małolaty. Bo przecież gdyby nie było mu przeznaczonym jej spotkanie, to już nigdy więcej nie spotkałby jej na swej drodze.
- Piękny dzień, a w tym świecie piękny ogród. A w tym pięknym ogrodzie, piekno niesłychane. Piękna kobieta w zielonej sukni z lalką na rękach. Jak zwie się to piękno przed, którym kłaniają się lilie i róże i wszystkie kwiaty inne? - zaczął mówić spokojnym krokiem zbliżając się do niej. Nie mówił tego głośno, lecz na tyle by każde słowo było dlań doskonale słyszalne.

Po chwili usłyszała głos, tak, to był ten sam młodzieniec. Lekko się uśmiechnęła.
- Nazywam się Rosalie Espada. - przedstawiła się, a mała Sue o mało nie wybuchła ze złości.
- Rosalie, nie powinnaś ufać obcym! - oburzyła się laleczka i obraziła. Rosalie uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- Przepraszam za Sue, jest bardzo o mnie zazdrosna, nieznajomy. A Ty jak się zwiesz? - zapytała się.
- Wcale nie jestem zazdrosna! - zawołała bardzo zła laleczka, a jasnowłosa roześmiała się perliście.
- Jesteś, jesteś. - zachichotała, czekając na odpowiedz mężczyzny. Wyglądał na dwudziestolatka, może trochę starszego.

- Tatsumi Onigeri, ale możesz mówić do mnie Tsumi. - odpowiedział chłopak z szerokim uśmiechem, bo rozbawiły go te dwie. W sumie to mówiąca lalka powinna go zaskoczyć, ale przecież od lat był magiem i różne dziwy widział na swej drodze.
- Wybacz Ros, bo mogę się tak do Ciebie zwracać? Sue ma rację. Nie powinnaś tak łatwo ufać obcym. Jednak mnie, bać się nie należy. - dodał zaraz spoglądając łagodnie acz uważnie na lalkę. Jednocześnie wysunął przed siebie lewą dłoń, by zademonstrować im znak gildii. Miał nadzieję, że przekona to oboje do niego.
- A cóż sprowadziło was do tego miejsca? - zapytał nastolatki. Chciał wiedzieć jakim bogom powinien złożyć dzięki za to spotkanie.

Delikatnie uścisnęła jego dłoń, kiedy dostrzegła znak gildii uśmiechnęła się szeroko po czym pokazała mu swój.
- Bardzo miło mi poznać, Panie Tsumi. - zaśmiała się, po czym wskazała na lalkę. - A to jest Susanne, inaczej Mała Sue, moja żywa laleczka.
- Nie jestem mała! - znowu zdenerwowała się lalka, a ta roześmiała się jeszcze bardziej.
- A co nas tu sprowadza... cóż, chęć poznania nowych osób i przeżycia jakiejś przygody. A Ty? - zapytała się, czekając na jego odpowiedź.

- Miło mi was poznać. Rosalie. Susann. To punkt pierwszy wypełniony. Ktoś nowy poznany. - powiedział młodzieniec z szerokim uśmiechem na twarzy do dwóch kobietek delikatnie pochylając głowę przed każdą w momencie gdy wymawiał ich imiona. Potem całą swoją uwagę skupił na szmacianej laleczce trzymaną przez członkinię Fairy Tail.
- Nie przejmuj się. Wcale nie jesteś taka mała. Zresztą nie wzrost i wygląd zewnętrzny są ważne. Najbardziej istotny jest hart ducha i wnętrze. A tych jak widzę Ci nie brakuje. - powiedział do lalki z pełną powagą i stanowczością w głosie by dodać jej otuchy. Dopiero potem zaczął się zastanawiać nad tym, że rozmawia z pluszanką. Ale co tam. W końcu jest magiem i nie takie rzeczy widział, a jeszcze ciekawsze i dziwniejsze przed nim.
- Ja przybyłem tutaj zwyczajnie pozwiedzać. Oderwać się od rutyny misji i poszukiwań. Nacieszyć oczy nowymi widokami. Poszerzyć horyzonty myślowe. A co powiecie na wspólny spacer i może jakiś piknik? - zapytał swych towarzyszek wyciągając do Ros przedramię by mogli wspólnie rozpocząć zwiedzanie tego cudnego miejsca.

