Cmentarz

First topic message reminder :

Cmentarz znajduje się na obrzeżach miasta. Jest to stara nekropolia, na której od początków istnienia miasta chowano ludzi. Nawet Phantom Lord gdy jeszcze istniało właśnie tutaj chowało swoich zmarłych.
Cmentarz przez lata zdobywał nowych lokatorów lecz nie przybywało mu znacząco miejsca. Teraz cały jest usiany niskimi kamiennymi nagrobkami, pomiędzy którymi bardzo ciężko się poruszać. Oprócz nich znajduje się tu także kilka sporych rozmiarów, pięknych architektonicznie grobowców, w których chowani byli najznakomitszy mieszkańcy i magowie.
Centrum cmentarza zajmuje spora kaplica wokół, której w odległości 10m nie uświadczysz żadnego nagrobka. Podobno najpierw powstała właśnie kaplica, w której pochowano jakiegoś potężnego maga z zamierzchłych czasów, a dopiero potem powstał cmentarz. Teraz jednak jest to miejsce, w którym odbywają się msze za zmarłych i skąd odbywają oni swą ostatnią podróż ku miejscu swego spoczynku.

No więc plan polegał na wyrwaniu kryształu z klaty chmiela, no ciekawe. Gdy tylko książę ruszył, kosiarz przygotowywał się na atak. Dokładnie tak, w trakcie kiedy Mao był blisko i chciał wprowadzić w życie swój plan. Naglę coś się zmieniło, to chmiel wbił jego broń w ziemię. Tym samym blokując swoją i jego, następnie swoją szkieletową dłoń skierował ku klatce księcia. Trwało to szybko. W każdym razie, dłoń chmiela pokryła czerń. Następnie wtopiła się w klatkę Mao, on sam mógł poczuć lekki ból. Który zaczął się roznosić po całym ciele, a na skórze zaczęły pojawiać się czarne plamy. Widać jakaś specjalna technika kosiarza, tak czy siak. Mao mógł też poczuć że traci moc magiczną z ciała, jakby zostawała wchłaniana.

---
Odczuwasz lekki ból na całym ciele.
Masz lekki paraliż, lecz możesz się ruszać.
Tracisz 300 MM

Mao był zaskoczony. I to porządnie. Jak to?! Przewidział mój... Zaskoczenie jednak nie ograniczyło się do momentu, w którym książę chciał ograniczyć możliwości ataku kosy kościotrupa. Zrobił ogromne oczy i wydał lekkie "tsi", w geście "kurw@, oberwałem!". Było to o tyle gorsze, że Wilk oberwał ciosem, który sam chciał wyprowadzić. Jak to możliwe? Przewidział moje ruchy i sam je wykonał. Nie sparował ich. Zamiast to ukradł je i wykonał sam. Z lepszym efektem. Pozbawił księcia w jednej chwili możliwości skorzystania z włóczni. Niby mógł ją przywołać za pomocą zaklęcia, ale w tym momencie przeciwnik natychmiast zapewne użyłby kosy. Dodatkowo wszystko wyglądało jakby... Mao zamienił się miejscem z przeciwnikiem. Ich myśli, działania i efekty się zamieniły. Czy to była kolejna zdolność przeciwnika? Nie ważne! Teraz trzeba walczyć. [i]Cholera, to miało być lekkie zadanie a tylko mi się obrywa. Co robić, szybko, myśl! Wiem! A jednak. Zrobił to. Za pomocą zaklęcia natychmiast przeniósł włócznie z powrotem do ręki. Drugą szybko dobył Musicę. Zamierzał wykonać szybki atak i tym razem nie przewidywał porażki. Musicę wysunął szybkim ruchem lekko przed siebie i zwiększył jej rozmiar do maksymalnej. Tym razem zamierzał użyć jej ciężaru tak, aby opadł nagle na włócznie i ją unieszkodliwił tymczasowo. Włócznią, wzmocnioną zaklęciem, natychmiast wykonał pchnięcie w "serce" wroga. Ciekawe co z tego wyjdzie... Był w końcu zmęczony, ranny i lekko sparaliżowany...

MM:2800-300-50-50-100=2300

Tak więc to było ostatnie starcie, kto wygra? Kto przegra? Kto zostanie wykorzystany seksualnie? Niedługo się tego dowiemy.
Gdy po kombinacji, kombinowania Mao. W końcu doszło do jakiś porządniejszych czynów, można było powiedzieć że... Udało mu się naruszyć kryształowe serce chmiela, co prawda nie wiedział jednak o jednym. Gdy naruszy się kryształowe serce, ono wybucha. Przecież każdy głupi to wie. Tak czy siak, zanim chmielowy zaczął umierać. Odebrał już sporą cześć energii naszemu bohaterowi, tak więc nie pozostaje nic innego. Jak tylko umrzeć i przyjąć porażkę, by the way..

