Stary Dworek

First topic message reminder :

Niewątpliwie ten budynek widział lepsze czasy. Niegdyś zadbany, przyciągał mnóstwo potencjalnych gości właściciela - a ten nie stronił od towarzystwa. Niewielki ogród przed dworkiem zachwycał barwnymi kwiatami najróżniejszych gatunków, drzewa promieniowały zielenią. Altanka zaś stanowiła ulubione miejsce gospodarza. Co dziwniejsze, miejsce to nie zostało odgrodzone murem czy płotem, dzięki czemu dosłownie każdy mógł się tu dostać. Człowiek, który tu mieszkał, musiał mieć z pewnością dobre zdanie o ludziach.
Teraz ogród zarósł zielskiem, nie rosną tam żadne kwiaty. Altana podupadła, stare drewno skrzypi pod nogami, grożąc zapadnięciem. A budynek? Powoli obrasta bluszczem, niektóre okna są zasłonięte, w innych zostały wybite szyby. Same drzwi są zamknięte na klucz. Nie powstrzymały jednak miejscowych rzezimieszków przed rabunkiem pozostałego po właścicielu mienia. W środku zostały już tylko stare, zniszczone meble, pełno pajęczyn i mnóstwo potłuczonej porcelany. Okoliczni mieszkańcy twierdzą, że w dworku straszy. Jest to oczywiście zwykła bujda, przecież duchy nie istnieją... prawda?

Kątem oka widziałem jej nerwowe zachowanie i jak usiadła na drugim końcu ławki. Skrzywiłem się, słysząc świst wiatru. Pragnienie...czego? Pewnie samotności, bo po co by tu przyszła? Westchnąłem cicho, słysząc pytanie.
Ja? - uśmiechnąłem się pod nosem. - Cóż, trzeba czasami wyjść z pracowni i nawdychać się świeżego powietrza. Zapach oleju i spalenizny może doprowadzić człowieka do szaleństwa...albo bólu głowy.
Pewnie nawet ją to nie interesowało. Deszcz się nasilił, a ja przetarłem mokrą twarz. Nie wrócę do mieszkania, bo i po co?Nim do niego dotrę i tak będę przemoczony do suchej nitki. Odwróciłem głowę w stronę ddziewczyny, która z uwagą się na mnie patrzyła. Ma coś na twarzy (tak, głupota ci wyrasta w postaci różowego rogu jednorożca)? Ignorując to, spojrzałem na jej łopatę.
- To niecodzienne, widzieć dziewczynę z łopatą. Czym się zajmujesz? - zapytałem.

Rzęsisty deszcz moczył jej włosy i ubranie, a gdy nasiąknięcie osiągnęło już punkt progowy duże krople zaczęły skapywać nie tylko z chmur, lecz także z samej Iviny. To prawda, raczej nie była zainteresowana opowieściami o oleju, spaleniźnie i laboratorium. Tak naprawdę to nie była wcale zainteresowana rozmową, ani towarzystwem innego człowieka. Kiedy tylko obrócił głowę w jej stronę, dostrzegając, że uważnie się mu przyglądała, dziewczyna zmieszała się i znów skupiła wzrok na kompletnie nieistotnym punkcie, jakim tym razem były czubki jej butów. Pewnie siedziałaby tak kompletnie niema, gdyby chłopak nie poruszył tego jednego jedynego tematu, w którym poruszała się swobodnie.
Przez chwilę zastanawiała się, czy postawione pytanie nie było przypadkiem retoryczne. Chyba nie wziął jej za ogrodniczkę, lub kopacza rowów? Chociaż, jeżeli brał pod uwagę tylko atrybut, to każdy z wymienionych zawodów by pasował.
- Pielęgnuję ten ogródek. Zobacz jak dobrze mi idzie. - powiedziała głosem nacechowanym przygnębiającą dawką ironii i wskazała ruchem dłoni zarośnięty chwastami teren. Ogrodnik, przekopujący grządki narzędziem zdobionym motywami dance macabre musiałby być nieźle skrzywiony, ale cóż, przecież rudzielec nie badał trzonka jej łopaty z lupą w ręku. Nie musiał od razu widzieć malutkich, naprzemiennych płaskorzeźb kościotrupów i przedstawicieli najróżniejszych klas społecznych. - To miał być żart, ale jestem raczej mało śmieszna... Grzebię ludzi. - dodała, po raz kolejny przyglądając się rozmówcy. Tym razem jednak jej wzrok był zimny i przeszywający, jakby oceniała kiedy chłopak mógłby stać się potencjalnym klientem.

