Pustynia piaszczysta

Są to, w gruncie rzeczy, wielkie połacie piachu ciągnące się aż po horyzont, a nawet dalej. Nic więcej oprócz tego minerału tu nie znajdziesz, sam piach, piach wszędzie. Żadnych roślin, oaz. Piasku po horyzont. Zwariować można w takim miejscu. Żadnych zwierząt też tu nie ma, ludzi tym bardziej.

Może to i lepiej, że tak się właśnie potoczyło? Może tak właśnie miało być...?
Najważniejsze było to, że żyła. Złapała mocniej sztylet w rękę. Teraz przynajmniej wiedziała, że była słaba. Najnormalniej w świecie słabiutka... Po chwili schowała sztylet na miejsce.
Pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko do siebie...
Może to właśnie na tej pustyni znajdzie rodziców? Może... A może nie...?
Warto sprawdzić, skoro się już tutaj znalazła. Powoli zaczęła człapać się w wybranym, losowym kierunku.

No i cóż pozostało do zrobienia biednej Izu? Mogła tylko maszerować. O dziwo, nie odczuwała zmęczenia kiedy tak sobie szła. Nic, żadnej kolki, żadnych zakwasów. Nic. Żadnego wysiłku. Czuła ona żar bijący od tego piachu. Piękne, błękitne niebo i cholerne, gorące słońce na nim. Czego więcej można pragnąć? Podczas tego całego bezsensownego marszu, Krukowi mogło się zdawać że odczuwa na sobie czyjś wzrok. Mogła też usłyszeć czyjeś kroki po piasku za jej plecami.

Cytat :

Nagroda za walkę: 100MM

//Możesz regenerować MM

Izual gwałtownie się obróciła, jak tylko usłyszała owe kroki. Czymkolwiek to było, natychmiastowo potem zrobiła dwa susy w tył. Nie miała ochoty na walkę, szczególnie po tej ostatniej...
Była teraz nieco przewrażliwiona i zirytowana...

________________
1650+500=2150

Kiedy Izual się odwróciła, zobaczyła idącą za nią małą dziewczynkę. Miała średniej długości włosy, rozpuszczone z jednym jakby kucykiem na głowie. Miała zdecydowanie za dużą na nią, białą koszulkę i krótkie niebieskie spodenki. Do tego miała bose stopy. Wyraźnie bawiła ją ta cała sytuacja.
- Siemanko! - rzuciła do Kruka kiedy ta się odwróciła. Uniosła do tego dłoń, jakby jej machała.
- Co robisz w takim miejscu jak to? - jej głos brzmiał tak niewinnie

Dziewczynka

- Dobrze byłoby wiedzieć... - Izual stwierdziła, jakby od niechcenia i poprawiła opadające na czoło włosy. Przyjrzała się dziewczynce...
Nigdy nie miała nic przeciwko obecności dzieci. Były niewinne, a często to, co robili z nimi dorośli było okrótne: sama była tego świetnym przykładem...
- Znalazłam się tutaj... Można ująć, przez przypadek. - Westchnęła ciężko, po czym popatrzyła w niebo. Błękitne... Piękne... Szkoda, że takie gorące... - A co ty tu robisz?
Wykazanie zainteresowania z jej strony bywało raczej rzadkie, jeżeli w ogóle można to nazwać nawet "niezwykłe". Powoli przez zirytowanie i współczucie dla siebie samej, a także tej drobnej dziewczynki, zaczęła wychodzić poza ramy samej siebie...

__________________
2150+500=2650

- Co ja tu robię? - dziewczynka przyłożyła sobie palec do dolnej wargi a po chwili namysłu odpowiedziała jakby nigdy nic - Szukam kogoś do zabawy. Chcesz się ze mną pobawić? Nie ma w tym miejscu za dużo osób do zabawy, dawno już nie widziałam jakiegoś człowieka... Ostatni chyba był tamten facet co go wtedy widziałam... To jak? Pobawimy się?
Nic nie wskazywało na złe intencje młodej. Chociaż chyba nie specjalnie ona miała zamiar wyjaśniać co to za miejsce i co ona tu robi.

