Wioska

First topic message reminder :

Zbudowana wzdłuż dwóch piaskowych dróżek oddzielonych od siebie żywopłotem wioska jest głównym skupiskiem ludzi w tym rejonie. Nikt ci już nie pójdzie do opuszczonego domu szlacheckiego niegdyś należącego do Duke Everlue'a, chyba że chodzi o dzieci ciągle ciekawe świata. Im dłużej ścieżki idą, tym bardziej strome się stają w zależności od pochyłości terenu. Wzdłuż nich, jak już było mówione zostały wybudowane domki, głównie złożone z figur przestrzennych. To jakiś prostopadłościan z lekkim, płaskim dachem, oknami i drzwiami albo jakiś inny ze stromym dachem. Są one oddzielone od siebie płotem, który nadaje tej okolicy uroku.

-Sfinks hmm? - mruknęła pod nosem, kiedy się już w miarę uspokoiła. W sumie taki widok nie powinien aż tak mocno ją dziwić, choć z drugiej strony rzadko widuje się gadającego kota, czy inne gadające zwierzęta. Lub cokolwiek z nimi powiązane.
-Może być. Jak idziemy na jedną misję wypadałoby połączyć siły - stwierdziła łagodnie. W trakcie rozmowy rozglądała się za jakimś mieszkańcem tego miasteczka. Kiedy tak szły wyglądało jak opuszczone co ją martwiło strasznie. Bali się tej chimery więc to było logiczne, że unikali wszystkiego co się rusza, ale ludzi nie powinni prawda? W dość krótkiej chwili doszli do jakiegoś domu, w którym otworzył im jakiś mały chłopiec. Dziewczyna uśmiechnęła się do niego ciepło.
-Hej, nazywam się Haruka. Przyszłam wam pomóc z tym potworem co tutaj biega. Szukamy kogoś, kto by nam w tym pomógł - mówiła powoli i łagodnie by nie wystraszyć chłopca. W tej chwili każda informacja jest dla nich przydatna. Zwłaszcza, że z tego co widziała cała wioska nic z tym nie zrobi. Byli wystraszeni i wyglądali jedynie co jakiś czas za zasłonki by spojrzeć kto tutaj przyszedł. Jeżeli teraz się niczego nie dowiedzą to będzie dla nich naprawdę kiepska sytuacja.

Cofnęłam się o dwa kroki i dałam po prostu Haruce mówić. Nie byłam pewna, czy chłopiec się oby mnie nie przestraszy, dlatego na razie wolałam tylko słuchać.
Uśmiechnęłam się mimowolnie. Wspomnienia mimo wszystko wracały za każdym razem, gdy słyszałam dziecięcy głos... Delikatnie schowałam rękę do kieszeni... Wyczułam tam otwory w porcelanowym ciele instrumentu... Okaryna, którą dał mi brat...
Mimo to nie dałam się pochłonąć wspomnieniom i skupiłam się na tym, co powie chłopiec, a rozproszenie trwało tylko ułamki sekund...

//Prosiłabym MG, aby konkretyzował "barwy" NPC. Magia Raheli jest na tyle pokręcona, że jest mi to niezbędne. Z góry dziękuję.
Co do barwy chłopca, po prostu napisz, jakim kolorem Rahela go widzi w następnym poście. Tyle mi wystarczy : )

Tak więc ogólnie Rahela, widzi białą barwę u chłopaka. Co prawda chłopak otworzył drzwi i na pierwsze zadane pytanie, on jedynie wystawił rękę za drzwi i wskazał budynek na środku.
- Pan Mores zajmuje się wioską, powinnyście jego spytać. No i po przekazaniu swoich słów, chłopak zamknął drzwi. Następnie było słychać przeróżne zamki, kłódki itp. Wszyscy dalej siedzieli w domu, nawet nie mieli zamiaru wychodzić. Po prostu taka wieś. No ale widać było kogoś na balkonie, w domu po środku wioski. Stał tam tajemniczy osobnik w cylindrze, który spoglądał na was. Oczywiście nie stał zbyt długo, po chwili zniknął. Czyli wiadomo że ktoś w domu jest.

