Park

First topic message reminder :

Park w Magnolii jest naprawdę zadbany. Na początku wita Cię otwarta brama, a po wejściu do parku od razu usłyszysz radosne ćwierkanie ptaków. Jeśli wcześniej nie zauważyłeś, stoisz właśnie na kamiennym chodniku, który przecina cały park, aby nie było konieczne deptanie tego ślicznego trawnika. Im dalej będziesz wędrował w głąb, tym więcej stojących przy chodniku ławek napotkasz na swojej drodze. Przynajmniej na jednej zobaczysz zakochaną parę, ściskającą się za ręce i napawającą się swoją obecnością. W całym parku wiele jest drzew, które dają przyjemny cień. W centrum umiejscowiona jest mała fontanna ze znajdującą się na samym środku długowłosą kobietą z marmuru odzianą w szatę, unosi ona do góry dzban, z którego tryska woda. Wokół fontanny znajduje się kamienne koło, na którego krawędziach postawione są te same drewniane ławki. W całym parku panuje wyjątkowo błoga cisza.

Ludzie wokół to nic nie znaczące płotki dla Hermiony. nigdy nie obchodziło ją co się dzieje wokół. Zawsze chciała najpierw czuć jej pukające serduszko. Wydawało się jej, że biło dużo szybciej niż normalnie. Puk, puk, puk. Może wypiła za dużo herbaty dzisiaj i dlatego ją nosi. Zresztą, obojętnie czasem po prostu musi się wyżyć. Musi pokazać co to znaczy być uśmiechnięta i energiczna osobą, zawsze i wszędzie.
- Nieprawda - prawie że krzyknęła - twoje oczy są bardzo ładne. Poza tym nie jesteś twardy jak lód, jesteś mężczyzną, a przynajmniej takie słyszałam legendy od ludzi - zaśmiała się. Była miła dla kogoś i nawet nie starała się jakoś bardzo. Każde słowo, które mówiła wychodziło naturalnie przez jej gardło.
- To powinieneś znaleźć sobie partnerkę, lub partnera do picia herbat - zaśmiała się przez chwilę - chociaż są Ci niepotrzebni, mógłbyś pić z bratem no nie?
Nie chciała siebie zaproponować. Za bardzo by mu się naprzykrzała, a tego nie chciała.  Już wydawało jej się, że chłopak jest nią znudzony, albo denerwuje się jak ona dostaje słowotoku. Może przypadkowo go obraziła? Oby nie! Denerwowała się każdym jego słowem i gestem.
- No, powiedziałeś że jestem dla Ciebie za młoda, czy coś w tym guście - odwróciła swój wzrok w innym kierunku. Nie chciała na niego patrzeć. Po prostu bała się jego złego spojrzenia na nią. Może nawet był na nią zły! Mało, kto ją słuchał więc kiedy już ktoś zaczął dziewczyna jest oczarowana.
- No właśnie oto chodzi... Wydaje mi się, że przez mój wiek i rozgadanie nie chcesz mnie, ale nie przejmuj się tym poradzę sobie - sztuczny uśmiech na twarzy miał za zadanie oszukać Lava. Mógł od razu poznać, że coś jest nie tak, jednak wątpiła w to. Musiałby naprawdę przejąć się dziewczyną.
Odkąd zaczęła rozmawiać z Love-chanem czuła się tak swobodnie, teraz trudno byłoby jej to porzucić. Trudna sytuacja, jednak wymaga takich środków. Będzie musiała dać sobie spokój. Nie przebywała z Lavenderem długo więc szybko się odzwyczai i wróci do tej smutnej rzeczywistości, gdzie ludzie jej unikają. W sumie samotność nie była straszna tej kobiecie. Przetarła zmęczone oczy i jeszcze przez chwilę popatrzyła na blondyna.
- Przepraszam - trochę zesmutniała - Nie oto mi chodziło, po prostu chciałabym, żebyś blisko mnie, ale zdenerwowało mnie to że uważasz mnie za zwierzątko. Nie jestem nim...
Zesmutniała trochę. Po prostu siedział ktoś obok niej, kto chciał się nią zaopiekować, ale sam nie wiedział czego konkretnie chce, albo to ona? Polubiła chłopaka, ale da chyba sobie na wstrzymanie. Nie chciałaby mieć w końcu złamanego serduszka na misji. Wzięła głęboki oddech i jeszcze raz popatrzyła w niebo. Chmury rzeczywiście były dziś piękne.
- Samotność to pojęcie względne. Skoro masz brata to nigdy nie będzie samotny, no nie? W końcu się kochacie, czy coś? - zapytała się i położyła się.
Zamknęła oczy i odpłynęła. Nie śniła o niczym konkretnym. Nic nie widziała, ani słyszała. Szum drzew wydawał jej się kołysanką, którą specjalnie dla niej śpiewała matka natura. Uśmiechnęła się przez sen. Teraz, miała dziwny sen. Sama nie wie, co dokładnie jej się śniło. Kiedy chłopak wziął ją na ręce, szybko się poprawiła i przytuliła do chłopaka.
- Lav - powiedziała, tylko przez sen. Co się działo w śnie? Sama nie wiedziała, ale widocznie jej podświadomość płatała jej niezłe figle.

