Stara Leśniczówka

   Moja najnowsza kochanka insomnia wślizgnęła mi się do łóżka, a chwilę po tym swymi zimnymi objęciami zmusiła mnie do podniesienia się.  Westchnąłem bardzo niezadowolony z jej powodu, po czym ubrałem się pośpiesznie i zawiązując krawat wszedłem w ciemność korytarza. Po kilku krokach znalazłem się na schodach, a po chwili byłem już na dolnym piętrze jednego z zajazdów w Ivalyn.
   Jeśli ta podróż coś mi dała, to był to definitywnie rak… Wielki czarny i powodujący brzydki kaszel. Jedź mówili, jest tam las i rozerwiesz się mówili moi koledzy, którzy zawsze pili tylko piwo i tylko ze szklanki, by później nie okłamywać swych żon, gdy te pytały się, czy zaglądają do kieliszka. Z tym rakiem, to może była delikatna przesada, bo nie odnalazłem u siebie żadnych objawów, które pozytywnie kwalifikowałyby mnie do wycieczki na tamten być może lepszy świat. Nie mniej kaszel męczył mnie już od pierwszego dnia, coś mi nie posłużyło zimne leśne powietrze. Być może to samo powietrze powodowało, że rzucałem się noc w noc po łóżku, jakbym miał zawansowaną padaczkę, albo jakiś rodzaj zaburzeń nerwowych, jednak sprawa mogła leżeć o wiele głębiej, gdzieś we wspomnieniach o szpitalu w Oak.
   Usiadłem na jednym z krzesełek barowych i zamówiłem burbon, bez lodu i bez coli. Barman trochę niepoważnie ubrany, jak na tak poważną funkcję popatrzył się na mnie wzrokiem człowieka, który właśnie dowiaduje się, że jego rozmówca dopiero uciekł z czubkolandu gdzie zażywał wywczasu w pokoju będącym w całości poduszką. Wydął wargi widocznie uznając moje obyczaje za jakieś wielkopańskie i nalał mi ciemnego płynu. Chwilę po tym, gdy już moje ścianki przełyku chłonęły każdą cząstkę mocy przysiadł się do mnie jakiś człowiek. Był wyraźnie wypity i po chwili zaczął mi opowiadać jakąś ckliwą historię z tego rodzaju przy, której delikatne panienki wycierają ze wzruszenia zapłakane oczka.
 - Bardzo mi z tego powodu… Wszystko jedno. –  Powiedziałem oschłym, by zobrazować jak bardzo współczuję mu jego nieszczęścia, bo jak dla mnie równie dobrze mógł teraz wrócić do domu, po czym powiesić pranie, a następnie siebie. Świat, by się nie zawalił, a chłopak uspokoiłby się na wieki wieków.
   Nie chcąc słuchać dalej tej tyrady przesiadłem się do stolika w kąciku licząc, że tam nikt nie będzie szargał mojego spokoju. Wtem jednak usłyszałem coś bardzo interesującego. Dwóch mężczyzn starając się rozmawiać po cichu, co ewidentnie im nie wychodziło, mówili o kimś, kto chce nabyć sprzęt laboratoryjny, który to zamiarują sprzedać tej osobie za gruby szmal, jak jeden z tych ludzi uczenie się wyraził. Bardziej interesujące było jednak to, że osoba ta poszukiwała kogoś, kto wyznaje się na delikatnej materii, jaką jest genetyka. Ja, co prawda stricte genetykiem nie byłem, ale o genach wiedziałem sporo, gdyż stanowisko lekarza takiej wiedzy wymagało. Poczekałem, więc aż panowie wyjdą, a później mając w perspektywie pójście za nimi, albo urżnięcie się w trupa i powrót do mego łoża boleści wybrałem rozwiązanie numer jeden. Zostawiłem pieniądze na stole i wyszedłem
   Po drodze walcząc z chęcią zapalenia papierosa, w oczywisty sposób mogło to mnie zdemaskować, rozmyślałem, co mnie tak właściwie podkusiło do włóczenia się po nocy w celu spotkania się z bliżej nieokreśloną osobą, która na dodatek w ogóle na mnie nie czekała. Właściwie to sam nie wiedziałem, czego po tym spotkaniu oczekiwałem, a to, w jakim celu tam idę pozostawało dla mnie, już w ogóle absolutną zagadką. Może po prostu brakowało mi jakiegoś poważnego zajęcia… Nie szybko znalazłbym takowe, bo wrota każdego szpitala w sytuacji obecnej pozostawały dla mnie już nie tylko zamknięte, ale i solidnie zamurowane. Pomyślałem sobie, że jak sprawa nie okaże się zbyt ciekawa, pójdę i zrealizuje plan numer dwa.
   Tropem handlarzy sprzętem laboratoryjnym dotarłem do leśniczówki. Po bliższych oględzinach stwierdziłem, że od dawna nie było używana. Trzeba było pogratulować nabywcy sprytu, że właśnie tutaj chciał dobić targu. Nie łatwo byłoby go tu złapać, za to łatwo byłoby mu zastawić pułapkę i pozyskać sprzęt nie płacąc żadnego grubego szmalu. Nie chcąc bawić się w podchody, co mogło być poczytane za oznakę nieuczciwości najzwyczajniej w świecie nacisnąłem klamkę i wszedłem do budynku.

   Całkiem prawdopodobne, że gdyby sytuacja plasowałaby się inaczej, a je niebyłym na tyle spostrzegawczy, to leżałbym właśnie na podłodze i w konwulsjach przepływał na drugą stronę. Chyba nie byłoby to czymś złym, ale łańcuchów sunących w moją stronę nie uznałem, za jakieś bezpośrednie zagrożenie dla życia. W ułamku sekundy chciałem się bronić, ale odpuściłem sobie i dałem się związać mniej więcej, jak bezpański kundel, który właśnie trafił na hycla. Otóż moje podejrzenia właśnie się potwierdziły, gdyby adwersarz potrafił lub chciał mnie zabić od razu zastosowałby coś zdecydowanie większego kalibru, niż te oto niewinne pieszczoty.
   Z pogardą popatrzyłem na szczury uciekające z tonącego okrętu. Widać perspektywa pójścia pod wodę byłą nad wyraz prawdopodobna skoro uczynili to bez najmniejszej nawet refleksji. No, ale cóż poradzić, tak już miał ten podły typ człowieka, który za najlepsze remedium na wszelakie problemy uważał salwowanie się ucieczką… Chciałbym zobaczyć, jak salwują się ucieczką przed trądem...
 - Bardzo celnie… - powiedziałem, a w moim głosie ponad właściwą mi oschłość przebiła się nutka uznania. Dalsze słowa odzyskałby dawną barwę. – Byłbym nawet skłonny do braw, ale jak nie trudno zauważyć, jestem związany.
   Dopiero teraz czując szarpnięcie wystąpiłem z ciemności na granice widoczności i podstąpiłem na tyle, by łańcuch opadły na podłogę, wydając do tego potępieńczy trzask, któremu wtórował dźwięk moich własnych przywieszonych u pasa. Nadal trzymając ręce rozłożone, w najzwyklejszy sposób zignorowałem pytanie zadane damskim głosem i czujnym spojrzeniem ciemnych oczu przyglądałem się miejscu, gdzie właśnie znajdowała się ocieniona kapturem twarz. Co dziwniejsze nie czułem od niej żadnego zapachu. Wydawało mi się, że z odległości pół metra powinienem poczuć jakikolwiek bukiet zapachowy perfum… Może się myliłem, może postać w kapturze takowych nie używał lub po prostu zapach moich mieszający się z wonią alkoholu i tytoniu był na tyle silny, że przestałem już czuć cokolwiek. Uśmiechnąłem się, nawet nie tak krzywo, jak miałem w zwyczaju.
