Wiszące ogrody

First topic message reminder :

Majestatyczna budowla unosi się tuż nad miastem i od razu widać, że ma taki sam napęd, jak maszyna bojowa Blue Pegasus - Christina. Tuż pod ogrodami utrzymującymi się około stu pięćdziesięciu metrów nad ziemią widać było różnobarwny krąg magiczny zataczający okręgi. Utrzymywały go na miejscu ogromne łańcuchy, ładnie obrośnięte ozdobnym bluszczem, a wychodziły one z siedmiu punktów w ogrodach, aby dotrzeć do miejsc w ziemi, w mieście. Ale najważniejszym pytaniem było: jak się tam dostać? Centralnie pod strukturą, na ziemi stoi niewielka budka, przy której stoją tłumy. Tam właśnie rozdają lakrimy teleportacyjne na majestatyczny budynek.
Majestatyczny to mało powiedziane, bowiem na to wszystko po prostu nie da się znaleźć opisujących słów. Wodospady spływające z góry na dół, opadające ze strumyka na strumień, a także tworzące niewielkie akweny wodne z możliwością wykąpania się... Wyglądające na niezwykle naturalne, obrośnięte trawą i wyłożone kamieniami u podnóża klify przyciągają wzrok praktycznie każdego odwiedzającego, który to zaraz zastanawia się, ile czasu to zajęło i jak to wszystko powstało. Gdy wejdzie się do środka, do "jaskini" z ujściem światła po środku, widzi wspaniałą mozaikę tajemniczych, czasem i nawet legendarnych kwiatów mieniące się w promieniach słonecznych. W tym pomieszczeniu, jak i w całej długości tej przedziwnej jaskini mieniło się wszystkimi kolorami tęczy, co to koiły wszelkie nerwy odwiedzających. Idąc dalej, można natrafić na kolejne źródełko a także kilka strumyków, jednakże tutaj woda już była znacznie cieplejsza, niż w pozostałych miejscach - tutaj było tak ciepło, jak w gorących źródłach. Nic tylko się przebrać w idealnie dostosowanej "jamie", wyglądającej na dodatek na niezwykle naturalną i wskoczyć do wody, aby zrelaksować się na całego. Jednakże było tutaj również coś dla fanów mniej majestatycznych ogrodów, oraz dla fanów drzew i lasów. W południowej, wybitej znacznie w górę części znajduje się zacieniony przez korony drzew lasek z typowych drzew liściastych o ciemniejszej korze. Ci zaś, którzy - jak było mówione wcześniej - wolą ogrody mniej zwracające na siebie swoją uwagę, na południowy zachód od naszych jaskiń znajduje się niewielka polanka dla kilku osób przepasana wstęgami pospolitych, ale ładnie wyglądających kwiatów. Wszystko odgrodzone jest od pozostałych atrakcji kilkoma drzewami oraz stosami kamieni. Idealne, zaciszne miejsce dla dwojga...

- I ty mówisz, że Twoja magia nie jest piękna? Przecież to dzięki niej nadałaś Sue duszę i pozwoliłaś jej się ze sobą zaprzyjaźnić. Jak myślisz jak wiele osób zdołało by dokonać czegoś podobnego? - odparł dość żywiołowo po wysłuchaniu opowieści laleczki.
Podziwiał dziewczynę. Do tej pory jedynie czytał o ożywianiu przedmiotów martwych. Rosalie albo była naprawdę potężnym magiem, albo miała ogromne ukryte zdolności magiczne, albo niesamowicie kochała swoją lalkę i potrzebowała przyjaciół. Jakkolwiek nie brzmiała by odpowiedź szacunek i podziw jakie w nim wzbudziły był zupełnie szczery.
Zresztą to nie było już specjalnie ważne. Podszedł szybko do dziewczyny gdy tylko poczuł, że magia, którą przywołał przestała przepływać przez jego ciało i mocno pochwycił ją w swoje ramiona.

