Sypialnia Panicza

First topic message reminder :

Przestronna sypialnia z dwiema garderobami, niedużą pracownią/biurem, własną łazienką oraz wyjściem na taras.

Ouji odprowadził wzrokiem upaćkaną jajkami, pomidorem, masłem i przyprawami dziewczynę aż do samych drzwi, po czym zwrócił się do Felixa:
- Nie, wszystko w porządku. Myślę, że doczekam popołudniowego posiłku - powiedział, w momencie gdy Garen wpadła do pomieszczenia taszcząc miskę pełną lodów.
Panicz skrzywił się na widok góry zrobionej z zimnego deseru. Faktycznie, miał ochotę na coś słodkiego, ale nie na AŻ TYLE tego czegoś... No cóż...
- Dzięki... - powiedział. Dziewczyna w dodatku przeprosiła, chociaż to wcale nie pomogło jej Problem był jednak w tym, że jedzenie zimnych lodów i popijanie ich gorącą herbatą mogło boleć. Dosłownie. Nie mniej, po jakimś czasie udało mu się zjeść część porcji i wypić dobrą ilość herbaty.

Po posiłku Panicz postanowił wybrać się na przechadzkę po ogrodzie.

Felix: Przychylność 7 (+3)
Garen: Przychylność 2 (+2), Stres: 1/4

Garen Kappa:
- Dodałam do niej tonę miłości! - powiedziałam i pokazałam rękami tak jakbym wytwarzała przed sobą niewidzialną kulę. Następnie ukłoniłam się, gdy Panicz wychodził, by po chwili skierować się za Paniczem do ogrodu. W sumie jeśli Meredith zrobiła już pranie, to miałam wolne. Więc mogłam sobie trochę pochodzić po ogrodzie i coś tam fajnego porobić. Kto wie? Kto wie?
z/t

Chłopak na spokojnie poczekał, stojąc u boku stolik, aż Panicz na spokojnie zje górę lodową, popijając ją herbatą.. Chyba nie jest to najlepsza mieszanka, lecz kto wie co mężczyzna lubił, w końcu w wyższych sferach trzeba przebywać, by je zrozumieć. Może to jakiś przysmak? Lodowate lody, które popija się gorącą herbatą?
Gdy Panicz skończył swe "śniadanie", chłopak znowu się pokłonił. - Życzę miłego dnia Panie Hakuba. - nawet pokazał lekki uśmiech na twarzy, gdy się prostował. Teraz może wziąć się za sprzątanie po śniadaniu. Raczej sam sobie nie poradzi ze wszystkim co tu było, więc posprząta na raty. Najpierw pierwsza część, po herbacie. Ułoży znowu wszystkie naczynia do herbaty na tacy, by móc na spokojnie zanieść je do kuchni.

Z/t jeśli już nic mnie nie zatrzyma tutaj.

Garen Kappa:
Jako kot zawsze chodziłam własnymi ścieżkami. I tym sposobem wbiłam jak gdyby nigdy nic do sypialni Panicza. Chciałam mu nasikać na łóżko czy coś, ale zauważyłam tego chłopaka. Chodząc więc na czworaka i zamiatając ogonem podłogę głośno miałczałam.

Chłopak już zmierzał do wyjścia, by przetransportować naczynia do kuchni, w końcu ktoś musi je posprzątać, a tu co? W pokoju pojawia się dzika kocia pokojówka. To chyba nawet ta sama, co przyniosła lody Paniczowi, ale... Zachowywała się jakoś dziwnie, bardziej kocio. Felix zmierzył ją powoli wzrokiem, kładąc tacę z naczyniami na podłogę i przyklęknął obok pokojówki.
- Hej, wszystkie dobrze? - delikatnie popukał ją palcem w plecy, może zapomniała jakichś tabletek wziąć albo najadła się jakichś grzybków?