Bitter nawet przez chwilę zaczęła się zastanawiać nad swoją sytuacją, kiedy Vari powiedział jej, że ma tylko brata. Ona też ma brata, wie jak wiele rzeczy od brata można się nauczyć i jak wiele zrobić w jego towarzystwie. Miała też jednak rodziców, przybranych co prawda (podobnie z bratem), ale jednak - wychowali ją i są tam, w świecie. Może do nich wrócić, jeśli nie uda jej się droga na jej szczyt. Miała Haru, albo może chciała mieć. Nie mogła pozwolić mu się wymknąć, nie po tylu latach znajomości. W sumie, to tyle. Niewiele, ale zawsze więcej niż sam brat. Mimo wszystko stawiała się wyżej od niego pod względem sytuacji i poczuła coś w rodzaju współczucia. Cóż, są i tacy, którzy nie mają nikogo, takim mogła współczuć już całkiem. I nawet się do nich przytulić, żeby ich pocieszyć. Współczucie dla Vari'ego nie doszło do tego stopnia.
-Brat to super sprawa. Bracia są spoko. - mruknęła bez sensu, zwyczajnie nie wiedząc, co powiedzieć. Zaczęła nawet myśleć, dlaczego teraz tu jest. Chciała zobaczyć jakieś ciekawe miejsca, a zamiast tego pobiegała po mieście, z diabelnie ciężkim plecakiem, pogadała z kolesiem, który nie przepadał za mówieniem o sobie. Zastanawiała się, dlaczego w ogóle chciał, żeby szła z nim dalej. A może to ona chciała z nim iść? Niczego teraz już nie była pewna. To wyszło tak bardzo... po prostu, że gdy teraz zaczęła myśleć nad sensem tej wędrówki, nie wymyśliła nic. Może przynajmniej tutaj będzie jej cel i kres, może tutaj pozna sens.
-Czyli mam rozumieć, że twojego brata należy szukać nie tylko na poziomie gruntu? - zażartowała na temat wcześniejszego tekstu, że poszukiwany może leżeć gdzieś na drzewie. Hej, to park. Tu powinno być mnóstwo drzew.