Małe bum które odrzuciło naszego księcia do tyłu, wręcz wyrzuciło w powietrze i wbiło w stado trupów. Co jest śmieszniejszego? Trupy go złapały, nawet znalazły się pielęgniarki zombie. To było wszystko chore, co tu dużo mówić.
----
Nieźle poobijany
- 300 MM
Ledwo możesz się ruszać
Szykuj się na gwałt.

Co prawda to prawda. Każdy głupi wie, że jak naruszy się kryształowe serce to wybucha. Dlaczego zatem Maoś nie wiedział? Bo nie jest głupi! Wywołało to w nim nie lada zaskoczenie. Najpierw była jednak radość. Radość, ze zwycięstwa nad przeciwnikiem. Z drobnymi trudnościami, ale udało się. Gorsze było jednak to co nastąpiło po radości. Wcześniej wspomniany wybuch. Pewnie przed ogromnym wybuchem, był mały błysk, który okazywał, że zaraz pier*olnie. Błyskowi towarzyszyło "o kurwix" z ust księcia. Było to typowe zaskoczenie. Bronie jak to bronie, poleciały gdzieś w cholerę, z dala od Mao. Na szczęście jedną z nich mógł sprowadzić natychmiastowo do ręki. I wykorzystał tę możliwość kiedy wylądował. Ale tutaj pojawił się kolejny problem. Wydawać się mogło, że pokonanie "chmiela", jak to mawia MG, pozwoli na zwycięstwo i zakończenie misji. Niestety, nie udało się. Chłopak byłby bardzo szczęśliwy z takiego lądowania gdyby nie szczegół. Kościotrupy. Te pielęgniarki nie były takie złe, ale niestety, Maoś nie lubi "kościstych" dziewczyn. Aż tak bardzo KOŚCISTYCH! Korzystając zatem z owej broni i resztek siły, chłopak starał się wydostać z objęć trupów.
- Wygrałem! Żądam, żebyś została moim sługą i wypełniała bezgranicznie moje rozkazy!
Krzyknął w kierunku komentatorki, mając nadzieję, że nie odmówi. Nie zamierzał z nią spać... Zamierzał ją wykorzystać w wykonaniu misji a następnie wykorzystać w późniejszej zemście na Firebornie.

MM:2300-300-50=1950

Kiedy już wszystko wróciło do normy, a kościane trupy zaczęły zajmować się Mao. On postanowił wydostać się z uścisku śmierci i wyjść na środek narratorki całej walki. No gdy powiedział swoje żądania, to omao wszystko się nie rozpadło. Sama komentatorka postanowił wbić się w ziemię z dużą prędkością, następnie z chmury kurzu. Powoli kierowała się w stronę Mao.

Widać nie była zadowolona z tej decyzji, a raczej żądania. No proszę, zaraz się zacznie druga walka. Tylko raczej Mao ma Mao szans na wygraną, co teraz zrobi nasz bohater. Co jak co, walczyć już nie ma siły. Ledwo co podnosi broń, taki słaby nasz Mao książę.
--
Dalej nie możesz walczyć, boś zmęczony.
Nie masz siły na nic.
Myśl bo ona cię zje.
Regen 500 MM

Udało się. Maoś jako tako wydostał się z uścisków przeciwników. Miał Mao siły, toteż te trupy najwidoczniej najsilniejsze nie były. Pewnie miały standardowe staty kościotrupów z Nekropolii: 1-2 dmg, 4hp, 1 armora. Słabeusze i tyle. Komentatorka jednak wyglądała na o wiele silniejszą. To walnięcie w ziemie z taką siłą zastanowiło dość mocno księcia. Nie wiedział czy to koniec, czy będzie musiał zmierzyć się z kolejnym przeciwnikiem. Jak to powiadają "cholera wie". Co jednak ma zrobić nasz mały książę? Walczyć? Nie, nie mam siły. Muszę ją przekonać. Jeżeli to pizgnięcie w ziemie nie było jakieś fałszywe i rzeczywiście ma taką moc, to dostanę solidny wpierdziel. Szlak.
- Powiedziałaś, że mogę czegoś zażądać. Żądam więc twojego posłuszeństwa wobec mnie!
Krzyknął w kierunku komentatorki. Kuźwa, co takiej powiedzieć? Póki co Maoś mógł jedynie stanąć w pozycji obronnej, trzymając ostrze w kierunku owej "damy".
MM: 1950+500=2450

Tak więc dziewczyna zbliżała się i zbliżała, nie słuchała Mao. Po prostu nie miała ochoty, gdy tylko zbliżała się do jego broni. Wytrąciła ją mu z ręki, to było takie szybkie. No że sam Mao nie wiedział co się stało, po chwili po prostu został ciągnięty jak truchło po ziemi. Następnie obydwoje trafili do jakiejś ciemnej krypty.

