Dzielnica Południowa

Dzielnica znacznie bardziej zniszczona. Prawdopodobnie tutaj tuż po zniszczeniu Phantomu ludzie zabierali dosłownie cały swój dobytek, przenosząc się do mniej naruszonych dzielnic na północy. W wielu budynkach brakuje dachów i większości ścian, a droga... droga wyparowała. Mnóstwo dziur, praktycznie jedna na drugiej. Nic gorszego nie można sobie wyobrazić. A, no tak: jeszcze jeden szkielet w ruinach. Szczątków po budynkach było około osiem, stały na przeciwko siebie wzdłuż dłuższej drogi kończącej się na czymś w rodzaju targu - to sugerował plac z dosyć dużym drzewem po środku - o dziwo - nienaruszonym. Tak to jest, kiedy ktoś sobie wymyślił ruszającą się gildię z dziwnym, ogromnym działem...

Przemierzając radosnym krokiem ścieżki, które zostały zapomniane przez czas. No dobra inaczej, idąc sobie spokojnym krokiem pośród ruin. Zenshi przeczytał dokładnie o co chodziło w zadaniu, następnie postanowił jak najszybciej ruszyć do miejsca zdarzeń. Co prawda samemu pewnie będzie ciężko, w końcu to jest duży poziom misji. Z resztą go to nie obchodzi, z kim on może współpracować. Jeszcze będzie ktoś mu wchodził w drogę, albo będzie go powstrzymywał od zabijania. Jemu to nie potrzebne.
- Dobra gdzie jest ten Nekomata, Neko - Mata. Coś mi się pomieszało. No cóż, po zbędnym wypowiedzeniu się na temat osobnika którego poszukuje. Chłopak udał się bardziej w centrum dzielnicy, ciekawiło go kiedy wszystko się zacznie. Zombie i te czary.
W sumie patrząc z jednej strony, Nekomata będzie słaby. Co mu po zaklęciach na wskrzeszanie zombie, skoro nie będzie mógł atakować sam z siebie. Chyba że posiada więcej niż jeden rodzaj magii, no to raczej będzie ciężko. No cóż, wracając do podróży.

Miasto im głębiej się w nie zapuszczał młody mag stawało się coraz bardziej zaludnione. Wszędzie wokół przebywali mieszkańcy. Kobiety spacerowały z zakupami albo rozbrykanymi hałaśliwymi dziećmi. Mężczyźni pojawiali się rzadko, a jak już to poruszali się bardzo szybko. Ale co się dziwić, skoro była godzina południowa czyli wszyscy byli albo w pracy albo wracali do niej po obiedzie.
Jednak każdego mieszkańca bez względu na wiem łączyła jedna cecha. Strach. Każdy na widok maga przestawał się nagle uśmiechać, milkły rozmowy i każdy schodził mu z drogi. Pomimo, że każdy go unikał i schodził mu z drogi to jednak był po kryjomu, uważnie przez wszystkich obserwowany.
Wyjątkiem od tej reguły był niski, siwowłosy (dokładniej to łysy z resztkami siwizny) staruszek w łachmanach i czerwonym od przepicia nosem. Stał on spokojnie na środku ulicy i przyglądał się uważnie zbliżającemu się młodzieńcowi. I robił to bardzo wytrwale chociaż było widać, że od przepicia już ledwo widzi i z trudem trzyma się na dwóch kończynach.

Można powiedzieć że spodobało mu się to, to unikanie jego. To było nawet śmieszne, polubił to. Postanowił darować tym śmieciom życie, w sumie nie chciał zadawać się z żadnym z nich. Po chwili jednak ktoś mu stał na drodze, siwy dziadek. Chłopak nie zwracając uwagi po prostu szedł dalej, nie miał dziś humoru czy jakoś tak. Z jednej strony z chęcią by rozszarpał tych ludzi, ale kto mu później zapłaci. Dlatego trzeba się wstrzymać. Spoglądając na ledwo stojącego dziadzia, chłopak zatrzymał się obok niego. Spojrzał kątem oka i rozmyślał, w sumie jako jedyny stał wytrwale. Można go nagrodzić słowami pocieszenia. Chociaż nie, chłopak wolał się nie odzywać. On jest tu w celach misji, czas szukać Nekomaty. - Gdzie jest Nekomata. Po chwili chłopak przyłożył sobie palec do ust, następnie spojrzał w niebo. - Neko mata, Nekro mata. Ah no tak, Nekromata. Zastanawiając się dłuższą chwilę, przy okazji czekał na odpowiedź.