Uczyć to prędzej Lav od niego. Taka rola starszego, prawda? I ciężko robić z Miśka taką straszną ofiarę, ma w końcu rodziców, dom, no i brata. A to, że przyjaciół mu lekko braknie - pech, że do takich zawodów go ciągnie. A mógł zostać poetą...Chodziłby w pstrokatym kapelusiku z pawim piórem i takim śmiesznym kubraczku, udawałby wykształconego i niezwykle inteligentnego, a przy tym mógł wyśmiewać wszystkich w poematach. Tak, bycie poetą jest wygodne. Prawie porównywalnie do wygody bycia niskim.
W sumie, to najwygodniej i tak byłoby być pingwinem. Pingwiny są słodkie. Albo kotem...
Wracają wspomnienia.
Na początku śmiech, potem krótka przebieżka po mieście, a następnie zalew wspomnień. Damn, ta dziewczyna dobrze na niego wpływa. Może trafił na swojego anioła stróża? Tylko w wersji mini.
Na rozluźnienie chciał rzucić żartem, już otwierał usta. Po czym je zamknął, zmienił zdanie. Żart o pedofilu jakoś mu nie pasował...Hmm...Obecnie nie mógł przypomnieć sobie żadnego dobrego kawału. Prócz tego o desce, o tak, te najlepiej się opowiada.
-Wiesz, jak nazywa się deska z głupimi pomysłami?- Uśmiechnął się, odgarniając kilka niesfornych kosmyków opadających na oczy. No tak, dalej nie sprawił sobie nowej opaski. -Porąbana!-Sam mocniej wyszczerzył zęby. Tak, z jego poczuciem humoru coś zdecydowanie było nie tak.
W sumie, to nie wiedział, czemu zaproponował wspólną przechadzkę. Może po prostu chciał z kimś poględzić - każdy ma co jakiś czas taką potrzebę. A może...A może do diabła z tym? Nie wszystko musi mieć sens. Gadać o sobie lubi, nie lubi, po prostu jest małomówny przy nowo poznanych osobach. Po prostu nie mógł trafić na odpowiedni temat.
-Ya. W drzewach i pod ziemią też. Uważaj, po czym chodzisz...- Szczęśliwie obeszło się bez deptania po jego bracie, bo chwile później spostrzegł i pociągnął Bibi do Lava.
W pierwszej chwili chciał powiedzieć ,,No, no, no, braciak. Oboje żeście jeszcze ubrani, dziewczyna smacznie śpi a ty nie podtapiasz się w stawiku próbując, z marnym skutkiem, udawać kaczora. Pogratulować, winszuje zachowania samokontroli". Ale się powstrzymał.
Co innego w drugiej.
Czyli tak, powiedział to.

Na każde jej słowo odpowiedział jak zawsze - łagodnie i ciepło by dziewczyna nie pomyślała o blondynku źle nawet w najmniejszym stopniu. Na cholerę się tak starał przy takiej dziewczynie? Sam nie wiedział, ale biła z niej ta radość co z samego mężczyzny, pokazująca inną twarz, taką która jest idealna, a prawdziwa ukryta gdzieś w środku, nie zna jej nikt, prócz ich samych. Skomplikowane? Raczej nie, zakładanie ''masek'' jest dla takiego ćpuna jak Lav zupełnie normalne, mniej problemów, mniej wrogów, a co najważniejsze - mniej użalania się nad sobą i więcej czasu na spojrzenia by innym było dobrze. Pewnie dla tego tak się stara dla białowłosej, no i jest słodka, temu zaprzeczyć też nie może.
Słysząc swój zdrobniony przydomek aż na chwilę go zatkało, patrzył na dziewczynę jak na coś ważnego, coś czego nie oddałby za nic. Wypowiedział jedynie ''Słucham skarbie?'' i cmoknął ją w blady policzek zanim usłyszał kroki w swoją stronę. Od razu wyprostował lekko zgarbione plecy by zerknąć na tą starą twarz, starego brata, który jest stary. ''A to wredna kupa mięśni'' mruknął w myślach chłopak, obdarzając własnego bliźniaka niezbyt miłym spojrzeniem. Jednak szybko się to zmieniło, a jakby inaczej! Przecież nawet lekki syndrom brata nigdy nie zniknie, a zwłaszcza gdy osoba go posiadająca usłyszy taką piękną ironię w swoją stronę od własnego, ukochanego braciszka.
-A, Misiuniu! -od razu grymas zmienił się na wielki uśmiech, pokazujący szczęście jak i mówiący ''O jak cie kocham, ale zjebałeś mi pseudo randkę'' -Widzę jak we mnie wierzysz, stary pryku... Ale wiedz, że jej nie rozbiorę jeszcze przez dłuuuugi czas. Z...Znaczy ja nie chce z nią tego... Cholera... -zakończenie swojej wypowiedzi mówił niezbyt płynnie, ciągle się wahając przy każdym słowie. Problemy z mówieniem o tym, że zaczyna się kogoś kochać. W sumie podobnie jak u Variego, coś jednak mają rodzinnego, prócz kolorów włosów i oczu.

