Wioska

First topic message reminder :

Zbudowana wzdłuż dwóch piaskowych dróżek oddzielonych od siebie żywopłotem wioska jest głównym skupiskiem ludzi w tym rejonie. Nikt ci już nie pójdzie do opuszczonego domu szlacheckiego niegdyś należącego do Duke Everlue'a, chyba że chodzi o dzieci ciągle ciekawe świata. Im dłużej ścieżki idą, tym bardziej strome się stają w zależności od pochyłości terenu. Wzdłuż nich, jak już było mówione zostały wybudowane domki, głównie złożone z figur przestrzennych. To jakiś prostopadłościan z lekkim, płaskim dachem, oknami i drzwiami albo jakiś inny ze stromym dachem. Są one oddzielone od siebie płotem, który nadaje tej okolicy uroku.

Rabbit był już zmęczony całą tą sytuacją, ale zamiast marudzić i facet oraz Natalia powiedzieli wreszcie coś ciekawego i przydatnego. Po wysłuchaniu obojga chłopak popadł w zamyślenie. Najlepiej było udać się od razu za Johnem i dopaść chimerę, to była najbardziej logiczna opcja. Po krótkiej wymianie myśli ze samym sobą spojrzał na towarzyszka tą swoją zobojętniałą twarzą.
-Mojej magii nie da wyjaśnić się w kilku słowach, lecz łączy w sobie ofensywę jak i defensywę. Jednak skoro jesteś magiem odbicia skupię się na wyeliminowaniu chimery, ty będziesz mnie ubezpieczać. Pasuje ci taka opcja?.- Wiedział, że dziewczyna miał trudny charakter i chyba nie brzmiał zbyt nieprzyjemnie kiedy mówił. Następnie przeniósł swoje czerwone oczy na mieszkańca wioski.
-W takim razie pokaż nam w którą stronę ruszył John, spróbujemy go dogonić, albo zaprowadź do osoby, która wie gdzie on jest.- Tym razem jego głos brzmiał twardo i stanowczo, że by koleś szybko zajarzył, że nie ma czasu do stracenia.

Przywołanie przez Natalię kolejnych klonów nie przyniosło jej specjalnych korzyści. W zasadzie nie przyniosło żadnych korzyści. Jednak nie ma się czemu dziwić. Żaden klon, podobnie jak ich twórczyni nie posiadał praktycznie żadnych zdolności tropicielskich i nie wiedział tak naprawdę czego ma szukać. I podobnie jak klony w wersji zwiadowczej i wspierającej błąkały się aktualnie po wiosce i jej obrzeżach w swych bezowocnych poszukiwaniach.

Oryginalna lady Waterfall w tym czasie opuściła karczmę by gdzie indziej szukać szczęścia i informacji. I miała ona znacznie więcej szczęścia niż jej klony. Na ulicach powoli pojawiało się coraz więcej ludzi, z którymi mogła by zamienić kilka słów. Co ciekawe nie było jednak nigdzie widać dzieci. Były kobiety z zakupami, mężczyźni spieszący z jakimiś narzędziami, paczkami itp. jednak dało się zauważyć żadnego roześmianego dziecka. Przez to wioska wydawała się jeszcze bardziej pusta i smętna niż gdy wchodziła do niej nie spotykając nikogo.

Królik natomiast rozmawiając z wojowniczym klonem nie zauważył, że obrażony mężczyzna zdołał się już spory kawałek oddalić. Zatrzymał się jednak słysząc natarczywy głos młodego maga i odwrócił w ich stronę.
- Poszedł do lasu. Zresztą jak od kilku dni. Gdzie dokładnie jednak nie mam pojęcia. Sam tam zawsze chodzi na całe dnie, a wieczorami wyczekuje tutaj czekając na magów. Jak chcecie to idźcie i go poszukajcie. - odparł, a potem ponownie się obrócił do nich plecami i odszedł bezzwłocznie nim ponownie go o coś zapytają zapominając o podstawach dobrego wychowania.


Rabbit wspólni z klonem bojowym (o ile zostanie przedłużony) mogą zamknąć temat i udać się do lasu. Zresztą pozostałe klony jak i sama księżniczka także, jeśli tylko sobie tego życzy.

Nie wiele było pożytku z klonów, które dosłownie i w przenośni zawracały Księżnej głowę. Niektóre nawet odeszły od wioski w kierunku przeciwnym od lasu, więc bardziej opłacało się stworzyć nowe, niż rozkazywać starym nadrabiać sytuację. Toż to, większość z klonów rozpadła się, gdy czas zaklęcia dobiegł końca. Jak na ironię, jeden z tych, które Księżna chciała przedłużyć, potknął się zbiegając ze wzgórza, rozpędzony sturlał się w dół i z impetem uderzył ciałem w kamień, co zaowocowało rozpadnięciem się klona w drobne szkło.