- Jeśli dotarcie tutaj wymagało ode mnie jednie odmówienia sobie papierosa. To chyba cała sprawa o szpiegostwo nawet się nie ociera. – Zdecydowałem się odpowiedzieć nad wyraz obojętnie. Jeśli do tej pory mnie nie udusiła, nie miała zamiaru tego zrobi, przynajmniej nie bez rozmowy. – Po za tym ci– tutaj wskazałem wymownie głową w stronę drzwi. - W barze rozmawiali tak bardzo skrycie, że chyba wszystkie sąsiednie stoliki ich słyszały…  
   Uśmiech już spełzł z mych warg pozostawiając jedynie wyraz całkowitego spokoju.  Muszę przyznać, że ten rakowy wyjazd zaczął się stawać, co raz ciekawszy. Kaszlnąłem cicho, jakby na myśl o raku. Pomyśleć, że mogłem właśnie leżeć pijany w sztok, a ty proszę takie atrakcje, prawie jak na festynie z okazji dnia dziecka.  Tajemnicze postacie, wiązanie łańcuchami i co dalej? Szczekanie? Wywieszanie jęzora? Lizanie rączek? Uśmiechnąłem się znowu, tym razem mimowolnie, bo nie wiedzieć, czemu taka wizja spędzenia reszty wieczora wydała mi się jednocześnie bardzo zabawna i obrzydliwie żałosna. Westchnąłem w teatralny sposób trochę ze smutkiem, a trochę z politowaniem.
 - Jak zapewne widzisz nie mam złych zamiarów. – Darowałem sobie oczywiście formy grzecznościowe. Nie tyle dla tego, że nie wiedziałem w jak tytułować naszego rozmówce. Skoro darował sobie tą uprzejmą część wzajemnego wchodzenia w pewną zażyłość ja również uznałem, że możemy sobie przejść najzwyczajniej w świecie na ty. – Wieść gminna niesie, że znajduje się tu osoba, która poszukuje genetyka. Drogą selekcji negatywnej wnioskuję, że skoro tamci byli sprzedawcami, to Ty jedyna pozostała w pomieszczeniu jesteś kupcem, który miał im zapłacić, jak to się tamten pan wyraził, gruby szmal za sprzęt laboratoryjny i jednocześnie potrzebuje kogoś, kto wyznaje się na sprawach genów. Dobrze, a teraz skoro wstępne wyjaśnienia mamy już za sobą to zdejmij to żelastwo… Chyba, że taki stan rzeczy sprawia Ci jakąś przyjemność to – tutaj wzruszyłem ramionami. – Niechże będzie moja strata. W takim razie, bądź chociaż na tyle uprzejma, by podać mi papierosa i odpalić. Wszystko, co jest potrzebne znajduje się w prawej wewnętrznej kieszeni kamizelki. Jeśli będziesz tego wymagać założę ręce na kark.

   Muszę stwierdzić, że sytuacja rozwijała się nie tak źle, jakby ktoś mógł sobie to mógł wyobrazić, gdym wyłożył mu wcześniej ten zamysł. Nie było jednak powodu, by okazywać nadmierną ekscytacje z tego powodu. Ostatecznie przecież wszystko mogło się rozwinąć w bardzo brzydkim kierunku, który okaże się dla mnie przykry, by nie powiedzieć morderczy. Nie mniej wszystko wskazywało na to, że jeszcze żyłem i chyba pożyje przynajmniej przez najbliższe kilkanaście sekund.
 - Hmm, to całkiem miłe, że nie uważasz mnie, za mało podobnego do nich. I jakże rozsądne… – Odpowiedziałem, niejako z satysfakcją, gdyż słowa te wziąłem za kurtuazyjny komplement. Czy był szczery to sprawa zupełnie inna, która nawiasem mówiąc nie spędzałaby mi snu z powiek, gdym tylko spał normalnie.
   Delikatnie zaskoczyła mnie podchodząc, bo tak naprawdę nie sądziłem, że to uczyni. Ja na jej miejscu bym tego nie zrobił, bo skąd mógłbym wiedzieć, że ten milutki osobnik stojący przede mną, nie pozbawi mnie rączki, jakimś zaklęciem, które wcale nie wymaga rąk do użycia. Na jej szczęście, ja od ucinania rąk byłem jak najdalszy chyba, że szło o gangrenę. Ręce trzymałem oczywiście przy sobie… Bo cóż miałem z nimi zrobić? Po pierwsze były związane. Po drugie na dotykanie jej nie miałem ochoty, nie tylko dla tego, że nie czułem takiej wewnętrznej potrzeby, a głównie dla tego, że w obecnej sytuacji było to tak samo mądre zachowanie jak wsadzanie ręki do wrzącego oleju. Reasumując głupie, niepotrzebne, krzywdzące i rzutujące negatywnie na całą znajomość, choć akurat ta mogła potrwać bardzo niedługo. Przy okazji zwróciłem uwagę na jej paznokcie, dawno nie widziałem takich ładnych i tak zadbanych. Siostrą Miłosierdzia lakier nie był potrzebny do życia, wolały kupić za te pieniążki, coś bardziej użytecznego, a w szpitalu panował kategoryczny zakaz używania go. Po prawdzie to moim skromnym zdaniem raczej nic, by to nie zmieniło, prócz tego, że dziewczyny czułby się za pewne lepiej.
 - Ładne paznokietki… - powiedziałem z jakąś nutką zachwytu, ale niezbyt przesadną. Ktoś kiedyś powiedział, że w uprzejmości, jest wdzięk i korzyść. Mam nadzieję, że się nie pomylił… W ciągnąłem dym czując, jak drapie mi gardło i smoliście wolno spływa w dół przełyku, by wkrótce dostać się do płuc. Tam związki w nim zawarte powędrują wraz z krwią do mózgu, gdzie uwolnią dopaminę – neuroprzekaźnik szczęścia, a będzie on działa około dwóch sekund. - Dobrze, że darowałaś sobie komentarze o raku, uwierz mógłbym zrobić z tego cały wykład. Może nawet ze trzy. – Z miłym zaskoczeniem odkryłem, że mam możliwość sięgnięcia ręką do ust, co też uczyniłem niezwłocznie wyciągając rakotwórczą pałeczkę. Trochę przeszkadzało to żelastwo, ale widać nie uznawała, go za niepotrzebne
 - A czymże miałbym się niby przejmować? – Jej stwierdzenie było dla mnie, jak setna przejażdżka na karuzeli. Zabawne, ale niezbyt odkrywcze. – Tym, że mnie zabijesz? Proszę cię… Gdybyś chciała pozbawić mnie życia zrobiłabyś to od drzwi. Ty tym czasem nie tylko zostawiłaś mnie przy życiu, ale też podałaś papierosa, za co serdecznie dziękuję. Widać jesteś, choć trochę ciekawa, co mam do powiedzenia. – Przerwałem na chwilę, by przyjrzeć się jej reakcji na te słowa, po czym pociągnąłem papierosa. – Tego mi było trzeba… - stwierdziłem z uśmiechem. - Nie przeszkadza Ci dym? Mam może podejść do okna?
   Z dalszej części zainteresowało, mnie słowo projekt. Wszystko wskazywało na to, że jednak, coś jest na rzeczy, a to, co mówił pan gruby szmal można uznać za prawdę. Pytanie jednak, na czym ten projekt polegał i jak daleko szedł w jej zamysłach. Był on też najwidoczniej jej dziełem, bo wyraźnie przyznawała sobie prawo do rozporządzania kadrami. Po raz kolejny pociągnąłem papierosa lustrując, ją swoimi szarymi oczyma.
