Restauracja "Czarna róża"

First topic message reminder :



Kasumi nie znała za wiele bardziej przyzwoitych restauracji w Crocus, bo nie przebywa w takich miejscach. Jedynie przechodzi obok nawet nie zwracają uwagi na nie, jedynie kojarzy z nazwy i ewentualnego położenia w tym wielkim mieście. By nie wyjść na osobę, które kompletnie nie ma pojęcia gdzie dało by się przyzwoicie zejść zaprowadziła Merkuriusza do miejsca, którego była pewna bez myśli, że przypadkiem pomyli ulice.
Zatrzymali się przed wejściem, nad którym wisiał spory szyld z namalowaną czarną różą.
-To miejsce będzie odpowiednie? - spytała spoglądając na mężczyznę, którego trzymała przez całą drogę pod ramię. Co to się stało, może jeszcze plotki w tym mieście na jej temat staną się nieaktualne? Haha, chyba nie ma na co liczyć.
-Co prawda nigdy tutaj nie byłam, ale sporo ludzi mówi, że jest naprawdę przyzwoicie i w menu znajdzie się wiele ciekawych propozycji, nawet z innych kontynentów. - dopowiedziała tyle ile sama wiedziała, na tym jej wiedza o tym miejscu się kończyła i chyba czas by samemu się przekonać.

O ile jeszcze przed chwilą do jego uszu docierał każdy szmer, każde skrzypnięcie krzeseł, każde mlaśnięcie zjadających się gości, to siedząc w ukryciu za parawanem, na przeciwko tak długo poszukiwanej kobiety, docierał do niego jedynie dźwięk jej równego oddechu. Lecz ten... był głośniejszy niż świszczący wicher w trakcie huraganu. Świat przestał istnieć, zostało jedynie tych kilka metrów kwadratowych w których się znajdowali. Reszta przestała się liczyć. Reszta przestała być realna. Zgromadzeni ludzie? Zapach wykwintnych potraw? Żadne z nich nie przedostawały się przez tę niewidzialną barierę Raion'owej rzeczywistości. Parawan nie tylko ochraniał ich przed wścibskimi oczami. Był bramą dzielącą dwa, ścierające się ze sobą światy. W tym, Shinkawa był kompletnie innym człowiekiem. Stanowił zasady, łamał wszelkie reguły. Moralność? Litość? Nie było dla nich miejsca.
Tylko ból.
Tylko cierpienie.
Tylko zemsta.
Spoglądał na porcelanową twarz kobiety jak na obrazek. Czyżby wciąż nie wierzył, iż naprawdę sięgnął celu? Wyglądała ona tak niewinnie, tak odmiennie niż człowiek, z którym starł się kilkanaście lat temu. Pojawiła się pierwsza wątpliwość? Obłąkane oczy mówiły co innego. To po prostu brak wiary...
... we własne szczęście. Jak radośnie czuje się więziony tygrys, gdy dopadnie swojego ciemiężyciela?Gdy musi codziennie spoglądać na kogoś, kto się nim bawi? Kto wykorzystuje do swoich własnych celów? Kto nie szanuje Twojego życia? Kto wymachuje przed Tobą mięsem, gdy odczuwasz wyżerający Cię od środka głód?
Raion Shinkawa był bardzo głodnym tygrysem.
A siedząca przed nim kobieta człowiekiem, który zniewolił jego serce na całe lata.
Jednak wciąż czekał. Wciąż nie wykonał żadnego ruchu. Choćby mrugnięcia, najmniejszego drgnięcia mięśni. Nic. Wydawać się mogło, że nawet przestał oddychać. Niczym żywy posąg.
W środku się kotłował. Jej obojętna postawa powoli doprowadzała go do szału. Udawała, że go nie poznaje? Czyżby miała na koncie tyle ofiar, że już nie pamiętała ich twarzy? Podobna myśl tylko wzmogła nienawiść w trzydziestoletnim sercu. Ostrze miecza powoli opadało w dół, nim się ktokolwiek obejrzał, leżało pod stołem, oczekując na kolanach mężczyzny krwi. Niektórzy szermierze sądzili, że ich bronie mają duszę. Jeśli tak jest, to Tobi wyczekiwał swojej ofiary równie mocno, jak sam czerwonooki.
Nie zwrócił uwagi na dziewczęce słowa. Powoli przygotowywał się w duchu na to, co miało za chwilę nastąpić. Ten moment opóźnił kelner, przynoszący butelkę wina. Nalał również dla Raion'a. To wyraz kpiny? Mimo tego, chwycił lewą dłonią kieliszek i upił malutki łyk. Napój spłynął po wargach, następnie podbródku i skapnął na stolik. Wyglądał jak krew, a w połączeniu z czerwonymi oczami i bladą cerą, blondyn przypominał pożywiającego się wampira. Straszny widok. Światło, usilnie przedostające się przez zacieniony kąt jedynie potęgowało to wrażenie.
A dziewczyna wciąż zachowywała się tak beztrosko. Była piękna, ale jeszcze większe piękno zwiodło w przeszłości jego umysł. Z każdą sekundą co raz to mocniej ściskał rękojeść miecza, choć na zewnątrz wcale tego nie pokazywał. Tylko obojętność, gniew kłębił się jedynie w zarodku serca.
Lecz pytanie o Igrzyskach złamało pewną barierę. Mężczyzna się nie uniósł, lecz wyraźnie zmienił mimikę twarzy. Już nie wyglądał na tak obojętnego.
Przestań kpić. Długo masz zamiar udawać, ... Lucy? Lora? Laura? Nie pamiętasz mojej twarzy? Nie pamiętasz chłopca, który ogłupiony Twoimi mrzonkami poddał się Tobie? Nie pamiętasz, co takiego wyrządziłaś? - Mówił spokojnie, lecz w tonie głosu można było usłyszeć narastający gniew. Gdyby byli w innym miejscu, z pewnością by momentalnie wybuchnął i rozwalił wszystko wokół. Lecz nie tutaj, nie tutaj.
Wyobrażasz sobie, ile czekałem na ten moment? Dziesięć lat. Dziesięć długich, bolesnych lat. Nie zwrócisz mi ich. Nigdy, one już przeminęły. - Zawahał się, znów sięgając do kieliszka. - Lecz zwrócisz mi coś innego.
Mariko mogła poczuć zimne ostrze, spoczywające na jej kolanach. Nie wbijało się w skórę, lecz wystarczało jedno pociągnięcie, by rozerwać nogę na strzępy.