Mężczyzna obrócił się w stronę Zenshi'ego i głupkowato się uśmiechając wlepiał w niego swe przepite oczy.
- Lubimy kotki, co synku? Ale u nas ich nie zastaniesz. Tu są same psy. Hau hau! - odpowiedział mu mężczyzna bardzo powli, głośno i wyraźnie akcętując każde słowo. Zaraz potem zaczął głośno rechotać rozbawiony swym własnym dowcipem. Śmiech szybko przeistoczył się w nagły, chrapliwy napad kaszlu. Dziadek przez chwilę krztusił się, a potem splunął soczyście na bok.
- Nekromanta jest na cmentarzu. Ale sam przyszedłeś? - zaczą znowu mówić w typowy dla pijanych powolny sposób, a zdając pytanie zaczą się rozglądać do okoła o mało nie tracą zupełnie równowagi - Alboś silny, alboś głupi. - dodał nie czekając na odpowiedź.
Cały czas głupio się uśmiechał i wpatrywał w maga.

Spoglądając na pijanego dziadzia, chłopak po chwili usłyszał gdzie znajduje się Nekromata. No i to mu wystarczyło, omijając pozostałe komentarze. Po prostu ruszył przed siebie. Co prawda chłopak lubił zwierzęta, lecz teraz nie miał czasu na zadawanie się z nimi. Teraz najważniejsze jest żeby zabić Nekrofila, następnie udać się gdzieś w spokojne miejsce. Chociaż może być ciężko, no ale kto wie. Skoro tak ma być, niech tak będzie. Wszystko będzie dobrze, do czasu kiedy nie skończy się magia. No ale teraz na temat dziadzia, był dziwny. Co prawda za bardzo dziwny, co on myślał że Zenshi to dziecko. Takie kawały nie działają na niego, no ale kogo to obchodzi.
Kierując się na cmentarz, chłopak obmyślał plan działania.

Jako, że staruszek był dosyć głośny w wyrażaniu swoich opinii wszyscy w pobliżu usłyszeli, że celem chłopaka jest nekromanta. Od razu wszyscy zaczęli spoglądać na chłopaka i szeptać między sobą. To drugie można było wywnioskować po tym jak zaczęli się pochylać pomiędzy sobą.
Teraz każdy krok chłopaka nadal był uważnie przez wszystkich obserwowany lecz w oczach ludzi nie było już widać niepewności czy strachu. Były one przepełnione nadzieją.


Możesz zrobić z/t i przenieść się na Cmentarz.

Tak więc spokojnym krokiem udając się na miejsce wiecznego spoczynku, chłopak kątem oka spojrzał na ludzi. Że niby on był ich nadzieją hah, to dobre. No tak czy siak idąc dalej, chłopak dalej zastanawiał się jak to rozegrać. W sumie podstawowe iść na ślepo nie wypada, można za szybko przegrać. Wpierw trzeba będzie ocenić umiejętności Nekromaty i jego zombiaków, następnie przystąpić do działania.

z/t

Po dłuższym czasie, Zenshi powrócił do wioski. Trzymając tą cholerną ranę, spoglądał i poszukiwał lekarza. No cóż widać będzie musiał polegać na człowieku, trudno. Normalnym spacerkiem, chłopak przemierzał swoje ścieżki. Miał nadzieję że nie trafi na tego dziwnego dziadka, miał i tak już dość czyjegoś gadania. No cóż, wracając do poszukiwań. No co prawda wpierw trzeba się spytać. Tak więc nie tracąc więcej czasu, chłopak podszedł do byle kogo i spytał. - Gdzie jest jakieś lekarz? .

Mieszkańcy miasta widząc młodego maga wracającego z cmentarza i całego umorusanego we krwi nie wykazywali wcale więcej entuzjazmu i otwartości niż wtedy gdy pojawił się w niej za pierwszym razem. Ludzie znowu szeptali między sobą i obserwowali go ukradkowo.
Mężczyzna do którego podszedł z pytaniem o lekarza nie wyglądał na zadowolonego. Gdyby tylko miał okazję zapewne by uciekł, ale że się zagapił został praktycznie przyparty do muru. Z przerażeniem wskazał magowi budynek po przeciwnej stronie ulicy. Ale co się dziwić. Zenshi miał całą twarz we krwi z ran na głowie, rozszarpany lewy bark, ranę po nożu w prawym i poszarpaną nogę. Wyglądał niemalże jak wysłannik śmierci.

