Hotel "Imperial"

First topic message reminder :

Jest to kompleks budynków ogrodzonych od reszty miasta wysokim na dwa metry murem. Sam wygląd czy fasada już wiele mówi o tym co, może czekać bogatego podróżnika we wnętrzu.

Hotel składa się z 9 budynków o przeróżnym przeznaczeniu od basenu, spa, salę balową czy pokoje gościnne. Jeśli wierzyć plotkom każdy w środku jest goszczony niczym sam Król, a hotel gościł największe osobistości obecnego świata od obcych władyków czy obrzydliwie bogatych szlachciców.

Przy bramie do hotelu widnieje złota tabliczka z pięknie wykonanym napisem. Nocleg 20 000 kryształów.

Tatsuya, widząc że Miriam dała mu dyskretny sygnał wskazujący na Emily, wycofał się, nie tracąc z oczu swojego demonicznego przeciwnika. Kiedy znalazł się przy celu który wskazała mu Miriam, uklęknął, po czym sprawdził jej tętno. Dalej nie odzyskała przytomności, więc nie wiadomo czy żyła. Tatsumi po sprawdzeniu, kiwnął tylko głową w kierunku pozostałej trójki. Mogli się oni domyślać co to oznaczało - żywa, czy martwa? Niestety, nie mieli czasu się teraz nad tym zastanawiać. Przeciwnik dalej pozostawał na swojej pozycji. Kiedy Miriam wyrzuciła swoja obcasy w jego kierunku, ten nawet nie mrugnął. Odbił je za pomocą ruchu ogonem.
Kiedy Wróżka rzuciła się by złapać Emily, przeciwnik wniósł się w powietrze i ruszył w jej kierunku. Podczas lotu poruszał się całkiem szybko. Jednak w dostaniu się do Emily i Wróżki, przeszkodziły mu ataki chłopaków. Tatsuya znowu wystrzelił swoją falę uderzeniową, zleceniodawca ruchem ręki oddzielił część tej tajemniczej cieczy od całej reszty kuli. Nawet jej nie dotknął, po prostu machnął dłonią pod nią, a kula podzieliła się na dwie, jedną mniejszą, drugą większą. Ta mniejsza podzieliła się znowu na trzy części, i każda z tych części ukształtowała się w coś na rodzaj sztyletu. Wszystkie z nich wystrzeliły w lecącego przeciwnika. Do tych dwóch ataków, kostka Glave'a. Zarówno fali uderzeniowej, sztyletów jak i kostki uniknął kilkoma zwinnymi młynkami w powietrzu. Na jego nieszczęście, nie był w stanie uniknąć Obezwładnienia Glave'a. Przynajmniej, nie całkowicie. Zasłonił swoją głową lewym skrzydłem, które po trafieniu stało się bezwładne. Przez to przeciwnik nie był w stanie dalej lecieć. Wylądował on z hukiem na posadzce, zarył w nią mocno, a po wylądowaniu w wyniku prawa bezwładności przeleciał i po niej kilka metrów. W tym czasie Miriam była w stanie wynieść Emily i gdzieś ją ukryć niedaleko sali. Po chwili leżenia na ziemi, przeciwnik podniósł się. Spojrzał lekceważącym wzrokiem na trójkę mężczyzn przed nim, wykonał włócznią młynek po swojej prawej stronie. Mimo wszystko, dalej czekał aż ci coś zrobią. Był gotowy na atak z ich strony.

Dlaczego tak wiele rzeczy nie szło dziś po jej myśli? Musiała poświęcić nowe buty,których prawdopodobnie już nie odzyska. Cholera.Zagryzła zęby i zmusiła się do uspokojenia bijącego serca. Miała tak niedorzeczny i niebezpieczny pomysł, że aż warto było zaryzykować, żeby go wykonać. Matka ją zabije jeśli się o tym dowie.
Gdy w ciągu dwóch-trzech minut nie usłyszała zbliżających się kroków, ani rumoru niszczonych przedmiotów rozpoczęła realizację swojego pomysłu. Uderzyła otwartą, lewą dłonią w klatkę piersiową i uśmiechnęła się wyniośle. Poczuła przyjemny dreszcz, który zawsze towarzyszył Charakteryzacji, a sekundę później w miejscu Miriam stała Emily. Przeczesała palcami włosy, poprawiła sukienkę i westchnęła. To będzie ciężkie zadanie.
Idealnie naśladując krok panienki Attano, który zdążyła zaobserwować, ruszyła w kierunku sali balowej. Na jej twarzy widać było złość, kolejny element przebrania. Miriam wyglądała jak naburmuszona, nie grzesząca inteligencją szlachcianka, którą wyraźnie zdenerwowało wyciągnięcie za fraki z sali balowej oraz zepsucie przyjęcia. Czyli dokładnie tak, jak powinna w tej sytuacji wyglądać Emily. Nie wepchnęła się na miejsce bitwy, ani nie otworzyła kopniakiem drzwi. Celowo ustawiła się tak, by osoby w sali mogły ją zobaczyć. Bardzo uważnie przyglądała się rozgrywającym tam wydarzeniom i czekała na kolejny ruch. Musiała być bardzo precyzyjna, każda sekunda zawahania, albo niewielki błąd mogły kosztować ją życie.
Ponownie odetchnęła głęboko i zmrużyła oczy. Grasz, albo znikasz. Scena to okrutne miejsce.