Izual skinęła głową, po czym podniosła palec w gore.
- Dobrze, ale pod jednym warunkiem. - Widać było, że już była o wiele spokojniejsza. Po chwili opuściła rękę i przybrała poważną minę. - Powiedz mi, co to w ogóle za miejsce...?
Myślała ułamek sekundy, jak jeszcze może przekonać małą, by powiedziała, co wie. Po chwili uśmiechnęła się do niej.
- Jak mi powiesz, to pokażę ci prawdziwe anioły. - Dodała po chwili, patrząc z uśmiechem na małą.
Chyba naprawdę lubiła dzieci...

______________________
2650+500=3100

Dziewczynka kiedy usłyszała słowo "aniołki" jak na rozkaz usiadła na piasku po turecku. Jej oczy zrobiły się gigantyczna i błyszczały jak jakieś rubiny.
- A-a-aniołki? Prawdziwe? - i nie czekając na odpowiedź zaczęła mówić o ich aktualnym położeniu - Znajdujemy się na Pustyni... Uhm... Yhm... Ugh... Ah... No, grunt że na Pustyni. Pokażesz mi teraz aniołki? - jak widać naprawdę jej zależało na zobaczeniu aniołków.

Izual uśmiechnęła się już któryś raz z kolei, co było wręcz niewiarygodne. Najwyraźniej mała pozwoliła jej zapomnieć o mrokach przeszłości i rozluźniła trochę atmosferę w jej mrocznym sercu.
- Tak, prawdziwe. - Odparła z lekkim śmiechem, patrząc na małą. - Ale nie zostaną tutaj długo, ponieważ nie mogą. - Dodała po chwili, patrząc na nią z przykrością. Wiedziała, że zostaną tutaj niedługi czas... Ale może chociaż tym ucieszy tą drobną istotkę?
Po chwili Izual zamknęła oczy. Po jej prawej i lewej strony stanęła para aniołów: mężczyzna o czarnych włosach i czarnych oczach, jasnej, kremowej skórze i niemal białych skrzydłach o lekkim, błękitnym zabarwieniu stanął po jej lewej stronie. Miał około 1,7m wzrostu. Z kolei po prawej stronie kobiety stanęła anielica o blond włosach i błękitnych, czystych niczym niebo oczach. Jej skrzydła były biało-czarne, góra była biała, dół posiadał kilka czarnych piórek. Oba anioły ubrane były w piękne, błękitno-złote suknie, w jakich często przedstawia się te boskie istnienia.
Oboje też uśmiechnęli się miło do małej. Mężczyzna nawet podszedł do niej i wyciągnął rękę, jakby chciał jej pomóc wstać.
Wówczas Izual otworzyła oczy, w tym momencie zaczęły gorzeć błękitnym światłem, niczym u anielskiej istoty... Były całe wypełnione światłem, magią.
- Tak... To anioły. - Wyszeptała, patrząc na oboje i obserwując reakcję dziewczynki. Po chwili jednak posmutniała...
"Ta mała nie miała rodziców? Czy może jednak uciekła, jak ja?"
Wytrząsnęła złe myśli, patrząc na małą z nadzieją, z te dwa anioły chociaż przez chwilę będą ją cieszyć. Może i nie umiała odpowiedzieć na pytanie kobiety, za to na pewno się postarała, jak tylko potrafiła. W końcu to tylko mała dziewczynka, czego od niej oczekiwać...? Zasłużyła na chwile radości, jak każde dziecko...

________________________
3100-1600=1500
1500+500=2000 (Tak? Bo bez walki... Jeżeli nie, poproszę Ceasar, byś mnie poprawił w myśleniu.)

