[T] Trybuny

First topic message reminder :

Cytat :

W tym temacie może pisać każdy gracz, nawet ten, kto nie zapisał się na event. Temat ten służy za swoiste trybuny. Obowiązuje bilokacja - można pisać zarówno tutaj, jak i na głównej fabule. W obrębie tematów nie wolno wszczynać bójek.
W temacie nie mogą pisać osoby, które biorą na ten czas udział w walkach oraz konkurencjach. Wszelkie rozmowy w temacie są bieżące, równoległe do walk. Wszelkie przypadki pisania postów na "trybunach" jako uczestnik Igrzysk na Domus Flau będą karane usuwaniem takowych. Jedynym przypadkiem pozwalającym na pisanie w tematach "trybun" jest zostanie wyeliminowanym z eventu poprzez przegraną w walce, dość ciężkimi urazami nabytymi w czasie walk, eliminującymi z dalszej rozgrywki (jednak w tej kwestii polecamy udać się do lekarza).

Areny Domus Flau, czyli naszego eventowego pola bitwy, stanowią zdecydowaną większość zajmowanego przez widzów miejsca. Mnóstwo siedzeń po niemal całym okręgu (niemal całą, gdyż znajdują się jeszcze miejsca na trybuny gildyjne i miejsca dla komentatorów), rozłożone w wielopoziomowych rzędach ławek. Same trybuny mają trzy poziomy: najniższy zaraz nad areną, oddzielony półmetrowym murkiem, wyższy, a także ten najwyższy, którego długość zmniejszają również kamienne postacie. Dostać się na poszczególne piętra można poprzez schody umieszczone na najniższym, a na same trybuny - oczywiście głównym wejściem. Dodatkowo widoczność na całą akcję poprawiają ekrany lakrymowizji.

Budzę się. Koszmar minął. Jednak ciemność pozostała. Cóż się dziwić? Jestem w końcu ślepa. Przeciągam się na krzesełku na którym siedzę. Nagle coś słyszę. Inne głosy. Blisko mnie. Zaczynam więc machać w kierunku, z którego dochodzą nowe głosy. Stare głosy chyba dalej ze sobą dyskutują. Chciałabym wiedzieć o czym. Cóż ja poradzę na to, że nie rozumiem?

---
Przepraszam za tak krótką wiadomość i zwłokę, ale nie długo nie pisałem na tej postaci i w sumie liczyłem, że ktoś inny mnie w tym wyręczy :P. Jednak stwierdziłem, że trzeba by rozruszać tutaj akcję, skoro dołączyło dwóch nowych uczestników :V.

Cytat :

Takie info ode mnie - prosiłabym, abyście powoli opuszczali ten temat. Główna część eventu już zakończyła, toteż siedzenie na trybunach już trochę mija się z celem. Tak więc apeluję o to, aby zakończyć fabułę i po prostu opuścić temat.

Siedziałam tutaj wystarczająco dużo czasu. Cóż. Bywa, że ludzie czasem go marnują na rzeczach, które tak na prawdę są niepotrzebne. Poznałam dwa nowe Głosy. Dwa kolejne, które jak mi się wydawało również poznam, nie dały mi tej możliwości. W sumie rzeczywiście bardzo długo tutaj siedziałam. Być może nawet zasnęłam, jednak przez ciemność mej ślepoty czasem ciężko to rozróżnić. Jeśli nic mi się nie śni, tak na prawdę nie wiem czy śpię czy nie. Mogliby mnie posadzić samej w dźwiękoszczelnym pokoju i nie wiedziałabym czy śpię czy nie. A może bym wiedziała? Może tak na prawdę się mylę? Moja wiedza z zakresu psychologii i ludzkiej świadomości jest bardzo niska. Cóż począć? Dźwięki jednak pomału cichną. Głosy wokół mnie zbierają się na spoczynek. Opuszczają budynek. Postanawiam więc zrobić to co one. Co będę tutaj sama samiuteńka siedziała? Ktoś jeszcze mógłby mnie porwać i co by wtedy było? W sumie ja i tak nie widziałabym w tym problemu. Opuszczając Trybuny, kieruję się głosami wychodzącego tłumu.
- Sarah? - słyszę w końcu. Jakiś głos coś do mnie mówi. Nie poznaję go. Nie wiem nawet co. Chwilę później łapie mnie za ręce i gdzieś ciągnie. Następnego dnia budzę się wśród moich innych Głosów z gildii.

z/t

Kaairo pokiwał głową. Całe te zamieszanie całkowicie odwróciło go od samych zawodów. Nie ucieszyło go to. Przyszedł tutaj obejrzeć zmagania magów, i poza kilkoma walkami i konkurencjami, to praktycznie ominął cały turniej! Zerknął niezadowolony na Shari, jak gdyby chciał zrzucić na nią całą winę tego świata. Ale pokiwał ostatecznie tylko głową. Nie było co zrzucać na innych winę. Zresztą, co by to zmieniło. I tak nie zmieni to tej sytuacji. Więc odezwał się:
- Odchodzę. Gdybyście kiedyś potrzebowali lekarza, możecie szukać Kaairo. Ale nigdy nie wiem, gdzie będę. Żegnajcie.
Ukłonił się, po czym odwrócił, i odszedł poirytowany i zmęczony. Wychodząc z areny stwierdził, że ma cichą nadzieję nie spotkać tych ludzi po raz kolejny. Dziwne uczucie.

z/t