 - Przyszedłem tu bez specjalnych oczekiwań. – Odrzekłem beznamiętnym tonem. – Bo jakoś nie sądziłem, że lekarz znajdzie pracę w lesie, ale zainteresowało mnie to. Tak istotnie jestem lekarzem i mogę pochwalić się całkiem długim stażem, jak wiesz lub nie wiesz, genetyka jest elementem mojego wykształcenia. Myślenie, że szybko zweryfikujesz tą informację byłoby trochę naiwne prawda? Więc chyba nie pozostaje Ci nic jak tylko uwierzyć na słowo, bo raczej nieszybko znajdziesz genetyka w tym lasku. – Uśmiechnąłem się do niej, trochę krzywo, ale i tak przy dozie dobrej woli można uznać ten gest za przyjemny. – Co do tego projektu brzmi nawet interesująco… Choć jeśli ma polegać na wyhodowaniu doniczkowej papryczki w kolorze twoich ładnych paznokietków, to chyba nie będę księciem w tej bajeczce. Rozumiesz, nie mam na to aparycji ani białego rumaka.

   Brzęk, który usłyszałem był zwiastunem, już niczym niekrępowanej, słodkiej wolności. Z wolna palcami przesunąłem po szyi po miejscu gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się tłamszący mnie łańcuch. Bez wątpliwości można było to wziąć za oznakę pewnego delikatnego zaufania. Nie mogąc wiedzieć, co teraz zrobię postawiła wszystko na kartę fortuny… Bo przecież chyba nie mogła wiedzieć, co zrobię, jak się zachowam, czy nie rzucę się na nią właśnie w tym momencie, gdy łańcuchy opadną, a ja odzyskam pełną operatywność i postawiła dobrze, bo ja nie zamierzałem nic takiego uczynić. Rozmasowałem jedynie nadgarstki nie spuszczając jej nawet na chwilę z oka i myśląc o tym jak spoglądała na swoje bądź, co bądź rzeczywiście zadbane paznokcie… Czy znaczyło to, że komplement podziałał? Był tym, co ostatecznie w jakiś dziwny sposób przekonał ją, że nie chce zrobić jej krzywdy? Po prawdzie nie wiedziałem i nie miałem zamiaru dużej pastwić się nad poszukiwaniem odpowiedzi. Ważne było to, iż byłem wolny.
   Dopaliłem papierosa w milczeniu smakując tytoń i nie komentując jej oczywistych i słusznych słów. Było przecież jasne niczym zimowe słońce, że zrobię sobie ze swym marnym doczesnym ciałem cokolwiek chcę. W końcu należało do mnie i tylko do mnie… Wzmianka o piekle wyrwała mnie jednak z dywagacji na ten temat.
   - Hmm piekło… - powiedziałem, robiąc dokładnie to co ona, czyli krzyżując ręce na piersi. – Przecież już w nim jesteśmy. Umknęło to twojej uwadze?
   Uznałem, że ta dyskusja robiła się naprawdę przyjemna. W perspektywie miłosnego zawodzenia, którego nie tak dawno byłem świadkiem plasowała się, co najmniej interesująco. Mógł też o tym świadczyć wybuch perlistego śmiechu, którego w ogóle nie spodziewałem się usłyszeć… Napełnił mnie dziwną wesołością na tyle, że słysząc go sam uśmiechnąłem się, po raz pierwszy od nie pamiętam kiedy, szczerze i niewymuszenie. Nie traktowałem tamtych słów jako żart, a raczej obrazowe przedstawienie sytuacji. Jednak jakimś cudem przypadł mojej rozmówczyni do gustu i wbrew wszelkim oczekiwaniom zdołał ją rozbawić. Przemaszerowałem kilka kroków i oparłem się o połówkę okna, która pozostała jeszcze nieotwarta. Ogarniałem przez chwilę pejzaż, przyglądając mu się z umiarkowanym zainteresowaniem i nie myśląc w tym momencie o niczym szczególnym, o tak dałem odpocząć rozumowi, który jeszcze przed chwilą kombinował, jak zjeść i oddalić od siebie prawdopodobieństwo bycia zjedzonym.
   Ten wcześniej wspomniany wybuch łagodnego śmiechu sprawił, że moja rozmówczyni przestała mi się jawić, jako ktoś bardzo groźny. Nie wydawało mi się, że ktoś potrafiący śmiać się w szczery i wesoły sposób jest bezwzględnym mordercą i mimo całej pochopności tej oceny postanowiłem odpuścić sobie trochę traktowanie jej jak psotnego dzieciaka, którego trzeba było na każdym kroku pilnować, aby nie popełnił jakiejś przykrej psoty. Wrażenie to spotęgowało jeszcze zrzucenie przez nią kaptura. Nie pokusiłem się o większy komentarz niż podniesienie brwi, ale w myślach przyznałem, że jest ładna, nawet bardzo i nie wygląda na kogoś, kto zajmowałby się ciemnymi interesami i obcowaniem z ludźmi pokroju pan gruby szmal. Przy niej, mimo mojego nie, aż tak brudnego sumienia, wyglądałem jak opryszek wyskakujący z krzaków i żądających wszelakich kosztowności. Jeszcze przez chwilę nie mogąc oderwać od niej oczu sięgnąłem do kieszeni kamizelki i chwyciłem piersiówkę. Jej chłód sprawił, że trochę odzyskałem rezon i dopiero, gdy wyciągnąłem, ją na wierzch powoli spojrzałem w bok.
 - Prawda jestem całkiem ciekawski. – Odkręciłem metalowy korek i pociągnąłem małego łyka. Może i grzeczniej byłoby się podzielić, ale ja osobiście uważałem, że nie jestem na tyle bogaty, by sponsorować cudzy alkoholizm. Jeśli nie piła to lepiej, wóda zażywana nieumiętnie robiła wodę z mózgu szybciej niż najlepsze zaklęcie. – I jest to być może, coś co nas łączy. Ja jednak jestem przede wszystkim perfekcjonistą i to mógłbym nazwać swoją główną cechą. – Upiłem jeszcze łyka po czym schowałem piersiówkę na swoje miejsce. – Tak przypadek, rządzi nami wszystkimi, czy tego chcemy, czy nie. Uważam to, za ogólnie rzecz biorąc przykre. Zastanawia mnie, jakiż to przypadek sprawił, że tak niewinnie wyglądająca istota… - Spoglądając jej w oczy i z wyrazem twarzy, który chciałbym uznać za obojętny sięgnąłem bladą ręką do jej jesiennych włosów. Nawinąłem kosmyk na palec zachwycająco miękki i puszyty po, czym puściłem go bezwiednie pozostawiając samemu sobie. – Zajmuje się handlem z kolesiami pokroju pan gruby szmal i spółka... Jakimiś ciemnymi projektami... Pozory bywają takie... okrutne. - stwierdziłem, jakby smakując to słowo, a zdawało mi się ono gorzkie.
 - Możesz mi mówić LaFleur – powiedziałem na jej pytanie dopiero teraz zdając sobie sprawę, jak to nazwisko dziwnie brzmi, jeśli dołożyć jeszcze do tego obcy akcent z dalekie Oak. Siostra, która wpisywała mnie w metrykę musiała mieć naprawdę duże natchnienie fantazji… Szkoda, że nie spożytkowała jej w jakiś normalniejszy sposób, pisząc książkę na ten przykład. – Niestety nie mogę Ci nic udowodnić w żaden sposób. Z resztą nie wiem, czy jest taka potrzeba. Bo przecież Ty nie wydajesz się widzieć we mnie obrzydliwego i zdradliwego szpiega prawda? Czy inaczej tak łatwo podzieliłabyś się ze mną swoim czarującym wyglądem, czy też uwagami na temat swojej osobowości?