Dziewczyna mimo uśmiechu widziała na twarzy chłopaka przerażenie, więc nie bardzo wiedziała czy im pomoże. Po chwili jednak dostała odpowiedź, a chłopiec pokazał im kierunek. Wyprostowała się i spojrzała w danym kierunku widząc jakąś postać w kapeluszu co oznaczało, że ktoś jest w domu. Już chciała się odwrócić i podziękować chłopcu, lecz ten zaczął zamykać drzwi na wszystkie możliwe spusty.
-Trudno, chodźmy w wskazane miejsce - stwierdziła łagodnie. Co prawda nie podobało jej się to, że ma misję z jakimś zwierzyńcem, czy innym stworem. Jednak jest na tyle miłą i kulturalną osobą, że ją zaakceptuje i wspólnymi siłami może uda się im wykonać zadanie. Wsunęła powoli ręce do kieszeni i skierowała się w stronę domu nie jakiego "Pana Moresa", który zapewne rządzi tą niewielką wioską. Kiedy była blisko już drzwi owego zarządcy zapukała w drzwi na tyle mocno by właściciel mógł ją usłyszeć, chyba, że sam wyszedł na ich przywitanie w co wątpiła, wtedy nawet nie zapukała by w drzwi.

Skinęłam tylko głową, nic nie mówiąc. Starałam się wyłapać jakiekolwiek inne osoby w tym otoczeniu. Westchnęłam głęboko, gdy ujrzałam tylko osobę przechadzającą się po balkonie i znikającą nagle.
Oni się boją... Aż nadto było to widoczne.
Pan Mores, tak? Zapamiętałam mimochodem nazwisko.
Z braku jakichkolwiek innych opcji poszłam po prostu za Haruką. Na razie dam dziewczynie mówić. W razie potrzeby jednak byłam gotowa, by wkroczyć. Albo przerwać dziewczynie w razie jakiegokolwiek głupstwa...

Gdy tylko Haruka zapukała do drzwi, one natychmiast zostały otwarte. A w nich stał uśmiechnięty starszy mężczyzna, z opaską na oku. Wygląd. Co prawda tutaj Rahel mogła mieć problem z odczytaniem jego koloru, jakoż były strasznie pomieszane. Zaczynając od Blue, white. Black, Green i Colorless. Brakowało tylko Red, widocznie osoba była bardzo dziwna kolorystycznie.
- Huhu młode damy, pewnie przybyłyście w sprawie zgłoszenia. Zapraszam do środka, zaparzę herbaty. Powiedział bardzo miło, oraz zawędrował do domu. Tam się skierował do kuchni, po czym wstawił wodę na herbatę. Następnie zebrał trzy kubki i udał się do stołu, tam je postawił i wrzucił torebki z herbatką. Obok stałą cukiernica, tak więc ją chwycił i dosypał trochę cukru do każdego. Gdy tylko skończył, udał się do kuchni po zagotowaną wodę. Chwytając czajnik, wrócił i porozlewał wodę po kubkach. Trwało to tylko krótką chwilę, widać był szybki i dokładny.
- Zapraszam, opowiem dokładnie o zleceniu

Chwilę później kiedy zapukała do drzwi dostrzegła starszego miłego pana, który otworzył im drzwi. Uniosła lekko brew do góry widząc jego opaskę na oku, ale nic nie powiedziała i po prostu dała się kierować do kuchni. Okazało się, że dostaną nawet coś ciepłego do picia, co za miłe zaskoczenie. Przyglądała się mężczyźnie szukając jakiś podejrzanych gestów, samym wyglądam odstraszył by nie jedno dziecko, a czasami nawet nastolatka. Odchrząknęła, kiedy dostały herbatę.
-Rozumiem, że problem jest z potworem latającym i zabijającym zwierzęta? Czy jeszcze jakiś problem pana nie pokoi? - spytała łagodnym tonem. Jednocześnie zauważyła, że mężczyzna dość szybko i zwinnie nalał im herbaty przez co jedną brew uniosła do góry, co ją trochę zaskoczyło, ale nie na tyle by to jakoś skomentować.