-- Jakieś 60 minut później --
Po godzinie czasu, oraz przedniej zabawie. Którą to miała komentatorka, wraz z księciem. Który już nie jest prawiczkiem, tym bardziej na siłę został pozbawiony swojego dziewictwa. No cóż.
- No dobra, tylko co dwa dni seks. No albo kiedy mi się zachce, oraz śniadanie do łóżka. BDSM jak lubisz. Tak więc niech będzie. Haaai~~~~ Odpowiedziała radośnie na wszystko, następnie zaczęła się rozciągać i zmiotła wszystkie szkielety.

--
Czujesz się lepiej po gwałcie
500 MM regen, plus 500 MM gwałt regen.
Dalej jesteś obolały. Zwłaszcza krocze.

No cóż. Wyszło jak wyszło. Poza tym kto powiedział, że Mao był prawiczkiem? Może i księżniczki wstrzymują się ze stratą dziewictwa do ślubu, ale książęta mają w tej kwestii lepiej. W końcu z ich narządów płciowych nie wypływa krew. Przynajmniej "normalnie".
- Śniadanie do łóżka, nie ma sprawy. Tymbardziej, że rzadko kiedy będziemy mieć możliwość spania w normalnych warunkach.
Skomentował wymagania nowej towarzyszki. Przynajmniej częściowo. Tę pierwszą część wolał pozostawić bez komentarza.
- Dobra, a teraz to po co tu przyszedłem. Nekromanta. Podobno to jakiś starszy facet. Zaprowadź mnie do niego. Musimy rozwiązać "problem" szkieletów atakujących Oak.

MM: 2450+500+500=3400 (tyle mialem max jak zaczynałem)

18/20

Tak więc pora na wytłumaczenia, które to zaraz zostaną podane jak na tacy. Dziewczyna stanęła spokojnie i zaczęła myśleć.
- Ten stary nekromanta to był chmiel, a raczej wcześniejsza jego postać. Sama go zmieniłam w szkielet'a, bo mnie wkurzał i zrobiłam sobie z niego sługusa. Co prawda wcześniej był moim mistrzem, ale teraz już nie jest. Uczennica przerosła mistrza, hihi. No ale wracając do tego że wygrałeś swoją nagrodę, czyli mnie! Wiedziałam że jesteś jakimś ukrytym zbokiem, pewnie lubisz dominować? No i tak się rozgadała, oraz wyjaśniła wszystko. No w sumie można powiedzieć że zadanie wykonane, trzeba by tylko wrócić do miasteczka i wszystko zgłosić. Tylko czy warto, no w sumie droga krótka. Nie ma co czekać.
--
MM full
Ekstaza mija
+ Nowa towarzyszka Lili
+ Ekwipunek - Dowód na pozbycie się nekromanty, zniszczony talizman nekromanty.
+ lvl up

Mao wysłuchał tego co powiedziała nowa znajoma. Był mega zdziwiony. Ta mała jędza załatwiła poprzedniego nekromantę i zajęła jego miejsce? Cholera, coś czuję, że przez najbliższe dni nie będę jakoś w stanie zasnąć spokojnie. Ale co poradzić...? Będę musiał zwerbować jeszcze kogoś, kto będzie ją kontrolować. Pierw jednak muszę odpocząć i jakoś dostać się do Saberów. To chyba najwyższa pora spotkać się z Alexis i zdobyć parę informacji.
- Ta, nawet nie wiesz jak bardzo lubię związać kobietę a potem zrobić z nią parę "kooperacji fizycznych".
Zażartował w jej kierunku po czym ruszył w stronę miasta.
- Gdy tam będziemy, znaczy w mieście, nie odzywaj się za wiele. Zajmę się wszystkim. Najlepiej w sumie idź na stację i poczekaj tam na mnie. Zgoda?
Dodał po drodze, mając nadzieję, że usłucha. Pozostało już Maosiowi tylko odebrać nagrodę. W tym celu ruszył do miasta.

Maoś odebrał nagrodę i ze satysfakcją ruszył w kierunku gildii Saberów. Nie wiedział co go tam czeka. Obawiał się trochę tego spotkania, ale z drugiej strony musiał poznać powód, dla którego znalazł się właśnie tutaj. A podróż z Lili... Cóż. Nie wnikajmy jak minęła. W każdym razie książę dowiedział się o niej dość sporo. Poznał jej charakter jak i zarówno zdolności. Pozostało zatem dobrze je wykorzystać i zasypiać z nożem pod poduszką.
- Saber, nadchodzę!
Powiedział gdy dotarł do miasta, nieopodal którego była siedziba gildii.