Garen Kappa:
Gdy tylko mnie dotknął, zaczęłam się do niego łasić. Chodziłam dookoła niego i pocierałam go własnym ciałem pozbawionym niestety futra. Tylko tyle było mi potrzbne do bycia pełnym kotem.
- Miau.
Chciałam, żeby się ze mną pobawił.

W sumie już nie wiedział co ma zrobić z dziewczyną, w końcu zdała się być jakaś... Kocia? Widocznie spodobało jej się sam dotyk i zaczęła łazić wokół niego jak kot jakiś. No cóż, warto sprawdzić czy tylko tak się droczy czy coś, więc podrapie ją chwilę za uchem. A później? A później zgarnie leżącą obok tacę z zastawą i wyruszy z nią do kuchni, ha! Nawet kocia pokojówka go nie zatrzyma przed wykonaniem swoich obowiązków!

z/t

Garen Kappa:
Gdy tylko mnie drapał znieruchomiałam i zaczęłam cicho pomrukiwać. Nie wychodziło mi to zbyt dobrze, bowiem ja nie byłam naprawdę kotem. Stres po prostu sprawił, że zwyczajnie ześwirowałam. Zmieniłam się w kota i wszystkim w koło, bo inaczej tego nazwać nie sposób, dokuczałam. Gdy kolega wyszedł z tacą, położyłam się na łóżku i zwinęłam się w kłębek i nakryłam ogonem, wychodzącym zza mojej minispódniczki czy czegoś. Tak wiem, że powinnam przeszkadzać Felixowi, ale mi się nie chciało. Niech zrobi co ma zrobić. Tak wiem, że to było łóżko panicza, ale go tutaj nie było, więc czego oczy nie widzą tego sercu nie żal, prawda?

Po spuszczeniu z wanny wody, opłukaniu jej, odstawieniu środków do mycia na miejsce, wywietrzeniu zaparowanej łazienki i zebraniu ręczników, które powinny wylądować w brudach (tego prania będziemy robić na tony) Anton wyszedł do sypialni panicza sprawdzić, jak poradziła sobie z resztą porannych obowiązków reszta służby i zastał... no... Sodomę i Gomorę. Łóżko jak barłóg, nie pościelone, kołdra i prześcieradło zmemłana, a w tym wszystkim leżąca w "wyzywającej pozie" służka w mini z NA PEWNO niecnymi zamiarami względem panicza. Nie ma! Takiego wała! Lokajowi gwałtownie podniosło się ciśnienie, szybkim krokiem podszedł do łóżka, złapał śpiącą Garen za jej kocie ucho, po czym, podnosząc ją za nie i szarpiąc warknął
- Wypierdalaj do siebie nierobie.

Garen Kappa:
Nie wiedzieć czemu, ale mi się przysnęło. Nie planowałam tego. Pobudka jednak była najgorsza. Jakaś bestia w postaci lokaja, to pewnie duch albo alien w przebraniu, zaczęła mnie ciągnąć za ucho i jeszcze wyzywać. Ból mego biednego uszka kociego spowodował, że prawie potulnie zrzuciłam się na podłogę, jeszcze bardziej tarmosząc pościel. Stanowczo nie lubiłam tego kolesia.
- Miau! Miau! Miau! - miaucząc wściekle rzuciłam się do ucieczki. Nie uciekłam jednak, tylko ukryłam się za drzwiami. Czekałam aż lokaj zacznie sprzątać to łóżko. Niby taki obowiązkowy ... na pewno zacznie, prawda? Wtedy podbiegłam na czworakach i od tyłu zasadziłam mu kopa w dupę, odpowiadając twierdząco na odwieczne pytanie ludzkości "Czy koty mogą kopnąć człowieka w dupę?"

