Park Kwitnącej Wiśni

First topic message reminder :

Park ten, w przeciwieństwie do parków znanych ludziom z Crocus czy Magnolii, jest całkiem, a może nawet bardzo pokaźnym obszarowo terenem. Zajmuje on około dwóch kilometrów kwadratowych i po przerzedzany jest na przemian przez dróżki i rzeczki. Miejsca przecięcia się obu są opatrzone w mosty wygięte lekko w gore. Ich barierki są wykonane z czerwonego drewna wiśni i wyglądają typowo jak te w Kraju Kwitnącej Wiśni. Deski, po których na ów mostach się chodzi są zaś zrobione z typowej odmiany brzozy lub czegoś do tego podobnego, bowiem w czasie przechodzenia tym szlakiem nikt do nich nie przywiązuje większej wagi. Rzeczki nie są zbyt szerokie i płytkie, bowiem niezwykle przejrzysta tafla wody sięga ledwie 36 cm. Wysadzone są one drobnymi, a także nieco większymi kamieniami ozdobnymi o wygładzonej strukturze.
Park zawdzięcza swoją nazwę dzięki kwitnącym na początku kwietnia drzewom wiśni piłkowanych nadający temu miejscu wspaniała kolorystykę bieli zmieszanej z łagodnym, niekulącym w oczy odcieniem różu. Tutaj właśnie można przesiadywać na wiecznie zielonej, miękkiej trawie. Czy to na kocu, czy to na jednej z ławek rozsianych przy drodze co kilka metrów, czy to po prostu bezpośrednio na trawie, każdy lubi tutaj przebywać chociażby dla relaksu. Można tutaj również przyjść pod orientalna scenę, na której odbywają się wszelkie koncerty i gry sceniczne, idealne dla fanów wszelkiej kultury.

Już miałam spytać się chłopaka, czemu się na mnie gapi, gdy pojawiła się dziewczyna. Uśmiechnęłam się.
- Hej! I tak... możesz! - zlustrowałam dziewczynę od stóp do głów i zauważyłam znak Fairy Tail na jej dłoni.
- Oh, jesteś z Fairy Tail? Ja także! - wykrzyknęłam uradowana, już nie zwracając najmniejszej uwagi na chłopaka stojącego nieopodal. Zamknęłam i schowałam tomik. Ile nowych ludzi dzisiaj poznaje!

Tak... Lepiej być ignorowanym. Wcale mi to nie przeszkadzało, wcale... Co za kobieta! Tak od, po prostu ignorować ludzi?! Nawet się nie przywitała! I jedna i druga! Co za lud... Ze zmarszczonymi brwiami przyglądałem się dwójce dziewczyn, jak i przysłuchiwałem się ich... rozmowie? Obie są z Fairy Tail... Ciekawe.
- Ładnie to tak ignorować ludzi, ''panienko''? - zakpiłem, szczerząc kły. Nareszcie mogłem się na kimś wyżyć! Szkoda, że nie ma ze mną brata... Nie! Jemu na pewno powodzi się równie dobrze co mi!

Uśmiechnęła się wesoło do dziewczyny.
- Jestem Rosalie, miło mi Cię poznać. - wyciągnęła w jej stronę dłoń. - Mi Ciebie również miło poznać, nieznajomy. - rzekła, ignorując jego nieprzyjemny ton. Cieszyła się, że poznała nową osobę, w tym jedną ze swojej gildii. Ale ten chłopak... Nie bardzo jej podobał, ale zdusiła w sobie to uczucie. Nie warto wszczynać wojny.

Ha, ha, ha... No takie śmieszne. Niech się tak nie szczerz, bo mu te białe zęby wybije! Zacisnęłam palce w pięść.
- Mógłbyś sobie iść? Nie znamy się, a ja i moja nowa znajoma chcemy pogadać - rzuciłam zimne spojrzenie w stronę białowłosego. Chwyciłam za ręke Rosalie i pociągłam ją za sobą. Stanęłam 6 ławek dalej.
- Wkurzają mnie tacy ludzie... - westchnęłam.

Co za ignoranci... Postanowiłem pójść dalej, nie będę się męczył z uprzykrzaniem ich życia... Niech sobie robią co chcą. Powoli kroczyłem po piaskowej ścieżce, wbijając w nie obcasy kozaków, zostawiając tym samym widoczne ślady. Po drodze marudziłem pod nosem, jaki to świat jest głupi, jacy to ludzie żyją na tym świecie, aż doszło do tego, że zacząłem myśleć o bracie... NIE!!! On... Na pewno coś osiągnął... Jest w gildii... Poznał wielu ludzi... I myśli o mnie, tak jak ja o nim.