   - To właśnie czyni go piekłem… - jakoś niespecjalnie przejęła mnie jej niezgoda na postawione przeze mnie twierdzenie. Z resztą o sprawach natury światopoglądowo – filozoficznej można było dyskutować w przyjemniejszych warunkach. To nie tak, że uznawałem rozmowę z tą kobietą za jakoś mało interesującą, po prostu nazbyt już oddalaliśmy się od meritum sprawy. Powrócę do tematu z przyjemnością, ale gdy ukonstytuują się kwestie znacznie ważniejsze. Patrzyłem przez chwilę, jak sprężystym krokiem przemieszcza się bliżej mnie, ale ja nie uznałem za stosowne ruszyć się ani na centymetr. Przyglądałem jej się chwilę próbując przewidzieć, jak sytuacja będzie dalej się rozwijać. Nie śpieszyła się jakoś do wyjaśniania spraw, jeśli chodzi o tajemne projekta. Wynikało, to jedynie z tego, że nie ufała mi jeszcze? Czy może próbowała to rozgrywać tutaj, jakąś znaczniejszą partię szachów. Taką, w której wpierw rozstawia się pionki na odpowiednich pozycjach, by później przypuścić zmasowany atak na króla, co za tym idzie poderżnąć mu gardło w kilku szybkich ruchach. Sprawa pozostawała zagadką i nie wyglądało na to, by miało się to szybko wyjaśnić.
   Przyglądała mi się, ale nie było to szczególnie peszące. Być może dokonywała właśnie mojej oceny, starając się określić na ile będę użyteczny celom tego tak zwanego projektu. A może w ogóle nie traktowała mnie przedmiotowo, a jedynym jej celem było po prostu lustracja mojej aparycji zewnętrznej. Była to akurat opcja mniej prawdopodobna, ale jej też nie mogłem wykluczyć.
 - To, czym mówisz nie jest przeznaczeniem, a przyczynowością… Przeznaczenie z definicji nie pozostawia miejsca na wybór… Realizujesz je najzwyczajniej w świecie myśląc, że coś wybierasz. Nie ma wreszcie nic wspólnego z przypadkiem, gdyż jest ono jakimś odgórnym planem. – Spojrzałem w jej stronę, po czym poprawiłem rękawiczki, a później krawat, gdyż ku mojemu niezadowoleniu poluźnił się nazbyt bardzo. Muszę przyznać, że nie byłem zbytnim fanem fatalizmu. Myśl, że coś ukryte za kotarą, jakiś samoistnie wyimaginowany układ wydarzeń , w ogóle mi nie odpowiadała. Inaczej było z przyczynowością, było tak samo inteligentne, jak stwierdzenie, że przy zamknięciu oczu świat znika, ponieważ ja go wcale nie widzę, a gdy je otwieram ot magicznym sposobem już istnieje na nowo. Powinno się drzeć pasy z pseudo filozofów wymyślających tego sortu brednie.
   Spodziewałem się, że inaczej zareaguje na mój dotyk. Myślałem, że będą wyzwiska i ciskanie się o naruszanie prywatności, o perwersyjność i ogólny brak umiejętności zachowania się w trakcie kontaktów damsko męskich. Ta  jednak zamiast spełnić me przewidywania, uśmiechnęła się jedynie… Czyżby faktycznie wzięła moje słowa za komplement? Nie było jednak powodów, by sobie gratulować to mogła być jedynie maska i nic więcej… Jej nagłe zbliżenie wywołało u mnie równie nagłe rozszerzenie oczu, zdecydowanie zbyt duże niż bym sobie tego życzył. Dosłownie przez chwilę, przemknęło mi przez myśl, że przyszykowała dla mnie właśnie, jakąś specjalną i bardzo brzydką niespodziankę, po której,  już do końca życia będę miał poważny problem ze zbliżaniem się do płci przeciwnej. O mocno ograniczonym zaufaniu, mniej więcej takim, jakim darzy się wściekłego psa, który właśnie zerwał się z łańcucha pozwolę już sobie nie wspomnieć. Uspokoiłem się dopiero, gdy jej porcelanowy palec, tak bardzo kontrastujący z kolorem paznokci przylgnął do mojego czoła. Nawet nie zwracając uwagi, iż jej zachowanie było najzwyczajniej w świecie bezczelne, widać bezczelność obyczajów, będzie stanowiła dużą część naszych wspólnych kontaktów, o ile potrwają dłużej niż najbliższe dziesięć minut. Czując w tym momencie jakąś dziwną nić porozumienia między nami odpowiedziałem jej uśmiechem szczerym i przyjemnym, choć troszkę zadziornym.
  - Nie czyni to błędu nieszkodliwym prawda? Lepiej uczyć się innych źródeł… - odpowiedziałem nie przestając patrzeć jej w oczy, przy okazji rozłożyłem ręce w geście bezradności. – Co do reszty… Cóż masz rację, nie sposób się z Tobą nie zgodzić.
   Powiodłem za nią wzrokiem, gdy odchodziła, ale sam nie ruszyłem się o krok, a rozłożone ręce skrzyżowałem na piersi. Rzuciłem szybkie spojrzenie przez ramię, a później oddałem się kontemplowaniu faktury popsutych mebli, głównie dla tego, że nie miałem nic do dania, jak też nie znajdowałem powodów, by czemukolwiek zaprzeczać. Pozostawiłem, więc resztę milczeniu. Gdy stwierdziła, że mnie lubi zdziwiła mnie trochę ta wylewność uczuć… Delikatnie zachęciło mnie również to, że wreszcie przechodziliśmy do meritum sprawy odwróciłem się, więc w jej stronę i wysłuchałem do końca tego, co miała mi do powiedzenia.
 [color-silver]- Złotą rybką, też nie jestem…[/color] - stwierdziłem beznamiętnym tonem patrząc na jakiś nowy niepokojący błysk w jej oczach. – Ale propozycja brzmi interesująco, więc z chęcią wysłucham, czego tam sobie zażyczysz, a później… Cóż  zobaczymy.

   - Cóż poradzić… Taki już jestem pije i wiem rzeczy, co ni jak ma się do rybek, czy książąt. Musisz, więc wybaczyć rozczarowanie. – Dorzuciłem do tych słów przepraszającą minę, bo jakoś nie przyszła mi na myśl lepsza reakcja na ten zawoalowany zarzut, choć chyba nie był on zbyt poważny. Patrząc na nią miałem wrażenie, że jest bardziej rozczarowana niż zła. – A robisz sobie ze mną, jak widać, co Ci się żywnie podoba… Na ten przykład wiążesz łańcuchami…
   Sięgnąłem do kieszeni i wyciągnąłem piersiówkę  w oczekiwaniu na jej trzy życzenia. Dała się poznać, jako osoba całkiem racjonalna, toteż chyba nie musiałem się spodziewać, jakiś dziwactw typu  „spraw bym miała pomarańczę zamiast głowy”. Czy, w ogóle ktoś wpadłby na tak kretyński pomysł? Przeszedłem parę kroków i oparłem się ramieniem koło miejsca, w którym sama się znajdowała i zwarzyłem metalowy przedmiot w dłoni. Był nad wyraz chłodny i nie wiem, czemu uspakajało mnie to, podczas, gdy mijały żeliwnie ciężkie chwile oczekiwania. Nie zliczę, który raz tego wieczora popatrzyłem jej fioletowe oczy, zrobiłbym to prędzej, czy później, ale wyraźnie oczekiwała tego w tym właśnie momencie… Z jakiegoś nieznanego mi powodu chyba po prostu lubiliśmy to robić. Czyżbyśmy w ten sposób zapewniali się o szczerości zamiarów? Podkreślali tym gestem powagę sytuacji? Trudno było znaleźć odpowiedź, ten wieczór ogólnie był nietypowy i jak się okazuje być może miał być brzemienny w skutkach.
   Pomyślałem o bogatym asortymencie baru i łóżku na pierwszym piętrze. Był to całkiem dobry powód, by okręcić się na pięcie, powiedzieć, jak bardzo było miło życzyć szczęścia na starej drodze życia i pójść na stare miejsce w kąciku, by później wrócić do łóżka w stanie, którym nie sposób byłoby nazwać, chociaż ćwierć trzeźwym. Czy to jednak było właśnie to, czego chciałem? Chyba nie skoro nie śpieszyło mi się jakoś do drzwi. Nawet, jeśli jakaś przeogromna zmiana nie wystąpi w moim życiu przynajmniej spędzę wieczór w miłym towarzystwie inteligentnej kobiety.
