Pustynia piaszczysta

First topic message reminder :

Są to, w gruncie rzeczy, wielkie połacie piachu ciągnące się aż po horyzont, a nawet dalej. Nic więcej oprócz tego minerału tu nie znajdziesz, sam piach, piach wszędzie. Żadnych roślin, oaz. Piasku po horyzont. Zwariować można w takim miejscu. Żadnych zwierząt też tu nie ma, ludzi tym bardziej.

- Czy to nie oczywiste? Zyskam wolność. Wyrwę się z tego więzienia. Znowu poczuję co to znaczy żyć. - odpowiedział ze sporą ekspresją demon z każdym słowem stając się żywszym i głośniejszym. Wreszcie wraz z ostatnim słowem machnął cienistą ręką w bok tak jakby chciał przywalić w jedną z otaczających ich ścian. Jednak zamiast jakiegokolwiek odgłosu uderzenia jego ręka przeleciała jak przez pustą przestrzeń. Potem chwilę milczał głośno oddychając i próbując się ewidentnie uspokoić.
Wreszcie nachylił się nisko przybliżając niebezpiecznie blisko swą głowę do twarzy dziewczyny i powiedział słodkim głosem. O tyle słodkim, o ile słodki głos może mieć demon. Było to tak nienaturalne, że mogło przerazić bardziej aniżeli jawna groźba śmierci.
- A ty? Ty będziesz mogła skorzystać z mojej potęgi. - przytrzymał głowę nisko jeszcze chwilę, a potem się wyprostował i zapytał - To jak Pani Generał, zgadzasz się?

- Widzę, że nie przemówiło do ciebie słowo "Anielski" - Syknęłam przez zęby z lekką zgryźliwością. Nie bałam się demona. Po jego słowach już dawno mogłam wydedukować, że jestem mu potrzebna. Tak więc albo przegnę i mnie zabije ot tak, jak to zazwyczaj demon zabija człowieka, albo zgodzi się na wszystkie moje warunki, jakie tylko postawię. Uśmiechnęłam się lekko pod nosem, przymykając przy tym lekko oczy. Zacisnęłam dłoń na rękojeści miecza. Nie było to dobrze widoczne, równie dobrze mogłam oprzeć dłoń o udo i materiał ułożyłby się niemal tak samo. W razie potrzeby byłam gotowa go wyciągnąć...
Blask moich oczu był zapewne nieco przerażający albo zastanawiający w tym cieniu. Oferta demona była... Szczerze powiedziawszy kusząca. Jednak... Co by to w ogóle oznaczało?
- I niby jaką potęgę posiadasz? Sprawisz, że będę nieśmiertelna? Pozwolisz używać silniejszych zaklęć? Dasz mi siłę, by przenosić góry? - Widać było wyraźnie, że... Drwię. Mimo iż cała sytuacja była raczej na moją korzyść, nie podobało mi się to wszystko. Gdzieś był haczyk. Byłam o tym przekonana...
Bo niby dlaczego istota wyspecjalizowana w przywoływaniu aniołów... Miałaby wypełniać zachcianki demona?

- Wraaaa! Nie drwij ze mnie kobieto! Istnieję od eonów i choćbym miał i wiek czy dwa czekać znajdę kogoś kto mnie uwolni. Lecz ty nie masz tyle czasu. Doceń to, że oferuję swą pomoc miast zmiażdżyć twą wolę i ciało. - ryknął demon wściekle, a potem wysyczał kolejne słowa z jadem i nienawiścią. Ewidentnie kończyła mu się cierpliwość i z trudem powstrzymywał się przed jak to powiedział zmiażdżeniem magini.
- Jeśli jednak chcesz wiedzieć co zyskasz to powiedzmy, że na początek pomogę Ci rzucać zaklęcia. I to mocniejsze niż zwykle. - powiedział już znacznie spokojniej chociaż dyszał wciąż z wściekłości - Jaka jest zatem twoja decyzja, Pani Generał? Pomożesz mi czy zginiesz tutaj? - ponownie było słychać w jego głosie groźbę, a także na chwilę rozbłysły dwie krwistoczerwone plamy, prawdopodobnie jego oczy.
Teraz już nie było wyboru. Trzeba było wybrać, pomóc czy nie?

- Jakie są warunki? - Zapytałam tak, jakbym miała zamiar podpisać faktycznie ten pakt. Nie przerażało mnie to wszystko. Mogłam zginąć, nawet tu i teraz. Nie obchodziło mnie to. Nie bałam się śmierci. Jednak wzmocnienie mojej magii to już coś konkretnego...

- Nareszcie zaczynasz współpracowć. Przed wiekami zostałem uwięziony w tej przeklętej pustce bez możliwości ucieczki. Mocy wystarcza mi jedynie na kształtowanie jej według woli i sporadycznego sprowadzania tu... kolejnych wyzwolicieli. - zaczął spokojnie swą opowieść demon, chociaż miał jeden moment zawachania, problem z dobraniem odpowiedniego słowa. - By się stąd wyrwać muszę pokonać Strażników i zdobyć ich Klucze. Jest to jednak niemozliwe gdy przebywam tutaj. Dlatego umowa jest prosta. Ty eliminujesz Strażników i przynosisz klucze pozwalając mi się wydostać, a ja w zamian uwalniam Cię i pozwalam korzystać z mojej potęgi. - gdy skończył mówić wyciągnął przed siebie mroczną dłoń jak to się zwykle robi pieczętując jakąś umowę.

Zamknęłam oczy, choć z nich nadal unosił się blask błękitu, jaki zawsze towarzyszył mi przy gniewie. Powoli jednak ten blask słabł.
Po chwili jednak otworzyłam oczy i uścisnęłam dłoń demona.
- Czuję, że jest w tym haczyk... Ale kto nie ryzykuje, ten nie zyska. - Odparłam, przyjmując pakt. Zostało tylko pokonać kilku strażników... Albo odebrać im klucze podstępem. - W takim razie pytanie za sto punktów... Mam ich koniecznie zabić? Czy mogę po prostu ukraść im ten klucz? - Zapytałam po chwili, patrząc spokojnie, bez nerwów czy nawet... Bez uczuć. Znowu wróciła ta sama, spokojna kobieta, jaką zwykle byłam. Uczucia znowu przestały jakkolwiek istnieć.

- Oczywiście, że nie musisz ich zabijać. Chociaż wątpię byś dała radę ukraść ich serce bez zabijania ich. Hahaha. - odpowiedział demon na pytanie dziewczyny po czym zaczął się głośno i paskudnie śmiać. Zaraz potem machnął on ręką, a ciemność która ich otaczała zniknęła, i ponownie znaleźli się na pustynie. Sekundę później on sam ponownie zamienił się w małą dziewczynkę, którą poznała podczas pierwszego pobytu tutaj.
- Miłej zabawy z Rafaelem. - powiedział demon słodkim, dziewczęcym głosem i ponownie wykonał gest rękoma. I wtedy wszystko wokół zginęło, a Izual kilka sekund unosiła się w pustce, by nagle pojawić się w zupełnie nowej scenerii.

Możesz od razu zacząć pisać tutaj