___
P.S a ja nie mam żadnego koloru czy czegoś? ;=;

//Napisałam w pierwszym poście, że widzisz mnie jako Chimerę. Więc Blue ; ) Rahela widzi Cię jako błękitną duszyczkę.
P.S. Dominuje tylko jeden kolor, Mao. Każda osoba może mieć tylko jedną barwę w zależności od najsilniejszych cech.


Nie doszukiwałam się żadnych nieprzyjemności ze strony człowieka. Może i był nieco straszny w swym wyglądzie, jednak ja dostrzegałam całkowicie co innego. Spokojnie weszłam, pewna swego. Usiadłam obok Haruki i wzięłam kubek.
- Zapewne pan jest zleceniodawcą. - Powiedziałam spokojnie, upijając łyk. - Prosiłabym, by powiedział pan jak najwięcej, nawet najdrobniejsze szczegóły. To może naprawdę wiele zmienić. - Dodałam po chwili.

Tak więc wszyscy sobie usiedli spokojnie przy stole, następnie zaczęli pić herbatkę. Starszy osobnik po prostu delektował się chwilą, do czasu aż nie odstawił filiżanki. Jego kolor zaczął się stabilizować na Colorless, niech będzie. Wracając jednak do rozmowy na temat zlecenia.
- Potwór jaki by nie był, sprawia nam ogromne problemy. Co prawda do niedawna atakował tylko zwierzęta, ale powoli zaczął się przerzucać na ludzi. To jest o wiele większy problem.
Po chwili wstając od stołu, mężczyzna skierował się do okna.
- Zaczęło się to dwa tygodnie temu, na początku było to może wielkości psa. Lecz gdy zaczęło pożerać zwierzęta, jego postać zaczęła się zmieniać. Stawał się coraz większy i silniejszy. Ostatni raz to widziałem tydzień temu, wyglądało jak wilkołak ze skrzydłami. W sumie nie wiem jak teraz wygląda. Atakuje różnie, zazwyczaj w nocy. No ale ostatnio było kilka przypadków w dzień. Dlatego też ludzie boją się wychodzić z domu.
Odwracając się w stronę dziewczyn, mężczyzna spojrzał na Rahela.
- Ogólnie powinnyście poszukać w lesie obok, ostatnio przechodzili tędy żołnierze z rady i ktoś mówił o jakiejś jaskini. Słyszeli jakieś dziwne ryki, oraz po drodze znaleźli sporo kości zwierząt.
Tak więc dostałyście wszystkie informacje jakie potrzebne, możecie ruszać.
- Gdy już rozprawicie się z potworem, możecie zgłosić się do mnie.

Siedziała w milczeniu i czekała na to co usłyszy ze strony mężczyzny z związku z tym całym potworem grasującym w tej wiosce.
-Wilkołak ze skrzydłami? - spytała zaskoczona i zdziwiona. Co prawda to, że stawał się silniejszy to było naturalne, ale żeby od razu wyrastały mu skrzydła?To było co najmniej dziwne, no ale co poradzić.
-Cóż zadanie nie wydaje się specjalnie trudne, wystarczy go pokonać by nastał spokój w wiosce, prawda? - spytała w sumie nie obwijając w bawełnę. W sumie jaskinia gdzieś głęboko w lesie to był dość logiczne miejsce zamieszkania tego potwora. Teraz tylko zostało pytanie czy pokonanie go będzie takie łatwe jak się jej wydaje, a może być wręcz odwrotnie. Dowie się tego, ale na pewno nie w tej chwili tylko jak już napotka owego dziwnego potworka.