[z/t]
Danke za miszion.

Nie wiem komu się nudziło z usunięciem mojego postu, bo raczej sam się nie usunął.

Mao-
Nagroda 11,000 kryształów
350 MM

Cmentarz był wyjątkowo zadbany. Dookoła niego rozciągał się długi, anie niski murek z lakrymowymi lampionami i zniczami. Architektura nagrobków i ich rozlokowanie była jednak wyjątkowo pedantycznie zaplanowana.
Pieścień zewnętrzny składał się z małych płyt grobowych z tabliczkami, dalej były większe, dwuosobowe mogiły z posągami, potem małe kapliczki grobowe, a na środki kilka dość dużych mauzoleów. Przeszukiwanie tego terenu w całości może zająć wieki...
Iwaru musi zdecydować, co i gdzie chce zobaczyć.

Przychodząc na cmentarz staram się nie myśleć o niczym innym jak tylko o zadaniu, które mnie czeka. Tak wiem, że Aro powiedział, że teraz jest tutaj bezpiecznie. Dlaczego wiec postanowiłem się tutaj pojawić? Co takiego chcę osiągnąć? Chyba przyszedłem tutaj tylko z tego powodu, że nie chciałem pomagać tamtym ludziom, co od razu czyniłoby ze mnie złego człowieka. Jednak, mimo, iż tym sposobem stałem się zły, mogę spróbować odkupić swoje winy. Uspokajam oddech i wytężam swoje magiczne zmysły. Próbuję poczuć jakąś magię, chociażby malutką ... a może nawet całkiem sporą. Jeśli to się uda, to udaję się w miejsce, z którego dochodzi. Jeśli natomiast się nie uda, co jest dużo bardziej możliwym rozwiązaniem, udaję się na środek cmentarza w nadziei, że chociaż sobie trochę pozwiedzam. Małe groby nie wydają się tak fascynujące jak te duże. Poza tym, słyszałem, że te duże grobowce skrywają ciała potężnych magów, a gdzie są potężni magowie tam i może być potężny Nekromanta, który próbuje obudzić ich ze spokojnego wiecznego snu. W końcu takie truposze byłyby bardzo mocnym wzmocnieniem jego wojsk. Nie mogę na to pozwolić. Nie mogę pozwolić, by obudził tych magów i wykorzystał ich moc. Nie mogę pozwolić, by ci ludzie zaznali bólu przebudzenia. Wiem, że takie miejsce nie jest odpowiednie dla takiej osoby jak ja. W obliczu tylu trupów pochowanych na tym cmentarzu czuję się bardzo nieswojo. Mam nadzieję, że nikt nie przyszykował grobu dla mnie. Idąc tak i rozglądając się w poszukiwaniu czegoś co wygląda na rozkopany grób, co byłoby świadectwem, że zmarli rzeczywiście stają z grobów, nachodzą mnie dwie myśli. Pierwsza myśl mówi, że fajnie by było pokonać Nekromantę teraz, bez angażowania tych czterech pozostałych magów. Nie ma powodu, bym narażał ich życie dla własnego zadania. Może uda mi się nawet zaimponować Pani Recepcjonistce? Kto wie. Druga myśl jest dużo bardziej ponura. Co jeśli to Aro jest Nekromantą? Może zwabił mnie na cmentarz, by mieć tutaj możliwość zabicia mnie? Spostrzegam, że jestem otoczony przez groby, a z każdego grobu mogą wyjść zwłoki. Bardzo nieprzyjemne miejsce na walkę. Przed walką przydałoby się znaleźć jeszcze miejsce, gdzie nie byłbym otoczony i gdzie mógłbym się w miarę sensownie bronić. Tylko jakie intencje może mieć Grabarz? Może po prostu terroryzuje miasto, by mieć monopol na zapewnianie ochrony? Może powiedział ludziom, że tylko on może ich ocalić przed zombie, a tak na prawdę on je kontroluje i tylko ściąga z tego grubą kasę? Może tak na prawdę, to nie on mnie zatrudnił? Może zrobiła to osoba, która zauważyła, że coś jest nie tak? Może trafiłem na niewłaściwą osobę? Jeśli tak jest w istocie, to mam spore kłopoty, które zapewne zakończą się dla mnie w najlepszym przypadku 3 metry pod ziemią. W najgorszym, będę jadł ludzkie mięso jako żywy trup. Chociaż mógł mnie zabić wcześniej. Może chciał sprawiać pozory? Nie mogę być wobec niego nieufny, bowiem mamy wspólne zadanie, przynajmniej teoretycznie, jednak nie mogę mu też w pełni zaufać. Klękam i biorę w ręce mech. Formuję go w dwie kulki i wtykam je sobie do uszów, tak, że prawie nic nie słyszę. Wiem, że zombie dysponują muzyką, której lepiej nie słuchać.