2250-500=1750

Glave był zadowolony, że chociaż udało mu się zatrzymać na chwilę przeciwnika trafieniem w skrzydło. To dawało im szansę na skoncentrowanie ataku i kupienie więcej czasu dla Miriam. Cokolwiek planowała niech planuje to szybciej, pomyślał Glave. Jego oczekiwania jednak prysnęły gdy zobaczył w drzwiach sali Emily i niemal nie strzelił facepalm'a. Ale teraz nie było na to czasu by rozpraszać się niekompetencją koleżanki. W sumie do końca wierzył, że ma plan - słyszał wiele o magach FT ale nie wierzył by byli tchórzami. Jeśli to dywersja by rozproszyć przeciwnika, Glave wykorzysta ją jak najlepiej się da.
-Przez chwilę nie polata, osłaniajcie mnie! -krzyknął po czym wskakując na kostkę w towarzystwie pozostałych dwóch szturmował na demonicznego wroga. Część zerwanego łańcucha, która dalej była przymocowana do obręczy powinna być dalej w stanie użytku więc mocno owinął ją sobie wokół pięści i przedramienia, tworząc swoistą rękawicę z magicznego metalu o całkiem niezłej grubości. Plan był prosty dolatując do przeciwnika Glave przeskakuje nad nim uważając na skrzydło i ogon i w razie niebezpieczeństwa korzystając z pozostałych guzów do sparowania ogona lub przebicia skrzydła. Plan jednak nie miał na celu frontalny atak. Kostka, na której leciał w chwili wyskoku gwałtownie zmniejsza się by stworzyć iluzję, że znika. Tak naprawdę to jej celem było dotarcie niepostrzeżenie do włóczni i pochłonięcie jej za pomocą zaklęcia. Nagłe zniknięcie broni zaskoczy demona i da szansę magowi na wyprowadzenie celnego ciosu w jego głowę. Jeśli cios dojdzie celu w tym samym momencie Glave wypuści jeszcze raz obezwładnienie, które powinno zakończyć sprawę zagrożenia ze strony napastnika.
Oczywiście istnieje ciemny wariant, że wszystko szlag trafi. Glave użyje wtedy orbitujących wokół niego kostek by odlecieć z zasięgu przeciwnika a raczej mocno się od nich odbić i odskoczyć starając się zgrabnie wylądować gdzieś dalej i przemyśleć dalszą strategię. Liczył też, że w ucieczce pomogą mu sojusznicy.

MM:3000-300=2700
//Jak poprzednio, MM odejmę jeśli zaklęcia zostaną użyte.

Pojawienie się "Emily" na sali wzbudziło małe zamieszanie wśród walczących. Wszyscy na chwilę zamarli i na nią patrzyli, jak na idiotkę która właśnie wystawiła się na pełną śmierć. Cóż, po części to zrobiła. Tylko ta śmierć nie była taka pewna. I przeciwnik, jak i sojusznicy patrzyli się na nią przez chwilę. Pierwszym który się otrząsnął, i zrobił to prawie od razu po zauważeniu jej, był ojciec Emily. Ruszył on biegiem w kierunku "swojej" córki. Przebiegł on obok przeciwnika, który prawdopodobnie mógł go zabić w każdym momencie. Ten nawet na niego nie spojrzał. Najwidoczniej wiedział że teraz Revy nie będzie atakował, dlatego też demon skupił się na Tatsuyi i Glave'ie.
Sam Tatsuya zaś zamarł w miejscu z otwartymi ustami i przerażeniem na twarzy, nie wiedząc co może i powinien zrobić. W takim wypadku Glave ruszył do ataku sam. Przeciwnik uważnie go obserwował cały czas. Jego oczy nie mogły nic przegapić. Mimo wszystko, demon skupił się na magu, nie na kostce. Przez to, kiedy przeciwnik obserwował jak Glave nad nim przeskakiwał, magowi udało się użyć przejęcia na broni. Co nie odniosło efektu. Broń dalej pozostawała na swoim miejscu i świeciła się na zielono. Cóż, to był niewypał ze strony Glave'a. Skupiony na Glave'ie przeciwnik, zablokował jego atak do którego została wykorzystana rękawica z łańcucha. Zrobił to lewą ręką, tą, w której nie dzierżył broni. Do tego, utrzymał go jeszcze przez chwilę w powietrzu. Po tym zaś zamachnął się swoją bronią i uderzył nią w łańcuchy owinięte wokół dłoni. Z tego połączenia zaczęło wylatywać dużo iskier. Było to jak starcie tytanów. Jednak zwycięstwo w tym pojedynku przechylało się na korzyść "tego złego". Po chwili pękło kilka następnych oczek łańcucha. Jeśli tak dalej pójdzie to zaraz Glave nie będzie miał już użytku ze swojej zabaweczki. Tym, co uratowało łańcuch zamaskowanego przed całkowitym zniszczeniem była fala uderzeniowa nadesłana przez Tatsuyę. Pchnęła ona demona na ścianę, sam Glave zaś wylądował na ziemi. Wylądował, to znaczy przewrócił się. Sam przeciwnik zaś aktualnie był wbity w ścianę i powoli się podnosił.
W tym samym czasie, ojciec Emily podbiegł do niej i tym co zrobił, było wymierzenie jej solidnego policzka, następnie zaś krzyknięcie na nią:
- Ty idiotko! Grozi ci niebezpieczeństwo! Zmiataj stąd, póki masz na czym zmiatać!

