Pustynia piaszczysta

First topic message reminder :

Są to, w gruncie rzeczy, wielkie połacie piachu ciągnące się aż po horyzont, a nawet dalej. Nic więcej oprócz tego minerału tu nie znajdziesz, sam piach, piach wszędzie. Żadnych roślin, oaz. Piasku po horyzont. Zwariować można w takim miejscu. Żadnych zwierząt też tu nie ma, ludzi tym bardziej.

- Mogłabym - Odparła Izual z westchnięciem. - Jak mam być szczera... Trochę mnie już męczy ta pustynia. - Dodała po chwili, odrywając na kilka sekund wzrok od pustyni i wpatrując się w niebo. Po chwili i tak stwierdziła, że to bezcelowe. Wróciła do obserwacji piachu w nadziei, ze znajdzie tam cokolwiek poza nim...

Lecieli jeszcze przez chwilę, po czym Izual była w stanie zauważyć światełko w tunelu. Gdzieś na piasku, mimo powoli zapadającego mroku, Kruczka dostrzegła coś na rodzaj cienia. Nie takiego zwyczajnego. Chodzi tutaj o postać stworzoną z cienia. Kształtem przypominała człowieka. Miotała się ona, wiła na piasku, wstawała z niego, rozglądała, skakała i znowu się miotała. Było to zjawisko co najmniej dziwne. Dziewczynka zaś na to powiedziała, pokazując do tego palcem:
- Wyląduj tam, obok tego.

Izual nie miała żadnych oporów. Szczerze powiedziawszy, trochę nawet zainteresował ją tamten cień. Wyglądał... Jak jeden z demonów jej matki. Przywykła do takich widoków, towarzyszyły jej przez około 10 lat...
Westchnęła ciężko i wylądowała obok tego czegoś. W chwilę później anioł zniknął. Kobieta przygotowała się na ewentualną walkę i była gotowa odskoczyć w każdej chwili, łapiąc dziewczynkę w locie, choć miała nadzieję, że nie będzie musiała tego robić. Na razie tylko obserwowała.

Cień, nawet po wylądowaniu Izual i jej małej koleżaneczki, miotał się po piasku i w poszukiwaniu czegoś. Niestety, nie wiadomo czego.
- To zbłąkana dusza. Porzucona, bez nadziei. Emocje w niej umarły. Została sama. To się tutaj dzieje ze smutnymi duszami. Teraz poluje na ludzi, i pożera innych, niosąc zniszczenie i cierpienie. Jedynym ratunkiem, jest ich zniszczenie. Jesteś w stanie pozbyć się tej jednej?
Cóż, za dużo czasu do namysłu Izual nie miała. Cień najwidoczniej ich spostrzegł. Zza jego pleców wyrosły czerwone jakby macki, ale cienkie. Na ich końcu znajdowały się ostrza. Ruszył on na dwóch tylnych kończynach w kierunku Kruczki.

Cień

- Odejdź. - Powiedziała zdecydowanie Izual, natychmiast przywołując anioła. Tym razem kobieta nie była w zbyt "dobrym" nastroju. Między nią a cieniem pojawił się mężczyzna machający czarnym ogonem zakończonym strzałką. Był w samych spodniach, jego prężna, czerwona klatka piersiowa wystawiona była w przód. Czarne włosy były niesfornie zmierzwione, ogromne, błoniaste skrzydła barwy biało-kremowej mogły spokojnie objąć trzy osoby, takie były ogromne. Wystawił zęby i w trymiga zaatakował, początkowo tylko pazurami. Przynajmniej tak to wyglądało, bo jego ręce spowijała dziwna aura, zapewne zaklęcie.
Izual z kolei próbowała unikać ewentualnych ataków. Jeżeli okazało się, że owe "coś" użyło magii, natychmiast zasłoniła się zaklęciem tarczy. Pomimo to próbowała unikać nawet tych ataków. Mimo wszystko tarcza mogła przejąć nie wszystkie obrażenia.
______________________________
3100-800-50=2250
lub
3100-800-50-350=1900

//Zaklęcia ogniste

Przeciwnik okazał się bardzo zwinny. Zbyt zwinny jak na stwora przywołanego przez Izual. Początkowo zdawałoby się że biegł na tego oto upadłego anioła, demona. Jak kto woli. W ostatnim momencie jednak, kiedy już mieli w siebie uderzyć, ten wybił się w bok i przeskakując tuż obok anioła. Bardzo szybko również przebiegł dystans dzielący Izual i przywołańca. Pod sam koniec dystansu znowu się wybił i teraz leciał na Izual z zamiarem wbicia jej swoich szponów w twarz. Bardzo brutalne zagranie. Dziewczynka zaś, usunęła się na bok i tylko oglądała to wydarzenie.