Chimera ze skrzydłami... Uśmiechnęłam się nieco smutno, bo podobnie przecież widziała mnie Haruka. Jako sfinksa. A przecież każdy sfinks ma skrzydła... Cóż za ironia.
- Damy sobie z nim radę. Jesteśmy we dwie, a chimera tylko jedna. - Powiedziałam całkowicie spokojnie. - Jeżeli to wszystko, wybaczy pan, ale będziemy się zabierać do pracy. - Dodałam całkowicie spokojnie.
Blue... Przeanalizowałam swoje umiejętności i uśmiechnęłam się smutno. Znowu.
Bo co ja jako Blue Soul mogę zrobić Chimerze?

- Będę oczekiwał waszego powrotu, życzę wam powodzenia. Powiedział na koniec, po czym wrócił do swojej herbaty. Ogólnie wioska dalej była pusta, wszyscy dalej byli zamknięci w domkach. Tak czy siak, teraz jedyna trasa prowadziła w głąb lasu.
Był wczesny ranek, tak więc do nocy jeszcze sporo czasu. Nie ma co się obawiać że zaskoczy was noc, bardziej można się obawiać że zaskoczy was chimera. Wracając jednak do tego iż opuszczając dom staruszka, drzwi same się zamknęły. Wychodząc na główną ulicę, wpadły wam w oko dwie drogi.

1. Ścieżka - Prowadzi zazwyczaj do innej wioski, albo hem hem do miasta. Można na niej spotkać wiele osób, tym jakiś zwykłych meneli i złodziei. Czasami nawet żołnierzy rady.
2. Las - Gęsty las, który skrywa wiele tajemnic. Pełno drzew, zazwyczaj każde z odstępem do pięciu metrów. Im dalej tym gorzej, no ale jest też pełno krzaków.

Kiwnęła głową na to, że rozumie słowa mężczyzny, po czym wyszła z domku. Pustki jak były tak są. Kiedy trak szła między domkami, drzewami czy co tam było niedaleko niej spostrzegła niedaleko las oraz ścieżkę. Przystanęła na chwilę spoglądając podejrzanym wzrokiem na towarzyszkę. Nie podobał jej się za bardzo jej wygląd, ale nic nie mogła na to poradzić.
-To co wybieramy? Ja bym poszła lasem, bo tam ponoć siedzi bestia. Pasuje Ci? - spytała spokojnym tonem. Zawsze jej towarzyszka mogła wybrać inny kierunek, choć rozdzielenie się nie było by teraz wskazane. Zwłaszcza, że nie wiedziała jaką magią posługuje się dziewczyna i czy się obroni. Nie każda magia służy do walki i była tego całkowicie świadoma.

Tak więc za porozumieniem obu stron, misja zostaje przerwana.


--
Haruka 100 MM

Złotowłosy młodzieniec wkroczył do wioski. Podróż tutaj trwała trochę, ale Albus nie odczuł tego aż tak bardzo, był zbyt podekscytowany nadchodzącą misją. Narazie wiedział tyle, że ma odczytać zapiski, a raczej księgę sławnego niegdyś pisarza, który tu żył. Możliwe, że skoro tylko jedna jedyna księga jest w innym języku to zawiera one jakieś cenne informacje, a może to poprostu przypadek. Kto wie, on dziś ma za zadanie zbadać tą sprawę. Albus miał dziś na sobie granatową szate. Szedł dosyć pewnym krokiem przez wioske, wypatrując człowieka którego miał spotkać przy tartaku lub czymś podobnym. Ów człowiek był podobno wnukiem pisarza, który pozostawił zapiski w nieznanym dla rodziny języku. Wysoki blondyn, piwne oczy. Tyle Infites wiedział.