Cel pierwszy, zasygnalizowanie swojej obecności - osiągnięty. Chwilę rozkoszowała się wyrazem zdumienia na twarzach wszystkich obecnych mężczyzn, szybko jednak wzięła się w garść czekając na atak...
...który jednak nie nadszedł. Reszta planu najwyraźniej znowu wzięła w łeb.  Cholera. Pozostało biernie obserwować i czekać jak jakaś durna księżniczka, bo przecież Emily nie zniżyłaby się do rzucenia w wir walki. Skrzywiła się widząc jak Glave dostaje baty i nawet przez chwilę myślała o tym, by olać Charakteryzację i mu pomóc, ale wtedy przedstawienie skończyłoby się klapą. To była scena Glave'a, musiała się z tym pogodzić.
Widząc biegnącego w jej kierunku pana Attano, tknięta nagłym przeczuciem cofnęła się tak, by drzwi zasłoniły ją przed wzrokiem walczących. Gdy ręka jej pracodawcy z głuchym plaśnięciem wylądowała na policzku iluzja zadrżała na moment. Chwilę później dla niego Charakteryzacja przestała istnieć, chociaż pozostali dalej widzieliby Emily.
Miriam skrzywiła się zirytowana i spiorunowała Revy'ego wzrokiem. O jak chętnie by mu teraz oddała, ale nie mogła. Nie w decorum.
- Wszystko psujecie! - podniosła oskarżycielsko głos starając się brzmieć jak rozhisteryzowana dziewczyna. Jednocześnie gestami dawała znać panu Attano by przyłączył się do przedstawienia. Oby tylko nie zrobił nic głupiego.
W tym momencie już wiedziała co powinna zrobić. Na jej twarzy pojawił się obłąkańczy uśmiech. Wyminęła swojego rozmówcę i wbiegła na salę krzycząc coś o zniszczonych marzeniach. Sięgnęła po zapaloną świecę z najbliższego stolika i zrzuciła ją na ziemię. Wszystko robiła tak, by mężczyźni myśleli, że podpala stoliki, ale na prawdę ogień nie miał prawa się zaprószyć. Stanęła przy meblu najbliżej demona. W biegu zdołała ułożyć odpowiednio ręce i wyszeptać początek zaklęcia. Wyglądała jakby właśnie uciekła ze szpitala psychiatrycznego.
- Zniszczyliście moje przyjęcie więc was ukarzę. Pożoga strawi wszystko.
Zaakcentowała słowo pożoga i uniosła ręce do góry. W tym momencie jak na zawołanie płomienie ogarnęły stoliki. Ogień huczał ogłuszająco strzelając wysoko w górę. W powietrzu czuć było zapach dymu, który dokładnie tak jak prawdziwy powodował drapanie w gardle. Również gorąco wydawało się realne, iluzja była doskonała.
Wykorzystując zamieszanie i pozwalając by strój Emily zajął się płomieniami podbiegła do demona. Jeśli stał przodem do niej zbliżyła się na wyciągnięcie ręki i dźgnęła go w pierś, tam gdzie powinno być serce, dwu centymetrową pałeczką, którą trzymała w lewej dłoni. Dociskała ją do ciała przeciwnika otwartą ręką. Jeśli zaś stał tyłem zrobiła to samo, tyle że na wysokości karku.
W wypadku, gdy akcja została zakończona sukcesem zrobiła to, co planowała od momentu gdy wyciągnęła Emily z sali - aktywowała Rózgę. Kij zwiększył swoje rozmiary przebijając kark/pierś demona i rozrywając dłoń Miriam. Napastnik nie miał szans na przeżycie. Ból był ogłuszający, dziewczyna wrzasnęła w agonii i wtedy wszystkie wytworzone przez nią iluzje rozsypały się. Ona sama upadła na podłogę dalej krzycząc i wijąc się. Po jej twarzy płynęły łzy.
Jednak gdy zobaczyła, że nie ma szans na w miarę bezpieczne zrealizowanie swojego samobójczego pomysłu i nie da rady zbliżyć się do demona, uciekła na środek sali chowając się za Tatsuyą. Bo tak. Panowanie nad tyloma iluzjami było bardzo wyczerpujące, wiedziała, że długo nie pociągnie. Musiała chociaż chwilę odpocząć.

Glave ostatnio cały czas musiał grać "swoją scenę". Niestety zawsze wychodził jako bohater tragiczny. Jego magia nie działa, przeciwnik jest zawsze szybszy, silniejszy i mocniejszy. W dodatku jego broń jest zawsze mocniejsza. Nasuwa się pytanie, czy Glave nie ma tu przypadkiem zginąć? W sumie wszystko na to wskazuje - zwłaszcza, że jego kompani nie widzą powodu by pomóc mu w walce.
-Co jest tak cholernie trudne w poleceniu "osłaniajcie mnie", że tego nie rozumiecie?! -wrzasnął zarówno na Tatsuyę, jak i pana Attano.
Chłopak pozbierał się z ziemi tak szybko jak mógł po czym przyjrzał się swojej ręce. Dobrze przynajmniej, że użył i tak już zniszczonego łańcucha, a reszta pozostawała nietknięta. W najgorszym wypadku jego "zabawka" straci jedną kończynę.
Bardziej martwiła go ta cała sytuacja niźli swoja broń. Przeciwnik był silny, nawet zbyt silny by pokonać w pojedynkę. Chociaż nawet ta pseudo-pomoc ze strony innego maga nic nie wnosiła jeśli jedyne co potrafił to odpychać oponenta, który zdawał się nic tego nie czuć. W dodatku to nagłe pojawienie się celu ot tak na sali i interwencja pana Attano - mag coraz bardziej miał wrażenie, że jest w jakiejś ukrytej kamerze.
W następnych chwilach jego uwagę przykuło zachowanie "Emily". Dla niego mogło się wydać co najmniej dziwne - udało mu się zatańczyć z dziewczyną i nawet porozmawiać więc mógł jasno stwierdzić, że nie jest tym typem rozwydrzonej nastolatki. Szybko domyślił się w tym planu Miriam więc starał się wejść w cień. Licząc, że demon skupi się na podpalanym pomieszczeniu - swoją drogą także liczył, że to trik - powoli przechodził za jego plecy lub może raczej poza pole jego widzenia. Jeśli dziewczynie uda się przykuć uwagę przeciwnika i sprowokować go do ataku (co wydało mu się bardziej prawdopodobne) Glave użyje na nim jeszcze raz Obezwładnienia celując mu w tył głowy. Liczył, że demon szturmując swój cel nie zauważy celnego strzału energii, który odbierze mu władzę w całym ciele. Gdyby jednak udało mu się go uniknąć, Glave stara się strzelać tak by MiriamEmily nie była na linii strzału. To w sumie wszystko co mógł zrobić bo walka w zwarciu najwyraźniej mu nie wychodziła.
Gdyby wszystko się spieprzyło, Glave na wszelki wypadek przygotowuje plan awaryjny. Niezależnie od przebiegu akcji jedna z kostek przyjmuje wymiary pobliskiej ściany pobierając z niej cegły. Można by pomyśleć, że na widok ognia Glave szuka ucieczki co byłoby prawdopodobne po ostatnich batach więc nie powinno wzbudzać podejrzeń demona.