Uśmiechała się.
To doprowadzało obłąkany umysł mężczyzny do szału. Zawsze wyobrażał sobie tę chwilę zupełnie inaczej. Sądził, iż wzbudzi w niej przerażenie, będzie błagała o litość, krzyczała, wzywała pomocy, przepraszała. Zamiast tego przecinała go swoim otumaniającym spojrzeniem fiołkowych oczu.
Dlaczego siedziała przed nim, jak gdyby nigdy nic?
Nie mógł tego pojąć. Nie mógł przyjąć do wiadomości, że nie ma zamiaru się bronić. Biła od niej stanowczość, nie wyczuwał choćby imitacji strachu. Jakby zupełnie nie przejmowała się zaistniałą sytuacją. Owszem, nie przypominał chorego mordercy. Ledwo sto pięćdziesiąt centymetrów wzrostu, czterdzieści pięć kilometrów wagi, młodzieńcze rysy twarzy, niektórzy zaśmialiby się na widok kogoś takiego, wymachującego mieczem i grożącego śmiercią wszystkim wokół. Ale nawet mimo tego... ten pusty wzrok pozbawiał jakichkolwiek złudzeń. Nie pozwalał czuć się bezpiecznie nikomu, kto znajdował się w promieniu kilku metrów. Sprawiał, że wszystko wokół przestało mieć znaczenie.
Dziewczyna odpowiadała spokojnie. Nie stresowała się lub zupełnie tego nie okazywała. Ani razu nie zawiesiła głosu, nie zastanawiała się nad tym co powiedzieć. Może przygotowała sobie historyjkę na wypadek podobnego spotkania? Miała przecież tyle czasu...
... a zapomnieć nie mogła. Żaden człowiek przy zdrowych zmysłach nie potrafi w stu procentach pozbyć się wyrzutów sumienia. Twarz pokrzywdzonej istoty nawiedzała zbrodniarzy po nocach, nawet jeśli skutecznie sobie radzili z poczuciem winy, to wciąż w głębi serca słyszeli wrzaski swoich ofiar.
Nie mogła zapomnieć! Nie wierzył w to. Choć zdawała się kompletnie nie orientować w sytuacji, to Shinkawa wiedział, że kobieta z przeszłości kłamała doskonale. Nie pozwolił sobie na chwilę zawahania. Jeśli odpuści, ta owinie go wokół palca, jak zrobiła to tamtej nocy.
Imię nie ma znaczenia. Zwrócisz mi lata, które zabrałaś.
Już nie mówił tak beznamiętnie jak wcześniej. Z każdą chwilą rósł w nim gniew, który przekładał się na wypowiadane słowa. Powstrzymywał się przed gwałtowną reakcją, lecz powoli zmierzali k'granicy jego możliwości. Mógł wybuchnąć w każdej chwili... a niewinny uśmiech brunetki tylko przyspieszał ten proces. Czuł się niedoceniany, jakby urządzał przed nią teatr.
Myślisz, że Cię nie zabiję? Bo jesteś kobietą? Bo wmawiasz mi jakieś bajki wyssane z palca? Nie obchodzi mnie, co jest rozsądne, a co nie. Rozprawię się z każdym, kto stanie mi na drodze. Znowu próbujesz mnie uwieść? Myślisz, że nabiorę się ponownie na te słodkie słówka? - z każdym słowem podnosił ton, by ostatnie prawie, że wykrzyczeć. Jednakże wciąż jego wypowiedź była niesłyszalna dla reszty gości.
Mylisz się.
Powędrował ostrzem w kierunku ud kobiety, by ostatecznie wbić je na około pół centymetra. Strużka krwi powędrowała wzdłuż jej nogi, kończąc swoją podróż na bucie. Blondyn na tym nie poprzestał, przesunął je w górę, delikatnie rozcinając białą bluzkę. Tym razem zatrzymał klingę na wysokości pępka. W tym momencie zjawił się kelner, a Mariko jak gdyby nigdy nic zamówiła danie. Wciąż ją ignoruje? Zmieni to. Spojrzał wymownie na kelnera, który zrozumiał przesłanie - w notesie zapisał tylko jedną sztukę.
Nie kpij ze mnie. Nie ujrzysz następnego świtu. Nie zachowuj się, jakby nie miało to dla Ciebie żadnego znaczenia! - warknął, zirytowany wyluzowaniem rozmówczyni. W środku wręcz szalał ze złości.
Jeszcze usłyszy jej błagania!