Jako iż sam Rabbit mógł potrzebować ochrony w trybie natychmiastowym, dzięki przeniesieniu zamieniła się istnieniami pomiędzy klonem a głównym ciałem. Tak więc, można by rzecz pół żartem, pół serio, Rabbit miał już do czynienia z całą okazałością księżniczki. Klon zaś, który został umieszczony w starym ciele, rozpada się również.
- Dobrze, jednak z szaleństwami proponuję chwilę poczekać. Lepiej będzie najpierw wysłać klony by ocenić, jak wyglądają ataki którymi Chimera zabija. Potem już mogę cię ubezpieczać. Na razie dowiedziałam się tyle, że posiada szpony lub kły twarde na tyle, by trwale zarysować skały. Groźnie to wygląda.

Następnie udała się wraz z Sir Królikiem na poszukiwanie zleceniodawny. Wprawdzie mądrzej byłoby poczekać do wieczora czy na pana Johna, czy na potworka, jednak cóż. Chyba wystarczająco długo już nasz Łowca bezskutecznie oczekiwał przybycia magów, lepiej go znaleźć puki jeszcze wiadomo, że żyje.

[z/t]

Po niecałej godzinie podróży Nyro dotarł do wioski z której wyruszył w poszukiwaniu kruczego demona. Dopiero teraz, gdy adrenalina opadła, mag mógł ocenić na sucho wynik potyczki. Ku swojej uciesze mógł stwierdzić iż poszło mu całkiem nieźle. Nie licząc kilkunastu zadrapań tu i ówdzie od kruków i wron mężczyźnie udało się uniknąć poważnych ran. Tak na prawdę to demonicy nie udało się ani razu go uderzyć podczas gdy on raz za razem ją punktował coraz to poważniejszymi obrażeniami. Nie była to jednak łatwa walka i po nie trzeba Sherlocka by stwierdzić iż złotooki był wyraźnie zmęczony.

Dotarłszy w końcu do granicy zabudowań Nyro zaczął rozglądać się za znajomymi twarzami. Najlepiej byłoby gdyby trafił na tego dziadka od którego dostał pamiętnik do przetłumaczenia. Nie pogardziłby jednak nawet tą dziewczyną, którą to pierwszą zapytał o drogę czy chłopczykiem, który wskazał mu gdzie może przebywać demon.

Cofnijmy się jeszcze na chwilę do lasu, zanim Nyro wyruszył. Dlaczego się cofamy? Stwierdził on bowiem, że warto byłoby przeszukać las. Pierwszym, co dało się zauważyć, to kości rozrzucone niedaleko drzewa. Były to te same, które w momencie ataku machnął włócznią mężczyzna. Zdecydowanie należały one do mężczyzny. Były dość charakterystyczne, chociaż zupełnie nie pasowały do kruczej postaci. Tam zdecydowanie widać było, że musiała wystąpić jakaś modyfikacja, a tutaj? Zdrowy szkielet osiemnastolatka. Albo ileś tam lat miał chłopak.
Poza tym, nie znalazł nic specjalnego. Jakieś kamienie, wronie pióra, które to te ptaki cholerne zgubiły, a także kartka z dziennika leżąca dość niedaleko miejsca, w którym spotkał po raz pierwszy Maxa i gdzie to Synthia przejęła jego ciało. Notka głosiła: "Nie śpię po nocach. Nie mogę spać. Jeśli usypiam, ona mnie kontroluje. Napada na kupców, na magów. Bawi się swoją magią. Ile to już lat nie zmrużyłem oka? To będą już jakieś trzydzieści dwie wiosny. Przestałem liczyć". Dało się sądzić po tym, jak kartka była wyblakła, że tekst został napisany równie dobrze trzy lata, jak i te dziesięć lat. Sam on mówił, że żył wiele. więc nie byłoby zaskoczeniem, jakby datowana była na czasy grubo przed feralnymi Igrzyskami Magicznymi. Jedyną niewiadomą było to, że nie wiadomo, skąd karteczka wzięła się na kamieniu nieopodal, skoro wcześniej jej nie było. Pojawiła się tak nagle, choć nie na oczach Nyro. Jak się rozglądał to po prostu jej nie widział, aby zaraz po tym ją ujrzeć.