Cytat :

Pojedynek. Atakuję przebiegłością :3

Whadda fak? - przemknęło Antonowi w głowie - Jakaś opętana? A może to okres? - bardzo bardzo ciężko było mu zrozumieć sytuację, której przed chwilą był świadkiem. Owszem, wszystkie służki popylały po rezydencji wyglądając przynajmniej po części, jak podobno słodkie zwierzątka, ale do tej pory lokaj był święcie przekonany, że to jakiś fetysz panicza, a teraz doszedł do wniosku, że to jednak służki mają nierówno pod sufitem. Nie żeby go to jakoś szczególnie zaskoczyło, w końcu to kobiety.
- Ferewell miss Izabelle - mruknął na odchodnym kociakowi (to w cale nie komplement) drapiąc się po potylicy lekko zakłopotany. Wzruszył ramionami i zgodnie z przewidywaniami zabrał się za swoje obowiązki. Kiedy się pochylił nad łóżkiem być może mógł już przeczuć, że zbliża się niebezpieczeństwo i być może zdoła się przygotować słysząc tupanie jakiejś istoty za plecami, a nawet jeśli nie, to życie, a wraz z nim kobiety już tak go pokopały, iż kolejny kopniak jakiegoś karła nie powinien zrobić na nim najmniejszego wrażenia. Zwyczajnie zaprze się dłońmi o łóżko zapobiegając upadkowi, a gdy odzyska wystarczająco równowagi odwróci się, złapie kopiącą nogę za kostkę i uniesie w górę. Garen jest taka tycia, że może uda mu się to nawet z zaledwie atletyczną trójką. Niech wisi do góry nogami agresorka i cieszy się, że nie jesteśmy w kuchni, bo by ją Anton nawlekł na rzeźnicki hak!

Cytat :

Bronię się atletycznością

Cytat :

Garen kopie Antona:

Garen
Przebiegłość 3
Rzut 4
Wynik 12

Anton
Atletyczność 3
Rzut 5
Wynik 15

Wygrywa Anton
Garen +5 stresu (obecnie 5).

Wszystko dzieje się jak w opisie Ivriny. Anton wyczuł niebezpieczeństwo i zdążył zareagować. Garen wisi teraz do góry nogami w jego uścisku.

Garen Kappa:
Jakimś cudem znowu mnie złapał. Głupi Terminator czy inny Robocop. A może Kosmita w Czerni? A nie ... jednak powaliły mi się filmy. Wisiałam tak więc w powietrzu i ciągle byłam zestresowanym małym kotkiem. A koty jak to mówią starzy mędrcy mają tylko jeden cel. Absolutna władza nad światem. Nie ważne czy poprzez wydrapanie oczu czy poprzez zdobycie władzy nad sercem.
- Miau. Miau - zamiałczałam słodko, obracając główkę w kierunku lokaja. Jego serce będzie moje. Mroczny Koci Władca tak postanowił, a ja jako dobry sługa Kociego Króla Lisza musiałam być posłuszna. Zrobiłam minkę ...

Spoiler:

... podobną do minki jednej z moich ulubionych postaci filmowych. Tym samym niezwykle brutalnie włamywałam się do jego serca i zdobywałam tam przyczułek na chwałę Kociego Króla Lisza.

Cytat :

Podrywam przebiegłą mocą Kociego Króla Lisza.

Na Antona nie działały żadne majteczki, podwiązki, ukradkiem odsłonięta nóżka, słodkie minki, oczki szczeniaczka (czy tam innego Puszka), czekoladki na walentynki, buziaczki w policzek, czy inne wyrachowane sposoby na zdobycie serca, a przynajmniej nie powinny. Ten facet został już zbyt wiele razy oszukany przez kobiety, by opuścić gardę przy jakimkolwiek osobniku bez genu Y. Spojrzał z góry na wiszącą i mizdrzącą się służkę wzrokiem, który mógłby zabić, gdyby taka moc istniała w tej grze.
- Czego? Jak chcesz żebym Cię niezbyt brutalnie puścił, to ładnie poproś, a nie się wygłupiasz - powiedział, a na szybach wykwitły metaforyczne kwiaty malowane mrozem bijącym od jego głosu.