Słowa i gestykulacja chłopaka okazały się dla dziewczyny bardzo dobrą kołysanką. Wcale on jej nie nudził! Po prostu sprawiał, że czuła się bezpieczna, jeżeli czułaby się przy nim niebezpiecznie z pewnością by nie zasnęła. Mało kto wie, że tylko w miejscach, gdzie czujemy się bezpiecznie możemy zasnąć. Hermiona potrafiła szybko zacząć ufać ludziom, jednak Lavendera wyjątkowo szybko tym zaszczytem obdarzyła. Każdy jego gest i słowo tworzył uśmiech na twarzy Hermiś.
Dziewczyna łagodnie uśmiechała się, przez śmiech. Tak, chłopak trzymał ją na rękach na innych nie zwracała nawet większej uwagi. Kiedy usłyszała hałas, tylko przez chwilę się powierciła i wróciła do smacznego spania. Ciepło, które biło od Lavendera było dużo lepsze niż kołderka.

Bitter aż wytrzeszczyła oczy ze zdziwienia gapiąc się w miejsce, gdzie - jak jej się wydawało - zobaczyła Ariyamnę. To mógł być po prostu ktoś bardzo, łudząco wręcz podobny do niej... ale nie, to musiała być ona, BiBi dawno niczego nie była tak pewna. Wyłączając to, że dziewczyna wyglądała dziwnie.
-Cholera, widziałeś kto to był?! - niemalże krzyknęła rozentuzjazmowana, ciągnąc energicznie Vari'ego za rękaw. - To Arisu, Arisu Hirano!
Gdyby nie ten widok, który tak nią wstrząsnął, pewnie byłaby cichutko, żeby nie obudzić dziewczyny śpiącej w ramionach brata Variego i uśmiechnęłaby się wesoło słysząc to braterskie powitanie, jak i tłumaczenia, które nastąpiły po nim. Ale nie, niestety nie była w stanie się opanować. Przez pewien moment miała nawet ochotę puścić się biegiem za tą zjawą, ale nie dość, że wycieczka z Varim wypompowała ją z większości sił, to jeszcze miał on teraz jej plecak!
To była ona, przysięgam, siostra Haru!
Wciąż wpatrywała się w miejsce, gdzie Ariyamna zniknęła w tłumie. Możliwe, że właśnie straciła bardzo rzadką okazję dowiedzenia się, co dzieje się z jej przyjacielem.

Śmiech z wpadki brata ustąpił zdziwieniu. A zdziwienie przeszło w natychmiastową reakcję. Czyli pociągnięcie małej Mrówki w tłum, rzucając jeszcze na odchodnym:
-Zabierz ją gdzieś, do domu, nie stój tak z dziewczyną na rękach na środku parku!
Chciał, coby szybciej i łatwiej było, Bibi na plecy wziąć ale, niestety, plecak trochę przeszkadzał. Musiał wiec ją zwyczajnie ciągnąć pomiędzy ludźmi, rozglądając się przy tym, stając czasami na palcach by się rozejrzeć. Niestety, na marne. Ostatecznie wziął ją na barana - co specjalnie trudne nie było, dużo nie ważyła.
-Widzisz ją?-