Dziewczynka przez chwilę po prostu siedziała z otwartą buzią i nie mogła uwierzyć w to co właśnie widziała. Można śmiał rzec że była wręcz wniebowzięta. Piękny widok, takie szczęśliwe dziecko. Przez chwilę siedziała ona i tylko się tak patrzyła, kiedy zaś anioł wyciągnął rękę do dziewczynki, ta momentalnie rzuciła się na niego i objęła go w pasie. Chwilę go tak trzymała, potem z uśmiechem na ustach z niego zeskoczyła i wylądowała na piasku.
- Pokażesz aniołki ludziom w mojej wiosce? Bardzo się z tego ucieszą... Proszę - dziewczynka znowu zrobiła brylantowe oczy


//Walka to to nie jest, więc raczej ci się MM regeneruje...

Zanim mała odskoczyła, anioł pogłaskał ją po główce. Wyglądało to, jakby ją błogosławił. Gdy jednak odskoczyła, wrócił tam, gdzie się pojawił, czyli za plecami Izual. Stali tak oboje, jak niebiańscy strażnicy...
Kobieta chwilę się zastanawiała. Wioska oznaczała ludzi... Nienawidziła ich ze szczerego serca... Ale z drugiej strony oznaczało to możliwość zdobycia informacji, a to mogło się przydać. Na potwierdzenie tych myśli anielica skinęła Izual głową, że to odpowiedni wybór, gdy ta na nią spojrzała.
- Dobrze, niech będzie. - Odparła błękitnowłosa, po czym pokazała dziewczynce, by poprowadziła ich do wioski. - Ale zapewne zanim dojdziemy, będę musiała przyzwać dwa inne anioły... Każdy z nich ma obowiązki, prawda? - Zapytała, obracając się do aniołów. Oboje skinęli jej głowami. Zanim mała zaczęła prowadzić, anioł złapał ją w pasie i posadził na swoim karku. Pomyślała, ze chociaż przez chwilę będzie mogła poczuć ciepło, jakie w prawdzie powinien okazywać jej ojciec... Anielica szła obok nich i cały czas promiennie się uśmiechała, jej szata podczas stawiania kroków brzmiała jak powiew wiatru nad morzem...
- Wybacz nam, panno Izual, że nie możemy pozostać na tyle, na ile byłoby potrzeba. - Anielica zagadnęła kobietę po chwili. Jedyne, co zrobiła Izual, to skinęła jej głową na znak, że rozumie. Po chwili też uśmiechnęła się lekko, rozumiała ją... Jak każdego oddającego się opiece... Szczególnie nad dziećmi.
- Prowadź, panienko! - Zawołał anioł, a jego głos brzmiał niczym uderzenie grzmotu. Mimo to nie przerażał, wręcz przeciwnie, był niezwykle... Przyjemny.
___________

2000+500=2500

Ciężko wyrazić słowami poziom zadowolenia na jakim aktualnie była dziewczynka. Chciało jej się krzyczeć z tego szczęścia, nie wiedziała co począć, nie mogła się zdecydować. Szczególnie kiedy anioł posadził ją na barku. Chciało jej się skakać z radości, ale nie chciała też schodzić z anioła, bo to w końcu taka okazja nie zdarza się zbyt często. Pokazała ona palcem w jakimś kierunku i krzyknęła:
- No to chodźmy!
Nie przeszli raptem kilku kroków, a dziewczynka stwierdziła:
- Nie, zaraz, to nie w tą. To w tamtą! - krzyknęła znowu pokazując palcem w zupełnie innym kierunku. Po ujściu kilku kroków jednak sytuacja znowu się powtórzyła, i znowu. Po kilku takich wpadkach, stwierdziła ona załamana:
- Przepraszam... Zgubiłam się... Nie mam pojęcia jak wrócić do domu... Przepraszam...

- Z góry będzie lepiej widać. - Po tych słowach skinęła aniołowi głową. On wzniósł się z małą w górę, a Izual szybko tylko wzmocniła zaklęcie przyzwania na oboje aniołów, by przypadkiem mała nie spadła z wysokości. Mimo wszystko wolała być pewna.
Zaraz potem pozwoliła się unieść anielicy. Patrząc z góry na okolicę i ogrom piasków Izual próbowała znaleźć wioskę... Miała też nadzieję, że dziewczynka ją odnajdzie i powie, czy to akurat ta wioska, czy też może inna...?