Wciąż i wciąż tkwili w tym samym punkcie. W chorym, zaślepionym żądzą zemsty umyśle powstawały pokaźne luki, skutkujące powolną utratą sensowności wykonywanych działań. Czekał tak długo, ten dzień miał być ulgą w cierpieniu, zamazaniem przykrej przeszłości i przełamaniem bariery, nie pozwalającej mu rozwinąć się emocjonalnie i pójść na przód. Choć wcale takiego nie okazywał, żył wyłącznie wydarzeniem sprzed dziesięciu lat. Koszmarne sny, nieprzespane noce, długie chwile apatii wywołane nagłymi retrospekcjami. Nigdy nie potrafił się uwolnić od tego uczucia. Ten moment tak wyraźnie i głęboko wrył się w chłopięcą podświadomość, że samotne stawianie temu czoła było syzyfową pracą. Doskonale zdawał sobie sprawę, iż póki nie skonfrontuje się z tą kobietą, nie zazna spokoju.
A teraz?
Powoli przestawał racjonalnie myśleć. Z jednej strony kotłował w sobie miliony negatywnych emocji, w głowie układał najczarniejsze scenariusze. Z drugiej, co raz bardziej widział absurdalność swoich poczynań. Bezpośredniość i dobitność słów dziewczyny zachwiały jego prostolinijność, dając pole do działania prawdziwej tożsamości; łagodnej, unikającej konfliktów i szanującej każde istnienie. Przewaga morderczego instynktu była wciąż nad wyraz widoczna, lecz co raz śmielej pokazywała się litościwa natura. Przygotowywała się do heroicznej walki. Niczym anioł ścierający się z demonem. To częsty motyw w literaturze - walka dobra i zła o duszę nieszczęśnika, chwiejącego się pomiędzy zbrodnią, a moralnymi pobudkami.
Shinkawa musiał coś zrobić. Inaczej oszaleje. Odchodził od zmysłów? Co podtrzymywało jeszcze jego świadomość? Zadawanie bólu? Nawet nie spostrzegł, kiedy cofnął ostrze i praktycznie wsunął miecz z powrotem za plecy. Ciekawym widokiem była transformacja spojrzenia. W jednym oku powróciły źrenice i naturalny błysk, natomiast drugie wciąż wyrażało jedynie pustkę. Cały czas drżały mu ręce. Robiło się duszno. Zimno. Zaczął ciężej oddychać. Jeszcze kilkanaście minut temu słyszał wszystko tak wyraźnie... teraz nawet obraz przed nim był rozmazany. Dlatego nie zareagował, gdy jego ofiara wyciągnęła coś z torebki i opatrzyła skaleczenie. Zwyczajnie tego nie zauważył. Jedynym wyraźnym punktem jaki dostrzegał było jej fiołkowe spojrzenie. Niby wyłapywał każdego słowo, ale nie mógł ich przetworzyć w logiczną całość. Opróżnił zawartość kieliszka, prawie połowę rozlewając. Wino skapywało z jego podbródka, w zasadzie połowę dolnej partii twarzy miał nawilżoną krwistym napojem.
Ni stąd ni zowąd gwałtownie podniósł się z miejsca.
Wychodzimy. Rób co mówię. Nie chcę rozlewać krwi przy niewinnych ludziach.
W tonie jego głosu można było usłyszeć coś... normalniejszego. Nie był tak szorstki. Nie zawierał w sobie tyle jadu i nienawiści jak przedtem. Jednak wciąż... wciąż ciemność nie dawała za wygraną.

z/t