Izual natychmiastowo odskoczyła na bok, ale tylko na tyle, by uniknąć ledwie-ledwie ataku istoty. Momentalnie wyciągnęła miecz, uderzając nim potwora, jeżeli jej wyszło, to nawet po gardzieli, jeszcze w locie. Jeżeli jednak to nie wyszło, to przywołała natychmiast "anioła" do siebie, po czym kazała mu atakować z jednej strony. Ona sama nałożyła na siebie zaklęcie tarczy i natarła na to "coś" z mieczem w rękach.
_________________________
2250-350=2050
lub
2250
Za pierwszym razem anioł zaatakował "z aurą na ręku", czyli z zaklęciem. W drugim poście faktycznie nie użył żadnego.

Atak z unikiem Izual całkiem nieźle się udał. Przeciwnik pod wpływem uderzenie wylądował dwa metry dalej. Cały ten cień był zadziwiająco lekki. Może to dzięki temu zawdzięczał swoją szybkość i zwinność? Dodając do tego ostre szpony czyniło go to całkiem groźnym przeciwnikiem. I jeszcze szybka regeneracja otrzymanych ran. Nie mówiłem wcześniej o tym? W wyniku cięcia Izual, na jego piersi pojawiła się rana cięta. Która, jak można wywnioskować, sama się zregenerowała. I to w dużym tempie. Nie przejął się on zbytnio natarciem z dwóch stron i zaczął biec w kierunku Izual. W ostatnim momencie wykonał ślizg pomiędzy jej nogami, przez co ta straciła go z pola widzenia. Był bardzo zwinny.

W takim razie pozostawało zabić go raz, a dobrze... Ranienie go było całkowicie bezsensowne. Nie mówiąc o tym, że było bezcelowe. Chyba, że Izual chciała całkowicie się zmęczyć. Ale raczej nie o to jej chodziło.
Szybko zorientowała się, gdzie jest przeciwnik i rozpoczęła uniki. Na razie nie czuła potrzeby ataku.
Chwilę myślała nad tym, co to było i jak to pokonać. W międzyczasie także ograniczyła się raczej do uników i rozkazu wydanego aniołowi: unikaj.
Idąc drogą logiki: to był cień. Cienie zazwyczaj powinny być bezcielesne, choć to szkaradzieństwo tutaj takie nie było. Cienie to także mroczna magia. Mrok z kolei nienawidzi światła. A to oznacza....
W chwilę później rozkazała aniołowi atakować owe okropieństwo ogniem ile tylko wlezie. Najlepiej, by zamknąć go w okręgu ognia razem z Izual, o ile było to możliwe. Jeżeli ta opcja się powiodła, próbowała przeciąć twór w pół swoim mieczem, wytężając swoje siły i mięśnie aż do granic wytrzymałości. Wykorzystała także wszystkie umiejętności akrobatyczne, jakie posiadła. Jeżeli jednak to nie wypaliło, próbowała ciągle unikać potwora, obserwując, czy ogień mu szkodzi, czy też jednak trzeba wymyślić kolejny plan działania.
___________________________________
2050- 50x X= ....?

Po wystrzeleniu kilkunastu kul, cień wraz z Izual zostali otoczeni przez ogień układający się w krąg. Całkiem szeroki. Najwidoczniej podziałało to na przeciwnika. Widocznie poruszał się on teraz wolniej, i już nie tak zwinnie. Za pomocą cięcia wykonanego mieczem Izual udało się zranić przeciwnika. Całkiem głęboka rana na torsie. Widać było jeszcze jedno. Jego rany nie regenerują się tak szybko. Nabrał on pędu i próbował przeskoczyć nad płomieniami. W ostatnim momencie się gwałtownie zatrzymał. Najwidoczniej instynkt, albo coś jeszcze silniejszego, nie pozwalał mu zbliżyć się na tyle do ognia. Izual miała teraz świetną szansę na atak. Głupio było nie skorzystać.