Delikatnie się w niego wtuliła.
- Jesteś.. bardzo, ale to bardzo... ciepły... - wyszeptała. Po chwili palnęła bez zastanowienia. - Zawsze chciałam mieć starszego brata. - kiedy to powiedziała, zaczerwieniła się mocno ze wstydu. - P-przepraszam, plotę bzdury, nie chciałam urazić, ani nic.. - jęknęła cicho, o mało się nie rozpłakała ze wstydu. Czasami plotła bzdurę za bzdurą, nie chciała nic złego powiedzieć. Ale naprawdę, robił na niej wielkie wrażenie. A zawsze chciała mieć rodzinę..

- To tylko uboczny przepływu prądu o wysokim natężeniu przez komórki mojej skóry. - odparł z pozorną powagą w głosie by po chwili mocniej przytulić do siebie dziewczynę, a potem wybuchnąć śmiechem.
Nigdy nie uważał się za ciepłego, a jedynie nudnego i złośliwego. No i przystojnego. Miło było usłyszeć takie słowa i to nie od kobiety z którą chce się przespać albo, z którą dopiero co się przespało.
Potem dotarły do niego kolejne słowa dziewczyny i zdał sobie sprawę, że sam także nie miał nigdy rodzeństwa. Nawet jego rodzina nie była specjalnie, powiedzmy udana. Matka w czasie choroby była ledwo żywa, a ojciec zajmował się tylko nią. Pasoli zaś uczył go jedynie magii i historii. I nie był jego rodziną mimo wszystko. Zamyślił się mocno i stał tak oderwany od rzeczywistości tuląc do siebie dziewczynę. Dopiero po chwili wróciło do niego życie.
- Wybacz. Zamyśliłem się. Ja też nigdy nie miałem rodzeństwa i nie wiem jak to jest. - powiedział do Ros, aby po chwili skierować się do jej laleczki i powiedzieć szeptem - Sue. Czy możesz mi oddać moją spinkę?

Mała laleczka bez żadnego słowa oddała spinkę. Rosalie uśmiechnęła się smutno. Wiedziała, że on nie będzie chciał teraz z nią rozmawiać. Z jej oczu poleciały łzy.
- R-Rosalie, nie płacz! N-nie masz powodu... - zaczęła zaszokowana mała pacynka.
- A-ale... mi się tak miło rozmawia z nim... a ja to zepsułam... - chlipnęła dziewczyna, zachowując się jak dwunastolatka, a nie szesnastoletnia. Czasami nawet Sue nie rozumiała zachowania swojej partnerki.

- Dziękuję Ci bardzo. - powiedział do laleczki odbierając przypinkę, którą zaczął z czułością głaskać, a następnie przypiął ja ponownie do swego turbanu. Chwila melancholii, której się poddał zupełnie wyłączyła go ze świata zewnętrznego przez co nie słyszał głosu rozmów młodej damy i lalki.
- Przepraszam bardzo. Możemy gdzieś usiąść? Nie czuję się trochę na siłach. - powiedział po czym skierował się ku najbliższej ławce. Usiadł na niej i opierając głowę na łokciach milczał przez chwilę. Nieświadomie palcami dotykał zarówno purpurowego kolczyka i literki przy turbanie.
- Zawsze były dla mnie ważne, ale z czasem chyba zapomniałem ile tak naprawdę znaczą. Jak wiele ze sobą niosą. Żyć. Życzeń. Obietnic. WIARY. Dopiero ty mi o tym przypomniałaś. - powiedział do Ros, która jak miał nadzieję, poszła za nim. Nie patrzył jednak na nią, a twarz cały czas krył w dłoniach. Jego głos był zupełnie inny niż dotychczas. Zniknęła pewność siebie, sarkazm i duma, a ich miejsce zajęła dziwna mieszanina smutku i radości.