MM: 2700-300(-300*)=2400(2100)

*tylko jeśli Glave znalazł okazję by strzelić poza wzrokiem wroga.

//Miriam, odejmij MM za utrzymanie zaklęcia i za użycie zaklęcia

Pan Attano próbował zatrzymać pseudo Emily, jednak niezbyt mu się to udało i dziewczyna pobiegła dalej. Po chwili wszystkie stoliki stanęły w pseudo płomieniach. Zwróciło to oczywiście uwagę wszystkich obecnych na sali. Przeciwnik stał do niej przodem, a przez to też próba podbiegnięcia do niego od frontu prawdopodobnie skończyłaby się źle. Ale nie skończyła. Na chwilę przed tym jak dziewczyna dobiegła do przeciwnika, tego zupełnie jakby coś... przygniotło. Jakby jakaś niewidzialna siła zaatakowała całe jego ciało jednocześnie z każdej strony. Trwało to dosłownie sekundę, ale po tym dziwnym zdarzeniu przeciwnik wypluł trochę krwi i zaczął upadać bezwładnie.
- Co się... - niestety, nie skończył on mówić, ponieważ w jego głowę uderzyło Obezwładnienie Glave'a, któremu udało się ustawić dokładnie za nim dzięki dywersji Miriam. Wraz z trafieniem w głowę przeciwnika, jego broń zniknęła. To wszystko umożliwiło Miriam podbiegnięcie do niego i przebicie mu serca, a zarazem sobie ręki.
- To już koniec... - usłyszeli zza siebie głos pana Attano
Walka dobiegła końca. Ich misja chyba zresztą też

Cytat :

Miriam - 400MM
Glave - 400MM

Glave odetchnął z ulgą gdy przeciwnik padł trupem. Mógł wreszcie zakończyć to zadanie i wrócić do swojej szarej codzienności. Mógł ale jeszcze nie teraz. Pierwsze co zrobił po upadku maga to szybkie podbiegnięcie do Miriam i przyjrzenie się jej ranom. Wyglądało to źle ale w końcu w tych sprawach był amatorem więc nie mógł nic zrobić jak tylko zerwać rękaw swojego stroju i wykorzystać go jako prowizoryczny bandaż, którym miał zamiar owinąć dłoń.
-Dajcie tu lekarza, szybko! -krzyknął w przestrzeń zarówno do pana Attano jak i do kowboja. Liczył, że może jest tu ktoś kto ma chociaż odrobinę pojęcia o medycynie i pomoże rannej. Jakby nie patrzeć to ona wykończyła napastnika i to jej iluzje dały im szansę na zwycięstwo. Jeśli ten pseudo szlachcic nie sprowadzi dla niej nawet lekarza to dzisiaj padnie tu jeszcze jeden trup.

Ostatkiem sił dezaktywowała Rózgę trzymając się za uszkodzoną rączkę. Nie czuła nic poza oślepiającym, ogłuszającym wręcz bólem. Przez łzy patrzyła na swoją lewą dłoń z nieukrywaną rozpaczą. Krańce obrazu rozmywały się, a zamknięcie oczu i oddalenie od źródła tego niewyobrażalnego cierpienia było teraz jedynym pragnieniem Miriam. Całą swoją żelazną determinacją chwytała się krańców świadomości nie pamiętając dlaczego.
Liczyły się teraz dwie rzeczy - ból ogarniający niemal całe jestestwo kobiety i przeświadczenie, że nie może odpłynąć.
Ręka nie wyglądała źle, można się było spodziewać czegoś dużo gorszego. Na samym środku dłoni ziała dziura o średnicy około centymetra. Najbardziej przerażające były zmiażdżone kości i tkanki, które widać było w środku oraz częściowo wyrwane ochłapy mięsa i kawałki skóry. Palce zwisały bezwładnie, prawdopodobnie Miriam już nigdy nie będzie mogła poruszać nimi z dawną sprawnością. O dziwo krew nie lała się się strumieniami, a sączyła powoli zbierając się na koniuszkach palców by po chwili skapywać na ubrania i podłogę. Siła uderzenia była tak wielka, że część żył została zmiażdżona i nie pozwalała na silny krwotok.
Mimo to dziewczyna wyglądała jakby własnie brała udział w rzezi. We włosach, na twarzy wykrzywionej agonią, na sukni, wszędzie miała kawałki swojego własnego ciała, strzępki, ochłapy i krew. Coś potwornego.
Gdy Glave chwycił ją za nadgarstek wrzasnęła jeszcze głośniej. Ilość adrenaliny którą pompował jej mózg sprawiała, że Miri była bardziej wyczulona na wszelkiego rodzaju bodźcie niż kiedykolwiek wcześniej
- ZOSTAW! - ryknęła na niego, a po chwili ucichła. Zdarte gardło nie pozwalało jej już dłużej krzyczeć i to właśnie ta cisza była najgorsza. Cisza i świadomość, że teraz nie zrobisz już nic, jesteś zdany na łaskę i niełaskę innych.