Pomysł z mchem nie był głupi. Przyznaję. Ale mocno łaskotał podczas poruszania głową na boki.
Mag udał się do centralnej części tego że cmentarza. Było tu pięć dużych kaplic za którymi znajdowały się zejścia do podziemnych mauzoleów. Pomimo dnia, paliły się tu lakrymowe znicze, a także lampy oświetlające podziemia. Widać wyznawcy Zentopii nie szczędzili datków ostatnimi czasy, albo ktoś nie miał odwagi wrócić tu by je zgasić.
Jeżeli chłopak zdecyduje sięzejść do mauzoleów, zobaczy wielką ilość instrumentów muzycznych porozrzucanych po całej ich powierzchni. Groby są nienaruszone, a wśród skał unosi się lekka bryza parafiny i wosku do drewna. Dokładnie takich substancji używa się do konserwowania skrzypiec i drewnianych fletów.
Po dłuższych poszukiwaniach i przeszukiwaniu miejsca spoczynku martwych, Iwaru natknie się na magiczne kręgi. Nasycone są dziwną energią, której nie można określić mianem Ethernano. Wydaje się być... z innego świata. Kręgi są zielono-fioletowe z charakterystycznymi czaszkami i krzyżami na zewnętrznych kręgach.

Wchodząc do mauzoleum, czuję się bardzo nieswojo. Nie powinienem zakłócać spokoju zmarłych, jednak wychodzi na to, że zmarli postanowili nie przejmować się zakłócaniem spokoju i urządzają sobie w najlepsze nocne harce, strasząc okoliczną ludność. Po to tutaj jestem. By przemówić tym ludziom do rozsądku i położyć ich wreszcie do wiecznego snu. Jak tak teraz o tym myślę, to zaczynam czuć się jak niańka do dzieci. Dzieciom można powtarzać tysiąc razy, że mają iść spać, a one i tak nie idą, bo to w końcu dzieci i nie lubią słuchać, nawet dobrych rad.
"Cóż zrobić?"
Wchodząc do mauzoleum, widzę te wszystkie flety i skrzypce walające się po pomieszczeniu. To pewnie skład muzycznej broni używanej przez nieumarłych muzykantów i z tego co mi wiadomo, broni niezwykle niebezpiecznej, która potrafi zmusić człowieka do czegoś czego nie lubi lub czegoś czego nie potrafi, jednocześnie sprawiając, że będzie całkowicie bezbronny i zdatny do pożarcia. Przyznam, że przerażająca broń. Jednak dopóki można sobie sprawić zatyczki nie powinna być groźna. Oczywiście lepiej byłoby ją zniszczyć, jednak nie potrafię ocenić ilości tych instrumentów, więc nie zanim zabiorę się za akty niszczenia, powinienem jeszcze się rozejrzeć. Zagłębiając się w dalsze sale mauzoleum, widzę jakieś dziwne kręgi i nagle ogarnia mnie przerażenie. Promienieje z nich dziwna energia, której nie można nazwać magiczną. Oznacza to mniej więcej tyle, że moja magia może być wobec tego bezsilna. Skoro były tutaj także instrumenty używane przez ożywione trupy, kręgi te służą pewnie do ożywiania nieumarłych sług ciemności. Zatem nieumarli mogą składać się z tej dziwnej energii, co jeśli moje obawy się potwierdzą, sprawi, że będę całkowicie bezsilny wobec tych złych mocy. Przełykam ślinę i zaczynam drżeć na całym ciele. Bardzo nieprzyjemne, paraliżujące uczucie, jednak nie mogę się poddać. Wchodzę w krąg i z całych sił klaszczę w dłonie, co powoduje, że rozchodzi się ode mnie fala złotego ognia o okrągłym kształcie, która wypala co tylko może. Mam nadzieję, że wypali kręgi, chociaż tak naprawdę w to nie wierzę. Nie mogłoby wszystko pójść tak łatwo jak mi się zdawało. W sumie, prawdę powiedziawszy, wszystko może się posypać. Nie mogąc używać magii, jestem bezsilny i nie przydam się Aro i jego kompanom, przynosząc wstyd gildii. Jednak patrzę na rozchodzący się we wszystkich kierunkach ogień i mam nadzieję, że nastąpi cud.