Usiadła i spojrzała na swojego przyjaciela. Mimo, że tak bardzo krótko go znała, czuła, że on jest jej bardzo bliski. Wzięła jego dłoń w swoją i spojrzała głęboko w oczy.
- Tsumi... nie możemy patrzeć tylko i wyłącznie w przeszłość. To zabija, wyżera od środka, stajesz się pustą skorupą. Jednakże... warto pielęgnować wszystkie wspomnienia, gdyż one jako jedyne, nigdy od nas nie są w stanie uciec. No i co najważniejsze... Nigdy nie jesteśmy sami, gdyż nawet Ci, których już nie ma, zawsze będą obok nas. - drugą dłoń przyłożyła do jego torsu, tam gdzie było jego serce. - Nie mogę zabrać twojego bólu, ale proszę, pozwól mi pomóc. Nie chcę Ciebie samotnego zostawić... - wokół niej zaczęła się pojawiać jej delikatna moc. Chciała mu pomóc, za wszelką cenę, nawet jakby to było.. własne życie.

- To nie to. Ja nie jestem zdołowany, bo żyję przeszłością. Ja nawet nie jestem zdołowany. Ja po prostu cieszę się, że miałem tak wiele dobrych osób wokół siebie, które tak wiele mnie nauczyły. Rzeczywiście smutno mi, że już odeszli. Zostawili mi jednak wiele swoich marzeń i planów, które żyją we mnie. I tak długo jak te marzenia żyją oni żyć także będą. - odparł unosząc głowę i patrząc zaczerwienionymi oczami, w których stały przysłowiowe "świeczki". Cieszył się, że miał w tej chwili tą dziewczynę przy sobie i, że trzymała go za rękę. Chociaż po chwili zastanowienia poczuł się lekko zażenowany faktem, że się rozkleił, a ona go pocieszała. Zazwyczaj było na odwrót. Chciał nawet jakoś to zmienić. Obrócić w żart. Było mu jednak zbyt dobrze, by to przerywać. Postanowił posiedzieć w tej błogości póki trwa.

Uśmiechnęła się do niego czule.
- Wiesz, ja zawsze wierzyłam w jedną i bardzo prostą rzecz. I nadal w nią wierzę. Uważam, że osoby nam bliskie zawsze są z nami i zawsze nad nami będą czuwać, Tsuki. - uśmiechnęła się jeszcze szerzej, pamiętając swoich ukochanych rodziców. Delikatnie dotknęła jego ręki i ścisnęła ją, szukając jakby jakiegoś oparcia u niego. - Mam nadzieję, że Ci to nie przeszkadza. - jeszcze raz obdarzyła go promiennym uśmiechem na twarzyczce.

Zin po wszystkich swoich przygodach w świecie mao żywych, a może nie do końca martwych potrzebował jakieś odskoczni by móc w spokoju przemyśleć niektóre rzeczy co nadchodzących igrzysk na które jest teraz taki hype. W budynku gildii nie mógł na to liczyć, wszędzie rozwieszone postery z jego facjatą, szepty gdy przechodził przez hol główny i inne zmusiły go do wyjazdu za miasto. Teraz najważniejsze pytanie, gdzie? Nie chętnie zszedł znów na sale główną, podszedł do baru i z wymuszonym, sztucznym uśmiechem zapytał barmanki gdzie mógł by się udać. Może zna takie miejsce, barman jak ksiądz. Wyspowiada, a i pomoże dobrą radą. Nie przeliczył się, barmanka podrzuciła mu ulotkę o wiszących ogrodach. Dobra opcja, szczególnie że jakoś zbliżyłem się do natury dzięki Królowi Lasu Waas, może jakiś kontakt tam z nim nawiążę, będę mógł się go poradzić raz jeszcze? Jak stał tak wyszedł z budynku gildii, wszystko czego potrzebował miał przy sobie.
Gdy już dotarł na miejsce, widok zaparł mu dech w piersi. Czegoś takiego w życiu nie widział, kolejek praktycznie nie było. Ludzi zero. Cisza, spokój i samotność to to czego mu teraz potrzeba. Podszedł do jakieś budki tam coś na styl ciecia który wręczał lakrymy teleportacyjne. Myk i jest na górze. Tam było jeszcze lepiej, mimo że nie był fascynatem przyrody podobało mu się tutaj nie tylko ze względu tych wszystkich roślin, które widzi pewnie pierwszy raz i ostatni, a ze względu na ciszę.
Przechadzał się wolnym krokiem szukając ustronnego miejsca na swoje przemyślenia. Dłonią sprawdził czy nie zgubił notatki z kieszeni tylko się upewniając. Zielone polany pokryte kolarzem różnokolorowych kwiatów, sadzawki, fontanny i inne. Dojrzał przed sobą wejście do jakiejś groty, a to mógłby być punkt gdzie mógłby posiedzieć dłuższy czas. Ruszył teraz pewniejszym, przyśpieszonym krokiem. Euforia w nim trochę wzrosła, jeszcze nikogo nie spotkał na otwartej przestrzeni, więc tam musi być pusto. Nic bardziej mylnego, już przy pierwszych krokach w środku jego mina zrzedła niczym małego dziecka na widok pustego pojemniczka na ciastka w kuchni. Siedziała tam kasztanowłosa kobieta, widocznie znużona, bądź zamyślona i całkiem sama. Nie można jej odmówić, urokliwa, ale dlaczego tak się odizolowuje? Ma wrażenie, że już ją gdzieś widział, niestety nie mógł skojarzyć skąd... [color:2829=#FF9933]- Przepraszam, widzę, że zajęte. Nie spotkałem nikogo na zewnątrz i miałem nadzieje, że tutaj też będzie pusto. Rzucił chłodno do dziewczyny siedzącej na kamieniu po czym zrobił szybki zwrot na pięcie i już miał wychodzić szukając następnego miejsca. Coś go jakby tknęło i zatrzymał się nagle. Obrócił głowę, przyglądając się jej jeszcze raz. - Gdzieś już Cię widziałem, czy to możliwe? Czuł od niej bijącą aurę magiczną, więc żeby się nie zdradzić postanowił swoją wyciszyć do maksimum. Może zaskoczy ją w jakiś sposób.