Cytat :

Bronię się wolą

Anton został uwiedziony.

... szron na szybach znikł i zrobiło się jakby cieplej. Anton zamrugał, spojrzał jeszcze raz na wiszącą panienkę, a z jego wzroku zniknęła tradycyjna dla niego wyższość i nienawiść, ba, nawet się lekko zarumienił, co skomponowało się z końcówkami jego włosów w iście uroczym stylu. Głupek z tego Antona! Tyle doświadczeń życiowych, a ten jeszcze się nie nauczył i wciąż daje się podejść płci pięknej. Nażre się jabłek, zatruje, zesra, zostanie wygnany z Raju przez jeden, głupi owoc zakazany, a i tak sięgnie po kolejny jeśli tylko wręczy mu go KOBIETA! No po prostu zwyczajny facet o słabej sile woli (4 to wciąż za mało T^T) 
Lokaj przygryzł wargę czując, jak mu serduszko zaczyna bić szybciej, znacznie szybciej niż coś tak skamieniałego bić w ogóle powinno, po czym odwrócił się ku łóżku i rzucił na nie trzymaną dziewczynę, przygwoździł ją, dosyć delikatnie, jak na takiego nieczułego gbura, jak on oraz pochylił się nad nią.
- Nie wiem do czego zmierzasz, ja nie pozostanę jednak dłużny - szepnął służce do ucha owijając jej blond włosy na palcu wskazującym prawej ręki, po czym przejechał tą dłonią po jej policzku. 
Proszę, niech nikt nie wchodzi do tego pokoju, bo ta dwójka jest zdecydowanie ZA BLISKO! (a jak uwiodę Iwaru, to będzie jeszcze bliżej muahahahaha)

Cytat :

Uwodzę afekcją (trzy jedynki pod rząd chyba mi nie wypadną)

Garen Kappa:
Ti zdecydowanie nie tak miało się potoczyć. Nie mogłam władać tym sercem tego nieszczęśnika jeśli on władałby moim. A moje serce powinno być niepodległe. Przynajmniej na razie. Byłam zbyt nieśmiała i zaczynałam się czerwienić. Heh. Musiałam się bronić. Byłam jednak kotem.
- Miau? - miałknęłam pytająco, wymyślając plan. A był on prosty. Koty i skunksy to prawie to samo, więc zewarłam zwieracze, skupiłam całą genki wszechświata w ten jeden atak i licząc na szczęście próbowałam użyć śmierdzącej odstraszającej magii Cartmana. Pierd. Pierd. Pierd. Niech śmierdzi powietrze!

Cytat :

Bronię się szczęściem. Śmierdząca sprawa.

Cytat :

Anton uwodzi Garen:

Anton
Afekcja 3
Rzut 4
Wynik 12

Garen
Przebiegłość (została odegrana) 3
Rzut 1
Wynik 3

Garen została uwiedziona

Anton i Garen są w sobie zakochani.

Garen Kappa:
Ręką gładząca mój policzek, zabawy włosami, dwuznaczna pozycja, w której się znajdowałam. Przygwożdżona do łóżka przez znacznie cięższą i silniejszą postać dużo starszego mężczyzny. Czułam, że ta bitwa jest już przegrana. Moje serce należało już do niego, a wraz z sercem całe moje nieduże ciało i krótko trwające życie. Moje tętno przyspieszyło. Denerwowałam się. To byłby mój pierwszy raz. Nie mogłam jednak odmówić czy chociażby poprosić o cokolwiek.
- Mrrr - stres powodował, że ciągle byłam jednak kotem. Niemniej jednak niesamowicie zadowolonym, mruczącym kotem. Być może jeden pocałunek by odczynił ten zły urok, jednak nawet tego zrobić nie potrafiłam. Leżałam tak nieśmiało jak jakąś skała nieruchoma, a jedynum ruchem było pompowanie powietrza. Niech Anton robi co chce.