Krzyki, krzyki i wiecie co jeszcze? Oczywiście, że nie zgadliście - krzyki! To co najmniej mu się aktualnie podobało. Dziewczyna śpi, przecież to do jasnej cholery widać! Gdyby mógł już dałby ostry wpierdol bratu, jednak jedynie wyklął go od debili i stał dalej, nie wiedząc co ma robić. ''Zabierz ją gdzieś, do domu'' jakoś nie pomagało, bo przecież oni nie mają domu w tym mieście, a ten biedny narkoman nie wie gdzie zatrzymał ich ten o to brodaty pijak, biegnący z dziewczyną na barana jak super bohater! I jeszcze omija tak perfekcyjnie ludzi! Tak, wredna ironia już się włączyła, nagrabiłeś brachol.
-Ta, już lecę pędzę. -powiedział do siebie, cicho wzdychając, a wzrokiem widząc białowłosą -Hej, dalej śpisz? -spytał z nadzieją, że nie dostanie odpowiedzi dzięki czemu będzie mógł być spokojniejszy i znowu sobie pobłądzi po parku.


z/t

Postać znikała powolutku w tłumie, który mimowolnie się rozrzedzał, jakby nikt nie chciał mieć wspólnego z dziewczyną o tej charakterystycznej, różowej czuprynie. Ktoś nawet już z ów tłumu wybiegł i zaczął wołać po pomoc, aby wojska od razu ją schwytały. Ta wyraźnie była troszeczkę nerwowa, a widać było to po jej zachowaniu. Sam wydźwięk słów Bitter, a przynajmniej imię i nazwisko osoby przez nią poszukiwanej sprawił, że dziewczyna odwróciła się w ich stronę, a błękitnymi, wpadającymi trochę w zieleń oczyma powiodła w stronę biegnącej właśnie dwójki.
- Hirano...? Nazwałaś mnie Hirano... Nie jestem nią - szeptała nerwowo raz po raz, cofając się od nich. Naprawdę była przerażona, co widać było w jej oczach. - Zostawcie mnie, nie jestem nią! - krzyknęła i po prostu zaczęła uciekać, jednak w takim tempie, że z plecakiem na ziemi i Mrówką u boku już nie było szans, aby Yarkers zdążył ją dogonić. A tłum i tak się już wymieszał w ten sposób, że prędko stracili ślad. Parę osób po prostu pobiegło po straże... ale po co one komu, czyż nie?

Ktoś zaczął hałasować wokół dziewczyny, zrobiło jej się delikatnie nieswojo. Uniosła powieki oczu, wtedy zobaczyła bliźniaka, jakąś różowowłosą dziewoję. Zamknęła znowu ślepia i starała się z powrotem wrócić do jej spokojnego snu. Jednak te hałasy uniemożliwiły jej wrócenie do krainy snu. Leżała tak na ramionach Lavendera, póki co bez ochoty na ruszenie się z jego silnych, męskich ramion.
- No tak w sumie to nie śpię... Ale mogę zostać jeszcze chwilę na twoich ramionach? Proszę - spojrzała na chłopaka - Albo możesz odprowadzić mnie do hotelu, gdzie na dzisiaj wynajęłam pokój.
Nie to, że miała w myślach upojną noc, po prostu chciała spędzić z chłopakiem jeszcze trochę czasu, albo przyśpieszyć nastanie kolejnego dnia na misji. Tak to chyba było jedyne o czym Heavensworth myślała w tej chwili.
- Już się nie mogę doczekać misji, a ty Love-chan? - uśmiechnęła się szeroka do chłopaka.

