Dom Aarona

First topic message reminder :


Mój dom został wybudowany w architekturze, którą w innych częściach świata można by nazwać – „stylem rzemieślniczym”. Przylega frontalnie do jednej z głównych dróg Hargeon przebiegającej przez dzielnicę kupców. Na moje szczęście, nie jest to jednak ścisłe centrum i mogę sobie pozwolić na odrobinę zieleni na terenie mojej posesji.
Dom składa się z dwóch części – nieużywanych przeze mnie do tej pory stajnio-garaży oraz dwukondygnacyjnej partii mieszkalnej. Wchodząc do niego, po prawej stronie ujrzymy duży salon z drzwiami balkonowymi prowadzącymi na frontalny, zamknięty taras. W samym pomieszczeniu znajdziemy zaś zwyczajne meble służące codziennym zadaniom. To, nieco staroświecką sofę z identycznym stylistycznie fotelem w komplecie. To niski, duży stolik do herbaty. Na prawej ścianie zaś dwie rozbudowane komody – niższą, z alkoholem, oraz wyższą, wypełnioną najróżniejszymi książkami.
Należałoby nadmienić, że podłoga w całym domu wykonana jest z przepięknego, orzechowego drewna – nieco podniszczonego, nadającego tym samym domu magicznego, tajemniczego charakteru. Jeśli zaś idzie o kolorystykę, jest ona utrzymana w ciepłych tonacjach, od beżu do brązu – z nielicznymi wyjątkami.
Stojąc przy drzwiach frontowych, nie znajdziemy się jednak w korytarzu, a w części większego pokoju dziennego, w którym zazwyczaj przebywam. Znajdują się tutaj najróżniejsze sprzęty domowego użytku – fortepian, ciężkie biurko za którym znajdziemy długi i wysoki, wypełniony do granic niemożliwości książkami regał. Zaś gdy spojrzymy w głąb domu – ujrzymy półotwartą kuchnię, przylegającą do ściany oddzielającej pokój dzienny od salonu.
Na tyle pomieszczenia znajdziemy kątowe schody prowadzące na drugie piętro – znajdują się tam dwa pokoje mieszkalne, garderoba oraz łazienka obecnie jeden tychże pokoi przerobiłem na gabinet, który jest jednym wielkim regałem na książki, z wygodnymi miejscami do czytania przy oknach. Na zagospodarowanie reszty przestrzeni jednak nie miałem pomysłu, gdyż jako osoba samotna, za bardzo nie miałem się jak podziać w tym domu, który bądź co bądź kupiłem za wszystko co miałem.