MM: 4500 - 1000 = 3500

Iwaru postanowił wypróbować metody "high-speed-cleaning" do unicestwienia działań lokalnych kręgów magicznych. Efekt jego działań był jednak dość niespodziewany...
Kręgi mniejsze niż talerz stołowy podpaliły się i zaczęły w nieregularny sposób zmieniać się w inne figury geometryczne. Kręgi większe (największe nawet wielkości opony samochodowej) zaczęły wirować szybciej i unosić się w powietrzu. Po krótkiej chwili i ustaniu fali złocistych płomieni, widok był już klarowny. Kręgi zmieniły się w napis...
Widać była to dość niespodziewana zagadka... Mortimer? Dyrygent? Najpiękniejsza muzyka? Trup? Buntownik? Okrzyk? O co tu może chodzić?
- Czego tu szukasz?! - słyszeć było krzyk gdzieś z wnętrza podziemi. Głos brzmiał dźwięcznie pomimo nieregularnego echa. Przypominał trochę arię chóru... Z ostatnim słowem ucichł niespodziewanie...

Patrzę z niedowierzaniem na ten przedziwny spektakl. Kto mógł się spodziewać, że tak to się ułoży? Dosłownie, mówiąc o literach, które mi się ukazały, jak i w przenośni, mówiąc o niesamowitej przewrotności losu, który mnie spotkał. Niespodziewane litery, głosy w oddali, zagadki. A ja biedny chciałem tylko pokonać Nekromantę terroryzującego okoliczną ludność. Teraz jednak udaje coraz bardziej zdaje mi się, że sprawa jest dużo bardziej skomplikowana niż na to wygląda. Sama moc, której i tak może mi brakować, może i tak nie być wystarczająca. Być może trzeba będzie użyć sprytu, intelektu, własnego przeczucia. Zrozumieć siebie. Zrozumieć otaczający świat. Nie spodziewałem się czegoś takiego, jednak to nie jest nic z czym nie mógłbym się zmierzyć. Uważam się bowiem za osobę bądź co bądź inteligentną, więc z uśmiechem na ustach siadam na posadzce i wpatrując się w litery; słuchając głosu, staram się się wszystko ładnie ze sobą połączyć, jednocześnie starając się odzyskać siły po użytym niedawno zaklęciu. Trochę mnie ono zmęczyło, jednak to nie jest teraz najważniejsze. Skupiam swoją uwagę na słowach, które ukazały się moim oczom, jednak cały czas pamiętam o słowach, które brzmiały w ciemnościach. Co jest dziwne, nie powinienem ich słyszeć, chyba, że zatyczki z mchu niezbyt działają. Jednak podejrzewam, że głos pojawił się tylko w mojej głowie.
"Nie! To niemożliwe!"
Nagle zdaję sobie sprawę na to na co wpadłem. Myślałem, że odpowiedzią na zagadkę z napisów jest "śmierć", bowiem w rzeczywistości szukam śmierci, skoro zapuszczam się w te piekielne odmęty strachu, cierpienia i nicości; bowiem "mortus" znaczy śmiertelny; bowiem najpiękniejszą muzyką jest życie, które zostało przerwane przez śmierć. Jednak coś się rzeczywiście nie zgadza. Kim jest Mortimer? Ktoś krzyczał. To Mortimer w krzyku powstał i to on oczyści okolicę.
"Szukam Mortimera, Nieumarłego Trupa, Nekromanty ..." - oto odpowiedź na zadane pytanie. Dlaczego do tej pory sądziłem, że Nekromanta jest żywym człowiekiem? On także umarł! On jest trupem! Daję sobie rękę odciąć, że tak jest! Chociaż pewnie odetną mi nie tylko rękę lecz także i głowę, nogi i w ogóle mnie poćwiartują. Chwila konfrontacji bowiem nadeszła, a przeciwnik jest dużo bardziej przerażający niż mi się to wydawało. Ktoś kto niesie śmierć. Ktoś kto rządzi śmiercią. Ktoś, kto jej umknął. Mortimer.
- Szukam Mortimera! - krzyczę z całych sił, siedząc ciągle na posadzce i starając się odzyskać siły po wykonanym zaklęciu. Mój własny głos roznosi się po sami echem i dociera w czeluście piekielne i budzi demony. Zaraz będzie tutaj gorąco. Być może powinienem uciekać, jednak jestem zbyt ciekawski i zbyt pewny siebie, a poza tym bardzo chcę zakończyć tą sprawę, raz na zawsze.
- Szukam Mortimera! - powtarzam raz jeszcze.

MM: 3500 + 500 = 4000 (odzyskuję 500 MM, nie? :p)

Iwaru wykazał się nie małym sprytem i inteligencją. Jego dedukcja, lekko opóźniona, ale jednak dotarła do konkretów. W tym czasie napis zaczął zmieniać się, a z jego linii powstała pięciolinia pełna skomplikowanych nut. iwaru już takie widział kiedyś, tylko nie mógł przypomnieć sobie gdzie...
- Co jest najpiękniejszą muzyką życia i jedyną muzyką śmierci? - pojawiło się nowe pytanie. Było nasycone ciekawością, można to było dobrze wyczuć. Niczym głos wędrowca w czasie pytającego "Który to rok?" Głos wydawał się zbliżać do maga, lecz z ostrożnością.