//600MM za utworzenie kręgu ognia

Izual na ułamek sekundy przyłożyła miecz do czoła. Wypowiedziała raptem dwa słowa, których niemal nikt, może poza aniołem, raczej nie zrozumiał. "Za honor".
Zaraz potem ruszyła z impetem na przeciwnika, każąc aniołowi atakować go bezpośrednio ogniem. Wiedziała, że jeżeli ją trafi, pociski anioła bez problemu rozbiją się o tarczę. Tak więc z mieczem natarła przeciwnika. Wyciągnęła dodatkowo sztylet i próbowała doskoczyć do przeciwnika, wykonując śmiertelny piruet, trzymając obie bronie w na wpół zgiętych rękach, dłonie trzymając przy ramionach (ręce miała złożone jakby w krzyż na klatce piersiowej, łokcie równo z tułowiem).

//Odejmij MM za zaklęcia anioła i za tarczę

Kombinacja Izual była całkiem niezła. Ataki ogniste skutecznie spychały przeciwnika do tyłu. Bał się on płomieni panicznie, dlatego też atak od tyłu Izual udał się całkiem nieźle. Po tych kilku cięciach wykonanych przez Izual przeciwnik leżał na ziemi, nie mogąc się ruszać. Sparaliżowany, może przez ogień, może przez obrażenia cięte. Grunt, że nie był już zagrożeniem. Wystarczało go tylko teraz dobić. Dziewczynka podbiegła do Izual i rzuciła się na nią obejmując ją na wysokości ud.
- Jej! Udało ci się! Tak się z tego cieszę!

Cytat :

Nagroda: 200MM

//Gomen, umknęło mi//
- To była ciężka bitwa. Odpocznij. - Izual wyszeptała do podlatującego anioła. Zaraz potem go odesłała i mieczem dobiła przeciwnika. W chwilę później nogi się pod nią załamały i mało nie przewróciła dziewczynki. Mimo to usiadła na piasku wśród pogorzeliska... Obserwowała tańczące płomienie i anulowała zaklęcie tarczy. Jej twarz wyrażała ból, ale także zmęczenie.
Nie odezwała się do dziewczynki nawet słowem... Całkiem, jakby jej istnienie zostało wymazane z pamięci kobiety, a dotykanie i krzyk nie przypominały kompletnie nic. Popatrzyła na swoje dłonie, upuszczając przy tym kurczowo jeszcze chwilę temu trzymane sztylet i miecz.
"Ja ich za to kocham...? Czy nienawidzę?"
Po tych myślach złapała za miecz i sztylet, schowała je gwałtownie i poderwała się. Wokół był... Ogień. Ogień, jak wtedy. Bała się? Nie, było jej to obojętne.
"Ale ja się nie boję! Jestem duża, tak mama mówiła! Dam radę!"
A mimo tego jej pomógł. Po chwili uśmiechnęła się lekko i zakryła usta, lekko zdziwiona.
- Już tak dawno się nie uśmiechałam, że prawie zapomniałam, jak się to robi... - Wyszeptała do dziewczynki z lekkim uśmiechem na ustach.
____________________________
To za poprzednie posty + obecny:
2050-600-350+500=1600

Dziewczynka stanęła przed nią z bananem na twarzy:
- Naprawdę to zrobiłaś! Udało ci się! Pokonałaś... Nie, uratowałaś go! Jestem ci wdzięczna, mało kto jest w stanie coś takiego osiągnąć. Dziękuję ci. - dziecko uradowane wyciągnęło swoje ręce na boki i zaczęło biegać dookoła Izual śmiejąc się do tego. Wydawałoby się że już po wszystkim, że można teraz odpocząć, jednak coś było nie tak. Ciało Kruczki zaczęło świecić, błyszczeć, lśnić. Dziewczyna widząc to zatrzymała się, patrzyła jeszcze na Izual przez chwilę, po czym powiedziała:
- To chyba znaczy że wracasz do siebie. Tam, skąd przybyłaś. Miło było cię poznać. Dziękuję ci za pomoc. - po czym dziecko zaczęło jej machać

Izual uśmiechnęła się znowu, widząc uradowaną dziewczynkę. W momencie, gdy mała powiedziała, ze Izual "wraca tam, skąd przybyła", ogarnął ją mały smutek. Miło jej było poznać tą małą, ciekawską, zabawną duszyczkę.
- Do zobaczenia... - Wyszeptała, zanim ta dziwna aura przeniosła ją z tego miejsca.