Tak więc były to jedyne poszlaki, które udało się członkowi Raven Tail odnaleźć. Zostało mu powrócić do wioski, w której to zlecono mu zadanie. Panowało tam niemałe poruszenie, ludzie zbierali pozostałości po ataku wron. Wyglądali na zadowolonych, może ktoś widział, jak cała ta chmara odlatuje? A może ktoś po prostu widział heroiczny czyn Nyro z ukrycia? Nie wiedział. Kto miałby to wiedzieć?
Wśród osób zbierających widać było starszego dziadka zlecającego działania. Nie należał on jednak do tych, którzy pozbywali się trucheł. Po prostu się temu przyglądał z racji, że jego stan zdrowia niekoniecznie na to pozwalał. Wyraźnie dało się zauważyć, że nie był zbyt silny w porównaniu do wcześniejszego jego obrazu. Był bledszy, trzymał się o kuli. Dzieciak, którego uratowali magowie z Raven Tail siedział przy nim, starając się nawiązać rozmowę, co mu się udawało, jednak martwił się bardzo o mężczyznę. Dało się to wyczytać z jego twarzy.

Nyro szedł przez wieś obserwując krzątających się ludzi. W głowie ciągle miał słowa wyczytane z kartki, którą znalazł. Ile lat ten facet musiał cierpieć? Ile siły musiał włożyć w to by trzymać demona w miarę opanowanego? Cała sprawa była mocno depresyjna, na szczęście przez jakiś czas nic nie powinno tych ludzi niepokoić.

W końcu udało mu się zauważyć znajome twarze. Nie tracąc czasu mag podszedł do dziadka z dzieckiem i z nieskrywaną satysfakcją i ulgą w głosie poinformował ich o wyniku jego dochodzenia słowami - Udało mi się przepędzić demona. Nie powinien już was niepokoić

Chłopiec niemal natychmiast zwrócił uwagę na Nyro. Był ogromnie zaskoczony przybyciem starszego od siebie Kruka, jednak zaraz się ucieszył na te wieści. Starszy mężczyzna jednak nie wyglądał na zbyt rozentuzjazmowanego ten, kto mu pomagał ustać na trzęsących się nogach. Ledwo trzymał się o lasce, co teraz wyraźnie było widać. Skierował oczy swe w stronę wybawcy miasta, puszczając mu blady uśmiech.
- Dziadek nie ma siły już... - powiedział chłopiec. Za chwilę, dość niespodziewanie nastąpiło poruszenie. Nikt nie spodziewał się, że nagle wszyscy zaczną się zbierać wokół Nyro i zaczną mu gratulować, dziękować, bić pokłony, a parę osób nawet pokusiło się o wzięcie go na ręce i podrzucić go z nieopisanym szczęściem. Aura ludzi, którzy właśnie zostali wybawieni z dawnej, szarawej i smutnej, pełnej przerażenia, zmieniła się w kolorową, pełną radości i szczęścia.
- Hurra! Hurra! - krzyczeli, co zagłuszało kaszel starca. Wszystko działo się tak szybko. Tak prędko, jak go poderwali, tak szybko postawili go na nogach, patrząc na cierpienie zleceniodawcy. Kilka osób już mu pobiegło pomóc, acz nikt nie był w stanie przerwać tego.
- Nie... nie musicie. Wystarczająco przeżyłem, jeden dzień... w te czy wewte... Nie robi mi różnicy... - powiedział z nieznacznie wyczuwalnym w głosie bólem, cierpieniem. Już nawet nie próbował brać haustów powietrza, co dało się zauważyć. Chociaż nie chciał, aby mu pomagano, wciąż ktoś próbował przywrócić mu oddech, acz jak już się położył, tak już się nie obudził. Chłopiec wyglądał na naprawdę przestraszony tą sytuacją, bo w jego wielkich oczach widać było przerażenie. Chyba po raz pierwszy widział czyjąś śmierć, co w tych czasach było ciężkie. Ciężko było nie zobaczyć przed szóstymi urodzinami kiedy ktoś umierał, a ten chłopak miał może... 8 lat? 10? Ile mu tam dawałam, to ja już nie wiem. Był dość młody. Ten, kto podjął się reanimacji starca, spojrzał się na Nyro, po czym pokręcił głową. Radość... znowu zmieniła się w smutek.

Młody mag nie spodziewał się takiej reakcji otoczenia na swoje słowa. Gdy rozweseleni mieszkańcy zaczęli nim podrzucać Nyro nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Z jednej strony udzielała mu się radość ludzi, którzy przynajmniej na jakiś czas mogli zapomnieć o udrękach codziennego życia i problemach z demonem. Z drugiej nigdy nie lubił być w centrum uwagi, przez co podczas podrzucania czuł też pewien dyskomfort i strach. Wszystko to jednak po kilku radosnych podrzutach przestało mieć znaczenie.

Mag spod znaku kruka podbiegł do starca razem z innymi, i tak jak inni nie mógł nic dla niego zrobić. Przypatrywał się tylko w milczeniu jak z sędziwego człowieka uchodzi życie. Tak była natura egzystencji. Każdy kiedyś musiał opuścić ten świat i być może udać się do następnego. Nyro nigdy nie był typem religijnym, jednak wiara w jakieś życie po życiu dawała mu siłę by dalej brnąć w ten świat i przetrwać wszystko co życie rzuca mu pod nogi.