Spoglądając na człowieka który wskazał mu drogę, Zenshi tylko się uśmiechnął. - Co jest z wami, nigdy nie widzieliście osoby która niedawno zabiła dziecko. No ale nie zwracając uwagi na plebanię, chłopak od razu ruszył w stronę wskazanego domu. Nie to że uprzejmość, tylko od razu z buta w drzwi. Nie miał czasu na grzeczności, z tego powodu był jeszcze bardziej agresywny niż ostatnio. Tylko co jeżeli drzwi są mocne, no cóż. Tradycyjnie otwieramy i wchodzimy, następnie poszukujemy osoby odpowiedniej za leczenie. - Ktoś jest w stanie się tym zająć, jest to dość upierdliwe i krwawi. Co prawda ból był dla Zen'a wnerwiający, dlatego coraz bardziej się wściekał. No ale też starał się zapanować nad sobą.

Drzwi rzeczywiście nie wytrzymały kopnięcia i otwarły się na oścież, ale przyniosło to ze sobą ponowny napływ bólu do pokiereszowanej nogi.
W środku znajdowała się jedynie młoda pielęgniarka, która o mało nie spadła z krzesła po wejściu maga. Szybko się jednak uspokoiła i chociaż widać było po niej zdenerwowanie zaprowadziła go w ciszy do drugiego pomieszczenia, w którym rezydował lekarz.
Szybko zajął się on czyszczeniem, zszywaniem i bandażowaniem ran. Nie zadawał on zbędnych pytań, widać wieści o tym czego podjął się Zen obiegły już całą wioskę, i chociaż ręce drżały mu delikatnie ze zdenerwowania zabieg poszedł całkiem szybko.
Mag z bandażami na całym ciele wyglądał jak bardzo nieudana mumia.
- Skoro pan przeżył to znaczy, że pokonał pan tego okropnego starucha i chce teraz odebrać nagrodę? - zapytał zakładając rękę młodzieńca na temblak, przerywając panującą dotychczas ciszę. Nie czekał jednak na odpowiedź tylko wstał i podał mu jedną z kul stojących pod ścianą. - W ratuszu zapewne znajdzie pan kogoś kto Ci zapłaci. Ratusz to ten duży budynek na końcu ulicy. - dodał tak jakby chciał się go szybko pozbyć.

W końcu po całym zszywaniu i jeszcze innych duperelach, chłopak był uzdrowiony. No w prawię, co z tego że wyglądał jak mumia. Jedno go tylko zaciekawiło, jedno słowo. ''Starucha,, Coś było chyba nie tak, no ale cóż. Miał to gdzieś, przynajmniej mu zapłacą. A jak staruch żyje, to pewnie ich zaatakuje. Wstając chłopak złapał kulę i wyszedł z budynku, nie miał ochoty gadać z lekarzem. Gdyby był pełni zdrowy, to by zrobił małą sieczkę. No ale cóż, na wdzięczność nie mogą liczyć od Zenshiego. Teraz tylko do ratusza i ruszamy dalej, w planach istnieje wstąpienie do gildii. Dlaczego? Przecież Zen nie trawi ludności, hah w tym rzecz. W gildii są większe możliwości, zwłaszcza w mrocznej. Tam nikt nie patrzy co robisz, normalnie można zwrócić na siebie uwagę. Z resztą trzeba się uczyć wytrzymywać z ludźmi, można przy tym świetnie się zabawić. Zwłaszcza jak używa się ich jako pionków, no ale to później. Teraz Zen skierował się do ratusza.

Dotarcie do ratusza pomimo ran i opatrunków nie zajęło magowi wiele czasu. Budynek nie wyróżniał się specjalnie na tle pobliskich kamienic. Ot zwykły, dwupiętrowy, murowany budynek. Miał co prawda zegar umieszczony na froncie budynku tuż pod dachem i kilka zdobień wskazujących na to jaka instytucja się tu znajduje, ale nie były one ani szczególnie duże, ani bogate.
Przed budynkiem stał niski i pulchny mężczyzna z wąskimi, ale długimi wąsami.
- Rozumiem, że to ty jesteś magiem, który poszedł na cmentarz pozbyć się nekromanty. Zanim zapłacę chciałbym wiedzieć, czy zlecenie zostało na pewno wykonane prawidłowo? - odezwał się wąsacz wysokim, irytującym głosikiem.