1750-100-300-50=1300
1300+500=1800

Po chwili na salę "wleciała" grupa medyków, która w pierwszej kolejności zajęła się Miriam. Do zajęcia się ranami Wróżki przystąpiło aż trzech medyków. Pierwszą rzeczą którą zrobili było zawiązanie na jej ramieniu kawałka materiału. Uścisk materiału był mocny i po chwili Miriam straciła czucie w prawej ręce, która już po chwili zwisała bezwładnie. Następnie, medycy położyli ją (siłą, jeśli to było konieczne) na nosze i wynieśli gdzieś z pokoju, zostawiając tam Glave'a samemu sobie.
Tatsuya wyszedł z sali z dwoma lekarzami, po chwili jednak wrócił, tyle że sam. Pan Attano zaś podszedł do zamaskowanego maga, po czym wyciągnął spod płaszcza zwitek banknotów i wręczył go Glave'owi mówiąc przy tym:
- Proszę. Oto pańska zapłata. Zgodnie z umową, piętnaście tysięcy klejnotów. Twojej partnerce przypada drugie tyle, ale zapłatę wolę jej wręczyć osobiście. Teraz możesz już stąd iść. - powiedział, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył pozałatwiać pewnie jakieś sprawy związane z zepsuciem przyjęcia.
W tym samym czasie Miriam była niesiona przez różne korytarze, co chwilę jej "orszak" gdzieś skręcał, aż w końcu wylądowała na stole operacyjnym w jakimś pomieszczeniu które rzekomo było przystosowane do przeprowadzania operacji. Cóż, niestety, z samej operacji Miriam pamięta tyle, że wstrzyknięto jej jakiś środek, po czym dziewczyna zasnęła, a obudziła się już po operacji. Rękę miała zrośniętą, taką jak była przed przebiciem jej. Z jedną różnicą. Na jej wewnętrznej i zewnętrznej stronie widniała promienista blizna. Do tego, miała ona lekkie problemy z poruszaniem nią. Gdy jeden z lekarzy przebywających w pomieszczeniu zauważył że dziewczyna się obudziła, podszedł do niej i powiedział:
- Już po wszystkim. Twoja ręka za jakiś czas wróci do sprawności. Jeśli nie masz tu nic do załatwienia to możesz już opuścić teren hotelu. A, zapomniałbym. Na stoliku - tutaj wskazał skinieniem głowy na stolik obok łóżka na którym leżała Miriam - leży koperta od pana Attano. W niej powinno być zapłata za twoją robotę. - i rzeczywiście, na stoliku leżała koperta, a w niej zaś były pieniądze, przeznaczone zapewne na wypłatę dla Miriam

//Możecie robić z/t

Cytat :

Gratulacje! Ukończyliście misję: "Misja Trudna: Bal Maskowy". Nagroda: 15.000 klejnotów na osobę

Miriam - przez całą następną fabułę masz problemu z poruszaniem lewą dłonią i wykonywaniem precyzyjnych akcji przy jej pomocy. Do tego zostaje ci blizna na lewej dłoni opisana wyżej

Miriam czuła się dziwnie nierzeczywiście. Czy to wszystko wydarzyło się na prawdę? Dowód miała przed oczami, a mimo to jakoś nie była w stanie uwierzyć. Podniosła rękę na wysokość twarzy i uważnie obejrzała bliznę. Nie wyglądała pięknie i zdecydowanie wyróżniała się w kolekcji, była ogromna. Przejechała palcem po wypukłej tkance, a następnie spróbowała zgiąć palce. Nie wyszło jej do końca co przyjęła z ogromną irytacją. Kilkukrotnie zaciskała dłoń w pięść i rozluźniała ją usiłując rozruszać mięśnie. Po kilkunastu minutach nieprzerwanego ćwiczenia była już w stanie zgiąć swoje długie paluszki do połowy.
Nachmurzona dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jest obserwowana. Uśmiechnęła się do lekarza i wstała z łóżka.
- Bardzo dziękuję bardzo za opiekę, nie spodziewałam się, że będę nią mogła jeszcze kiedykolwiek ruszać. Jeśli to możliwe proszę przekazać panu Attano zarówno podziękowania jak i moje najszczersze przeprosiny. Bardzo mi przykro, że zniszczyliśmy przyjęcie panienki Emily.
Wzięła kopertę i schowała ją do torebki. Następnie sprawdziła czy wszystko jest. Jeżeli wśród rzeczy znalazła się Rózga to Miriam poszła do łazienki, opłukała twarz (nie chciała straszyć przechodniów swoim wyglądem) przebrała się i opuściła hotel. W wypadku gdy broni nie znalazła w międzyczasie zahaczyła o salę balową i ją stamtąd zabrała, a jeśli napotkała gdzieś Glave'a to podziękowała mu za współpracę.

Zt.

Kiedy tylko walka dobiegła końca, Glave odetchnął z ulgą. Może nie było to imponujące zwycięstwo z masą wybuchów, zniszczeń i poświęceniem własnego ciała ale jego w zupełności satysfakcjonowało. Wreszcie mógł zając się nieco bardziej pasującym mu zleceniem. Od tego dorobił się jedynie większego zniechęcenia do bogatych i możnych tego świata.
Glavę przyjął bez słowa zapłatę od pracodawcy i chociaż miał ochotę domagać się zwrotu za zniszczoną broń to bardziej pragnął już więcej nie oglądać jego twarzy. No w sumie jest jeszcze jedno co chciałby zrobić - zdzielić szlachetkę w twarz za jego kombinatorstwo i ukrywanie prawdy. Mimo wszystko, szkoda było mu Emily, która wydawała się w miarę normalną dziewczyną jak na młodą pannicę. Problemy jej ojca uderzają bardziej w nią niż w niego.
Kiedy pan Attano wyszedł, Glave pozbierał wszystkie elementy swojego zniszczonego łańcucha i schował je w niewielką torbę, którą porzuciła jedna z goszczących na przyjęciu pań. Niestety Miriam nie spotkała już Glave'a w sali - gdy tam dotarła on był już w pół drogi do kowala.

/zt

Mijając ogromną, kutą w wymyślne wzory bramę, złoconą tabliczkę z horrendalną ceną za nocleg, 60 pięknie przyciętych i o dziwo kwitnących w lipcu magnolii, 40 lakrymowych lamp osadzonych w tak samo, a może nawet bardziej wymyślnych niż brama uchwytach, fontannę znajdującą się na samym środku pętli dla limuzyn oraz dorożek, tuż przed głównym wejściem, czwórkę hotelowych, wymuskanych boyów i ostatecznie szklane, obrotowe drzwi każdy przybysz, który przylazł tu na piechotę, a nie został dowieziony znajdzie się w przestronnym, hotelowym holu. Po lewej widać niesamowicie długi blat recepcyjny, za którym stoją trzy, piękne, starannie wyselekcjonowane recepcjonistki, środkiem biegnie ku schodom szeroki, czerwono-złoty dywan, a po prawej umieszczono kilkanaście okrągłych, kawiarnianych stoliczków. Nad wszystkim góruje ogromny kryształowy żyrandol z rodzaju takich, które lubią spadać i zabijać ludzi w starych, kryminalistycznych filmach. Wygląda na to, że podawaniem kawy i słodyczy także zajmowały się recepcjonistki, jednak na razie żadna nie krzątała się w kawiarnianej części, a wśród aktualnie, siorbiących czarny napój gości znajdowała się jakaś młoda, bardzo elegancka para w błękitnych, dopasowanych do siebie kostiumach oraz siedzący samotnie pod ścianą mężczyzna przekraczający już kwiat wieku.