Na znak od jednego z mieszkańców mężczyzna skinął głową w odpowiedzi, że rozumie. Spojrzał się też na chłopca, który wskazał mu wcześniej drogę. Widział szok i strach w jego oczach. Ta scena z pewnością zakorzeni mu się w psychice. Może to i lepiej? Teraz chłopiec będzie chłodniej podchodził do życia, z pewną nutą racjonalności i ciężkiego stąpania po ziemi. Mimo wszystko mag nie chciał by dzieciak poczuł się kompletnie sam, dlatego podszedł i położył delikatnie lewą dłoń na jego ramieniu. Nic innego nie pozostawało mu już chyba do zrobienia. Zostanie może jeszcze na pogrzebie, a potem odbierze nagrodę i wróci do siebie, do Magnolii.

Skonał.
Smutek ludzi stał się jeszcze większy niż wcześniej, chłopiec zaś spojrzał się na Nyro, który położył mu dłoń na ramieniu. Był tym gestem nieźle zaskoczony, że ktoś obcy teraz go pociesza. Jednak, czy on był taki obcy? Uratował wioskę, uratował wszystkich. Dzieciaka też.
- Dziękuję... - wyszeptał. Ból w jego głosie był ogromny, zapewne te wydarzenia się na nim odbiją. Jakiś mężczyzna, dość rosły i tęgi podszedł do ciała starca i wziął je na ręce.
- Trzeba pochować Niera - wyjaśnił, po czym zaczął iść w inną stronę. Ludzie odprowadzali go wzrokiem, dało się słyszeć szlochnięcia. Wyraźnie zleceniodawca był kimś ważnym w tej wiosce, kimś, kto podtrzymywał ich na duchu. Ludzie się rozeszli, acz kierowali się w jedną i tę samą stronę. Jakby Nyro za nimi podążył, zapewne dowiedziałby się, że właśnie mieli odprawić pogrzeb. Szybko, nie ma, co. A nie, że dzisiaj musisz czekać na termin, wszystko ma być gotowe. Hołd złożyli mu prędko, choć nie było to oddawanie czci na siłę, żeby było, szybcikiem. Nie. Pomimo, że nie było przygotowań, człowiek został starannie złożony w trumnie, a zaduma nad jego życiem trwała nawet godzinę.

W końcu cała ceremonia dobiegła końca.
- Yo, kruku! - zawołał, całkiem znany Nyro głos. Stał za nim chłopak znany mu z przygód w lesie... czy to naprawdę był Max? Wyglądał ludzko, choć niezbyt materialnie. Światło przez niego lekko przenikało, ukazując, co było za nim. Jego dusza? Czarne włosy rozwiał mu wiatr, poruszając kitkiem dość długim. Nie miał żadnych dodatków, jak wtedy w lesie.
- Muszę Ci podziękować za pomoc. Po tylu latach nie myślałem, że kiedykolwiek będę mógł cieszyć się z tego miłego uczucia, jakim jest wolność - dodał po chwili. Ludzie wyraźnie nie zwracali uwagi, czyżby objawił się tylko naszemu bohaterowi? Jak tak grupa się rozchodziła, wiele osób przechodziło koło chłopaków i puszczało temu spod znaku Kruka niemrawy, choć wciąż miły uśmiech podziękowania. Zrobiło tak może pięćdziesiąt pięć spośród stu dwudziestu osób. Inni wyraźnie byli przygnębieni, acz cmentarz opustoszał.
- Dziadek Nier nie żyje? Biedny człowiek... pamiętam jeszcze jak się z nim widziałem czterdzieści lat temu... - wyszeptał nagle Max.

Nyro oczywiście podążył za mieszkańcami wioski, by później w ciszy złożyć hołd zmarłemu. Pogrzeb w tym samym dniu co śmierć wcale nie wydawał mu się takim dziwnym pomysłem, zważając na warunki w jakich żyli teraz ludzie. Choroby pełzły na każdym kroku tylko czekając na okazję do wywołania epidemii.

W końcu miał już oddalić się od grobu gdy usłyszał jak ktoś go woła. Odwrócił się odruchowo i mało co nie upuścił własnej szczęki. To był ten chłopak, Max. Ale jak? Jak to było możliwe?! A! Już wiedział. Gdy tylko dostrzegł prześwitujące zarysy obiektów które postać powinna zasłaniać zdał sobie sprawę z czym ma do czynienia. Nie ośmielił się jednak odezwać, póki ostatnia osoba nie odejdzie na bezpieczną odległość. Ostatnie czego mu było teraz trzeba to świadkowie jego rozmowy ze zjawą.