Izual nie była w stanie zobaczyć następnej reakcji dziewczyny. Zaślepiło ją światło. Po chwili obudziła się ona na polance, na której to rzekomo doszło do aktu jej śmierci. Dookoła nie było nikogo. Rany na jej klatce piersiowej też widać nie było. Nie odczuwała bólu. To wszystko co się wydarzyło było jedynie wspomnieniem, które widziała jakby przez mgłę. Nie miała już tutaj chyba nic do roboty. Mogła odejść.

//pisz od razu tutaj

Przeklęłam cicho pod nosem. Głosy. A teraz ten portal...
Śmierdziało mi magią ojca coraz bardziej. Czyżby prowadził mnie znowu na zatracenie? Czy może wprost do paszczy demonów? Cóż za ironia... To tak bardzo w jego stylu.
- Tchórz... - Mruknęłam pod nosem, jednak powinnam teraz raczej zorientować się w sytuacji, aniżeli cokolwiek kombinować. Tak więc najpierw rozejrzałam się dookoła. Po tym, jak zobaczyłam tą piekielną pustynię, nogi się pode mną załamały. Przecież raz już tutaj byłam!
Czyżby całe zajście miało cokolwiek wspólnego z tamtym lancerem? Powoli zaczynałam wyrzucać z pamięci ojca, za to jego obraz zastępował powoli ironiczny grymas tamtego człowieka... Czego on znowu, do cholery, mógł znowu ode mnie chcieć?! Ostatnio ot tak sobie postanowił mnie zabić, wysyłając tutaj, a po powrocie byłam...Żywa...
I wtedy też walczyłam z cieniem...
Czym mógł być ten cień...?
I co to za miejsce?!

Ironią losu można było nazwać wylądowanie ponownie na tej pustyni? Izual chyba mało wiedziała jeszcze na temat ironii losu. Nie minęła chwila, a zza jej pleców dobiegł znajomy jej doskonale głos, należący do jakiegoś dziecka:
- Siemanko! Co tu znowu robisz?
Słońce właśnie sięgało zenitu, prażyło jak diabli.

"Że co?! To chyba jakieś żarty... Albo fatamorgana..."
Z taką myślą spojrzałąm na małą istotkę, która wcześniej poprosiła o zabicie potwora... Westchnęłam cicho.
- Chciałabym znać odpowiedź na to pytanie. - Odparłam lekko tajemniczo, jak na mnie przystało. Trzymałam się nieco na uboczu. - A ty? Znowu uciekłaś z domu? - Zapytałam po chwili, patrząc na słońce. Robiło się naprawdę nieznośnie...

Ku zdziwieniu Izual, dziewczynki nie było na jej miejscu. To co zaś do niej przemawiało... Czarny duch. Demon. Cień. To to przypominało. Sama sylwetka. Bez nóg. Stało to naprzeciwko niej. Nie było wątpliwości że to to do niej przemówiło. Wraz z momentem w którym na niego spojrzała, całe niebo pokryła ciemność. Ale wszystko było widać. To znaczy, siebie samego i tego ducha. Wydawało się, że znajdują się oni w ciemnym pokoju, bez drzwi i okien. Spojrzał się on na nią i powiedział:
- I jak? Widzę że otrzymałaś zaproszenie ode mnie. Co sądzisz o moim wymiarze?