   Tymczasem ona nagle spoważniała, jakbyśmy mieli zaraz rozmawiać o kwestiach nie tylko życia, ale i śmierci. Nie rzutowało to zbyt dobrze na trzy życzenia, które miały oczekiwać swego spełnienia… Zaniepokoiłem się troszeczkę, ale nie zdradziłem tego niczym. Później już tylko słuchałem tego, co miała mi do przekazania. Gdy skończyła przez chwilę nie odzywałem się nadal nie odwracając wzroku i stwierdziłem, że chyba przyzwyczaiłem się już do tego.
 - To brzmi całkiem jak małżeństwo. Na nieszczęście żadne z nas nie pomyślało o obrączkach. – Słowa te wypowiedziałem trochę z ociąganiem, bo między prawdą a prawdą nie wiedziałem jeszcze, co o sprawie całej myśleć. Uśmiechnąłem się do nie dość krzywo i tylko na krótką chwilę po to, by czasem nie wzięła mych słów nazbyt poważnie. Odkręciłem piersiówkę i spojrzałem, gdzieś w bok za okno. Faktycznie, było to wszystko całkiem egoistycznie i nie wyglądało na pierwszy rzut oka bezpiecznie. Później było pewnie, jak z wędrówką po kanałach… Czym dalej tym bardziej śmierdzi. Nie mniej było to kusząca propozycja… Bo co niby dalej miałem dale robić z życiem. Chlać na umór po karczmach? Odkąd obszedłem się z twarzą ordynatora w sposób godny gorszego sortu wieprzowiny nie mogłem już liczyć na żadną pracę  w szpitali. Opieka paliatywna w przytułkach dla biedoty, choć wielkoduszna nie była zajęciem na miarę moich umiejętności. Westchnąłem, pociągnąłem solidnego łyka i odwróciłem się do niej.
 - Niech będzie… Skoro jesteś w stanie to zrobić będę cały Twój. Bo najprościej rzecz ujmując właśnie, o to chodzi prawda? – Zakręciłem piersiówkę i schowałem ją na miejsce. - Przyjęcie do gildii nie maga byłoby trochę problematyczne, ale ja w ramach dobrych początków współpracy przyznam się, że jestem takowym, co do tej pory skrzętnie przed Tobą ukrywałem.
Na jej ostatnie słowa skinąłem jedynie głową, na znak tego, iż zdaję sobie sprawę z powagi sytuacji.

   No właśnie… Chyba nikt, by tak nie pomyślał na jej widok. Z resztą od dawna było wiadomo, że pozory są nie tylko mylące, ale też bardzo często zabójcze. Jednak nie wyglądało na to, by chciała zrobić mi krzywdę, wręcz przeciwnie, była chyba nawet zadowolona z takiego obrotu sytuacji. Przynajmniej do czasu.
 - Ja nie pomyślałem…  –  Uśmiechnąłem się delikatnie w odpowiedzi na zadziorny komentarz. Po jej minie zdecydowanie było widać, że dobrze jej z takim usposobieniem, a ja chcąc nie chcąc musiałem przyznać sam przed sobą, że jest coś w tym uroczego. Na pewno nie było to właściwością kobiet przeciętnych, a ku mojemu żalowi takie właśnie poznawałem przez większość swego życia… Wszystkie moje znajome z praktyk, biedne sierotki zagubione w ciemnym lesie, pozostawały tylko i wyłącznie ckliwymi dziewczątkami, gotowe kwilić nad krzywdą innych myśląc przy okazji, że pracując w szpitalu wypełniają jakąś misje. Nie przeczę, ja też tak myślałem, ale w przeciwieństwie do nich wyleczyłem się z tego naiwnego poglądu. Tutaj miałem przed sobą kogoś, komu do użalania było bardzo daleko. Chyba ceniłem ją za to.
   Nawet ucieszyło mnie, że dobrze przyjęła żart o małżeństwie. Jednak ja sam w odpowiedzi na jej słowa tylko kiwnąłem głową. Moje myśli podążały, już wtedy całkiem innym kierunku, rozważając wszelakie za i przeciw jej nietypowej propozycji. Gdy oświadczyłem, że się zgadzam jej reakcja jedynie upewniła mnie o powadze sytuacji, ale czy to wszystko rzeczywiście aspirowało do tak wielkiej rangi? Czy ta cała dziwna chemia, która kazała nam patrzeć sobie w oczy, nie była przypadkiem najzwyklejszym przerostem formy nad treścią? Tak jak marne przedstawienie w stylu sztuki pisanej wystawiane na ulicach, co niektórych miast. Zwykle pewnie dałbym teraz ujście swojemu wrodzonemu cynizmowi, dzieląc się swoimi spostrzeżeniami… Ja jednak poczułem, że chemia wraz z drgnięciem porcelanowego ciała wzbiera rwącym nurtem, a zaraz potem wraz z uczuciem chłodnego dotyku na nadgarstku, porywa z porywa z prądem większość wątpliwości. Zauważyłem, że ręka, na której złożyła swoje palce delikatnie zadrżała, byłem pewien, że nie stało się tak, gdyż uścisk był zbyt mocny. Właściwie to był delikatny, czuły i przyjemny. Zrzuciłem, więc to na karb mało zażywanego ostatnimi czasy snu. Bo przecież emocje nie mogły mieć z tym nic wspólnego. Staliśmy tak i słuchałem, jak przemawia do mnie cicho, poważnie i nadal trzymając moją rękę i chyba dopiero wtedy poczułem się w pełni przekonany, że to, o czym mówi nie jest jedynie lotem nad kukułczym gniazdem.
 - Będę... - potwierdziłem, gdy skończyła, tak samo cichym, poważnym intymnym tonem. Od jej wzroku nie uciekłbym nawet gdym chciał… Choć po prawdzie wcale nie chciałem. – A Ty nie przejmuj się niczym. Uwierz... Zrobię to, co będzie konieczne. – Przy tych słowach i przypływie nagłej konfidencji, pogładziłem wierzchem palców wolnej dłoni jej śnieżnobiały policzek, czyniąc to z delikatnością i pewnością osoby nawykłej do pracy przy skalpelu.
   Pociągnięty w stronę łóżka poczułem się mniej więcej jak ktoś, kogo właśnie najlepszy przyjaciel pchnął w przepaść, czyli ujmując mniej obrazowo mocno zaskoczony. Wspólne chadzanie w tym konkretnym kierunku miało, co prawda swoje plusy, ale jeśli chadzało się tam z osobą poznaną kilka chwil temu najczęściej sprawiało później więcej kłopotów niż było tego warte. Gdzieś w głębi duszy, chciałem jakimś delikatnym żarcikiem zakomunikować, że to chyba z tym małżeństwem, to chyba trochę jednak zbyt serio potraktowane, ale zaskoczony, wiedziony miłym dotykiem dałem się tam zaprowadzić, niczym baranek na rzeź. Ba nawet uśmiechnąłem się do niej, gdy popchnęła, nie uznając to za skazę na godności, a wręcz za rzecz bardzo przyjemną. Usiadłem, więc i z delikatnym żalem pożegnałem zimne palce na nadgarstku. Później tylko patrzyłem na jej nienaganną figurę, gustownie dobrane ubranie i zawzięte poszukiwania prowadzone w torebce. Wyprostowałem się i oparłem łokieć na kolanie, a o dłoń podbródek.