Muszę przyznać. Wiele rzeczy w życiu widziałem ale ducha widzę po raz pierwszy- powiedział okraszając wypowiedź szelmowskim uśmiechem. Sytuacja nie nastrajała do żartów jednak hej! Ile razy w roku człowiek ma okazję porozmawiać z duchem? Poziom absurdu i dziwactwa przekroczył już wszelkie normy więc ten mały wybryk z pewnością mu darują. - Czterdzieści? To znaczy, że wiedział więcej niż chciał mi powiedzieć przy pierwszym spotkaniu. - Mag nie ukrywał zdziwienia faktem iż zmarły miał większą wiedzę na ten temat niż chciał przyznać. Dlaczego więc nie powiedział od razu gdzie szukać Maxa? Bał się posądzenia o współpracę z demonem? Teraz to i tak już nie miało większego znaczenia, więc Nyro postanowił nie drążyć tematu. - Więc... Te kości w lesie, które znalazłem. To twoje? A ten pamiętnik? - to mówiąc wyciągnął księgę spod płaszcza i pokazał ją zjawie. Ciekaw był wielu rzeczy i wątków w tej sprawie. Szczególnie interesowały go umiejętności Synthii, a rozmowa z duchem Maxa była jedyną okazją by dowiedzieć się czegoś więcej.

Niedługi czas jak pojawił się duch, plac zdecydowanie opustoszał. On sam się nieznacznie uśmiechał w ten dość miły sposób, choć milczał, czekając, aż Nyro zabierze głos. Chyba wolał odpowiadać na pytania niż mówić, bo mógłby się pogubić. Czy coś? Nie wiem.
- Człowiek ten był już stary... Podobno na starość pojawiając się zaniki pamięci - westchnął jedynie cicho, komentując stwierdzenie dotyczące ilości informacji przekazanych przez starca. Spojrzał się jeszcze na grób niedawno zasypany, po czym podszedł do niego, kucając. Coś brzęczało przy nim, były to delikatnie brzdęknięcia pieniędzy? Monet? Ale nic takiego nigdzie nie było.
- Tak, moje. W momencie, kiedy na Cienie wyskoczyła, aby uchronić siebie, musiała opuścić moje ciało. Jednak przez to, że tyle lat minęło, pozostały po mnie tylko kości. To, co widziałeś, to była po prostu powłoka utrwalająca... jeśli mogę to tak ująć, nie potrafię sam tego zrozumieć. Coś takiego, że utrzymywała materialny stan mojego ciała pomimo biegu czasu - wyjaśnił, jednakże często się zacinał. Możliwe, że to było z powodu jego niewiedzy. - I... - skierował głowę w stronę jego, patrząc się na kartkę. - Tak, to moje - dodał, podnosząc się. Odwrócił się zaś w stronę Kruka, widać było jakiś materialny już woreczek w jego dłoni. - Choć nie wiem, skąd to się to wzięło. Może to sztuczka Synthii, która oszukała mnie, kradnąc moje życie? - zapytał cicho, unosząc głowę w górę.

Mag wysłuchał słów aparycji w milczeniu, wolno trawiąc każdy wyraz. Gdy Maks skończył swój wywód Nyro spuścił wzrok, kierując go w ziemię. Przez moment zanurzając się w swoich rozmyślaniach.

Demon zapowiedział swój powrót, a Nyro nie miał powodu by jej nie wierzyć. Wprawdzie nie musi dosłownie powracać do tej wioski, jednak z pewnością prędzej czy później Synthia da o sobie znać. Czy istniał jakiś sposób by ją permanentnie usunąć? Teraz sobie z nią poradził, jednak to co pokazała na koniec świadczyło o wielu asach jakie demonica trzymała w swoich rękawach. Złotooki pamiętał też jak wspominała o jakimś bracie. Kim on jest? I gdzie przebywa? Te pytania nie dawały chłopakowi spokoju.

Ona wróci- zaczął w końcu spoglądając na ducha. - Powiedziała, że wróci i ja jej wierze. Może nie konkretnie w to miejsce, ale z pewnością coś wykombinuje. - na moment zawahał się czy powinien o to pytać. Jednak w końcu przemógł niezręczność - Byłeś z nią tyle czasu. Może wiesz w jaki sposób myśli? Planuje? Może wiesz jak ją zabić? I kim jest ten brat o którym wspominała? - sporo pytań jak na jedną rozmowę z duchem. Lecz jeśli przynajmniej na jedno dostanie satysfakcjonującą odpowiedź uzna wtedy spotkanie za owocne. I... Hej! Co Maks trzyma w dłoni?