Przez całą drogę burczałem coś pod nosem. Miałem kompletnie zły humor. Co prawda ta kwestia akurat nie była czymś nowym, a raczej codziennością, chociaż tym razem złość została spotęgowana we mnie przez przymus... khem - chęć zrezygnowania z misji.
- Pierdolony robal. Zajebie go! - buchnąłem pięścią w drzewo, aby się nieco rozładować, lecz wątpliwym było, że cokolwiek to dało. Przystanąłem na chwilę w głębokiej konsternacji. Zaciśniętą pięść uniosłem sobie blisko twarzy i patrzyłem na lekko zdartą skórę - He... hehehe... czyli jednak jeszcze coś ku*wa czuję... DOBRZE! - z uporczywym wyrazem twarzy typowego sadomasochistycznego maniaka buchnąłem w to samo miejsce na drzewie po raz drugi, a potem wznowiłem ruch. Wytarłem zewnętrzną stronę dłoni o spodnie, a malusieńkie kawałki skóry odgryzłem i wyplułem na bok, żeby nie wkurwiały - "O proszę, jakaś obsrana wioska. Może tutaj się wyładuję~?" - rzuciłem w złowieszczo-melodycznym tonie psychopatycznej persony, a same słowa odbijały mi się w głowie echem.

Dzień ogólnie był bardzo przyjemny, wiał ciepły wiaterek oraz słońce ani nie prażyło zbytnio, ani również nie chowało się za pierzyną z chmur. Można rzec, że było w sam raz. Infites kiedy znalazł się w wiosce, długo nie musiał szukać miejsca spotkania ze zleceniodawcą. Na linii wzroku praktycznie miał niewielki domek, może faktycznie to był tartak, bo słychać było dźwięk pracującej piły po drugiej stronie tego budynku. Przed nim, na werandzie siedział sobie młody chłopak. Miał może tak koło 16-17 lat, miał długie blond włosy zaplecione w warkocz, brązowe oczy oraz był o dziwo... niski. Czyżby ktoś tu miał o sobie zbyt wysokie mniemanie? W każdym razie dzieciak siedział sobie na podwieszanej do sufitu huśtawce i skrobał nożem coś w kawałku drewna. Ubrany był w czarne spodnie oraz marynarkę, całość wyglądała trochę jak taki górniczy mundur wyjściowy.

Wizualizacja

Białe obcasy stukały cicho o podłoże. Głowa dziewczyny jak zawsze ukryta była pod obszernym kapturem. Lewą rękę chowała w kieszeni białej bluzy, najpewniej dlatego, że trzymała w niej sztylet. Palce prawej ręki monotonnie zwijały i odwijały jedno i to samo pasmo włosów. Prawdę mówiąc, dziewczyna nie zwracała uwagi na to, gdzie idzie. Niezbyt ją to interesowało. Tak czy inaczej, nie miała nic do roboty. Otarła rękaw bluzy z krwi jakiegoś zbyt naprzykrzającego się typka, spotkanego około pół godziny temu. Chociaż niewiele to dało, w końcu materiał zdążył już większość wchłonąć. Westchnęła tylko i rzuciła przelotne spojrzenie po okolicy. Chwila. Stop. Rozejrzała się dokładniej.
- A więc to tutaj trafiłam? - uniosła delikatnie kąciki ust w górę. Przestała maltretować pasmo włosów i prawa rękę również wsunęła do kieszeni. Ci wszyscy ludzie. Oni nigdy jej nie pomogli. Nigdy nie zainteresowali się tym, jak ona żyje. Nie. Uspokój się. Zacisnęła mocno dłoń na sztylecie, rozcinając sobie skórę. Odetchnęła głęboko i powoli ruszyła przed siebie. Na jej przysłoniętej kapturem twarzy pojawił się cień uśmiechu.