 - Naprawdę musiałem usiąść, byś znalazła to coś, czego szukasz? – Spytałem żartobliwym tonem, po przedłużającej się chwili milczenia przerywanej odgłosem przerzucanych rzeczy znajdujących się w otchłani zwanej damską torebką. – Powiedz mi szczerze po, cóż to było. Chciałaś sprawić sobie przyjemność jeszcze odrobinką dominacji? Potrzymać mnie za rączkę? Olśnić pokazem zrzucanego płaszczyka? Całkiem udanym moim zdaniem. Czy może wszystko na raz? Tylko czasem nie myśl, że narzekam, jestem po prostu, jak słusznie zauważyłaś, ciekawski… -  Naprawdę zapytałem się o to, tak od niechcenia. Bez jakiejś przesadnej męskiej dumy w głosie, jak to się działo przy insynuacjach, którymi niektórzy dowartościowywali swoje ego.
   Gdy wyciągnęła pudełeczko patrzyłem się na nie jakiś czas. Później później zdjąłem podbródek z ręki i pochyliłem się ku niej.
 - Moja Droga… Nie było go, od samego początku. –  Odpowiedziałem patrząc w fioletowe oczy

   Siedziałem na kanapie i wyczekiwałem odpowiedzi. W końcu musiała jakieś udzielić, prawdziwej, czy też wymijającej. Z pewnością nie była obojętna na kwestie cielesne, gdyby było nie drgnęłaby, gdy przesunąłem palcem po jej policzku. Było to zachowanie dobrze o niej świadczące, bardzo ludzkie. Przez moment przyglądałem się tylko jej tylko i zastanawiałem się ile tak właściwie ma lat. Nie wyglądała na jakoś specjalnie starszą, lub młodszą niż ja. Prawda mogłem się o to bezczelnie spytać, ale zdecydowałem odpuścić. Już moja ostatnia wypowiedź była chyba nazbyt śmiała, a niebezpiecznie byłoby nadszarpywać tak młodą znajomość, którą najszybciej porównałbym do strupa. Jak podrapiesz, go raz na jakiś czas robiąc to delikatnie, jednak jeśli przesadzisz z rany znowu wyleje się krew… Ciekawe, jakby między nami wyglądał taki wylew. Zabiłaby mnie? Odwróciła się na pięcie i wymaszerowała obrażona? Jedno było pewne, wolałem tego nie testować…
   Nie mniej przysposobiłem się wewnętrznie, że moje słowa mogą być źle odebrane. Nastawiony, że usłyszę jakieś pogardliwe słowa obserwowałem, jak w uroczym geście wzrusza niewinnie ramionami na wzór dziecka, które chowając za sobą papierki, mówi jednocześnie, że żadnych słodyczy nie widziało, a już definitywnie nie wie, co też mogło się z nimi stać. Uśmiechnąłem się na ten widok, a słysząc odpowiedź zrobiłem teatralnie urażoną minę.
 - Ja? Nie śmiał bym. Robi to paskudna logika, każąc dopatrywać się takich a nie innych najbardziej prawdopodobnych powodów. – Również wzruszyłem ramionami zmuszony tym razem patrzeć do góry, gdyż moja rozmówczyni zgodnie ze swoimi, znanymi skąd inąd, nawykami zdecydowała się obrać pozycję bardziej dominującą. Chyba na poczet dalszej współpracy trzeba będzie się do tego zacząć przyzwyczajać, choć zważywszy na to, w jakim stylu robiła to do tej pory, nie powinno być chyba większych problemów ze zniesieniem tej słodkiej niewoli.
   Chciałem skomentować jeszcze drugą część, której motywem głównym zdało się być właśnie ubezwłasnowolnianie. Nie dostałem jednak takiej szansy, gdyż moja znajoma najprawdopodobniej umyśliła sobie, że będę świetnym meblem salonowym. Jakby na potwierdzenie swoich poprzednich słów, gdzie zaręczała, że będzie sobie robiła ze mną, co będzie chciała, kiedy będzie chciała i tylko i wyłącznie sposobem, jaki będzie się jej podobał, wpakowała się na mnie, nie uznając za stosowne choćby gestem dać znać o tym, co zamierza.
 - A ja naiwny myślałem, że naprawdę chodzi tylko i wyłącznie o zaufanie lojalność i nie zdradzanie sekretów. – Powiedziałem udawanie zrezygnowanym tonem, udzielając tym samym komentarza do jej poprzednich słów. Jednocześnie poczułem zimne palce wsuwające mi się na ramię i znowu mimowolnie drgnąłem. Patrzyłem chwilę z niepewnością, to na kolczyk, który trzymała w ustach, to na jej twarz i mniej więcej wiedziałem już, co to za podarek i co właśnie chce ze mną zrobić – zakolczykować. Po, co? W jakim celu? Mogłem mieć jedynie nadzieję, że w wkrótce się dowiem.
 - Tak, rzeczywiście ekscytujące. – Stwierdziłem przełykając ślinę, delikatnie odurzony brzoskwiniowym zapachem jej włosów i widokiem nienagannej porcelanowej szyi. Ręka mi zadrżała i przez chwilę walczyłem z przemożną chęcią dotknięcia jej, co niechybnie było sprowokowane, tak dużą i tak nieoczekiwaną bliskością, jednak powstrzymałem się i nie uczyniłem tego ostatkiem woli. Na nagłe ukłucie zareagowałem jedynie krzywiąc się. Jeśli ktoś myśli, że pójdzie pracować do szpitala i będzie kłuć samemu nie będąc kutym, to gratuluję naiwności, bo lekarzy kuje się nagminnie. Przyzwyczajony do tego typu zabiegów nie ciskałem się i nie robiłem scen wołając o pomstę do nieba, a przyjąłem sprawę z godnością. Gdy odsunęła się starłem rękawiczką kilka kropel krwi z szyi i przyjrzałem się krytycznie małej plamie. Doszedłem wreszcie do wniosku, że nie jest to, coś co uniemożliwiłoby funkcjonowanie zignorowałem sprawę. Przenosząc wzrok na moją rozmówczynię, która wyglądała właśnie, jakby odniosła jakiś wielki sukces.
 - Dziękuję ci. Miłe z twojej strony, na pewno nie zgubię. – Odpowiedziałem tonem trochę za ciepłym, jak na moje standardy, bo w gruncie rzeczy nagle zrobiło mi się miło z tego powodu. Prezent sam w sobie był naprawdę użyteczną i cenną rzeczą. Czyżby rzeczywiście uznała mnie za tak sympatycznego, że od teraz chciała mieć mnie zawsze pod ręką.
- Mmm tak bardzo przyjemnie. – Powiedziałem cicho, całkiem mimowolnie, gdy poczułem jej chłodne palce gładzące, tak od niechcenia moje włosy. Z resztą oczy też zamknąłem bez swojego udziału, jakby same chciały zareagować na tę pieszczotę, dojmująco delikatną. Otworzyłem je dopiero, gdy skończyła i w myślach skląłem się za niedostateczny brak opanowania. Nie mniej uśmiechnąłem się do niej z prawdziwą wdzięcznością, za poprawione samopoczucie. Wstałem zaraz za nią i ruszyłem do okna wyciągając przy okazji paczkę papierosów i zapalniczkę. Odpalając papierosa przejrzałem się w oknie.
 - Chyba nawet do mnie pasuje. – Odwróciłem się w jej stronę i przyjrzałem się, co też nowego kombinuje. W ruchu był papier. Czyli co? Przyszedł czas na intercyzę?  – Po za tym lepsze niż obrączka. Chyba jednak nie będzie sków w bok na inne panienki. – Zrobiłem udawanie smutną minę, po czym dopaliłem resztę papierosa milcząc i od czasu do czasu zerkając na to, co właśnie robi. Zgasiwszy kolejnego gwoździa do trumny podszedłem i przyklęknąłem koło niej, trochę zbyt blisko niż zamierzałem. - Tak, tak z reguły postępuje, choć nie zawsze… Powiesz mi teraz coś o tym tajnym projekcie moje droga? Choć moim zdaniem lepiej byłoby, gdybyś zaczęła od tego, jak mam się do Ciebie zwracać… Bo przecież nie per miłościwa pani, prawda? – Ostatnią część poddałem niejako z nadzieją w głosie.