- Wiem, że wróci - odpowiedział całkiem poważnie. Uniósł głowę ku górze, po czym zamknął oczy, kierując ją w stronę błękitu nieba nieskażonego chmurą. Słońce mimo tak smutnego dnia dawało się we znaki, że najcieplejsze dni wciąż są przed nimi. Jednakże rozmowa miała zaraz się zakończyć, co zwiastowało powolne rozpadanie się "ciała" chłopaka. Rozbijało się ono na niewielkie promyki i iskierki energii.
- Szkoda, że nie będę mógł zobaczyć, jak ta podła oszustka dostanie w końcu za swoje... - wyszeptał z uśmiechem. - A odpowiedzi na Twoje pytania... wymagają znacznie więcej czasu, niż ten, jaki teraz mi pozostał. Mogę powiedzieć jedynie, że nie możesz samotnie walczyć z Synthią. Samemu z nią nie wygrasz... - dodał i zniknął. Znowu chrzęst pieniędzy, tym razem worek upadł na ziemię. Przy worku była karteczka: "Zanim tu przyszedłem, wziąłem od dziadka wynagrodzenie za misję wiedząc, że nie będzie komu jej przynieść. Dziękuję jeszcze raz. Max."
I rzeczywiście, w worku znajdowała się niewielka sumka pieniędzy wspomniana w zleceniu: 5.000 klejnotów. Cóż pozostało zrobić w tym momencie Nyro? Tkwić w zadumie czy może po prostu iść przed siebie?

Cytat :

Za misję otrzymujesz 900MM oraz 5.000 klejnotów

Możesz zrobić z/t

Nyro w milczeniu pożegnał Maksa. Nie musiał nic mówić, gdyż wiedział co przeżył i jaką ulgę pewnie teraz odczuwał wreszcie odchodząc z tego świata. Po tylu latach udręki i nieustającej batalii z demonem w swoim ciele śmierć pewnie wydawała się wybawieniem. Mag kucnął w miejscu gdzie upadł woreczek przyniesiony przez ducha. Karteczkę skwitował tylko szelmowskim uśmiechem, zmieszanym z nostalgicznym wyrazem oczu. Max w końcu nie miał mu za co dziękować, w końcu pracą maga jest pomoc innym. Mężczyzna czuł pewną nutę satysfakcji z faktu iż mógł uczynić życie tych ludzi lepszym. Chyba jeszcze nie brał udziału w tak znaczącej misji. Nigdy też nie czuł tak mocno iż gdzieś należy jak teraz. Raven Tail to był dobry wybór mimo wszystko.

No, ale wszystko dobre co się dobrze kończy. I tak Nyro otrząsnął się z nostalgii, ostatni raz oddał honory Nedowi oraz Maxowi i ruszył w drogę powrotną do Magnolii, w poszukiwaniu nowych przygód.

/zt

Nie ma to jak pójść na kolejną misję! Cóż, choć zastanawiała się jaką misję powinna wziąć, ale w końcu padło na jakąś bestie w wiosce. Trochę jej to przypomniało poprzednią misję, ale tam musiała poskromić wraz z Pris zimową pogodę. Kiedy wyszła z gildii dość długo zajęło jej dojechanie na miejsce. Kiedy wyszła z pojazdu rozejrzała się po wiosce. Cóż wioska jak wioska, raczej niczym specjalnym się różnić nie będzie od innych. Zaczęła iść powoli w stronę wioski, ciekawa czy ktoś jeszcze wziął tą misję czy jest jedyna, pewnie się dowie w najbliższym czasie, albo i nie. Na sobie miała luźną niebieską bluzę z zamkiem, różową koszulkę z krótkim rękawem i wygodne spodnie, coś a'la dresy, nie obyło się bez wygodnych adidasów na nogach.

Także przybyłam na miejsce spotkania. Szczerze lubiłam towarzystwo na misjach. Tym bardziej, ze teraz dostrzegłam przed sobą błękitną duszę.
- Witam - Powiedziałam z uśmiechem, podchodząc spokojnie do Haruki. - Zakładam, że przychodzisz tu, by wypełnić misję związaną z Chimerą? - Zapytałam po chwili. Wiedziałam, jak dziewczyna mnie dostrzega i że mogła mnie z Chimerą pomylić, jednak... Szczerze w to wątpiłam. Mimo wszystko byłam do niej pozytywnie nastawiona, a istota z ogłoszenia miała być ponoć agresywna... Więc jaki tutaj jest związek? Kompletnie żaden, nie licząc wyglądu.