_________________________
2500+500-1600=1400

Niestety, nawet po wzniesieniu się w przestworza, jedyną rzeczą jaką dało się tutaj zobaczyć był... piach. Żadnej wioski, dymu, roślin, zwierząt. Nic, zupełnie nic. Dziewczynka też krzyknęła do Izual która pozostała na ziemi:
- Nie! Nie ma jej tutaj! Jest za daleko by ją zobaczyć, nawet z powietrza. Nie ma bata! Musimy ją znaleźć w inny sposób! I chcę na ziemię! - zaczęła lamentować mała

Obie wraz z aniołami wylądowały po chwili na ziemi. Izual głośno westchnęła, patrząc na anioła.
- Teraz właśnie przydałby się Mephisto... Albo Izual, którego imienniczką jestem... - Popatrzyła na oba anioły.
- Wybacz, ale jesteśmy tylko pośrednikami żywiołów. - Odpowiedział jej anioł, patrząc na kobietę z wyrazem bólu w oczach. Anielica smutno zwiesiła wzrok, słysząc imię posłannika Lucyfera i zdradzieckiego anioła.
Izual popatrzyła na małą. Zamknęła oczy klęknęła na piasku.
- Chyba nie dane mi pomóc. - Westchnęła cicho, po chwili otwierając oczy. Może wyglądała, jakby się przejęła... A tak naprawdę znowu przeglądała w pamięci swoją przeszłość... Ile by teraz dała, by matka albo ojciec wezwali tutaj demony, impy, cokolwiek, co dobrze czuje się na słońcu i umie znaleźć drogę...
________________________________
1400+500=1900

Dziewczynka zapytała się Izual ze łzami w oczach
- To co teraz robimy? Niedługo słońce zajdzie. A kiedy słońce zajdzie lepiej nie przebywać na pustyni. Może być niebezpiecznie. Lepiej chodźmy. Poza tym, po zmroku jest tu strasznie zimno.
Dzieczynka nerwowo rozglądała się po okolicy, jakby czegoś wypatrywała. Niekoniecznie czegoś dobrego. Słońce rzeczywiście miało już zajść. Wlokło się wprawdzie, ale za jakiś czas zrobi się tutaj całkowicie ciemno.

- Akurat zimno niezbyt mi wadzi... - Wyszeptała, patrząc na dziewczynkę. - Zawsze możemy polatać nad pustynią. Ale z tego, co zauważyłam, niezbyt ci się to podobało. - Pokręciła głową, patrząc na oba anioły. Mężczyzna zamachał nerwowo skrzydłami.
Westchnęła głośno, po czym rozejrzała się wokół.
- Poza tym, jestem magiem... Niewiele rzeczy może mi zaszkodzić. Chyba, ze inny mag... - Izual westchnęła tylko na wspomnienie wojny między gildiami, potem tamtego maga. Odruchowo zacisnęła pięści...
Choć sama nie rozumiała, czemu.

Dziewczynka prawie ze łzami w oczach patrzyła się na Izual.
- Możemy iść? Proszę... Nie chcę stać w miejscu. Chodźmy, większa szansa że coś znajdziemy. Nie lubię pustyni... Nie chcę tu być w trakcie nocy. Boję się... Chodźmy stąd... Tu będzie strasznie. Bardzo strasznie.
Dziewczynka podeszła do Izual, złapała ją za rękę i zaczęła za nią ciągnąć, żeby po prostu za nią poszła. Nie ważne gdzie, nie ważne po co, byle by ich tu nie było. Po jej policzkach pociekły pierwsze łzy.