Okazało się, że kobieta z jaskini to też uczestnik igrzysk. Igrzyska tu, igrzyska tam, igrzyska wszędzie. Jeśli tak dalej pójdzie spotka wszystkich pozostałych członków gdzieś na zapoznawczej herbatce na dole, o której go nie poinformowali. Raczej ich, są tutaj oboje w tej jaskini. Nie zdziwiło go ani trochę, że i ona go poznała. Te cholerne plakaty i tak jak w tym przypadku broszury są wszędzie. Sporo musieli wydać na kampanie reklamową tej imprezy. - Tygrysy polują jak są głodne, a ja szukałem chwili wytchnienia. Sporo pracy za mną, a i ten turniej przed nami. Wybacz mi, uciekam od tego całego pajacowania na plakatach, gazetach czy broszurach i nie przeglądałem ich wcale. Podświadomie musiałem wyłapać Twoją twarz gdzieś. Stąd nie mam pojęcia jak się nazywasz i która z drużyn będziesz reprezentować. Trafnie dopatrzyłaś, jestem z Saberów. Nazywam się Zin. Przedstawił się, tak jak nakazują maniery. Schylając głowę, wypadało by pocałować w rękę czy coś w tym rodzaju. Niestety Zin to nie typ dżentelmena, a chłodnego chama. Każde słowo w jej kierunku cedził i wypowiadał z chłodem, który powinien panować w tej jaskini. Wzrok utkwił w jej oczach tak jakby próbował zajrzeć gdzieś w głąb jej, próbując ją rozszyfrować, domyślić się kogo może reprezentować. - Po za tym, gdzie można by było być agresywnym z tak słabą mocą, to prawie samobójstwo. Moja aura jest prawie nie wyczuwalna. Fartem dostałem się do gildii, a jeszcze większym na igrzyska. Może jakaś taktyka mistrzyni, która chce zmylić przeciwników. Nie mnie to oceniać. Wyrwałem Cię z przemyśleń, więc jesteśmy tutaj w tym samym celu. Dziwny zbieg okoliczności. Dwoje członków największej imprezy na kontynencie spotyka się przed jej rozpoczęciem w grocie gdzieś wysoko ponad lądem. Brzmi to co najmniej dziwnie...