Dobra, nie jest właściwie tak źle. Hotel wydawał się aż zbyt bogaty, najpewniej pełny nadętych ludzi zarabiających o wiele za dużo pieniędzy. Prawie jak w rodzinnej posiadłości. Rozglądając się za /jeszcze/ nieodkrytą częścią kafeteryjną podziwiał wszystkie widoki, za którymi w jakiś tam sposób tęsknił. Przepych, bogactwo, fontanny i inny syf. Dobra, jednak wiadome było czemu się stamtąd wyniósł.
Apollo przeszedł się do ludzi, którzy najwidoczniej umilali sobie czas popijając kawę czy rozmawiając ze sobą, czego niestety nie można było powiedzieć o panu siedzącemu samemu. Nie miał pojęcia jak wyglądał zleceniodawca, więc idąc za instrukcjami szukał "kierowego asa w butonierce"
Jeżeli znajdzie, podejdzie do osoby przedstawiając się jako osoba wykonująca zadania, jeżeli jednak nei znajdzie to usiądzie przy jednym ze stolików, oczekując na zleceniodawcę.

Młoda parka trzymała się za ręce i chichotała nawet nie zwróciwszy uwagi na całkowicie białego zarówno pod względem ubioru, jak i karnacji młodzieńca. Byli w swoim świecie, zapatrzeni w siebie i pewnie niedługo po prostu przeniosą się cichaczem do wynajętego pokoju. Samotny mężczyzna za to sączył kawę jeszcze przed chwilą gapiąc się przez okno, po chwili jednak odłożył filiżankę, spojrzał uważnie na dopiero co przybyłego młodzieńca, który kręcił się po kawiarence zamiast odebrać klucz i zniknąć gdzieś w strefie mieszkalnej, a wzrok obydwu zapewne się nawet na krótką chwilę skrzyżował. Tylko na krótką, bo po ułamku sekundy facet spojrzał w ziemię i na powrót za okno, na fontannę, a przy okazji odchrząknął, wygładził klapy marynarki i dwoma palcami wysunął z butonierki poszukiwaną kartę, teraz było widać już nie tylko drobne oznaczenie w jej rogu, a nawet fragment dużego, czerwonego serca. Nie było mowy o pomyłce.

Apollinaire rozglądał się jeszcze trochę, niestety zauważając mizdrzącą się parkę. Takie rzeczy powinno się zostawiać u siebie w pokoju. Mogliby się tam zamknąć i śmiać kiedy... A z resztą.
Zauważył również starszego mężczyznę, który najprawdopodobniej również patrzył w jego stronę. Musiał to być zleceniodawca, jako że zegarek wskazywał odpowiednią porę.
Wszystko okazało się prawdą, w momencie w którym ręka starszego pana wyłoniła z kieszeni kartę, co poskutkowało dołączeniem się białowłosego do jegomościa.
- Witam, nazywam się Apollo i najprawdopodobniej jestem pańskim wybawicielem. Proszę podać mi wszystkie szczegóły a upewnię się, że wszystko skończy się dobrze.
Dobra reklama to dźwignia handlu, pamiętajcie!!

- Lobert Cruster, miło mi poznać - odparł raczej uprzejmie i jeśli Apo jeszcze nie zajął miejsca przy stoliczku wskazał mu je ręką zachęcając do klapnięcia. Wzmianka o byciu "wybawicielem" wywołała spóźniony uśmiech, jakby były pokerzysta potrzebował czasu na zastanowienie się, czy może okazać jakiekolwiek uczucia. 
- Skoro tu jesteś młodzieńcze oznacza to, że przeczytałeś moje ogłoszenie, a więc wiesz, że osobiście muszę zwrócić Lise de Rogue jej 4.000 klejnotów. Śmieszna kwota, ale kobieta raczej niebezpieczna i wpływowa. Kładła nacisk na zobaczenie mnie osobiście, a ja zwyczajnie nie chcę już nigdy więcej postawić nogi w tamtym miejscu, a więc będziesz się musiał pode mnie podszyć - wytłumaczył niskim, spokojnym głosem, każde słowo wypowiadając z niejaką starannością i namaszczeniem. Jego głos był niski i dosyć miękki, aczkolwiek ostatnią część wypowiedzi, tą o wcielaniu się w jego rolę powiedział z naciskiem. 
- Dasz radę? - dodał jeszcze mierząc wzrokiem szczupłą i wątłą sylwetkę chłopaczka, której zdecydowanie daleko było do jego własnej, barczystej postawy. Trzeba by być nie lada aktorem by przeskoczyć tę różnicę, a o zdolnościach zleceniobiorcy mężczyzna na razie nie wiedział nic.

c0c0c0

- Lisa de Rogue i jej cztery tysiące klejnotów. Rozumiem. Właściwie to potrzebuję wiedzieć jeszcze kilka rzeczy. Po pierwsze jaka relacja łączyła pana i panią? Jakie były to stosunki, czy są państwo związani w jakikolwiek sposób. Jakieś charakterystyczne zachowania między waszą dwójką. Po drugie, czy ma pan jakieś nałogi? Zauważył pan u siebie jakieś zachowania, których raczej nikt inny nie stosuje? Jak mam pana udawać? Bo z wyglądu może być niestety ciężko - Odpowiedział tym samym niskim, spokojnym głosem, traktując każde ze słów jak małe święto, które trzeba celebrować. Miał nadzieje, że jego imitacja głosu Loberta, którego imię bardzo śmieszyło samego białowłosego, była na tyle dobra by oszukać pokerową damę.
Pożyjemy zobaczymy.