Izual odwołała tylko anielicę. Nie chciała straszyć dziewczynki, dlatego też pozostawiła anioła, choć miała ochotę przyzwać kolejnego... Choć wiedziała, że kolejny anioł mógłby... Wyglądać okropnie ze względu na jej paskudny humor w tamtym momencie.
- Gramy na moich zasadach... - Powiedziała gwałtownie kobieta, patrząc znacząco na anioła. On tylko kiwnął głowa. - A moje zasady mówią wyraźnie, że w razie zagrożenia życia należy używać magii na tyle, na ile można. Byleby przeżyć. - Mruknęła, bezwiednie mijając dziewczynkę. Popatrzyła na anioła taksującym wzrokiem, jakby go oceniała, czy będzie w stanie zrobić to, czego ona chce. - Leć. Z nami. - Powiedziała gwałtownie. Anioł nawet nie czekał na pozwolenie dziewczynki, tylko gwałtownie złapał ją w pasie. Zaraz potem chwycił także Izual i wzlecieli w górę na sporą wysokość.
Błękitnowłosa westchnęła cicho... Nie miała ochoty na spacery powietrzne, latanie i tym podobne. Mogła ją przecież zostawić... Po co to wszystko w ogóle robiła?!
Może potrzebuję przypomnienia, jak to wówczas było?
Borykając się z pytaniem w myślach obserwowała okolicę, poszukując jakiejkolwiek pustynnej wioski. Miała nadzieję, że anioł leciał w dobrym kierunku...
__________________________________
1900+500=2400 - poprzedni post, bo zapomniałam
2400+500=2900 - obecny post.

Kiedy Izual wraz z dziewczynką wyruszyli, ta jakby uspokoiła się trochę. Łzy przestały już cieknąć po jej policzkach, oddech też się uspokoił. Przez chwilę lecieli oni tak, mimo to na horyzoncie dalej nie było widać niczego. Żadnej wioski, żadnego światła. Sam piach, piach wszędzie. Po jakimś czasie lotu dziewczynka się odezwała, już zwyczajnym, normalnym, beztroskim głosem:
- Boisz się czegoś?

- Nie. - Izual nawet nie zastanawiała się nad odpowiedzią. Nie bała się. Ani zagrożenia, ani utraty... Utraciła wszystko, co mogła, rodziców, przyszłość... Jedynie przeszłość się jej trzymała, choć o niej najchętniej by zapomniała. Nawet śmierci nie lękała się zbytnio. W końcu to tylko kolejny etap życia... I tak wiedziała, jak skończy po tym żywocie, więc czego tu się bać?
Po jej minie widać było, że nie ma zamiaru ciągnąć tematu. W ogóle najchętniej by była cicho i rozmyślała znowu nad tematem ciągnącym się za nią widmem od około 10 lat...
Po chwili poczuła, jak anioł słabnie. Natychmiastowo znowu użyła magii by wzmocnić przywołańca... Tak więc lecieli dalej.

_____________________________
2900-600+500=2800

Dziewczynka przez chwilę milczała i po prostu oglądała pustynię z lotu ptaka. Po chwili jednak znowu podjęła temat:
- Jak to tak, niczego się nie boisz? Zupełnie? To chyba trochę nieludzkie, tak nic nie czuć. Ty na pewno jesteś żywa? -zapytała, tak jakby trochę nie zdając sobie sprawy z kwestii życia i śmierci. Ale jednak, była młoda. Nie można jej kazać już rozumieć definicje życia i śmierci. Rozumiała to na swój sposób i nie można jej za to winić.

- I żyję, i umarłam. Żyję ciałem, umarłam uczuciem. - Odpowiedziała zagadką małej. Izual zawsze ciężko znosiła tego typu pytania, albo w ogóle je olewała. Teraz z kolei musiała na nie odpowiedzieć nawet przed samą sobą. Znała idealnie odpowiedź. To rodzice zabili w niej uczucia tamtego dnia...
Niestety temu, kto ją uratował, nie udało się ich wskrzesić...

- Zagadkowa z ciebie kobieta. Ukrywasz coś, prawda? - mała jednak chyba nie miała zamiaru się zastanawiać nad rozwiązaniem zagadki którą Izual jej postawiła. Cóż, nie można za dużo oczekiwać od takiego dzieciaka jak te tutaj. Leciały tak przez chwilę w ciszy, po czym dziewczynka powiedziała:
- Chcesz się stąd wydostać, prawda?