Od tego turnieju chyba nie dało się uciec. Mimo tego, że wydarzenie to od strony technicznej było wielce irytujące, a dostrzeganie swojej twarzy na torbie jakiegoś dziwnego człowieka niezręczne to starała się traktować to jako kolejny etap w zdobywaniu doświadczenia potrzebnego do rozwoju. Nie lubiła walki, była jednak ciekawa i wiedziała jak wiele może się dowiedzieć. To był wystarczający powód, aby nie odmówiła. Dziewczyna słuchała go z zainteresowaniem, zbierając następnie ulotkę z trawy i znów zwijając ją w formę książeczki. Wstała, wygładzając dłonią materiał beżowej sukienki. Sięgała ona kawałek przed kolano i właściwie była zbyt dużym swetrem, do którego dobrała czarne rajstopy. Luźny krój sprawiał, że wydawała się jeszcze drobniejsza niż była w rzeczywistości. Niedbale odgarnęła kaskady długich, prostych włosów na plecy, a następnie skrzyżowała dłonie pod piersiami.
- Więc jesteś pozbawionym apetytu, lecz zmęczonym uwagą innych tygrysem..- uśmiechnęła się pod nosem, mówiąc te słowa. Skojarzyło się jej to ze starą bajką o smoku i tygrysie właśnie. Niestety tutaj nasz drapieżnik nie mógł dowiedzieć się o ukrytych skrzydłach bestii. Kontynuując pozwoliła sobie do niego podejść, stając już całkiem blisko niego - raptem półtorej kroku różnicy. - Nazywam się Merry i Rada wybrała mnie do drużyny neutralnych magów.. Miło mi Cię poznać Zin.
Dziewczyna przedstawiając się nachyliła nieco głowę tak, jak uczono ją w rodzinnych stronach. Następnie prostując się przejechała dłonią po swoim ramieniu, odwracając na krótką chwilę wzrok gdzieś na bok, jakby zawstydziła się intensywnością jego spojrzenia, które właściwie nie wiedziała co miało oznaczać. Niemniej jednak Marii była odważna, tak więc zadarła nieco dumnie głowę i wyprostowała, odwzajemniając ostatecznie spojrzenie. Kasztanowe kosmyki włosów poruszyły się nerwowo, usiłując przykleić się do warg dziewczyny, a gdy im nie wyszło uciekły gdzieś na bok. Wyjątkowo kontrastowały z jej porcelanową karnacją.
- Moc wcale nie świadczy o umiejętnościach. Moim zdaniem wiele innych czynników ma wpływ na dobrego wojownika, tylko niewiele osób niestety potrafi to dostrzec. Właściwie to powinieneś się cieszyć, skoro Mistrz widzi w Tobie tak duży potencjał, aby wysłac Cię jako reprezentanta. Zbieg okoliczności..- przerwała uśmiechając się pod nosem. Cofnęła się o krok, odwracając tyłem do niego i spoglądając na otaczającą skały roślinność. Mimo pory roku światło wpadajace przez otwór w górze było wyjątkowo intensywne.
- Nic nie dzieje się bez przyczyny.. Każde wydarzenie w Twoim życiu kierowało Cię do miejsca, w którym jesteś teraz. Ale to tylko takie moje gadanie.. Taki inny rodzaj magii.[i]- odparła lekko, odwracając głowę i patrząc na niego przez ramię. Zdawała sobie sprawę, że ludzie uznają ją za dziwną - specyficzną i irytująca, jednak zdawało się, że brunetka bardzo dobrze sobie z tym radzi i widocznie nie przejmuje się opinią innych osób na swój temat.