Mizdrząca się para od jakiegoś czasu zerkała na rozmawiających mężczyzn z lekkim niepokojem, widocznie pojawienie się Apo w hotelu jakoś zepsuło nastrój, zebrali się zatem po chwili i ruszyli pogłębiać relacje w jakimś ustronniejszym miejscu. Rozmówcę dziwaczna aura też już zapewne dotknęła, ale jeszcze tego po sobie nie okazywał, w zamian uniósł wysoko jedną brew i kiwnął głową z aprobatą.
- Czuję się jakbym brał udział w wywiadzie - powiedział będąc pod całkiem niezłym wrażeniem Apollinowej umiejętności manipulacji tonem głosu.
- Relacje? Hmmm... można rzec, że wiązała nas uprzejma wrogość. Lisa zawsze miała do mnie jakieś uprzedzenia, chociaż mógł być to rodzaj kokieterii, nie wiem, żenię się, a wciąż nie rozumiem kobiet. Z resztą z góry traktowała nie tylko mnie, była po prostu przesadnie władcza, tak bardzo, że zazwyczaj nie opłacało jej się nawet stawiać oporu, a przynajmniej moim zdaniem nie było warto. Gdy jeszcze grałem i spotykaliśmy się regularnie przystawałem na większość jej zachcianek, od wspólnej gry po pojawienie się na organizowanych przez nią wystawnych bankietach, a warto wspomnieć, że dziewczyna ma całkiem sporo pieniędzy, które trwoni jedynie na rozrywki. Z hazardem też już ma zapewne zdecydowanie większy problem niż w swoim czasie ja sam. Naszym swego rodzaju rytuałem było wzajemne przebijanie się podczas gry w pokera co kolejkę. Żadne z nas nigdy, ale to nigdy nie pasowało jeśli już zdecydowało się grać przeciwko drugiemu. W ciągu naszej znajomości zwracałem się do niej raczej jak do ciebie młodzieńcze, raczej na "ty", ale z powściągliwością, której jej zdecydowanie brakowało- odparł i zrobił drobną przerwę w celu łyknięcia odrobiny kawy. Filiżankę wziął w trzy palce i uniósł ją do ust, lewą ręką podnosząc również spodeczek.
- Jeśli chodzi o nałogi to tylko hazard, który aktualnie staram się rzucić, nie mam jednak nic przeciwko niektórym używkom, ba, nawet miło jest czasem wypić lampkę wina, lub zapalić, a skoro o paleniu mowa, nadmienię jeszcze, że nie znoszę zapachu i smaku kubańskich cygar - Ciężko jest w kilka minut opowiedzieć o wszystkich swoich tikach i zachowaniach, szczególnie, że niektórych się nawet nie zauważa, jak na przykład uderzania paznokciem o blat stolika. Lobert robił to przez pół rozmowy, a nie wspomniał ani słowem o takiej skłonności, widocznie była ona podświadoma.
- O wygląd nie musisz się martwić - dodał tyko na koniec z nieznacznym, dosyć tajemniczym uśmiechem i postanowił czekać na dalsze pytania. Gdyby miał opowiadać całą historię swojego życia, to by musieli tu siedzieć kilka dni non stop, lepiej żeby sam chłopak zasygnalizował co jeszcze chciałby wiedzieć o Lisie i osobie, w którą ma się wcielić.

- W porządku. Wydaje mi się, że wiem już wszystko. No chyba, że chce mi Pan powiedzieć coś jeszcze? To znaczy coś, co mogłoby wpłynąć na cały przebieg spotkania.
No tak, Apo zauważył już pare z tików nerwowych mężczyzny,co również zapamiętał na przyszłość. Ciekawiła go persona Lisy de Rogue, która zdawała się być kimś na prawdę poważnym. W sumie był nią na tyle zainteresowany, że z chęcią porozmawia i dowie się o niej czegoś więcej. Wydaje się równie zapatrzona w siebie jak i Apollo co nadawało temu wszystkiemu... Pewnej fascynacji. Na świecie jest ktoś taki jak on!
-Ah, jak mam się z nią skontaktować? Chciałbym mieć to już za sobą, bo z tego co wiem to nie powinno się kazać kobiecie czekać, prawda?
Uśmiechnął  się odrobinę serdeczniej, starając się nie oddziaływać na mężczyznę.

- Czy coś jeszcze? Tak. Właściwie to chcę się zapytać, czy znasz chociaż podstawy gier hazardowych. Poker? Black Jack? Ruletka? Nie oczekuję, że będziesz grał, ale rozmowa może zjeść na ten temat i jednak byłoby lepiej gdyby takie głupstwo cię nie wydało - odparł, po czym odchrząknął i począł kontynuować.
- Lisa całe wieczory spędza w kasynie. Znajdziesz ją tam choćby się waliło i paliło, ale poczekaj jeszcze chwilkę... - rzekł i zaczął grzebać po kieszeniach i połach płaszcza w poszukiwaniu czegoś, zapewne ważnego. Po krótkiej chwili odnalazł cel wykopalisk i postawił na stole niewielką fiolkę z przeźroczystym płynem i pisaną ręcznie etykietą. Nie było to pojemne, zaledwie kilka mililitrów, podobne do rozdawanych w niektórych drogeriach próbników z perfumami zabezpieczone jednak zwyczajną, korkową zatyczką.
- To twoje przebranie. Wylosowałem kiedyś mnóstwo takich na loterii, zmieniają na dobę wygląd na dowolny, przywołany w pamięci podczas przyjmowania. Może być trochę gorzkie - powiedział podsuwając buteleczkę i odstawiając filiżankę gdzieś na brzeg blatu, po czym schylił się i zapewne gdzieś spod swojego krzesła wciągnął średniej wielkości, zamykaną na zatrzaski walizeczkę, którą położył na zrobionym zawczasu miejscu na stole.