____________________
// Ze względu na pewne komplikacje, dziwne rzeczy w powietrzu, odinstalowujące się w kółko Visual Studio, debugujący się Windows 8 widzisz mnie w ten sposób, Haruka: podgląd
I między innymi to jest właśnie powód, dla którego nie lubię zaczynać pierwsza :D

Droga do wioski przebiegała spokojnie, bez żadnego zakłócenia. Obydwie mogłyście podziwiać widoki, które tu się skrywały. Osobiście nie przepadam za widokami, można coś wysadzić. Nie zapowiadało się na deszcz, ani na burze. Było dość ciepło, można powiedzieć że idealnie. Wkraczając do wioski, dało się zauważyć tą pustkę. Ani żywej duszy, wszyscy pochowani w domkach. Ludzie tylko wyglądali przez okno i sprawdzali co przywiało, pewnie bardzo się beli chimery. Dlatego też nikt nie ufał nowym przybyszom, ow co za pech. To na pewno utrudni zadanie. Na środku miasteczka, był mały budynek. Nad drzwiami napisane było ,,Zarządca'', tak więc już wiadomo gdzie się kierować.


--
Ogromnie przepraszam, nie zauważyłem drugiego posta. Nikt mnie nie poinformował, nawet notification ;-;. Posty będą na bieżąco. Po za 11-13 nie ma mnie przez weekend.

Szła wolnym krokiem w miedzy czasie obserwowała okolicę, którą kroczyła. Wyglądała całkiem normalnie oprócz tego, że było tu pusto jak ręką odjął. Kiedy usłyszała jakiś głos odwróciła głowę by spojrzeć na nieznajomą jej osobę.
-To coś gada?! - pisnęła odsuwając się od dziewczyny na dwa kroki, a raczej był to jeden krótki skok z przerażenia. Po chwili jednak pokręciła lekko głową na boki, kiedy usłyszała pytanie z ust nieznajomej.
-Tak, zgada się. Haruka z GIldii Fairy Tail miło mi Cię poznać - powiedziała łagodnie z lekkim kiwnięciem głowy. Była dość spłoszona nowo poznaną dziewczyną i nie bardzo wiedziała jak powinna na nią zareagować.

- Przepraszam, nie przedstawiłam się. Mam na imię Rahela. Rahela Orzhov. - Powiedziałam spokojnym, miłym tonem, po czym uśmiechnęłam się. Miałam wrażenie, że tym razem moja "niechlubna" sława mnie nie prześcignęła. Chociaż cholera jasna wie... - Jesteś magiem typu Blue Soul, więc... Zapewne widzisz mnie jako bestię, prawda? Albo konkretniej - jako sfinksa. Nie martw się, jestem magiem tak samo, jak ty. - Powiedziałam spokojnie. Nie uczyniłam jednak nic, by pokazać, o co konkretnie chodzi. - Także przybyłam tutaj odszukać chimerę i ją powstrzymać. - Dodałam po chwili. Mój głos nadal był naprawdę spokojny, opanowany... A do tego miało się wrażenie, że rozmawia się z osobą niezwykle wykształconą... - Skoro przybyłaś tutaj w tym samym celu co ja, dlaczego by nie połączyć sił? Proponuję od znalezienia osoby, która wystawiła to zlecenie. - I kończąc tym zdaniem podeszłam do pierwszego domku, do którego miałam najbliżej i zapukałam spokojnie, mając nadzieję, ze osoba w nim mieszkająca nie będzie ani Blue Soul, ani Green Soul... Mogłąbym taką osobę... Delikatnie przestraszyć.

Tak więc ogólnie mieszkańcy spoglądali z zaciekawieniem na Rahela, gdyż dostrzegali anioła. Co prawda i tak nie mieli na tyle odwagi żeby wyjść ze swojego domostwa, tak więc w nim pozostawali. No po za miłą rozmową, nic innego się nie działo. Gdy tylko nasze dwie bohaterki zbliżyły się do drzwi, oczywiście pierwszego lepszego domku. Który to był najbliżej, jakoż iż domek zarządcy był dalej.
Drzwi otworzył młody osobnik, rudy z złocistymi oczkami. Oczywiście nie otworzył ich od tak sobie normalnie, ostrożnie je uchylił i zajrzał. Tym samym widząc Haruke i aniołka, co prawda był troszkę przestraszony.
- W czym mogę pomóc? Spytał cicho, po czym uchylił troszkę bardziej drzwi.[/b]
Ogólnie cała wioska nie raczyła nic robić, więc mało kogo tutaj można będzie spotkać. No ale cóż, rudy dał radę sprostać drzwiom.