- Kasztanowłosa Merry, postaram się zapamiętać. Skoro twarz mi zapadła w pamięć, to to będzie łatwiejsze. Z zaciekawieniem Zin słuchał co ma do powiedzenia nowo poznana mu osoba. Na "pozbawionego apetytu tygrysa" widocznie się uśmiechnął, lekko zmieszany zaczął rozglądać się po jaskini, tak jakby chciał uciec w tym momencie wzrokiem. -Twoje podejście jest całkiem ciekawe. Niestety w tej gildii by się nie sprawdziło, duży nacisk na siłę jest stawiany. Od każdego indywidualne aspiracje i stawianie sobie kolejnych celów. Czasem brakuje na to sił, dlatego też szuka się takich miejsc jak to. Dalej utrzymuję swoją wersję, że będę robił za mięso armatnie, a później jako rozpałka w piecach kowalskich z tych wszystkich plakatów. Gdy dziewczyna mówiła o przeznaczeniu i temu związanymi rzeczami Zin podszedł do ściany po lewej stronie i po prostu osunął się po niej siadając na trawie i próbując uszczknąć chociaż trochę chwili odpoczynku w tym miejscu. Merry wydawała się być ciekawą osobą, której obecność wnosiła coś więcej do otoczenia niż bezwartościowe zajęcie przestrzeni. -Pozwolisz? Nie chciał kwitować jej prywatnych przemyśleń na temat życia, każdy ma swoje. -Zdradzisz mi co robi tutaj taka osoba jak Ty oprócz ucieczki przed igrzyskami? Siedział teraz tak oparty o tą ścianę z wyraźnym grymasem zmęczenia na twarzy obserwując zachowanie dziewczyny.

Siedząc tak oparty o ścianę uniósł lekko głowę ku źródłu wpadającego tutaj światła, jakby czegoś tam szukał. Słuchał każdego melodyjnego słowa jakie wypowiedziała dziewczyna. Są chyba nawet trochę podobni. Stronią od natłoku miejskiego gwaru i lubią ciszę. Może to co mówiła o przeznaczeniu to prawda? -Szczerze mówiąc, nie miałem pojęcia o tym miejscu. Szukałem czegoś, gdzie mógłbym się oderwać od tego wszystkiego i barmanka mnie to pokierowała. Musze przyznać jest tu całkiem fajnie. Szczególnie, że nie ma oprócz nas żywej duszy. Zin sięgając ręką do wewnętrznej kieszeni płaszcza, wyciągnął złożona kartkę. Widocznie starą, musiała mieć więcej lat ni oni oboje razem wzięci. Była już pożółkła i delikatnie podniszczona zębem czasu. Wyciągnął dłoń z kartką w kierunku Merry, która siedziała na przeciw niego i jej ją podał.

Treść kartki napisał:

Była to notatka sprzed prawie 100 lat, mówiąca o badaniach prowadzonych w okolicach Galuny. Odnaleziono tam fragmenty pism mówiących o legendarnym zabójcy żyjącym niemalże tysiąc lat, ale zawsze wprowadzającym chaos i anarchię.

Ułożył się trochę wygodniej, ręce zaplótł za głową i przyglądał się czytającej dziewczynie. -Ostatnio, trochę pochłonęła mnie praca. Odwiedziłem parę dziwnych miejsc. Tą notatkę znalazłem dziwnym trafem, zaraz po ocknięciu się jak ledwo z życiem uszedłem z miasta nieumarłych. Każdy ma swoje demony... Delikatnie pukał się palcem wskazującym, teraz w środek klatki piersiowej ...a ja przywłaszczyłem kolejnego. Jestem tu by zastanowić się co robić dalej. Od tamtej pory źle sypiam, mam koszmary i ogólnie odbija się ta decyzja na mnie. Wiedział, że to co powiedział mogło zabrzmieć jak gadania dziwaka. Ogólnikowo demonami nazywa się swoje lęki czy tym podobne, a on siedząc tak na przeciw niej miał w sobie trzy najprawdziwsze, które były na jego posługi. Stąd też musiał wyciszyć swoją aurę, która diametralnie się zmieniła po wchłonięciu demona Anarchii. Na odległość zalatuję śmiercią. Poczekał aż skończy czytać by mógł schować swoją notatkę znów do kieszeni płaszcza. Wstał podając rękę kobiecie -Skoro od dawna chciałaś zobaczyć te miejsce może się przejdziemy? Świeże powietrze nam dobrze zrobi. Rzucił teraz z wyraźnym uśmiechem rysującym się w uniesionymi kącikami ust.