No jeszcze tego brakowało, jakieś pytania. Cóż chłopaka poniosło na cmentarzu, no ale co poradzić. Tylko czego on może jeszcze chcieć, no niestety ale trzeba coś powiedzieć. - Co chcesz wiedzieć, jakoż nie mam ochoty gadać na temat zlecenia. Ten który wskrzeszał umarłych nie żyje. No można powiedzieć, że dziecko jako Nekromanta. Coś tu jednak nie grało, tylko co. Tak czy siak, będzie trzeba podjeść agresywnie. W razie jakiś komplikacji, oczywiście powtórzenie misji nie wchodzi w grę. No chyba że chłopak się zregeneruje. Chociaż patrząc z innego punktu, potrzeba mu trochę kasy. No więc nie odejdzie z pustymi rękami, nawet jeżeli będzie miał tu zrobić burdę.

- No dobrze. Skoro tak pan twierdzi. Proszę o to pańskie wynagrodzenie. - powiedział piskliwym głosikiem wąsacz chociaż nie wyglądał na całkowicie usatysfakcjonowany. Widać było jednak, że nie ma zamiaru samemu iść na cmentarz i sprawdzić czegokolwiek. Wypowiadając ostatnie zdanie wręczył magowi dość pokaźnych rozmiarów sakiewkę.

Cytat :

Nagroda za misje: 11.000 klejnotów

Możesz zrobić z/t i rozpocząć kolejną fabułę

No i widać wszystko poszło jak po trupie, no ale koniec z wygłupami. Pora iść wypocząć, w końcu po takim zadaniu należy się jakiś wypoczynek. No lecz dalej coś chłopaka dręczyło, wszyscy o tym dziadu. Czyli widać misja nie została wykonana poprawnie, trudno. Dla Zenshi'ego zadanie wykonane, więc ma to gdzieś. Idąc sobie powoli do wyjścia, chłopak myślał nad następnym krokiem.
No lecz wpierw trzeba opuścić to miejsce, zanim jeszcze tu ktoś się połapie.
Opuszczając budynek, chłopak udał się w stronę zachodzącego słońca.

z/t

Katsuo wyrusza z siedziby Raven Tail natychmiast po wzięciu zlecenia.
Chłopak wynajmuje wóz, żeby dostać się do Oak.
Po kilkugodzinnej jeździe Katsuo dociera do Oak i zaczyna rozglądać się za jakimiś ludźmi.
Jako iż cała okolica wygląda na wymarła Katsuo przewiduje, że przybywa za późno.
Mimo wszystko pyta pierwszego lepszego człowieka, jakiego spotka na tym pustkowiu:
- Czy mógłby mi pan opowiedzieć o nekromancie? Przybyłem tu z powodu zlecenia -Pokazuje znak Raven Taila

Chłopak wyczuwał już, że ta okolica jest opustoszała. Może tak, może nie. Jego bystry wzrok prędko zauważył to, że nie ma tutaj zbyt wiele osób, większość pochowała się w budynkach. Paru żebraków znajdowało się na bokach uliczek, niezwykle martwiąc się o swój stan, pewnie dotknięci jakąś dziwną chorobą. Jednak była jedna taka osoba, która szukała sposobu aby tym wyklętym ludziom pomóc. I tę właśnie osobę zaczepił Katsuo. Jednak zaskakującym było to, że ta osoba... wyglądała strasznie podobny do osoby z jego gildii, a przynajmniej dawniej należącej do niej - Flare Corona. Czerwone włosy ciągnące się prawie do ziemi, ten dziwny wzrok czerwonych oczu... tak, to zdecydowanie była ona. Teraz jednak miała ubranie składające się z białego płaszcza i krótkiej, czarnej spódniczki, a pod płaszczem bluzkę idealnie zakrywającą całkiem spore gabaryty... tak, zawsze miała, czym oddychać. Jednak co ona tu robi? Do tego jeszcze z delikatnym uśmiechem na ustach, bezinteresownie pomagając ludziom?
- O nekromancie? - zapytała. Głos... ten sam. Zdecydowanie ten sam, może nieco mniej przerażający. - Hm... nie jestem tutaj zbyt długo, a zleceniodawca gdzieś zniknął wczoraj. Słyszałam jednak od niego, że ten człowiek nie jest zdrowy na umyśle i ponoć dawniej mieszkał w tym mieście. Był już tutaj ktoś, kto miał go pokonać, jednakże podobno zamiast tego zabił jakieś niewinne dziecko... Możesz poszukać pana Ishiyamy, on wie więcej... od wczoraj nie wychodzi z ruin tamtego domu - powiedziała, pokazując tam palcem. Była to naprawdę wielka ruina, całkiem spory dom... ale zniszczony. Nikt go jeszcze nie dotknął aby odbudować.
Jednak ważniejszym pytaniem jest: co tutaj robi Flare?