//Post krótki, bo tak teraz kilka będzie.
Regen jasne że tak, drugi też.
Za wykazanie się przebiegłością i dedukcją skracam fabułę o kilka postów. Dobrze i szybko wywnioskowałeś o "śmiertelnym".

"Kolejna zagadka?" - myślę, ciągle siedząc i odzyskując siły po zaklęciu, którego użyłem. Strach przemija i zaczynam się relaksować. Nic tak bowiem nie odpręża jak dominacja w zagadkach i udzielanie właściwych odpowiedzi. Czy tym razem tak będzie?
"Gdybym" - myślę dalej - "Gdybym nie widział dzisiaj chodzących trupów, grających na instrumentach to powiedziałbym, że jest to cisza ..."
W sumie nie mam już pomysłu na odpowiedź, a udzielenie złej odpowiedzi zapewne będzie kosztowało mnie życie, jednak nieudzielenie żadnej też, więc w sumie co za różnica? Warto zaryzykować. Przełykam ślinę i głośno krzyczę:
- Cisza! Albo Chopin! Albo disco polo!
Tylko te trzy opcje przyszły mi na myśl. Tak, zdaję sobie sprawę, że rozbieżność jest bardzo duża, ale może uda mi się trafić i może któraś z tych odpowiedzi zostanie zaakceptowana.

MM: 4000 + 500 = 4500

---
To w takim razie ja też teraz krótsze posty, bo nic nie mogę wymyślić :p.

- Co jest największą iluzją świata, a zarazem jedynym sposobem przejścia? - spytał ponownie głos.
Można było z niego odczytać coś pokroju radości. Wydawać by się mogło, że rozmówca Iwaru cieszy się z jego odpowiedzi. Może oznacza to prawdziwość poprzednich odpowiedzi? Trudno było powiedzieć...
W między czasie, ścieżki powietrznego rysunku zmieniły się w kręcący się wir... Od jego punktu centralnego rozchodziły się spiralnie dwa ramiona - zielone i fioletowe. Spirala wirowała spokojnie i jednostajnie. Chłopak mimo to dał się skusić wpatrzeniu w nią, przez co nie może teraz oderwać od niej oczu.

"Co jest?"
Zastanawiające ... czyżbym właśnie lepiej poznawał istotę samej śmierci? Wszystko idealnie się układa w jedną całość. Czyżby tajemniczy przewodnik tak na prawdę wprowadzał mnie w mistyczne arkana śmierci i ujawniał za pomocą pytań tą wielką tajemnicę takiemu kogoś kto wiecznie boi się nieznanego? Może boję się tego, dlatego, że jest to nieznane, jednak teraz ... teraz czuję, że moja inteligencja jest odpowiednia, by poznać śmierć. By być może przestać się jej bać. Chociaż, zdaję sobie z tego sprawę, że strach przed śmiercią jest integralną częścią mojej osoby i bez niego by mnie po prostu nie było. Nie byłoby mojej magii. Zatem nie mogę od tak przestać się jej bać. Co jeśli przestanę się bać? Zaczynam drżeć. Może jeśli przestanę to zwyczajnie zniknę? Nie chcę zniknąć! Chcę jednak poznać te tajemnice ... Taki już jestem. Lubię ryzykować, bo nóż widelec się opłaci, a tak to będę pluł sobie w brodę, że nie spróbowałem i co wtedy?
"Raz kozie śmierć!" - nagły okrzyk pojawia się w mych myślach, co oznacza tylko jedno. Jestem gotowy, by odkryć nieznane; by zbadać tą tajemnicę; by stawić czoła swemu strachowi i być może obrócić swe istnienie w nicość!
- Życie! Życie jest iluzją! Życie jest drogą! Śmierć jest bramą! - wrzeszczę, pojmując znaczenie własnych słów. Tylko drogą dokąd ...

- Życie jest drogą iluzji, śmierć bramą prowadzącą do najpiękniejszej muzyki, jaką jest cisza - rzekł głos jakby zbliżając się i szepcząc - Nieliczni godni są poznania prawdy. Jednak godność jest nagradzana, a prawda jest nagrodą samą w sobie. Powstań Iwaru i wejdź do głębin prawdy...
Świetlisty wir w powietrzu zatrzymał się i zmienił w portal. Jego drzwi otworzyły się, coś zmuszało Iwaru do wejścia w niego. Chłopak czuł naturalną ciekawość w czystej formie, popęd do przekroczenia progu bramy światła. Czuł dumę i szczęście z nagrody, której jeszcze nie otrzymał, a przed którą prawdopodobnie się znajdował.
Poza tym, głos ucichł a mag odzyskał kontrolę nad ciałem. Kilkanaście metrów za nim słychać było taki chrapliwy chrzęst. To był zombie... Właśnie wyłaniał się z dziwnego kręgu magicznego. Zauważył już Iwaru. Zza rogu katakumb widać było światło, a po chwili zaczęły schodzić się następne zombie.