Zaciekawienie na jej twarzy podczas czytania tej notatki odbijało się blaskiem w jej fioletowo-szarych oczach. Musiało jej się spodobać, po mimo krótkiej treści pochłonęła ją w zatrważającym czasie. Podobało mu się to w jakiś sposób, sam nie rozumiał, bądź nie chciał zrozumieć jej treści a ona w krótkiej notatce znalazła coś co jej się spodobało. -Nie wiem czy chce tam iść, jestem pewny że znajdę tam coś czego nie chce. W momencie wypowiada słów, znów chłód i powaga wróciły na jego twarz. Widocznie martwił się tym, przytłaczała go sama myśl o kolejnej dawce wrażeń zafundowanych dzięki temu demonowi. Poprawiło mu się, jak tylko dziewczyna zgodziła się na przejście się po tej wyspie. Szybka zmiana tematu pozwoliła porzucić myśli o tym co go tam może czekać. Wrócił na zieloną polane w grocie, z której już mieli wychodzić gdy ona rzuciła, że z chęcią wybrała się na wyspę z nim. Pomimo aluzji było to dość czytelne, a Zin w tym czasie zrobił z trzy kroki do przodu oglądając się przez ramię spojrzał na nią raz jeszcze, chociaż teraz w spojrzeniu było sporo ciepła. -Run, znaków czy innych zawiłości może tak, ale jak mówiłem muszę jeszcze przemyśleć czy tam się wybiorę. Będę musiał to odłożyć na inny raz bo teraz pozwiedzamy? Pisałaś się na odpoczynek tutaj, a wyglądasz na osobę, która zawsze jest przygotowana tak jak z tą broszurką turniejową. Zaczął śmiać się pod nosem robiąc kolejny krok w kierunku wyjścia. Pewnie masz też broszurkę co tutaj można pozwiedzać? Przy okazji porozmawialibyśmy trochę na jakieś lżejsze tematy. Wyraźnie odstawienie tematu wysypy sprzyjało tej rozmowie, a Saber wyglądał jakby mu siły wróciły, a nawet naszła ochota na rozejrzenie się tu i ówdzie na wyspie, która wszyscy tak bardzo polecają. -Nie masz zamiaru tutaj chyba tak teraz stać jak kołek Merry?

Na widok papierowych broszurek wyciąganych z małej torebki prysnął śmiechem, tak bardzo go to rozbawiło. Poukładana Merry, przygotowana naw wszystko kontrastowała z porywczym i bezmyślnym Zinem. Dwa różne światy się ze sobą spotkały. Zerknął tylko okiem na to co pokazała mu dziewczyna, która po chwili znów je schowała. Zdążył zauważyć parę zaznaczonych miejsc, ale niestety mu nic nie mówiły. Zdał się na jej doświadczenie, skoro odwiedziła już je to nie ma po co drugi raz tam iść. Padające promienie słoneczne uwydatniły jej urodę, prezentowała się nieziemsko. Te igrzyska nabiorą na wartości, chociażby dzięki takim widokom. Czas upływał na luźnych, niezobowiązujących rozmowach. -Ktoś musiał mieć do tego głowę, ingerowanie w naturę, a tym bardziej kopiowanie jej musi być nie lada wyczynem. Ciepłe źródła? Mogą być najlepszym miejscem by odpocząć i się zrelaksować przed tym co nas czeka w niedalekiej przyszłości co Ty na to? Teraz to on przejął inicjatywę, proponując spędzenie czasu razem w takim miejscu. Mógł zabrzmieć na zbyt pewnego siebie, ale nie miał nic złe go na myśli. No oczywiście, jeśli tylko masz jakiś strój kąpielowy. Przygotowana na wszystko... Znów zaczął śmiać się pod nosem obracając się w jej kierunku. Założył rękę na rękę czekając na jej reakcje. Cisza była przerywana tylko, pojedynczymi ćwierkami ptaków skrywających się na gałęziach, w okół spokój który sprzyjał zawiązywaniu nowej znajomości...