- Kto.... Jak... - Zaczęłam, patrząc na demona. Patrzyłam na niego nieco zdezorientowana... Przed chwilą przecież słyszałam tamtą dziewczynkę... Czyżbym... Czy to kolejna fatamorgana?
Nie, to niemożliwe. Za ciemno. Chyba, że to wszystko to tylko iluzja. Albo sen. Może naprawdę usnęłam nad jeziorem, a teraz to wszystko to tylko jeden wielki sen...?
No nic...
Wzięłam w rękę gwiazdkę. Po chwili w mojej dłoni pojawił się ogromny klucz. Złapałam go mocno w prawej ręce, błyszczące odłamki po przemianie Wayfinder'a w klucz jeszcze długo unosiły się w powietrzu. Do drugiej ręki wzięłam miecz, co wyglądało nieco dziwnie przy magicznym przedmiocie.
- Nieistotne, jak... - Mruknęłam, przygotowana do walki. Najwyraźniej towarzystwo demona mało mi pasowało...
__________________________
4850-200=4650

Izual usłyszała śmiech demona. Zły śmiech... Następnie zaś po pomieszczeniu ponownie rozbrzmiał jego głos. Budził on w dziewczynie swego rodzaju przerażenie.
- Jeśli chcesz ze mną walczyć, to chodź. Sprawię, że zaraz zmienisz swoje nastawienie.
Po czym znowu jego śmiech rozbrzmiał w całym pomieszczeniu. Wystawił on swoją rękę w jej kierunku, po czym wykonał gest palcami oznajmiający żeby podeszła do niego.

- Jednego już pokonałam. Co za problem pokonać kolejnego? - Zapytałam, nieco zachęcona przez demona. Jednak na razie nie atakowałam, trzymałam tylko obie bronie w pogotowiu. - Czego ode mnie chcesz? Po co mnie tu ściągnąłeś? - Zapytałam, patrząc swoimi błękitnymi oczyma, które zdawały się teraz błyszczeć jak okolone płomieniami albo łuną.

Demon tylko się zaśmiał na słowa Izual:
- O, widzę że jednak próbujemy rozmowy. Czyżbyś się mnie bała? Niemożliwe... Interesuje cię to czego od ciebie chciałem? - tutaj zrobił krótką przerwę, a potem kontynuował - A co jeśli zabicie mnie nie uwolni cię stąd? Pomyśl, mogę być jedynym który jest cię w stanie stąd wypuścić, a ty masz ochotę mnie zabić. Gratuluje myślenia. To jak? Chcesz się przekonać? - i znowu przerwał na chwilę - Po co cię tu ściągnąłem, pytasz? Otóż, jestem uwięziony w tym świecie. Żeby się stąd wydostać, potrzebuję kogoś kto byłby w stanie wytrzymać obecność mojej mocy w swoim ciele...

- Co nie znaczy, że mogę chcieć siebie samą skazać na wieczną banicję. - Odparłam, patrząc na niego z lekkim grymasem. Nikt nigdy nie wie, co znajduje się w sercu innej osoby. Jednak Ciemność to dalej Ciemność i służy tylko do niszczenia... Przynajmniej sama tak uważałam.
Jednak mimo to wstrzymywałam się sama z atakiem. Patrzyłam na niego coraz bardziej ironicznym wzrokiem, ledwie się powstrzymując od zgryźliwych komentarzy. Mimo to wytrwałam i wysłuchałam demona do końca.
- I niby ja miałabym być tym ciałem, które pozwoli Ci wyjść? Nie starczyło ci ciało ojca? - Zapytałam, chowając miecz za pas materiału, a gwiazdkę chowając do kieszeni. Znowu uleciało kilka iskier, które unosiły się pewien okres czasu w powietrzu. - Zastanowiłeś się w ogóle, kogo pytasz? Jestem znana jako Generał Anielski. A nie służka demonów. - Prychnęłam lekko. Wiedziałam, że ten tytuł był nie tylko wymyślony naprędce i raczej był zasługą matki aniżeli moją własną, ale... Czułam, że warto było spróbować. JA i demony...? Nie... Może i chciałam podpisać kilka paktów...
Jednak czy naprawdę byłam na to gotowa? Wiele razy wspominałam opowieści ojca... Nie czułam się na siłach.
Jednak może warto zaryzykować?
- Dobra, w takim razie inaczej. - Odparłam po chwili, zamykając głowę i spuszczając ją lekko. Przyłożyłam rękę do broszy. - Jakie ja będę miała z tego korzyści, a jakie ty?