Można by powiedzieć, że niekoniecznie interesowały mnie losy obecnej mieściny. Ot kolejna wioska we Fiore, gdzieś niedaleko... yhh... gdzie to ja... a jebać. Gdzieś na jakimś wypizdajewie. Prawdopodobnie oblegana przez jakichś wieśniaków - "Aż wstyd przyznać, że mordowanie ich to większa strata niż tych szmaciarzy z samozwańczej elity." - splunąłem siarczyście, wydychając później niedużo złości przez nos. Chociaż... może to jednak była irytacja... taaa. Raczej o wiele bardziej wkurwiała mnie ta nierówność klasowa, chociaż do zarzynania jednych lub drugich nie brałem tej kwestii pod uwagę. Oblizałem lekko zdartą skórę niczym pies i lekko wymieszałem ten smak ze śliną.
- Ano. Taki trochę metaliczny posmak. - stwierdziłem niczym typowy odkrywca, a następnie doszły mnie słuchy jakichś kroków nieopodal. Na oko może więcej niż dwadzieścia metrów? Tak czy siak - była to jakaś biała duszyczka - "Ale się odjebała. Przecież zaraz to się może, hehe... ubrudzić..." - nie wiadomo czemu pominąłem w myślach fakt, że była już nieco ubrudzona czymś, co miało ciemnoczerwony kolor. Najzwyczajniej w świecie podniosłem jakiś kamyk wielkości oka i rzuciłem w tą osobę - "Kobieta? Facet? ku*wa, ten kaptur wszystko zasłania, ale za to widać długie włosy. Pedał jakiś? Za chuja i na łańcuch, bo jaj to to nie ma. Kto wie czy przypadkiem na pizde sobie sisiora nie zamienił. Fagas." - oczywiście nie trzeba chyba wspominać, że szufladkowanie wszystkich to jest spotykane u mnie na porządku dziennym, prawda? Uff... bo nie chce mi się pisać elaboratu na ten temat. Tak czy siak - zaraz po rzuceniu kamyka udawałem, że szukam czegoś w trawie.

W tym momencie dwójka magów z Dragon's Howl mogła poczuć świdrujące uczucie w swoich umysłach. Tak jakby nagle zaczęła tą dwójkę ostro boleć głowa, po czym ustało to jak ręką odjął. Żadnych negatywnych innych efektów nie odczuli, może to po prostu kwestia tego dźwięku piły, który tam gdzieś w oddali pracował? A może to nowa szauma. W każdym razie W głowie usłyszeli: "Poddajcie się, oszczędzicie mi trudu."
Na dachu jednego z budynków mogli dostrzec kobietę odzianą w czerń z błękitnym mieczem w ręku. Miała pewnie tak około 170 cm wzrostu, ale trochę to zawyżały obcasy, które miała na nogach. Patrzyła na dwójkę zimnym i przenikliwym wzrokiem, po czym zeskoczyła z budynku, wykonując salto i lądując przed nimi. W głowie znowu usłyszeli głos: "Jesteście aresztowani za przynależność do Dragon's Howl."
Wizualizacja

Szła przed siebie, rozmyślając, kiedy nagle dostała jakimś kamykiem. Obróciła spokojnie głowę w stronę, z której przyleciał. Czerwone oczy obserwowały faceta jakby od niechcenia.
- Nie radzę - powiedziała cicho, wykrzywiając twarz w uśmiechu, choć nie było widać u niej cienia wesołości. Sięgnęła do kieszeni z zamiarem rzucenia sztyletem w oko/czoło/kto tam wie co jeszcze tego dziwnego gościa, kiedy nagle usłyszała w swojej głowie ostrzeżenie. Znowu. No nie. A miała zamiar się przespać. Zerknęła na dach budynku. Nie kojarzyła tej kobiety, ale czuła kłopoty.
- Dlaczego zakładasz, że jestem z tej gildii? - westchnęła, kiedy ta zeskoczyła z dachu - Wyglądam aż tak strasznie? Może powinnam zmienić dietę
Co się będzie pchać do walki. Chociaż to pewnie i tak się na tym skończy. Co tu się oszukiwać.

//Przed nami? Przed nosem, metr od nas, gdzieś w dali od nas, pomiędzy nami? Ja jednak trochę jestem od Beth, więc następnym razem to opisz dokładniej, bo nie wiadomo teraz co i jak.