Katsuo jest bardzo zdziwiony widząc Flare, pamiętał ją ze swojego dzieciństwa, kiedy należała do Raven Taila.
Nie znał jej wtedy zbyt dobrze, ale zapamiętał ją.
Ton jej głosu był mniej przerażający niż kiedyś, ale to co mówiła już tak.
- Jezu, jakiś idiota zabił dziecko! Co za idioci żyją na świecie!- przemknęło Katsuo przez myśli.
Chłopak był jednak o wiele bardziej zainteresowany obecnością Flare.
- Czy ona przypadkiem nie zginęła? - myślał gorączkowo Katsuo
- Przepraszam czy nazywa się pani "Flare Corona"? - Pyta chłopak, chcąc się upewnić.
Bacznie obserwuje kobietę, która nie zareagowała na znak gildii.
Napina się cały mimowolnie, a po plecach spływa mi pojedyncza kropla potu.
- Czy to możliwe że to nekromanta ją ożywił? - Wpada na złowieszcze wytłumaczenie.
- Oby nie, nie mam z nią szans - próbuje nie peszyć.
Katsuo z niepokojem czeka na odpowiedź.

No, bywa i tak, że ktoś zabije dziecko... a potem dziwią się, że są listy gończe. I to w takich ilościach. Ale żyjemy w takim, a nie innym świecie, więc różne rzeczy się zdarzają. Kobieta obejrzała chłopaka, jakby nie mogła za nic go skojarzyć, nastąpiło to w momencie kiedy ten zapytał się ją o imię. Najwyraźniej zdziwiona była tym, że chłopak je znał, a ona sama go w ogóle nie kojarzyła. Zamrugała, dotknęła palcem wargi, delikatnie otwierając usta.
- Kolega skąd zna moje imię? Jestem Flare, ale nie Corona - sprostowała chłopaka. Zaczęła myśleć jednak, skąd mógł znać jej miano. Jednak kiedy już się domyśliła, uniosła nieznacznie brew i spojrzała się na chłopaka.
- Niestety, nie mogę Ci powiedzieć, może następnym razem dowiesz się o tym, a tymczasem... chyba pokonanie nekromanty jest ważniejsze niż moja osoba, prawda? - spławiła go, odwróciła się i zaczęła zajmować się chorymi znowu. Zmierzyła do niewielkiego pawilonu postawionego na kilku stojących prosto belkach.

- Co się tu za cholerę dzieję?! - myśli Katsuo.
- Nie zareagowała na znak gildii i nie nazywa się Corona - próbuję ją rozgryźć.
- Nie wygląda na zombi, więc chyba mogę jej zaufać - stwierdza Katsuo po zastanowieniu się.
- Moim celem jest zabicie nekromanty, tą zagadkę zostawię na później - mówi pod nosem Katsuo (tak żeby nikt go nie słyszał), po czym kieruję się  w stronę ruin domu wskazanego przez Flare.
Kiedy dociera do ruin zaczyna szukać owego pana Ishiyamy.
Ma nadzieje że znajdzie go stosunkowo szybko, ponieważ stracił dużo czasu na rozmyślania.
Katsuo próbuje na razie odsunąć na bok "zagadkę Flare", choć podświadomie dalej szuka logicznego wyjaśnienia tamtej sytuacji.
Podczas poszukiwań Katsuo próbuje użyć swojego rozwiniętego zmysłu słuchu do odnalezienia pana Ishiyamy.