 Oj tam "dużo starszego", to tylko osiem lat, jak się nam postacie zestarzeją i zgrzybieją, to nie będzie widać praktycznie żadnej różnicy, no a teraz... Anton złapał dziewczynę za nadgarstek i podciągnął do siadu. Nie czas na jakieś ekscesy, a już na pewno nie tu, nie na łóżku panicza! Anton niby się jakoś nie cacka, ale aż tak bezpośredni nie jest, by zrezygnować z kilku spacerów pod gwiazdami i paru wyjść do kina. To jest miłość, a nie cielesna żądza. Tak, dokładnie, lokajowi wygładził się przez durne uczucie mózg i zaczął wierzyć, że akurat ta kobieta nie jest jak inne oraz, że akurat ta kobieta nigdy go nie zdradzi. Ot, zwykłe zamroczenie i głupota zakochanego. 
- Nie spinaj się tak kocie, nie zrobię Ci krzywdy - nie teraz - Przepraszam, może się trochę zapędziłem, ale i tak prędzej, czy później cię to nie uniknie - dodał z szelmowskim, acz dosyć czarującym uśmiechem - A teraz, wciąż mamy sporo roboty. Poleć po jakiegoś mopa, posprzątamy ten jajeczny syf z podłogi - powiedział na koniec. To przecież był wciąż ten sam Anton - pracoholik i perfekcjonista, nawet miłość go od obowiązków nie odciągnie, a przynajmniej nie taki jej początkowy zalążek. Wraz z ostatnim zdaniem wstał z łóżka i delikatnie pociągnął za sobą Garen, bo leżąc przeszkadzałaby przecież w ścieleniu posłania panicza.

Garen Kappa:
Nie wiedziałam co się dzieje, ale skoro tak, to stwierdziłam, że trzeba będzie zrobić to co trzeba. Słuchałam swojego serduszka, a to skradł mi ten mężczyzna. To on dyktował więc warunki. Pokiwałam głową na wieść o mopie i nagle zdałam sobie sprawę z tego, że jednak stres odszedł w zapomnienie. Mogłam więc normalnie porozmawiać.
- Tylko nie kocie ... mam tego dość na następne 40 lat - także się uśmiechnęłam - Naprawdę nie rozumiem o co Ci chodzi ... ale ok. Mówisz mop. Będzie mop.
Wiedziałam o co mu chodziło, ale udawałam, że nie wiem. Tak dla jaj. Wyszłam z pokoju, idąc szukać mopa.

z/t

Nie kocie? To po co udawała tego zwierzaka? - zaświtało mu w głowie, ale te myśli natychmiast zostały przysłonięte przez "mam tego dosyć na następne 40 lat", które całkowicie źle zinterpretował. Strapił się, no ale grzecznie postanowił unikać zbliżeń, szczególnie takich nagłych i gwałtownych, może nie przez 40 lat, ale przynajmniej do czasu aż się Garen do niego jako tako przekona. Uniknięcie tematu udając, że nie zrozumiała jeszcze bardziej go dotknęło. Trzeba będzie kultywować tę miłość jakoś inaczej, z daleka. Tylko jak? Czemu kobiety są bardziej skomplikowane od ścielenia łóżka!?
Anton rozmyślając zdecydowanie za dużo i roztrząsając wręcz każdy gest i każde słowo służącej zabrał się za porządki. Zdjął pościel z łóżka, wytrzepał ją i wyrównał, po czym wyniósł na nieuczęszczaną część tarasu żeby się trochę przewietrzyła. Zdjął prześcieradło i rzucił je na kupę z ręcznikami, założył czyste, całe łoże przykrył grubą, wyszywaną we wzory narzutą z frędzlami, a na niej ułożył w artystycznym nieładzie kilka jaśków. Tadam! Gotowe.