-Sfinks hmm? - mruknęła pod nosem, kiedy się już w miarę uspokoiła. W sumie taki widok nie powinien aż tak mocno ją dziwić, choć z drugiej strony rzadko widuje się gadającego kota, czy inne gadające zwierzęta. Lub cokolwiek z nimi powiązane.
-Może być. Jak idziemy na jedną misję wypadałoby połączyć siły - stwierdziła łagodnie. W trakcie rozmowy rozglądała się za jakimś mieszkańcem tego miasteczka. Kiedy tak szły wyglądało jak opuszczone co ją martwiło strasznie. Bali się tej chimery więc to było logiczne, że unikali wszystkiego co się rusza, ale ludzi nie powinni prawda? W dość krótkiej chwili doszli do jakiegoś domu, w którym otworzył im jakiś mały chłopiec. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego ciepło.
-Hej, nazywam się Haruka. Przyszłam wam pomóc z tym potworem co tutaj biega. Szukamy kogoś, kto by nam w tym pomógł - mówiła powoli i łagodnie by nie wystraszyć chłopca. W tej chwili każda informacja jest dla nich przydatna. Zwłaszcza, że z tego co widziała cała wioska nic z tym nie zrobi. Byli wystraszeni i wyglądali jedynie co jakiś czas za zasłonki by spojrzeć kto tutaj przyszedł. Jeżeli teraz się niczego nie dowiedzą to będzie dla nich naprawdę kiepska sytuacja.

Cofnęłam się o dwa kroki i dałam po prostu Haruce mówić. Nie byłam pewna, czy chłopiec się oby mnie nie przestraszy, dlatego na razie wolałam tylko słuchać.
Uśmiechnęłam się mimowolnie. Wspomnienia mimo wszystko wracały za każdym razem, gdy słyszałam dziecięcy głos... Delikatnie schowałam rękę do kieszeni... Wyczułam tam otwory w porcelanowym ciele instrumentu... Okaryna, którą dał mi brat...
Mimo to nie dałam się pochłonąć wspomnieniom i skupiłam się na tym, co powie chłopiec, a rozproszenie trwało tylko ułamki sekund...

//Prosiłabym MG, aby konkretyzował "barwy" NPC. Magia Raheli jest na tyle pokręcona, że jest mi to niezbędne. Z góry dziękuję.
Co do barwy chłopca, po prostu napisz, jakim kolorem Rahela go widzi w następnym poście. Tyle mi wystarczy : )

Tak więc ogólnie Rahela, widzi białą barwę u chłopaka. Co prawda chłopak otworzył drzwi i na pierwsze zadane pytanie, on jedynie wystawił rękę za drzwi i wskazał budynek na środku.
- Pan Mores zajmuje się wioską, powinnyście jego spytać. No i po przekazaniu swoich słów, chłopak zamknął drzwi. Następnie było słychać przeróżne zamki, kłódki itp. Wszyscy dalej siedzieli w domu, nawet nie mieli zamiaru wychodzić. Po prostu taka wieś. No ale widać było kogoś na balkonie, w domu po środku wioski. Stał tam tajemniczy osobnik w cylindrze, który spoglądał na was. Oczywiście nie stał zbyt długo, po chwili zniknął. Czyli wiadomo że ktoś w domu jest.

Dziewczyna mimo uśmiechu widziała na twarzy chłopaka przerażenie, więc nie bardzo wiedziała czy im pomoże. Po chwili jednak dostała odpowiedź, a chłopiec pokazał im kierunek. Wyprostowała się i spojrzała w danym kierunku widząc jakąś postać w kapeluszu co oznaczało, że ktoś jest w domu. Już chciała się odwrócić i podziękować chłopcu, lecz ten zaczął zamykać drzwi na wszystkie możliwe spusty.
-Trudno, chodźmy w wskazane miejsce - stwierdziła łagodnie. Co prawda nie podobało jej się to, że ma misję z jakimś zwierzyńcem, czy innym stworem. Jednak jest na tyle miłą i kulturalną osobą, że ją zaakceptuje i wspólnymi siłami może uda się im wykonać zadanie. Wsunęła powoli ręce do kieszeni i skierowała się w stronę domu nie jakiego "Pana Moresa", który zapewne rządzi tą niewielką wioską. Kiedy była blisko już drzwi owego zarządcy zapukała w drzwi na tyle mocno by właściciel mógł ją usłyszeć, chyba, że sam wyszedł na ich przywitanie w co wątpiła, wtedy nawet nie zapukała by w drzwi.

Skinęłam tylko głową, nic nie mówiąc. Starałam się wyłapać jakiekolwiek inne osoby w tym otoczeniu. Westchnęłam głęboko, gdy ujrzałam tylko osobę przechadzającą się po balkonie i znikającą nagle.
Oni się boją... Aż nadto było to widoczne.
Pan Mores, tak? Zapamiętałam mimochodem nazwisko.
Z braku jakichkolwiek innych opcji poszłam po prostu za Haruką. Na razie dam dziewczynie mówić. W razie potrzeby jednak byłam gotowa, by wkroczyć. Albo przerwać dziewczynie w razie jakiegokolwiek głupstwa...