Nie musiała odpowiadać, czy ją widzi. Vari też ją widział. Żadne z nich nie mogło jednak poradzić nic na to, że zniknęła w tłumie, uciekła, rozpłynęła się. Bitter nie miała jednak pojęcia, dlaczego Arisu (czy też nie Arisu) zareagowała w ten sposób. Zupełnie tak, jakby bała się swojej własnej tożsamości, nie samej Mrówki czy tym bardziej Variego. Bibi klasyfikowałaby to pod jakiś rodzaj paranoi, na pewno nie było to normalne. Tylko od czego tak by jej się w głowie pomieszało?
-Cholera! - mruknęła tylko mała ruda sygnalizując, że wolałaby już zejść z pleców Variego. Nie chciała go przecież przeciążać. - A było tak blisko!
Była wyraźnie zawiedziona, że nie udało jej się porozmawiać ze znajomą z dawnych lat. Dzięki niej dowiedziałaby się, co dzieje się z Haru, ale w sumie chciałaby też wiedzieć co dzieje się z samą Arisu, choć nigdy nie były specjalnie przyjaciółkami. Dziewczynie brakowało znajomych twarzy wokół.
-Dziękuję, że chciałeś mi pomóc. - uśmiechnęła się z wdzięcznością do Variego kiedy tylko wylądowała na ziemi. - Ale myślę, że teraz powinnam cię już zostawić z bratem. Przejdę się jeszcze po mieście, może ją gdzieś znajdę. - rzekła, wyciągając swoje mrówcze kończyny po plecak.

Sam zaklął pod nosem, a nie był to bynajmniej wulgaryzm lekki. Choć i tak nie spodziewał się ją złapać, w tłumie ciężko kogoś odnaleźć, a przepychanie się nie było zajęciem lekkim, szybkim i przyjemnym.
Posłusznie kucnął, odstawił dziewczynę na ziemię. On, w przeciwieństwie do towarzyszki, najwyraźniej nie przejął się tak niepowodzeniem. I tak pewnie rozejdą się, każdy w swoją stronę. Nie jego sprawa.
Pociągnął ją kawałek za nadgarstek, coby w tłumie ludzi nie stali.Podał jej plecak. Narzucił płaszcz, podciągnął rękawy.
-Chce, nie chciałem. Ale nie ma za co. Polecam się na przyszłość...Mrówko. - To mówiąc, popełnił głęboki ukłon z uśmiechem.Powodzenia! Do następnego, niziołku! - Odwrócił się na pięcie. I wrócił do brata, wciąż sterczącego na środku parku.
W pierwszej chwili chciał spytać, czy ogłuchł. W drugiej czy jest głupi. Ale zna odpowiedź, brat i tak wyczyta emocje z oczu.
Podszedł, klepnął blondyna w ramie, jak to miał w zwyczaju, minął go.
-Wracam do domu. Trzymaj się, nie siedź z nią zbyt długo. - Nie czekając na odpowiedź, ruszył przez drzewa w kierunku miejsca ich pobytu.
z/t

Czując jak dziewczyna zaczyna się szamotać aż w nim zaczęło kipieć. Jedynie jej głos jakoś pocieszył Lavendera - cichy, słodki i na dodatek zaspany... Poczuł się jak typowy pedofil gdy na polikach zebrały mu się rumieńce. Westchnął cicho, patrząc z uśmiechem na jasnowłosą.
-Mogę to i to. -zaproponował z dalszym uśmiechem. -Tylko mi pokaż w którą stronę iść, jesteś na prawdę leciutka więc nie mam z tym najmniejszego problemu. -skończył, a wzrok uciekł od dziewczyny. Wreszcie przyuważył tego brodacza, kierującego się w jego stronę z miną taką co zawsze ''Jesteś głupszy niż zazwyczaj młody''. Czując klepnięcie od razu podskoczył zdziwiony i odwrócił się do mężczyzny.
-T... Tylko, że ja nadal nie wiem gdzie nam wynająłeś pokój... -westchnął ponownie. -Hej, Hermisiu... Mam głupie pytanie... Mogę spać u ciebie na podłodze? Bo jak widzisz stary krasnal mnie zostawił. -wskazał oczami na gościa pomiędzy drzewami, w sumie już chciał krzyknąć coś typu ''Dobranoc Wielka stopo!'', ale dostałby jutro po twarzy, a próbuje tego uniknąć od jakiegoś czasu.