Uśmiechnąłem się na ten "nieśmieszny żart". Patrzyła na mnie dziwnie, jakby chciała mnie zabić swoim wzrokiem. Próbowałem powstrzymać się od śmiechu. Jej mina (według ciebie, oczywiście) wyglądała dość komicznie na twarzy "dziewczyny - grabarki". Zachłysnąłem się deszczem i kaszlałem przez chwilę (brawo, idioto). Wstałem z ławki i spojrzałem na poniszczony dom.
- Grabarka? Dość niespotykane zajęcie wśród dziewczyn... - zaczesałem włosy do tyłu, przez deszcz opadły mi na czoło (twój żel jest super efektywny...zacznij używać lakieru). Zauważyłem dziurę w murze budynku.
- Może wejdziemy do środka? Nie ma co siedzieć na deszczu... - drugie zdanie wypowiedziałem ciszej (no to się pospieszyłeś...) i skinieniem głowy wskazałem budynek. Może będzie coś tam ciekawego? Coś co by mi się przydało, na przykład (tia, pokradnij zębatki z zegarów)? Wsadziłem ręce do kieszeni i, omijając ławkę, ruszyłem powoli w stronę otworu.
- A tak w ogóle... Jak masz na imię? - spytałem jeszcze.

Nie potrafiła określić reakcji chłopaka na jej nieudolną próbę dowcipkowania. To był śmiech, czy próba samobójstwa poprzez uduszenie? Czyżby chciał sprawdzić umiejętności dziewczyny w zawodzie, na który się powołała? Chłodne spojrzenie przekształciło się w pobłażliwe, inaczej po prostu nie dało się patrzeć na głupka topiącego się w deszczu.
- Ogółem niespotykane zajęcie. - odparła i zamilkła skupiając się w pełni na proponowanej zmianie miejsca pobytu. Najchętniej zmieniłaby na takie bez ludzi, ale dworek też wcale nie wyglądał zachęcająco. Zapuszczony, ciemny, zimny, brudny, z jego wnętrza czuć było stęchliznę, a zapadnięty dach raczej nie chronił przed deszczem w stopniu jakiego by rudzielec oczekiwał, no i oczywiście istniała szansa, że się im cały zawali na głowę jak tylko do niego wejdą.
- Dobrze... - powiedziała wzdychając i podniosła się z ławeczki. Zgarnęła klejące się od deszczu włosy za ucho, a następnie powlokła się za chłopakiem w stronę wnętrza dworku. - Ivrina. - odpowiedziała zdawkowo przekraczając próg dziury, jeśli wyłomy w murze mają w ogóle coś takiego jak próg, i odwzajemniła pytanie.
Znaleźli się w niewielkim, praktycznie pustym pokoju o zgrzybiałej podłodze, która kiedyś pokryta była lakierowaną klepką. Kolorowy, włóknisty brud gdzieniegdzie mógł być pozostałością po dywanie, lecz poza nim leżało tu tylko kilka pustych małpek i pęknięta krata po piwie. Ivrina przeszła pomieszczenie wszerz i otworzyła drzwi, które o dziwo uchyliły się gładko i bezdźwięcznie, za nimi dostrzegła tylko niesamowicie długi i kompletnie ciemny korytarz, prowadzący gdzieś w głąb budynku.
- Może wejdziemy do środka... bardziej? - zapytała. Rozwarła drzwi na oścież, odsunęła się z przejścia i teatralnie ukłoniła, zapraszając chłopaka pierwszego.