//gomene, ale bez pomysłu. słabo mi idzie opisywanie otoczenia, tzw lanie wody ^^

Tak to prawda, czarnowłosy niemal, że był pewny tego kostiumu w jej torebce. Takie torebki skrywają więcej niż, niektóre sejfy. -Yyyy... No wiesz, hm... Ciągnął słowa jak by chciał zyskać na czasie, a może nie do końca chciał się przyznać. -Tak, masz racje. Spodziewałem się, że wyciągniesz taki strój. Mało tego, myślałem że będzie w fioletowym kolorze, tak by pasował Ci pod kolor oczu. Zapewne i teraz rumieńce musiały zagościć na jego policzkach. Z perspektywy osoby trzeciej musiało to prze śmiesznie wyglądać. Dwoje dorosłych czerwieniących się do siebie, podczas rozmowy. Pomysł o budce z kimś handlującym takimi rzeczami przedstawiał się bardzo dobrze, bo Zin jak to Zin nie myślał nawet, że trafi na takie źródła i będą mu potrzebne kąpielówki. Miał do wyboru kąpanie się na przysłowiowego "waleta", albo skorzystać z jego usług. O ile ktoś tam będzie, mając na uwadze tą pustkę tutaj. -Zdam się na Ciebie, znasz broszurki na pamieć więc prowadź nas bo już bym wskoczył do tej wody. Szedł za swoim kobiecym przewodnikiem, podziwiając jak zgrabnie kołysze biodrami. Zabieg celowy? Kto tam zrozumie kobiety... Parę chwil zaledwie minęło a w oddali rysował się budynek. To tam musiały być te źródła. Fajnie, skrzętnie ukryte miejsce za gęstą, wysoką balustradą z ciemnego drewna. -To chyba tam, oby nam się poszczęściło i budka, o której wspomniałaś istniała i była otwarta... Wyraźnie żartobliwym tonem powiedział te parę słów, okazując zaciśnięte kciuki.

Weszli nieśmiało przez drzwi główne do budynku, hamowani obawą nakrycia kogoś nago. Rzecz naturalna dla facetów, no ale kobiety i ich obawy. Gdy byli już w środku, rozejrzeli się, a Merry dała znać o sklepiku. Zin przytaknął głową na propozycje rozdzielenia się i załatwienia sobie stroi po czym ruszył kupić sobie jakieś kąpielówki. Wybór spory, od monotonnych w jednym kolorze po pstrokate w ciapki. Dłuższą chwilę się nad nimi zastanawiał, aż na ziemie nie ściągnął sklepikarz wspominając że nie ma całego dnia na to. Kto po za Zinem tu dziś by zajrzał? Dobry boże, na odczepne wziął czarne i bawełniany ręcznik czym pewnie nie zaskoczy swojej nowej towarzyszki, a myślał nad jakimiś pstrokatymi gaciami. Rzucił wyliczoną ilością klejnotów nie dziękując za zakupy, odszedł w kierunku groty by się przebrać a następnie ruszył w samych kąpielówkach na szczyt budynku trzymając skrzętnie, w kostkę poskładane ubrania na rękach. Na górze, rozejrzał się w poszukiwaniu Merry, ale niestety nie dojrzał jej nigdzie. Odłożył przy wejściu swoje rzeczy, po czym wskoczył do wody rozkładając się jak żaba na liściu. Korzystając z luksusu jaki oferuje to miejsce.
Szum wody w połączeniu z jej przyjemnym ciepłem to był strzał w dziesiątkę. Ah ta Merry, co by zrobił gdyby nie ona, pewnie krzątał się od krzaka do drzewa, by się zakręcić i wrócić do tego samego krzaka. Zazwyczaj tak to wygląda. Otworzył lekko oczy, rzucił mu się z pewnej odległości kasztanowy kolor włosów, który z każdą sekundą zbliżał się do niego. Krzyknął unosząc wysoko rękę -No w końcu, ile każesz czekać na siebie?! Tracisz z każdą sekundą, lepiej się pośpiesz. Usadowił się teraz tak, by nie przeszkadzać w żaden sposób nowo poznanej koleżance, zakładając ręce za głowę. -Musze pogratulować Ci pomysłu, tego potrzebowałem, dzięki wielkie!