Powroty do domu zawsze były dla mnie trudne. No… to mamy drugi powód moich ciągłych spacerów po mieście. Tam, na ulicy – w dokach, parku czy też na rynku… tam zawsze ktoś jest. Ktoś do kogo można otworzyć usta i porozmawiać o rzeczach błahych, nieistotnych. No bo w końcu tym człowiek żyje prawda? Nawet nephilim posiada takie potrzeby – jakby nie patrzeć Maslow był bardzo mądrym człowiekiem i potrzebę przynależności umieścił jako jedną z najważniejszych po bezpieczeństwie.
Tym razem jednak nie miałem się czym martwić, miałem gościa. I to gościa, którego tak długo nie widziałem. Możecie próbować sobie wyobrazić, jak to jest po tylu miesiącach samotności i zdawkowych, płytkich rozmów z ludźmi, których możemy co najwyżej nazwać znajomymi… jak to jest zobaczyć znajomą twarz. Dobra, może trochę przesadzam z tą znajomą twarzą, Galahad ani trochę nie wygląda znajomo. Za to jego zachowanie, przeciwnie, zmianie nie uległo.
Otworzyłem drzwi i stojąc w progu zaprosiłem gościa gestem. Byłem przemoczony do suchej nitki.
- Mam nadzieję, że mi pan wybaczy – pójdę się przebrać w coś bardziej… suchego – zaśmiałem się zamykając drzwi za Galahadem. – Proszę, rozgość się. – Wskazałem dłonią na salon, w szczególności na barek wypełniony wszelkiego rodzaju alkoholami, w tym cydrem i miodem pitnym, do których miałem szczególne upodobanie.
Zrzuciłem z siebie buty, jeden o drugi, oraz rozpiąłem mokrą koszulę i ściągnąłem ją z siebie, zostając w samych spodniach. Mokre ubranie rzuciłem na blat w kuchni i skierowałem w stronę schodów.
- Uświadczyłbym pana czymś do przebrania, ale nie jestem pewien czy znajdę cokolwiek w pańskim rozmiarze – rzuciłem wchodząc na górę. Sam cholera miałem mało rzeczy w swoim rozmiarze… Mało kto może sobie wyobrazić to co przeżyłem kilka miesięcy temu, jakby ktoś nagle uciął mi stopy – straciłem ot koło czterech cali wzrostu. Nie będę przybliżał okoliczności tego wydarzenia – Galahad zapewne będzie chciał o tym posłuchać, gdy tylko przestaniemy grać w tą durną grę „zgadnij kim jestem”,
Przebranie zajęło mi niecałe dwie minuty, zrzuciłem z siebie wszystko co mokre i wrzuciłem do kosza na pranie. Ubrałem na szybko jakąś czystą bieliznę i moje ulubione, czarne spodnie z szelkami i koszulę w tym samym kolorze. Odwiedziłem jeszcze łazienkę, by wytrzeć włosy w suchy ręcznik, po czym zszedłem na dół i rozsiadłem się w salonie uprzednio biorąc z barku szklankę, którą wypełniłem do połowy cydrem.
- Mogę czymś uraczyć? – zapytałem nim rozwaliłem się na sofie, Galahad mógł rozsiąść się drugiej. Siedziałem chwilę w milczeniu, pozwalając gościowi na zaklimatyzowanie się i ewentualne prośby. Wyciągnąłem z kieszeni jeden z tysiąca walających się po całym domu rzemieni i związałem włosy, gdyż jeszcze wilgotne bardzo mnie denerwowały przylegając do twarzy.
– Naprawdę zabawnie się grało – powiedziałem cicho z poważną miną po czym uśmiechnąłem się półgębkiem, upijając trochę ze szklanki. Spod stolika wyciągnąłem paczkę papierosów i mosiężną popielniczkę. Włożyłem jednego do ust i odpaliłem go, naświetlając końcówkę. Tak… ta charakterystyczna łuna. Zastanawiam się kiedy szczena mu opadnie. Chociaż w sumie skąd mógłby wiedzieć, że „ja” to „ja”. W końcu język człowieka i jego myślenie, podlega zasadzie jakości – lub też inaczej – zasadzie domniemania prawdy, czyli sam fakt, że przedstawiłem się jako Jamie Brown powinien być odczytany jako aksjomat w kontaktach interpersonalnych. No ja niegrzeczny. – Niech pan nie będzie zły o tą małą gierkę z panną Darią. Od razu wyczułem pańskie intencje i chciałem przeprowadzić pewną rozgrywkę.p. – Zamieszałem swoim cydrem i pociągnąłem jednego bucha papierosa. – Szkoda, że się rozpadało. A mogło być tak fajnie… – westchnąłem na pozór rozczarowany.  – To co panie Galahad? Widać, że za panem długa droga. – Spojrzałem za okno, deszcz równo zacinał i raczej nie zanosiło się, ażeby w najbliższym czasie pogoda miała ulec poprawie. – Chyba mamy wystarczająco dużo czasu, żeby opowiedział pan jedną ze swoich historii… – spojrzałem na niego znacząco i utrzymałem to spojrzenie przez chwilę, po czym zaśmiałem się rozładowująco. – Chociaż nie sądzę by pańska „opowieść” była przeznaczona dla mnie, o co zresztą mam wyrzutów – dodałem po krótkiej chwili. Po tym skupiłem swój wzrok na szklance i podziwiałem złocistą barwę trunku – słuchając co gość ma do powiedzenia.

Słysząc imię i nazwisko dziewczyny w głowie chłopaka zapaliła się lampka. Nie czerwona, oznaczająca niebezpieczeństwo, lecz żółta, oznaczająca zwrócenie uwagi. Idąc na przedzie stawki, bo prawdopodobnie tylko on znał drogę i nie zgubiłby się kilka razy na trasie, starał się odnaleźć w pamięci coś, co pasowałoby do tego nazwiska. Być może słyszał je gdzieś podczas rozmowy w gildii... Może należy do sławnego rodu, który prosiło rozwiązanie nieciepiącej zwłoki sprawy. Może właśnie odnaleźli zaginioną dziedziczkę potężnego rodu, który w nagrodę obdaruje Esco, Galahda i Aarona dobrami o równowartości wagi ciała... Każde z tych rozwiązań było obecnie dobre, choć chyba to ostatnie wydawało się najlepsze. Niemniej postanowił spytać.
Przyśpieszył kroku słysząc kolejne kichnięcia dziewczyny. Prawdopodobnie i tak była już przeziębiona, oby nie co gorszego. Gdyby teoria o złocie okazała się prawdziwa, Esco nie mógł sobie pozwolić na utratę tak cennego skarbu. Odwrócił głowę, kątem oka spoglądając na dziewczynę, po czym z gardła bladego maga wydostał się zachrypnięty głos:
-Tianis, jesteś w Lamii?-jedno proste pytanie. Chłopak nie spuszczał przekrwionego oka z dziewczyny, dopiero po kilku chwilach powracając do spoglądania, w którą stronę właściwie idzie. Niby znał drogę na pamięć, ale i tak nie chciał źle wypaść.

[z/t -> ...]