Delikatnie pochwyciła jego ramię.
- Z wielką przyjemnością, Panie Tsumi. - zaśmiała się cichutko, po czym przytuliła swoją laleczkę. Jednakże kukiełeczka dalej łypała podejrzanymi oczkami na mężczyznę, gdyż mu nie ufała.
- Sue, nie możesz być taka nieufna... - zaczęła powoli.
- Gadaj, ze gadaj, ja swoje wiem! A jak Cię porwie? Co Ty beze mnie byś najlepszego zrobiła? - napuszyła się lalka, doprowadzając Rosalie do wybuchu śmiechu. - I z czego się śmiejesz?! - oburzyła się, po czym obraziła.
- Jesteś po prostu bardzo, ale to bardzo słodką laleczką, Sue. Którą bardzo, ale to bardzo kocham. - uśmiechnęła się ciepło.

Kiedy dziewczyna pochwyciła jego ramie rozpoczął powolny spacer alejkami ogrodów. Chociaż był w tym miejscu po raz pierwszy starał się tak dobierać trasę, którą przemierzali by zobaczyć jak najwięcej jak najpiękniejszych elementów.
- Nie jest Cię łatwo do czegoś, a raczej kogoś przekonać prawda? - zwrócił się do laleczki. Zaraz potem skierował wolną rękę do swojego turbanu, od którego odczepił purpurową przypinkę. - Jest to najcenniejszy dla mnie przedmiot. Nigdy się z nim nie rozstaję. Tak długo jak jest w twych rękach będę Ci bezgranicznie wierny i nie będziesz się musiała niczego obawiać. Czy teraz mi zaufasz? - ponownie odezwał się do lalki wręczając do jej niewielkich łapek literkę "P".
- Powiedz mi Rosalie. Skoro należysz do Fairy Tail czy znasz może Miriam Nevę? Chciałbym przekazać jej matce jakieś informacje o niej. - zwrócił się tym razem do dziewczyny z wielką nadzieją, że udobruchał jej osobistego, miniaturowego cerbera.

Sue lekko się uśmiechnęła.
- Jeżeli nie zrobisz Rosalie krzywdy, ona już wystarczająco wycierpiała, to Ci zaufam. - odpowiedziała laleczka, a jasnowłosa dotknęła zrezygnowana czoła.
- Sue, proszę, nie zaczynaj tego smutnego tematu. - ucięła. - Niestety, nie znam. - odpowiedziała, mając nadzieję, że nie zapyta o za dużo. Lekko się zmartwiła, po czym zamyśliła. - Do Fairy Tail, należę bardzo, ale to bardzo krótko. - dopowiedziała i czekała na jego reakcję. Całkiem przyjemnie się z nim rozmawiało.

- Twarda z Ciebie zawodniczka. Musisz mi jednak wierzyć na słowo, że nie mam żadnych złych zamiarów względem twojej przyjaciółki. - odparł z uśmiechem na twarzy chłopak małej laleczce. Zastanawiał się przy tym skąd w tak niewielkiej istotce bierze się tak wiele uporu.
Co do samej Rosalie to chłopak delikatnie prowadził ją wzdłuż alejek przypatrując się temu co ich otaczało, chociaż było to bardzo trudne idąc ramię w ramię z tak ładną kobietą.
- Szkoda, ale trudno. Może jednak w takim razie opowiesz mi coś o sobie? Co skłoniło Cię do dołączenia do Fairy Tail? Nie wyglądasz na typowego, wróżkowego postrzeleńca.

Zaśmiała się.
- Dlaczego do tej gildii...? Cóż... - zamyśliła się, gdyż nie wiedziała co mu odpowiedzieć. - Po prostu chciałam mieć dom. Nie mam rodziców, większą część życia spędziłam u krawcowej, a potem mnie uczył pewien mag i zaczęłam po jego śmierci, samotne podróże. Chcę znaleźć mordercę moich rodziców, gdyż nie wierzę, że to był wypadek. - odpowiedziała cicho.
- Doprowadziłeś Rosalie do płaczu! Nie wybaczę Ci! - mała laleczka prawie skoczyła na mężczyznę i przerwała nieszczęsną ciszę.