- Tak, tak, coś tam wiem na temat tych gier. Nie powinien to być jakiś większy problem, mam taką nadzieje. Oby tylko pani Lisa mnie niczym nie zaskoczyła...
Spojrzał w stronę mężczyzny, uśmiechając się lekko, tak jakby od niechcenia. Nie była to w sumie czynność, którą wykonywał jakoś często, stąd też wrażenie niechęci, nawet z jego strony. Kto mógłby pomyśleć, że uśmiechanie się jest takie kłopotliwe?
Spojrzał na fiolkę, którą starszy pan postawił na stoliku, po czym, spojrzał jeszcze raz na niego. Żył już dziewiętnaście lat, ale po raz pierwszy miał do czynienia ze specyfikiem, który zmieniał wygląd spożywającego. Kurcze, czemu Apollo sam nie wpadł na to wcześniej?
Złapał fiolkę w swoją małą dłoń po czym schował do jednej z kieszeni w swoich bufiastych spodniach.
- W takim razie udam się od razu do kasyna. Skontaktuję się z Panem jutro o tej samej godzinie w tym samym miejscu, w porządku?

- Oby - odparł beznamiętnie, wciąż stukając paznokciem, tym razem jednak nie w blat, a w wieko walizeczki. Wydawał się być odrobinę zmartwiony, albo zadumany i nie odwzajemnił uśmiechu. Odprowadził wzrokiem fiolkę, dopóki ta nie zniknęła w kieszeni chłopaka i trzeba przyznać, że był odrobinę zdziwiony. Nie wiedzieć czemu myślał, że Apo z ciekawości golnie całość przy nim, natychmiast, ale po głębszym zastanowieniu faktycznie, zmiana wyglądu w miejscu tak publicznym jak hotelowy hol nie należała do najlepszych pomysłów.
- Ja wiem, czy musisz? Owszem, jeśli chciałoby się ci fatygować, by zdać relację, to dopóki nie zamknę wszystkich spraw i nie wprowadzę się do narzeczonej, do Oak, będę tu przesiadywał i pił kawę dokładnie o tej samej porze, ponowne spotkanie nie jest jednak konieczne. W walizce znajduje się pięć tysięcy w żetonach, cztery powinieneś oddać Lisie, z resztą rób sobie co chcesz, to twoja zapłata. Nie mam nic przeciwko zobaczeniu cię ponownie, tego jednak nie chcę już nigdy więcej widzieć na oczy- odparł uderzając na koniec otwartą dłonią w wieko walizki i podsuwając ją ku zleceniobiorcy. Była prosta, czarna, obita tłoczonym w dziwaczny herb skajem, ale raczej nie rzucająca się w oczy.
- Mam tylko nadzieję, że mnie nie wystawisz.

Podejrzewać Apo o próbę oszustwa? Bezczelne. Zmierzył starszego mężczyznę z lekka, coby to się nie obraził po czym wziął walizkę w swoje łapki.
- Nie musi się Pan martwić. Do złodziei nie należę. Miłego dnia! Powiedział, po czym udał się w stronę kasyna, gdzie miała czekać na niego Lisa.
To znaczy, zanim udał się do samego kasyna musiał znaleźć jakąkolwiek alejkę, w której na spokojnie mógłby zażyć specyfik. Właściwie był ciekawy całego procesu przemiany. Czy będzie to działać na zasadzie iluzji? Czy zmieni się całkowicie? Gorzej, jeżeli po tym jednym dniu zostanie i będzie wyglądał tak do końca życia? Oby nie, bo wizja bycia panem w średnim wieku mając jedynie dziewiętnaście lat...
Tak też zrobił, udając się do Kasyna, udając Loberta Crustera, byłego hazardzistę!

Jasne, że podejrzewał! Takie czasy, że uczciwego człowieka to ze świeca szukać, a o uczciwego maga jeszcze trudniej. Jakby we Fiore istniały dokumenty, to być może wziąłby nawet dowód osobisty w zastaw, tylko tym razem akurat chciał się pozbyć tych przeklętych krążków, a to, czy Lisa je ostatecznie dostanie jakoś mało go obchodziło. Byle by tylko się później nie mściła.
W sumie o kierunek do kasyna się nawet Apo nie zapytał, na jego szczęście, w recepcji wisiała schematyczna mapka ośrodka z wymalowanymi w jednym miejscu kartami i kośćmi, bez żadnego podpisu, obrazek raczej mówił sam za siebie, wystarczyło tylko zerknąć. Budynek C, na tyłach. Po drodze akurat znajdował się fragment zarośniętego skwerku, z masą nieoświetlonych, cienkich alejek. Zapewne gdzieś tam Apo zażył specyfik, który rzeczywiście był niesamowicie gorzki, ale poza skręceniem związanym ze smakiem ciężko było poczuć jakąś drastyczną, fizyczną zmianę. Wszystko stało się dosyć szybko, ale płynnie i już po chwili Apollo wyglądał i o dziwo czuł się jak barczysty mężczyzna w średnim wieku. Ubrania także się zmieniły, na dokładnie taki sam garnitur w jakim Lobert siedział w kafejce, poza tym je także młody mag mógł dotknąć. 
No ale dochodzimy już do kasyna. Przed budynkiem stała czwórka odstawionych ochroniarzy w ciemnych garniturach, którzy skinęli wchodzącemu przez główne wejście "Lobertowi" powitanie, a tuż za drzwiami w przebranego chłopaka uderzyła przytłaczająca ilość głosów i światła. Automaty dzwonił, ruletka terkotała, a pijani ludzie bełkotali wysokość zakładów obstawiając najszybszego ślimaka. Dobra, ostatniej z wymienionych gier tu nie było, ale wszystko inne co można było uznać za luksusowe, lub snobistyczne owszem. Dokładnie po drugiej stronie kasyna, daleko za pokerowymi stolikami znajdował się ogromny bar, a zaraz obok niego sporej wielkości kantor, w którym można było wymieniać żetony na pieniądze i vice versa.