Chłopak więc podjął decyzję o tym, aby pozostawić ją samą sobie, aby wróciła do pracy, co z resztą nawet bez jego "pozwolenia" niewerbalnego się odbyło z jej strony. Zaczęła leczyć chorych, a i kryjówkę Ishiyamy prędko odnalazł. Chyba nie ciężko było to zrobić, skoro znajdował się ten dom kawałeczek dalej.
Stał tam wysoki mężczyzna, zza którego postaci ulatniał się delikatny dym papierosowy, z przynajmniej wydawałoby się, że to właśnie dym z papierosa był. Nie dało się nic ujrzeć poza postacią odwróconą tyłem do Katsuo ubraną w czarny garnitur, a do tego jeszcze miała czarne włosy ścięte tuż przy karku. Opuścił niedługo później dłoń, strącając zgromadzony na końcu... tak, to był z pewnością papierosa. Tak więc strącił popiół z końcówki używki potocznie nazywanej petem poprzez dwukrotne stuknięcie w niego palcem, aby zaraz znowu się nim zaciągnąć po włożeniu do ust. Wpatrywał się w coś, czego nie dało się ustalić z racji tego, że całą swoją postacią to zasłaniał, jednak miał opuszczoną głowę, wyraźnie było to małe. Ale co miałby robić w takim miejscu jak to? Nie zwrócił całkiem uwagi na nowo przybyłego maga, chyba za bardzo był ogarnięty myślami.

___
Wygląd mężczyzny

- Dym papierosowy? Gościu sam się zabije, nie potrzeba nekromanty - myśli Katsuo, na jego twarzy pojawia się nieprzyjemny grymas.
Papierosy są szkodliwe, jest to podstawowa wiedza, więc Katsuo nie może zrozumieć, jak można samemu się truć.
Widząc że mężczyzna się czemuś przypatruje, chłopak nieźle się zaciekawił, w końcu mężczyzna nawet nie zauważył jego pojawienia się.
Ale to schodziło na drugi plan, teraz ani ta rzecz, ani Flare nie były priorytetami; Priorytetem było zgładzenie nekromanty i jak najszybsza pomoc mieszkańcą.
Mimo tego Katsuo i tak chciał zerknąć na ową "rzecz".
Jego rozmyślania trwały tylko chwilę, bo dosięgnął go denerwujący dym papierosowy.
Katsuo obrócił twarz w lewą stronę, nabrał powietrza, być może ostatniego czystego powietrza na kilka minut.
Następnie postąpił krok naprzód i odchrząknął, aby mężczyzna nie dostał zawału, kiedy Katsuo się do niego odezwie.
- Przepraszam, jestem tu z powodu zlecenia na nekromantę, czy mam przyjemność z panem Ishiyamą? -zapytał Katsuo.
Cały czas oczywiście odruchowo kierował wzrok na przedmiot, któremu przedtem mężczyzna się przyglądał, o ile miał taka możliwość.

Ktoś kiedyś wspomniał, że w momencie stresu człowiek sięga po cokolwiek, co mogłoby mu pomóc wyjść z patowej sytuacji. Po prostu środek na odstresowanie, do tego "działa", a człowiek zapomina całkiem o tym, czy truje też siebie czy otoczenie. Tak chyba było również z naszym zleceniodawcą, który na chrząknięcie szybkim ruchem odwrócił się w stronę Katsuo. Już po niedługiej chwili opuścił dłoń z fajką, stojąc bokiem do niego. Odsłonił tym samym niewielką, typową kapliczką ze zdjęciem jakiejś dziewczyny*, chyba mu bliskiej. Pomimo wszechobecnego pyłu i popiołu zapewne mającego tyle samo, co te ruiny, ta kapliczka była zadbana i całkiem odkurzona, paliły się przy niej niewielkie znicze.
- Kim jesteś? - zapytał dość nerwowo człowiek, obserwując uważnie młodego maga. Strącił ponownie popiół z papierosa i włożył go sobie do ust na niedługą chwilę, aby przy zamkniętych oczach zaciągnąć się dymem. Wiatr wiał w ten sposób, że nie leciało to w stronę maga z Kruków. Wyjął je znowu z ust, jednak trzymał go blisko nich, chcąc znowu zaraz dla zaznania spokoju się zaciągnąć.
- Jesteś w sprawie zlecenia, prawda? Flare raczej Ci powiedziała o tym miejscu... bo nikt poza nią o nim nie wie - westchnął ciężko, obserwując mimikę twarzy rozmówcy. - Czego dokładnie chcesz wiedzieć? Wolę nie mówić bez wieści o tym, czego chce i jakich dokładnie informacji wymaga mój rozmówca - dodał po chwili. Zamknął oczy, a raczej je przymknął, zostawiając jedynie niewielką szparkę, a dłoń włożył do kieszeni. Wyglądał na przybitego czymś i to dało się wyraźnie wyczuć...

___
* - pozwól, że dostarczę je jutro, bo obecnie nie posiadam go na dysku/nie posiadam linka do niego, a nie chcę szukać innego.