- Przepraszam. Nie zdawałem sobie z tego sprawy. - odparł chłopak i wprawnym i prostym, a zarazem stanowczym choć delikatnym ruchem obrócił dziewczynę o 180 stopni wokół własnego ramienia, którego się trzymała. W mniej matematyczno-fizyczny sposób mówiąc przyciągnął dziewczynę do siebie tak by mogła wtulić twarz w jego pierś.
- Jednak nie mogłaś wybrać lepszej gildii. Fairy Tail jak żadna inna gildia potrafi roztoczyć rodzinną i miłą atmosferę. Szybko się przyzwyczaisz i poczujesz tam jak w domu. Pomogą Ci też w śledztwie na temat rodziny. - mówił głaskając Rosalie po głowie swą jedną ręką, a drugą przyciskał ją do siebie tak mocno by poczuła bijące od niego ciepło (jednak nie na tyle mocno by się udusiła) i się uspokoiła.
Zupełnie nie przejął się z kolei małą laleczką i jej krzykami. Wiedział, że z małą istotką nie ma sensu się kłócić i jej nie przekona w żaden sposób. Wolał jej zarzuty zbyć milczeniem. Wystarczy, że było mu głupio wewnątrz.

- Nic się nie stało... - odpowiedziała, wtulając się w mężczyznę. Czuła niesamowite ciepło, bijące z jego serca. Nawet Sue się nie odezwała.
- Jedyne, co mnie przeraża... - rozpoczęła powoli zdanie. - To fakt, że kiedyś moja zemsta mi zatruje serce i stanę się niewiele lepsza od tych z nielegalnych gildii... Że się stoczę na samo dno i nie będzie dla mnie już żadnej przyszłości... - dokończyła, sama nie wiedziała, dlaczego mu to powiedziała. - Przepraszam, nie powinnam Ci zatruwać głowy moimi sprawami, Panie Tsuki. - skróciła jego imię.

- Zatem nie pozwól się im pożreć. To ty masz być Panią swego życia. Nie mówię byś całkiem rezygnowała z zemsty, ale nie idź za nią ślepo. Patrz na cały otaczający Cię świat i ludzi. Tak długo jak ich widzisz i czujesz ich ciepło nie będąc głuchą na ich potrzeby nie masz się czego obawiać. Jesteś zbyt młoda by się łatwo poddawać desperacji. - mówił spokojnym kojącym głosem cały czas głaszcząc ją po główce. Po chwili jednak gdy poczuł iż już się uspokoiła i wszystko z nią dobrze odsunął ją delikatnie od siebie na niewielką odległość i spojrzał jej w oczy z uśmiechem na twarzy.
- Nie mów do mnie per pan bo aż tak stary nie jestem. I nie jestem księżycem tylko grzechem. Chociaż Tsuki brzmi znacznie piękniej. - odparł łagodnie się śmiejąc by wywołać na jej twarzy ponowny uśmiech.

Delikatnie klasnęła w dłonie.
- Zatem pozwól, że będę mówiła Tsuki. - uśmiechnęła się do niego wesoło i ciepło. Czuła się niesamowicie bezpiecznie w jego obecności. Jakby miała starszego brata.
- Tsuki, wybacz, że o to zapytam... Ale jaką magią władasz? - zaśmiała się, aczkolwiek wesoło.
- Ciekawość, to pierwszy stopień do piekła, Rosalie... - odpowiedziała mała Sue, aczkolwiek jasnowłosa usłyszała te zdanie. Westchnęła z rezygnacją.
- Przepraszam, za zachowanie Sue. Nie przepada za nowymi ludźmi. - rzekła zrezygnowana, tuląc do siebie lalkę.

- Skoro tak Ci jest wygodniej to dobrze. Chociaż muszę przyznać, że najmilej by mi było gdybyś zwracała się do mnie zwyczajnie po imieniu. - powiedział z uśmiechem, a w trakcie tego odsunął dziewczynę od siebie na całą długość ramion, by po chwili zrobić jeszcze kilka kroków do tyłu.
- Co się zaś tyczy magii to wolę Ci to pokazać niż mówić. - wyrzekła, a zaraz potem wokół jego ciała zaczęły przebiegać co chwilę wiązki prądu. Takie miniaturowe błyskawice.
- Podoba się wam? - zapytał chociaż nie liczył na pozytywną odpowiedź, bo wiedział, że jego magia nie należy do najpiękniejszych, a do najbrutalniejszych. - A ty piękna z jakiej magii korzystasz?