Zakładając, że nowa zabawka podskoczyła do mnie na odległość jednego kopnięcia - pakuję jej najzwyczajniej buta w żebra w momencie, kiedy wyląduje. W końcu nie ma to jak pizda w ryj na dzień dobry. Ha! Żart! Maniakalność maniakalnością, ale INTELIGENCJĘ.. to trzeba sobie kupić - "No halo, halo, jak baza, jak mnie słychać?" - moja pierwsza odpowiedź na telegram od obcych przekazany mi drogą myślową. Skoro oni potrafią, to ja też, nie? Szukałem, szukałem i znalazłem. Czterolistna koniczynka! Tylko... no klej by się przydał, bo ten czwarty płatek trochę odpada - "ku*wa no." - wyrzuciłem moją zdobycz i wstając zauważyłem, jak coś zlatuje niedaleko mnie. Jeden, dwa, trzy, więcej metrów? Nie byłem pewien, ale cofnąć się cofnąłem. Odruch bezwarunkowy.
- CO JEST! JASTRZĄB?! - rzuciłem w eter, kiedy to w końcu moim oczom ukazała się jakaś ściera z dziwnym, czarnym dymem ulatującym z ostrza. Musiałem przyznać, że ta broń wyglądała przezajebiście. Tylko skąd ona ją zgarnęła? Ogólnie to wyglądała jak pierwsza lepsza suczka jakiegoś barona czy kogoś nawet wyżej, co wysyła swoje pieski na posyłki, a jak wracają, to lubi popatrzeć na ich tyłeczki opiewane obcisłymi ubraniami.
- A nie... jakaś zwykła ku*wa. - skwitkowałem w końcu, kiedy druga zaczęła gadać - "O, czyli też kobieta. Jedna mi nie radzi. Druga mi radzi. Co to ku*wa... stowarzyszenie niezbyt anonimowych alkoholików upojonych do przesytu we krwi?" - rozłożyłem ręce na boki w geście bezradności, a twarz zmieniła mi się w takie budyniowe "No co ja mogę." - No ku*wa no. Co ja mogę. Nic nie mogę. Chyba czas iść do pierdla. - szczerze mówiąc to niezbyt zwracałem uwagę na swój wcześniejszy cel rzutu kamykiem, bo najzwyczajniej w świecie pojawiła się inna pizda, ale generalnie jakby chciała do mnie podejść, albo wykonać jakieś zaklęcie - a krąg magiczny będzie widać - czy też może rzucić we mnie czymś, to momentalnie rozpływam się w cieniach, których pod sobą mam pod dostatkiem. Co jak co, ale taka osoba jak ja uwielbiała lesiste tereny. W końcu kto by nie lubił, kiedy może skorzystać z cieni, a im więcej ich, tym lepiej, nie? No, a potem zostanie się tylko wycofanie wgłąb lasu. Może nawet powrót do... gdziekolwiek, hah.

Hirenkyaku - 200MM, jeśli będzie trzeba.

Ściera jak to ładnie ją określił Zack, była w odległości około 5 metrów od nieco bardziej wysuniętej do przodu Annabeth. Kobieta tylko na was spojrzała z pożałowaniem i smutno pokręciła głową, zapewne zadając sobie pytanie „dlaczego akurat tacy ludzie?”. No nic, postanowiła odpowiedzieć najpierw na pytanie Annabeth, jednak usta jej się nie otworzyły a dziewczyna dostała w głowie informację „Po prostu przeczytałam Twoje myśli. Umysł czyta się bardzo łatwo, jeśli nie posiada się żadnych barier ochronnych tak samo jego kurzy móżdżek też przeczytałam. Do tej pory czuje niesmak”. Kobieta nawet nie drgnęła, jakby nie przejmując się tym, że przed nią stoi dwójka magów.
Tym razem przemówiła zwykłym, zmęczonym życiem głosem – Nawet nie próbuj. Wydaje Ci się, że każda magia musi wytwarzać krąg magiczny? Proszę… - aż ręce jej opadły i przyłożyła dłoń do skroni obserwując tą dwójkę – Tak więc… bądźcie tacy mili i – wyciągnęła z miecza parę kajdanek i rzuciła Beth pod nogi – załóżcie to sobie. Oszczędzicie mi fatygi oraz sobie ran – powiedziała wskazując w ich stronę swoim błękitnym ostrzem, które od czasu do czasu okryte było tą czarną mgłą.