Dziewczyna była lekko zaspana. Coś nie dawało jej spać, ale fakt że była przy Lavenderze i chciała spędzić z nim jeszcze więcej czasu, napawał ją dziwnym rodzajem zadowolenia. Chciałaby cały czas się uśmiechać, patrzeć mu prosto w oczy, czynić go szczęśliwszym. Zaraz, to miłość? Gdzieżby tam w przypadku Hermisi to niemożliwe, tak przynajmniej wydawało się jej.
- W takim razie bardzo chętnie - powiedziała zadowolona z życia panienka Heavensworth, oparła się głową o ramię Lavendera i zamknęła spokojnie oczy. Nie chciała tym razem spać, chciała poczuć się dobrze oraz wyobrazić sobie różne rzeczy, które przeszły jej na myśl. If u know what I mean.
- No w sumie - spojrzała przez chwilę na Lavendera - jeżeli będziesz grzeczny możesz nawet na łóżku, tylko bez kołdry i bez żadnego patrzenia na mnie, czaisz baze? A teraz chooodźmy!
Hermisia pokierowała chłopaka do hotelu. W sumie cieszyła się na samą myśl, że mogą rozmawiać trochę dłużej niż zakładała to na początku.

[z/t] x2

Idąc wolnym, spokojnym krokiem doszła w to miejsce. Większość wolnego czasu spędzała właśnie tu, może to dlatego, że się tu wychowała? Jej notes z rysunkami zajmują właśnie tutejsze okolice przelane na zwykłą kartke papieru. Usiadła na trawie, wyciągnęła z plecaka przybory do rysowania i zaczęła robić to co zwykle. Nie spodziewała się tu nikogo, a właściwie dane jej było w tym momencie pobyć samej. I oby jak najdłużej!

Przyszła tu, żeby trochę odetchnąć naturą. Całkiem lubiła spędzać czas w tym miejscu, a w ostatnich dniach była aż za bardzo zabiegana. Przeszła kilka kroków ciągle rozglądając się wokół i zatapiając we własnych myślach, gdy zauważyła swoją siostrę kilkanaście metrów dalej. Na twarzy Minori momentalnie zagościł uśmiech. Postanowiła podbiec do dziewczyny.
- Cześć Laoise! Co tam rysujesz? Dawno cię nie widziałam! - powiedziała, ciesząc się na widok siostry. Rzeczywiście, mimo, że są rodzeństwem, w dodatku należą do tej samej gildii, to ostatnio nie było okazji do spędzania czasu razem.

Niczego się nie spodziewając usłyszała zza pleców znajomy głos. Nieco się wystraszyła przez co odruchowo zasłoniła się zeszytem, którego trzymała w ręce. Mogło wyglądać to co najmniej śmiesznie. Gdy ujrzała w osobie, która ją podeszła od tyłu, siostrę, a nie potencjalnego wroga uśmiechnęła się szeroko, a z jej ust wydobył się dźwięk podobny do 'Uff..' .
- No cześć! Wszystko i nic. Miło mi Cię znów widzieć. Jak się masz? Siadaj. - Mówiąc odsunęła plecak leżący obok niej.

Laoise chyba na początku się wystraszyła Minori, gdyż po usłyszeniu jej przywitania, zasłoniła sobie twarz zeszytem. Na szczęście, gdy zdała sobie sprawę, że to tylko jej siostra, to odwzajemniła uśmiech i zaproponowała jej, żeby się przysiadła.
- Bardzo chętnie! - białowłosa odpowiedziała na propozycję dziewczyny, po czym kontynuowała - Ja mam się świetnie! A ty? Co tam u ciebie? Ale śliczne! - Spoglądała w zeszyt dziewczyny, gdy wygłaszała pochwałę. Też chciałaby mieć taki talent!