   Uśmiechnąłem się i skinąłem głową, dając znak, że przyjmuję gwarancję, która chyba była warta ceny. Pewnie profesjonalny handlarz pokroju pana wielki szmal, nie zgodziłby się zemną twierdząc, iż rzeczy takie są wartością niemierzalną, a najczystszą głupotą jest wchodzić w interesy, których kalkulować ni jak nie można. Niestety ja z handlem miałem tyle wspólnego, co głodne psy z miłosierdziem, także szybko przestałem się trapić tą kwestią.
 - Skoro, tak to może warto się postarać. – Rzuciłem lekkim tonem, który zdawał się być odpowiedni do jej dość rozbawionego.
   Zdziwił mnie trochę jej zawzięty wyraz twarzy, który pojawił się na wspomnienie o innych kobietach. Jakoś dziwnie nie pasował ten zmarszczony nosek i może w sumie lepiej byłoby gdyby się nie pojawił, ale słowo już się rzekło i teraz nie było odwrotu.
 - Przyjąłem do wiadomości. – Odrzekłem chłodniejszym tonem i spokojnie spoglądając w jej trawioną przez oburzenie twarzyczkę. Aż tak to ją dotknęło? Zmarszczyłem czoło, bo doprawdy nie wiedziałem, co o całej tej przesadzonej moim zdaniem reakcji myśleć. Musiała się chyba poczuć mało doceniona, gdy żartem jedynie nakreśliłem, że mogą być inne bardziej interesujące kobiety. Równie dobrze mogło być tak, że najzwyczajniej w świecie uznawała już mnie za swą własność, a jak wiadomo nikt nie lubił, gdy własności się psuły i zaczynały działać nie po myśli właściciela, tak samo, jak irytującym było, gdy ktoś po tą własność wyciąga łapy.
 - Są mało finezyjne. I w większości przypadków po kilku latach, już nic nie znaczą. – Refleksje tą na temat obrączek i ogólnie instytucji małżeństwa wysnułem już dawno. To jednak ona była pierwszą osobą, którą uznałem za wartą podzielania się tymi przemyśleniami. Zgrabnie wkomponowałem to w czas, gdy przechodziłem od okna w jej kierunku.
   Patrzyłem z zainteresowaniem, cóż tam ona pisze na papierze. Literki, które stawiała były małe zgrabne i ładne zupełnie jakby było emanacją tego, kto właśnie je kreśli. Co prawda przebiegłem wzrokiem tekst, ale bardziej interesowała mnie wyżej wymieniona kwestia niż jego rzeczywista treść, toteż nie znałem jego celowości. Byłoby niegrzecznym wściubiać nos w korespondencje kogoś, kto przed chwilą zaoferował mi tyle dobrego.  Istotnie tak było… Co by się teraz ze mną działo gdyby nie postawiła po prostu mi zaufać?
   Rozważanie przerwało mi jej nagłe zafrasowanie, które było z pewnością odpowiedzą na pytanie o imię. Uśmiechnąłem się widząc, jak ucieka ze wzrokiem i wymienia wszelakie określenia, którymi kobiety z reguły lubiły być nazywane, co prawda były od tej grupy wyjątki, ale szczerze wątpiłem, by ona do nich należała. Wszystkie te formy były chyba, jak przynajmniej na mój gust, trochę zbyt spouchwałe, jak na niecały jeden dzień znajomości, toteż skrzętnie przemilczałem, tę kwestię. Później wysłuchałem uważnie jej słów, gdyż wyglądały mi na instrukcje dalszego postępowania… Oto moje przypuszczenia miały stać się prawdą. Nieuchronnie zmierzałem pomostem w stronę mrocznej gildii, a na dodatek pomost ten rozpadał się zaraz za mną odcinając drogę powrotną. Z tego miejsca nie dało się już cofnąć, a nawet jeśliby się dało nie wybaczyłbym sobie złamanego słowa… Ona też pewnie nie byłaby do tego skłonna.
 - Zrobię, jak mówisz. I naprawdę nie musisz się obawiać umiem o siebie zadbać. Gdyby stało się coś koszmarnego, z czym sam bym sobie nie dał rady skontaktuje się z Tobą, obiecuje. -  Miało to ją chyba uspokoić, bo jej poważny ton wydawał mi się wskazywać, że przejmuje się mocno całą tą sprawą. Odebrałem od niej mą przepustkę do lepszego życia, przy czym bez większych protestów dałem się obmacać po kolczyku. Słysząc to uśmiechnąłem się do niej w sposób, który można by uznać za przyjemny.
 - A Ty masz w ogóle jakieś złe strony piękna Merry? –  Spytałem z niedowierzaniem, choć trochę udawanym. Po części miałem nadzieję zatrzeć tym nieprzyjemne wrażenie pozostawione przez komentarz o skokach w bok.
   Kopertę zgrabnym ruchem wsadziłem do kieszonki koło papierosów, później zebrałem pozostałe na podłodze rzeczy, włącznie z płaszczem, a na koniec końców wstałem i kurtuazyjne podałem jej rękę, by pomóc jej się podnieś. Nie wątpiłem, że potrafi zrobić to sama, w końcu nie raz pokazała sprężystość swych ruchów, ale było to zachowanie grzeczne, więc w sumie, czemu nie. Gdy już wstała, ja wcisnąłem ręce do kieszeni i leniwie spojrzałem w kierunku drzwi.
 - To chyba czas, by się pożegnać… Uważaj na siebie, bo miło byłoby spotkać Cię jeszcze raz. – Gdy już to powiedziałem okręciłem się na pięcie i ruszyłem w stronę wyjścia, by udać się za wskazaniami. Miałem również nadzieję, że pan gruby szmal nie wpadnie na jakiś kretyński pomysł w stylu śledzenia mnie. Jeśli to, co mówiła Merry było prawdą, wszystko powinno pójść gładko. Merry…  Zatrzymałem się w pół kroku i przeczesałem włosy palcami. Później obróciłem się w jej kierunku i zbliżyłem się do niej równym miarowym krokiem. Stanąwszy przed nią spojrzałem jej w oczy, jak czyniłem to już wiele razy tego wieczoram nie odezwałem się ani słowem, nie były mi jak na razie potrzebne. Kierowany dziwnym impulsem i myśląc przy okazji, czy czasem nie stracę rąk, objąłem ją delikatnie i przycisnąłem do siebie w niezwykle czuły sposób.
 - Chciałem Ci powiedzieć na pożegnanie, jak bardzo scieszę się, że Cię poznałem, bo jesteś naprawdę wyjątkową osobą. -  Zacząłem cicho, intymnie, poważnym tonem. Pogładziłem jej plecy tak, jakby naprawdę były z porcelany i mogły boleśnie pęknąć przy każdym fałszywym dotyku. – Chciałem Ci też podziękować, za wszystko, co dla mnie zrobiłaś i co nadal robisz… I choć teraz mogę zrobić to jedynie w tak marnej formie, nie pożałujesz tej decyzji. Możesz na mnie liczyć. Zawsze. – Po tych słowach wypuściłem ją, by nie zostać oskarżonym o molestowanie, czy jakieś akcje na tle seksualnym. Poczekałem spokojnie, by przyjąć jej reakcję, a później już definitywnie ruszyłem ku drzwiom.