Ten człowiek ją załamuje. Przez chwilę miała ochotę podzielić zdruzgotaną minę kobiety. I to należy do Dragon's Howl. Nic dziwnego, że później ludzie zamiast się ich bać, to się śmieją.
Zerknęła na kajdanki rzucone przez kobietę.
- Tak, kusząca propozycja. Naprawdę. Ale niestety, chyba odmówię - oświadczyła ze smutkiem i kopnęła kajdanki, które poleciały gdzieś tam. Czyta w myślach? Spróbowała oczyścić swój umysł, pewnie z marnym skutkiem. Co poradzić, nigdy nie była dobra w niemyśleniu.
Niestety, ale chyba przybyła nie zamierzała się odczepić. Dlaczego oni robią takie problemy. Czy Annabeth przeszkodziła komuś w tym momencie? Nie rzuca kamyszkami, jest cichym i spokojnym obywatelem. Zwiedza wioskę. To chyba nie jest zabronione.
Więc z pokojowego rozwiązania chyba nici. Broń tej kobiety wyglądała całkiem porządnie, więc powinna być ostrożna. Nie chciałaby, żeby ją zgarnęli.
Dziewczyna westchnęła. Zdjęła kaptur z głowy, wiatr rozwiewał jej długie włosy. Chcąc to szybko zakończyć, zakreśliła okrąg lewą ręką, i uderzyła prawą dłonią w lewą pięść, dzięki czemu posłała w stronę przeciwniczki 5 lodowych ostrzy. Zakładając, że kobieta będzie robić uniki, wyciągnę szybko swój sztylet z kieszeni i korzystając z jej chwilowej dezorientacji, podbiegnę do niej i dźgnę w jej najbardziej odsłonięte miejsce. Wtedy szybko odskoczę w tył, przygotowując się na ewentualny atak.

Błysk Sztyletu: 100MM * 5 = 500MM

Nie trzeba chyba wspominać, że moje pomysły mają krztę geniuszu w swej głupocie i niesamowitej tajemniczości? Generalnie, to tak właśnie by było, gdyby przyszło mi zostawić na pastwę losu tą młódkę. Chociaż kto wie? Może jest silniejsza ode mnie? Ha! Niedoczekanie! Chociaż... dostrzegłem w tym robalu coś, czego nie mogłem dostrzec w innych. To ten kolor. Mhm. Z pewnością. Była aaabsolutnie biała. Aż dziwne, że jej tęczówki nie są tej samej barwy, co reszta elementów jej aparycji. No trudno. Tak czy siak, postanowiłem jeszcze trochę tutaj zabawić. Nadal nie byłem pewien skąd to coś tutaj się wzięło, ale skoro ma na pieńku z DH, to może mistrzunio będzie coś wiedział? ku*wa, ten to ma polot... i siłę jak kilku mnie. Potężna bestia. Nie bez powodu wykonałem gest bezradności, który jak dobrze przypuściłem - nic potencjalnemu wrogowi nie powie. Najwyraźniej nie jest taka bystra jak sądziłem, albo nie dostała dostatecznej ilości informacji o mnie. Trudno. Najwyraźniej za krótko byłem w tej gildii, aby powstał o mnie posłuch. W obecnej sytuacji i mojej pozie wszystko składało się na to, że jednej z palców prawej ręki miałem wstawiony w kierunku nieznajomej... ym... tej z dymiącym mieczem. Jakby nie patrzeć - tak to właśnie wygląda. Jeden warunek miałem w swojej głowie spełniony, więc wystarczyło rozpędzić w swoim ciele wystarczającą ilości Mocy Magicznej i wykrzesać z niej najzwyklejsze w świecie ciemności połączenie cieni. Nawet jeśli na chwilę, to wystarczy mi chwila, aby ją utrzymać w miejscu. W końcu przecież jej cacuszko nie pójdzie na marne, hehe... Rzucę je po prostu gdzieś w moją stronę. Tak jakoś pod nogi. Lepiej nie ryzykować, aby była na tym gównie... khem... wykwintnym gównie - nałożona pułapka magiczna.

Kage Mane no Maho - 500MM