- O fuj! - krzyczę - Powiało patosem!
"Nie cierpię patosu."
Mówiąc i myśląc, stwierdzam jednak, że trzeba by było zrobić coś bardziej konkretnego. Stanie tutaj w niczym nie pomoże, zwłaszcza, że na plecach mam hordę żywych trupów. A podobno Aro mówił, że o tej porze na cmentarzu mi nic nie grozi? Co za bzdura. Muszę mu powiedzieć, że jego informator to totalny idiota albo oszust, który podał mu trefne informacje i naciągnął tylko na kasę. Chociaż w rzeczywistości, być może to ja obudziłem te zło, które drzemało uśpione w otchłani nicości. Można się tylko obawiać tego, że zombie teraz zaatakują bezbronne, niczego nie spodziewające się miasto ludzi. Taki scenariusz byłby bardzo optymistyczny dla naszego wroga. Tym bardziej muszę się postarać i szybko zakończyć sprawę z Nekromantą, u którego właśnie audiencji doświadczyłem. Dziwne. Zaprasza mnie, chociaż tak naprawdę chcę go załatwić. Być może spodziewa się i zastawił na mnie pułapkę? A może jest na tyle głupi, żeby twierdzić, że przychodzę w pokoju. To ostatnie raczej odpada, bowiem tacy ludzie, posiadający starożytną mądrość zazwyczaj głupi nie są, chociaż mogę jeszcze liczyć na promyk nadziei i okaże się, że jego mózg przegrzał się od nadmiaru wiedzy i facet, ewentualnie kobieta, po prostu sfiksował i nie działa normalnie. Nieżywy, ożywiony, podły, skretyniały, nieobliczalny, patetycznie przemawiający Nekromanta. Cudownie to wygląda, nie ma co.
"Powiadają, żeby nie dyskutować z idiotą, bo sprowadzi cię do swojego poziomu i pokona doświadczeniem."
Bardzo, ale to bardzo możliwe. Niemniej jednak, pora ruszyć cztery litery, bo je zombie zjedzą. Wskakuję więc do portalu czy wrót, które otworzyły się nieopodal. Podziwiam ich wnętrze, będąc w środku.

Zombie zbliżały się bardzo szybko, po drodze chwytając leżące na ziemi instrumenty muzyczne. Iwaru postanowił jednak wycofać się od nieprzewidywalnej walki z nimi. Zrobił krok w stronę bramy i od razu poczuł coś na styl swobody...
https://i.imgur.com/FTJzNfj.jpg
Tu znalazł się mag. Wisiał nad totalnie czarną ziemią z której wyrastały obumarłe drzewa w tej samej barwie. Nad nimi widać było niebo ze wszystkimi 88 gwiazdozbiorami w pełnej okazałości. Wszędzie rozbrzmiewała cicha melodia TAKA. Wydawać by się mogło, że Iwaru śni. Jednakże to nie był sen. Po krótkiej chwili lewitacji, zza drzewa wyłoniła się postać kobiety. Płynęła lekko w stronę maga. gdy była już jakieś trzydzieści metrów od niego, z mroku barwy ziemi, obok niej wyłoniła się kolejna postać. Razem zmierzali lekkim szybowaniem w stronę chłopaka. Zatrzymali się kilka metrów przed nim i powoli go okrążali, poruszając się w różne strony. Zatrzymali się po dwóch okrążeniach, tworząc między sobą przerwę. Gdzieś daleko na niebie, jedna z gwiazd zaświeciła mocniej na zielono. Zaczęła rosnąć. muzyka ucichła, a zamiast neij pojawił się szum komety. Gwiazda spadła pomiędzy istotami i wyrosła z niej ta osoba. Monstrum rozłożyło swe "macki" tak, że tworzyły baldachim nad Iwaru po czym przemówiło poruszając wyrwa na wysokości ust.
- Zdecydowałeś się przybyć do Zaświatów. Możemy spełnić dla ciebie jedno życzenie, ale nie możesz wybrać jakie. jest różnica między Wiedzą, a Mądrością. Którą z nich posiadasz? Wiedzę - by przyjąć na swe barki błogosławioną klątwę? Czy Mądrość - by odmówić ostatniej łasce bogów?