Westchnęła, wywracając nieco teatralne oczyma. Mężczyźni naprawdę nie rozumieli kobiet! Mimo egoistycznego życia i faktu, że LaFleur oddał się w jej ręce wcale nie oznaczał, że będzie kontrolowała jego życie, śledziła każdy krok.. Marii wychodziła z założenia, że żyje się tylko raz i otrzymany czas trzeba jak najlepiej wykorzystać, bowiem nie jesteśmy w stanie przewidzieć kiedy dobiegnie on końca. Korzystając z tego, że nadal był blisko wolną dłoń przysunęła do jego czoła i bezceremonialnie pstryknęła, uderzając w nie tym samym. Przekręciła głowę w bok, a jej twarz rozjaśnił jakże charakterystyczny dla tej dziewczyny złośliwy, na swój sposób uroczy uśmieszek.
- Ktoś tu nie ma poczucia humoru, co? Nie martw się, nie musisz trzymać swojej drapieżnej, męskiej strony na smyczy. Nie będę aż tak podła i nie zabronię Ci przecież spotykania się z kimkolwiek.. Chociaż, kto wie czy z czasem, jak się przyzwyczaję to nie będę zazdrosna. A zazdrosne kobiety to największe zło tego świata. Mało finezyjne, co? Masz trochę racji.
Odparła z nutką zamyślenia w głosie, mimowolnie zerkając na swoje dłonie. Na jednym z palców tkwił pierścionek - prosty, srebrny i z małym kamyczkiem. Nie była do niego przywiązana, jednak skromne wykonanie pasowało do jej dość nudnego, ale eleganckiego stylu. Jak zwykle myślała zbyt dużo, starała się poznać wszystkie możliwe scenariusze. Była jednak zbyt młoda, niedoświadczona i przede wszystkim przebywała we Fiore, wśród ludzi zbyt krótko. Przyglądała mu się w milczeniu, starając się wyobrazić sobie reakcję mistrza na jego osobę, sposób bycia.. Czy nawet jeśli przyjmie go bez słowa po przeczytaniu listu, to czy nie będzie miała z tego tytułu poważniejszych konsekwencji? Doskonale bowiem wiedziała, że Mistrz jakiejkolwiek gildii - a zwłaszcza tej mrocznej - nie mógł sobie pozwolić na utratę kontroli i samowolne działanie podwładnych. Takie sytuacje zwykle kończyły się tragicznie. Ostatecznie roześmiała się na jego słowa, pozwalając aby jej dłoń zsunęła się gdzieś w dół i odgarnęła opadające do przodu kosmyki włosów, które usilnie próbowały przykleić się do jej twarzy i szyi.
- Zdziwiłbyś się jak wielkie są moje niedoskonałości mój Drogi. Z drugiej strony.. Człowiek bez wad byłby nudny, nie uważasz? Wydaje mi się, że i one świadczą o naszej indywidualności i wyjątkowości. A poza tym możesz się ze mną skontaktować gdy tylko będziesz chciał, nie mając większego powodu. To jednej z punktów naszego małego, intymnego kontraktu!
Mówiąc to złapała za jego dłoń i tym samym skorzystała z oferowanej pomocy. Następnie jak to kobieta - wygładziła ubranie, przeczesała dłonią włosy i odrzuciła je na plecy, w końcu podnosząc swoją niezawodną torebkę i przewieszając ją przez ramię. Faktycznie, czas gonił. Trochę szkoda bo chętnie lepiej poznałaby swojego nowego towarzysza, nawet pupila można powiedzieć.. Mężczyzna intrygował ją swoim nietuzinkowym stylem bycia, bogatym słownictwem i rozsądnym, prostym podejściem do świata. Różnił się od poznanych przez nią wcześniej osób, chociaż każda z nich była wyjątkowa na swój sposób. Uśmiechnęła się pod nosem do własnych myśli. Niby taka mroczna, zła dziewczynka ze smokiem na ciele, a tu nawet nie było kogoś, kogo by jawnie nie lubiła! Niedorzeczne. Podniosła na niego wzrok, jeszcze ten raz lustrując go fioletowymi ślepiami. Kiwnęła głową.
- Mhm, będę. Na pewno się spotkamy. Nie dam się zwieść demonicznej istocie, do której się wybieram. Może nie wyglądam, ale jestem całkiem zaradna, wiesz? Ty też uważaj. Nie daj oczarować łagodnej buźce mistrza, to twardy zawodnik.
Zakończyła, dodając mu małą przestrogę na koniec. Przez chwilę śledziła go wzrokiem, aby ostatecznie jednak przymknąć na dłuższą chwilę oczy. Zawsze tak robiła. Nazywała to prysznicem umysłowym, który miał ulotnić wszelkie zbędne na chwilę obecną myśli i pozwolić skupić się na celu, który cóż.. Nie należał do najprostszych. Demony nie były proste w obcowaniu i była pewna, że jak nawet ładnie poprosi, to ten bez walki nie odda jej fiolki swojej krwi. Schyliła się po pelerynę, narzucając ją na ramiona i okrywając ciało. Unosząc powieki zaczęła wiązać ją pod szyją. Zauważyła wtedy, że kroki ucichły, a drzwi wcale nie trzasnęły. Nieco zaskoczona uniosła głowę i aż drgnęła niepewnie, napotykając znajomą twarz i spojrzenie. Pytającym wzrokiem zlustrowała jego twarz. Czegoś zapomniał? Wtedy właśnie sprawił, że jej twarz nabrała solidnych wypieków, które ozdobiły alabastrową skórę. Malinowe wargi drgnęły niespokojnie, ostatecznie zaciskając się w subtelnym zawstydzeniu. Nikt nie postępował z nią wcześniej w taki sposób. To było całkiem inne od tego, co robił Takeru, który nałogowo molestował ją na tle seksualnym i testował, na jak wiele pozwoli jej cierpliwość. Gdy pogładził ją po plecach mimowolne przymknęła oczy, opierając wygodnie głowę o klatkę piersiową maga. To było dziwne, nowe i całkiem przyjemne.
- Wiem, że mnie nie zawiedziesz. Czasem tak jest, że gdy kogoś spotkasz.. Po prostu wiesz. Dziękuje za te słowa ale chciałabym sobie na taką opinię uczciwie zapracować. Nic nie zrobiłam, przecież to Ty chwyciłeś rękę, którą wyciągnęłam. Spotkamy się niedługo, wtedy opowiem Ci więcej o projekcie i pozostałych członkach.. Tylko wrócę. Teraz już w ogóle mam powód, żeby nie dać się demonowi. To taka mała motywacja.
Odparła cicho, odsuwając się od niego i posyłając mu delikatny uśmiech. Zmierzyła go wzrokiem i mimowolnie stanęła na placach, wyciągając rękę i znów czochrając jego ciemne włosy. Opadając na całe stopy cofnęła się o krok i złapała za materiał peleryny, narzucając kaptur na głowę i skrywając twarz w cieniu. Upewniła się, że magiczne wytłumienie jak i swoiste wyciszenie są aktywne, a następnie minęła go z gracją, jeszcze klepiąc dłonią jego ramię.
- Uważaj na siebie. Do zobaczenia. I pamiętaj.
Rzuciła jeszcze cicho, zerkając na niego kątem oka. Następnie ruszyła przed siebie, bezgłośnie, niczym zjawa i opuściła chatkę, znikając gdzieś między drzewami. Teraz miała jeszcze większą motywację, aby zdobyć krew i rozpocząć badania. W końcu miała świetnego, pełnego potencjału maga-lekarza pod ręką. Z pewnością wiele przed nimi/

z/t

Skinąłem głową na potwierdzenie jej słów, a później odprowadziłem, ją wzrokiem do drzwi. Wymacałem w kieszeni kopertę. Przez krótką chwilę walczyłem z pokusą, by ją otworzyć, ostatecznie jednak nie zdecydowałem się z głębokim westchnieniem schowałem, ją na swoje miejsce. Przyjrzałem się jeszcze raz mapie i raźnym krokiem ruszyłem w wytyczonym przez nią kierunku.

z.t