Klasnęła w dłonie, a na jej twarzy pojawił się wielki uśmiech.
- Cóż za piękna magia! - odpowiedziała mu, śmiejąc się, jak małe dziecko.
- Rosalie, uważam, że twoja magia jest piękniejsza... - zaczęła Sue, ale nie dokończyła. Momentalnie wesoła twarzyczka jasnowłosej, stała się śmiertelnie poważna, jakby nie miała szesnastu lat, tylko co najmniej dwadzieścia.
- Moja magia nie jest piękna. Dzięki niej mogę sprawdzić, że ludzie zrobią to, co ja zechcę. Czyli w przypływie gniewu, mogę sprawić... że druga osoba umrze. I gdzie tu jest piękno? - zapytała się gorzko.

- Nie mów tak piękna, złotowłosa. Magia jest zawsze tak piękna i silna jak życzy sobie tego jej użytkownik. Tylko sam mag decyduje czy używać swych zdolności by tworzyć czy by niszczyć. - zaczął mówić do dziewczyny wciąż stojąc o tych kilka kroków od dziewczyny. Przywołanie magii było proste, lecz jej odwołanie już o niebo trudniejsze.
- Spójrz na mnie i na moją piękną magię. Nie potrafię niczego poza walką i niszczeniem. Zniszczyć mogę nie tylko ludzkie życie, ale też drzewo czy kamień. Nie wiele rzeczy oprze się moim piorunom. Nawet teraz nie mogę się do Ciebie zbliżyć by nie zrobić Ci krzywdy. A mimo to staram się znajdować jej pozytywy przez co uznałaś ją za piękną. - rozpoczął swój pomniejszy wywód jak zwykle akademickim tonem zrodzonym w ścianach bibliotek całego królestwa. - Ty zaś ze swoją magią możesz więcej ode mnie i to dobrego. Piękno kryje się w twej, nie mojej magii.

Jasnowłosa lekko się uśmiechnęła.
- Tsumi, uważam, że źródło magii zależy od naszych serc. Rodzi się, dzięki uczuciom, począwszy od miłości, kończąc na samej nienawiści, wszak zależy wszystko od jej użycia. Jesteś naprawdę bardzo mądrą osobą. - zaśmiała się, lecz odczuwała jakiś niepokój, związany z jej mocą. Zawsze się bała, gdyż nie wiedziała, co jej może odbić. A jak zrobi komuś nieświadomie krzywdę..? Po chwili, z lekkim rumieńcem na twarzy, postanowiła się o coś zapytać.
- Czy... mogę się przytulić? - zaczerwieniła się, ze wstydu.

- To dlatego, że jestem molem książkowym. Albo jestem na misji, albo w bibliotece. Gonię ciągle za mitami i marzeniami, a przy okazji dokształcam się. - odparł z delikatnym uśmiechem. Faktycznie mógł się pochwalić niemałą wiedzą, ale też zachowywał się jak maniak.
- Niestety nie powinnaś się do mnie jeszcze przez chwilę zbliżać. Porażenie prądem nie jest najprzyjemniejszą rzeczą na ziemi. Opowiedzcie mi może lepiej w tym czasie jak się poznałyście. Przyznam szczerze, że pierwszy raz widzę żywą lalkę.

- Nie boję się tego, Tsumi. - powiedziała Rosalie, po czym zaniemówiła. Nie wiedziała jak to wyjaśnić, więc mała Sue postanowiła ją wyręczyć.
- Rosalie mnie ożywiła, chciała mieć przyjaciela, więc jestem. Bardzo mnie kochała, od dnia, kiedy mnie dostała od pewnej magini. - zaśmiała się laleczka. - Rosalie nie powinna być sama, a ja naprawdę bardzo mocno ją kocham. - na te słowa, z oczu jasnowłosej szesnastolatki poleciały łzy radości.
- Dlatego, chcę mieć najwięcej przyjaciół... - uśmiechnęła się błękitnooka.