Na jej licach pojawiły się dwa równie czerwone jak jej oczy rumieńce. Rutynowy przebieg zdarzeń gdy ktoś ją pochwali czy też skomplementuje. Zasłoniła się nieco włosami po czym przerwała chwile panującą ciszę. - A no dziękuję. Też dobrze.. Trochę tęsknie za naszą świętą czwórką. Wiesz może co u Dolienn? Nie pamiętam kiedy ją ostatnio widziałam choć należymy do jednej Gildii. Niby tak blisko, a tak daleko. - Powiedziała zamykając zeszyt, po czym włożyła go do plecaka. Niewątpliwie brakowało jej momentów z czasów dzieciństwa, wspólnych chwil, które i tak bywały rzadko, a jak już to trwały tylko krótką chwilę. Najbardziej z tego wszystkiego brakowało jej matki, która przecież w stosunku do niej była dość surowa, a jednak. Aż jej się łezka w oku zakręciła, była wrażliwą i delikatną duszyczką, sama myśl o jej przeszłości wywoływało w niej coś w deseń smutku, odczuwała wewnętrzną pustkę. Ni stąd ni z owąd przytuliła mocno, siędzącą obok siostrę.

Minori zauważyła, jak Laoise zarumieniła się po komplemencie. Zasłużyła na pochwałę, bo w rysunku stawała się coraz lepsza!
- U Dolienn na pewno wszystko dobrze!
Szczerze mówiąc, to białowłosa również nie widziała Dudu od dawna, ale nie chciała mówić tego swojej siostrze, gdyż ta pewnie zaczęła już rozmyślania o rodzinie, Dolienn, Hayato, matce... W dodatku troszkę posmutniała, po czym nagle przytuliła Minori. Białowłosa bez zastanowienia odwzajemniła uścisk. Była młodsza od niej, ale czasem miała wielką, wewnętrzną potrzebę opiekowania się Laoise, która była bardzo wrażliwą i delikatną osóbką. Pewnie przeżyła śmierć rodziców sto razy bardziej niż Minori. W końcu była z nimi bardziej zżyta.
- Hej, tylko mi się tu nie smuć, dobrze? - poprosiła spokojnym i czułym głosem. - Dudu przecież też należy do Fairy Tail, musimy się z nią spotkać jak najszybciej!

Przestała się mazgaić, puściła siostrę i otarła łezkę.   - Jasne, jasne.. - Wstała i otrzepała się z piachu i trawy. Zarzuciła torbę na plecy po czym wyciągnęła rękę do Minori w celu pomocy przy wstaniu. - Wstawaj, przejdziemy się. - Sama nie wiedziała jeszcze gdzie, może udadzą się do Baru, czy może prosto do kwater. Nie przyznawała się do tego, ale lubiła czasami popić mimo jej młodego wieku.   - Dasz się wyrwać na drinka? -

Laoise puściła Minori z uścisku, po czym wyciągnęła rękę w celu pomocy przy wstawaniu. Białowłosa bez zawahania chwyciła dłoń i w jedną chwilę stanęła na nogi. Jej siostra zaproponowała przechadzkę. Minori oczywiście przystała na tę propozycję, lubiła chodzić, biegać, ruszać się i tak dalej!
- Drinka? Czego mnie uczy starsza siostra! - Uśmiechnęła się szeroko. - Oczywiście, bardzo chętnie!
Nie pijała często, ale raz na jakiś czas można sobie pozwolić! Tym bardziej, jeśli to Laoise to proponuje! Szła bez sprzeciwiania się za siostrą. Nie wiedziała do końca gdzie idą. Prawdopodobnie do baru albo gdzieś w tym stylu, skoro wybierały się na drinka...

Wtem nie puszczając siostry za rękę ruszyła w kierunku baru.
z.t -> lecim tu klik

z/t